All Chapters of เขาคนนั้น: Chapter 61 - Chapter 70

ถึงไม่ได้ดุเดือด เป็นการแลกลิ้นธรรมดา ก็สามารถทำให้ภายในของท้องน้อยปั่นป่วนได้ อินถากำโทรศัพท์แน่น ทันทีที่ถูกจู่โจมจนเกินจะควบคุมมือบางนั้นก็ปล่อยวัตถุสื่อสารให้เป็นอิสระ พลางเอนกายนอนหงายตามบัญชาเขา ร่างสูงที่จัดให้ตัวเองอยู่ตำแหน่งขึ้นคร่อม ส่วนเธออยู่ใต้ร่างอีกที เป็นการทำกิจกรรมรักครั้งแรกของวัน แต่รอบที่สี่ตั้งแต่ที่เจอกันไม่รู้ไปตายอดตายอยากมาจากไหนทว่าทุกครั้งกลับปฏิเสธไม่ได้ช่วงสาย..อินถาผละจากที่นอน เดินพาร่างอันหนักอึ้งเข้าห้องน้ำ เธออยู่ในนั้นร่วมชั่วโมง ออกมาอีกทีก็ไม่เห็นราล์ฟแล้วเขาหายหัว มีแต่เพียงโน้ตกระดาษแผ่นเล็กเท่านั้นที่วางเอาไว้'ขืนขัดคำสั่ง สาบานเลยว่าพี่จะให้หนูได้เห็นอะไรดีๆ'หมายความว่าไง?เขาจะกระทืบเธออย่างนั้นเหรอ ไอ้รอยจ้ำแดงตราหน้าให้อับอายนี่ยังไม่พอใช่ไหมอินถาทิ้งตัวลงนั่งทั้งชุดคลุม ไม่มีกระจิตกระใจสวมเสื้อผ้า ไม่มีอารมณ์ประทินผิวหรือแต่งหน้าอะไรทั้งนั้นครืด~เสียงแจ้งเตือนข้อความ เป็นชื่อของนักรบบนจอ'คุยกับพี่ติ๋วให้แล้วนะ แกโอเค'อินถาถอนหายใจ เปิดอ่านข้อความนั้นก่อนพิมพ์กลับ'รบคุยยังไง ทะเลาะกันอีกแล้วสินะ''ก็นิดหน่อย แต่อย่าห่วงเลย ทุก

เพราะอะไร?โสมสุดาเอ่ยถามลูก แต่เสียงหล่อนคงเบาเกินกว่าปลายสายจะได้ยิน ถึงไม่ได้คำตอบไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม หากนั้นเป็นสิ่งที่ลูกต้องการ และตัวหล่อนเองก็ต้องการอย่างนั้นมาโดยตลอด เลยปล่อยผ่านความระคนสงสัยไป(จะเอาอย่างนั้นก็ได้จ้ะ)อินถาบอกมารดาจะลาออกจากงานพรุ่งนี้ และทันทีที่พร้อมจะออกเดินทางเลย หล่อนจึงเสนอที่จะจองตั๋ว และโอนเงินมาให้ติดตัว จากนั้นก็ติดต่อหล่อนก่อนเดินทางหนึ่งวัน“ขอโทษนะคะแม่ หนู...”(ไม่เป็นไรจ้ะ ไม่พร้อมที่จะพูดถึงก็ไม่เป็นไร เอาเป็นว่าลูกจัดการเรื่องที่นั่นให้เสร็จ ส่วนแม่จะขอไปบอกจอห์นก่อน เขาต้องดีใจสุดๆที่ลูกมา)อินถาหลับตาพริ้ม รู้สึกซึ้งในคำพูดที่เต็มไปด้วยพลังบวกเหล่านั้นของแม่ แม่ของเธอใจดีเสมอ รวมถึงจอห์นพ่อเลี้ยงด้วย พวกเขาเป็นคนใจกว้าง ดุจมหาสมุทร“ขอบคุณนะคะแม่”(แล้วอย่าคิดมากล่ะ เหมือนที่แม่เคยบอก ที่นี่..ต้อนรับหนูเสมอ)ทันทีที่สายถูกวาง ร่างบางก็ค่อยๆทรุด ใช้เก้าอี้โซฟาข้างเตียงนอนเป็นที่รองรับ หญิงสาวขบริมฝีปากก้มหน้านิ่ง ในมือถือกล่องยาคุมฉุกเฉินและกำมันแน่น ก่อนจะคลายหลวมปล่อยทิ้งลงถังขยะ เมื่อตัดสินใจดีแล้วติ๊ง!เสียงแจ้งเตือนข้อความดังป

หลายวันมานี้ ราล์ฟเอาแต่ขลุกอยู่ในห้อง สถานที่เปรียบเสมือนแหล่งกบดานของเขา หลังจากจัดการเรื่องพี่ชายและน้องชายเขาเสร็จ เขาส่งทั้งคู่ไปยังบ้านหลังใหม่ ที่ไร้ข้อมูลอำนวยการค้นหา พร้อมกับเงินสดฟ่อนหนึ่งให้กระเป๋า จุดประสงค์ต้องการให้พวกเขาได้ตั้งตัวและใช้ชีวิตต่อแบบราบรื่น กับจดหมายอีกฉบับที่บอกทุกอย่างภายในนั้น ทุกอย่างที่อามิทอ่านแล้วจะหมดห่วง แม้เป็นการโกหกก็ตามทีส่วนเขามีบุหรี่อยู่เป็นเพื่อนกับความเงียบสงบ น่าแปลกห้องออกจะกว้างขวางกลับดูเหมือนใช้งานไม่เต็มที่ เขามักขลุกอยู่แค่มุมเดียว ซึ่งถ้าไม่เปิดกระจกระเบียงก็จะไม่รู้เวลาไหนเป็นกลางวันและเวลาไหนเป็นกลางคืนใจเขาในตอนนี้คิดถึงอินถาสุดๆ ทว่าให้เป็นเช่นนั้นขนาดไหนก็ไม่สามารถพบเจอได้ ได้แต่มองอยู่ห่างๆแบบห่วงๆ ผ่านยอร์ลผู้เป็นน้องชายอีกคน ทั้งที่ยังเป็นส่วนหนึ่งของแก๊งค์อยู่(พรุ่งนี้เธอจะเดินทางแล้วนะครับ)เสียงบอกเล่าผ่านลำโพงโทรศัพท์ทำเขาใจสั่นไม่น้อย ก้อนแข็งบางอย่างขณะกลืนลงลำคอพอดีกำลังแห้งผาดกรีดบาดให้รู้สึกเจ็บปวด แปลกตรงที่การกลืนน้ำลายธรรมดาแต่กลับทำให้ฝืดกลืนลงอย่างยากลำบาก“งั้นหรือ..”แถมลดประสิทธิภาพของหลอดเสียงให้เบา

อินถาเดินไปเดินมาอย่างกับหนูติดจั่น รู้สึกหงุดหงิดกับตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้ เธอช่างใจเป็นนานสองนานก่อนตัดสินใจโทรหาเขา ทว่ากลับไม่ติด และนั่นทำให้เธอโศกเศร้ามากขึ้น มากกว่าเดิมอีกเท่าทวีระหว่างพะว้าพะวังอยู่นั้น รู้สึกเหน็บชาตรงฝ่ามือ และลามไปถึงท้องน้อย ทรวงอกของเธอราวกับถูกบีบ ท้ายที่สุดก็ต้องนั่งลงกับที่เพราะไร้เรี่ยวแรงจะยืนจะเริ่มจากตรงไหนดี นี่เป็นคำถามที่วนเวียนอยู่ในหัว ภายในที่มีกลไลของการทำปั่นป่วนผิดปกติ เธอหมายถึงความรู้สึก จะพยุงอย่างไรให้อยู่ หลังรับรู้เรื่องการตายของยอร์ลแล้วเกิดหัวใจร่วงหล่นพร้อมวัตถุในมือ เนื่องจากกังวลจนเกิดแรงสั่นเทาจากมือจนต้องปล่อยให้หลุดหล่น หลังเปิดค้นข่าวสารอย่างที่นักรบบอก แล้วเจอรูปของยอร์ลโชว์หราเด่นชัดเป็นภาพขาวดำอินถาสะบัดหน้าไปมา ไม่อยากจะเชื่อว่านี่จะเป็นเรื่องจริง เธอพยายามที่จะข่มน้ำตาไว้ แต่ท้ายที่สุดก็ต้องยอมแพ้หญิงสาวปล่อยสะอื้นตัวโยน นอกจากจะใจหายแล้ววาบแล้ว ทรวงอกภายในยังแสบร้อนไปด้วย ราวกับเข็มนับแสนนับล้านเล่มกระหน่ำทิ่มแทง เป็นห่วงเขา เป็นห่วงเหลือเกิน"ทำไงดี.."สาวเจ้าพึมพำมือหนึ่งกอบกุมตรงอกไว้แน่น ก่อนจะตัดส

อีกหลายเดือนต่อมาระยะเวลาและกำลังใจของคนรอบข้าง บรรเทาอาการซึมเศร้าหลังคลอดของอินถาลงได้บ้าง บวกกับลูกของเธออยู่ในช่วงวัยเดินเตาะแตะและหัดพูดพอดี ความน่ารักและน่าเอ็นดูจึงค่อยๆละลายความรู้สึกที่เป็นอยู่ให้เจือจางหายไปวันนี้เป็นวันคริสต์มาส ครอบครัวของเธอเลือกที่จะเฉลิมฉลองแบบเล็กๆภายในบ้าน อาหารเต็มโต๊ะกว่าปกติพาคนทั้งหมดตื่นเต้นไม่น้อย แต่คงไม่เยอะไปกว่าพ่อเลี้ยงของเธอที่ดูตื่นเต้นกว่าผู้ใดในงาน คืนนี้ภารกิจสำคัญของเขาคือการอุ้มเจ้าหนูเอื้อมไปหยิบดาวบนยอดต้นคริสต์มาส แน่นอนเขาฝึกท่อนแขนให้มีความกำยำและทรงพลังเป็นอย่างดี อุตส่าห์ไม่ยกของหนักร่วมเป็นเดือนๆก็เพื่อวันนี้ โดยเลือกที่จะออกำลังกายเบาๆ ยืดเส้นยืดสายแทน“เอาล่ะโรแวน พร้อมหรือยัง”“พร้อมฮะ”เสียงหวานของเด็กน้อยที่เพิ่งจะผ่านวัยทารกพูดขึ้น เรียกรอยยิ้มอย่างเอ็นดูจากคนรอบข้างไม่น้อย อินถาเองก็ยิ้มตอบในทุกครั้งที่ลูกหันมามอง ประหนึ่งต้องการให้ผู้เป็นแม่ดูเขาและเชยชม“ว้าววว”“เก่งมากค่ะลูก”“สุดยอดไปเลยหลานยาย”เสียงดีใจและปรบมือดังขึ้นทันทีที่เขาทำได้ หญิงสาวหัวเราะระรื่นให้ลูกชายก่อนจะทิ้งแผ่นหลังพิงพนักเก้าอี้ที่นั่งเมื่อเขาล