Lahat ng Kabanata ng เขาคนนั้น: Kabanata 51 - Kabanata 60

“ทำไมทำหน้าอย่างนั้น ผมไม่ได้พิศวาสคุณหรอกน่า แต่มันเป็นวิธีจัดการสำหรับคนขี้เกียจ”อินถากลับมานั่งเท้าคาง ยอมศิโรราบให้กับการคุยไม่รู้เรื่องของเขา ทุกบทที่ออกมาจากปากยอร์ลหญิงสาวจะต้องแปลมากกว่าสองรอบ คิดตามและถามใหม่ ถึงจะเข้าใจโดยแก่นแท้สรุปทั้งหมดเนี่ย คือเขาได้รับมอบหมายจากพี่ชายให้มาเฝ้าดูเธอ และห้ามเธอไม่ให้ไปงานประมูลเพชรของบริษัท“ก็ยังไม่เข้าใจ ถ้าฉันไม่ไปเคาะประตู หาเรื่องคุณจากควันบุหรี่ คุณจะมาบอกฉันยังไง”“คุณมาเพราะคิดว่าควันบุหรี่นั้นคือพี่ชายผมต่างหาก”“นี่คุณ..O.O”“ฮ่าๆๆ โกรธที่รู้ทันสินะ” เขาแซว ก่อนพ่นลมหายใจ “ผมจะบอกคุณยังไงนะเหรอ ผมก็กะจะรอให้ถึงคืนนั้น ดักรอ แล้วก็ตีหัว”“ฮะ?!” คนตรงหน้าเสียงดังมากขึ้น ถ่างตากว้างมากขึ้น “จริงไหมนี่”ยอร์ลพยักหน้า สีหน้าดูจริงจัง“จริง ผมไม่คิดที่จะรู้จักหรือคุยกับคุณอยู่แล้ว ก่อนไปพี่ราล์ฟเขากำชับ ติดที่ตรงนี้ถึงได้ย้ายมาอยู่ข้างๆ ไม่อยากให้คลาดสายตา ไม่อยากให้คนอื่นทำ”“เพราะอะไรคะ?”“เพราะว่าไม่ไว้ใจไง”“พวกคุณเหมือนไม่ใช่คนธรรมดาอะ”อินถามองคนตรงหน้าตาใสแป๋ว ราวกับสิ่งที่เขาพูด เชื่อถือได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่พอก้มลงมาเห็นคนใ

อินถาเดินเข้ามาในบริษัท ทันทีที่ถึงหน้าประตูห้องประธาน ไหล่ที่เคยผ่าเผยก็ห่อลง ร่างบางหันมองนักรบซึ่งเดินตามมาติดๆราวกับต้องการให้กำลังใจแวบหนึ่ง เพิ่งรู้ว่าค่าของเขามีมากสุดๆก็ตอนนี้ ชายหนุ่มค่อยๆคลี่ยิ้ม พยักหน้ายืนยันว่าทุกอย่างจะโอเค และเขาจะรออยู่ตรงนี้จนกว่าเธอจะเดินออกมา เป็นการส่งกำลังใจอย่างหนึ่งอินถายิ้มตอบ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ขณะสายนั้นของเธอเต็มไปความหวั่นไหวสุดๆ ไม่รู้ข้างในจะมีอะไรให้ลุ้นระทึกบ้างแต่พอเดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าของคนทั้งสอง คนหนึ่งที่กำลังวุ่นวายอยู่กับแฟ้มเอกสารประหนึ่งต้องอ่านและทำความเข้าใจให้ถี่ถ้วน ถึงได้ดูจดจ่อ และเร่งเซ็นให้เสร็จภายในไม่กี่นาทีข้างหน้า ต่างกับอีกคน ที่พอเธอเดินมาถึง หล่อนกลับส่งยิ้มแห้งมาให้ ไม่ทันที่เธอจะได้งุนงง คนที่นั่งอ่านเอกสารหยิบปากกาเซ็น ปิดแฟ้ม แล้วเงยขึ้นมาทันที“นั่งก่อนสิ”มลรินส่งสายตาไปยังเก้าอี้ว่าง อินถาเหลือบมองหัวหน้าตัวเองเล็กน้อย จึงจะทำตามคำสั่ง น่าแปลกที่ภายในตัวเธอ รับรู้ต่อสิ่งที่ล่องลอยในอากาศได้ ถึงจำต้องเงียบกริบก่อน ไม่ใช้ความสงสัยในทางที่ผิด จะมีก็แต่ดวงตาเท่านั้นที่มองสลับกันระหว่างคนสองคน“ค

เขาปล่อยให้เธอทุบตีเขาจนหนำใจ ราวกับร่างกายถึกบึกบึนนั้นไร้ความรู้สึก และโวยวายเสียให้พอ ให้สาแก่ใจ ถึงจะดึงเข้ามากอด รัดแน่นชนิดที่ว่าเธอไม่สามารถกระดุกกระดิกได้“เลว!”แม้ประโยคสุดท้ายที่ตะโกนออกมาของเธอ ก่อนจะหยุดต่อต้าน จะทำให้เขาเจ็บจนต้องข่มตาลงบ้างแต่มันก็ได้ผล ความดิ้นพล่านทั้งกายและใจเกิดขึ้นได้ไม่นาน เพียงชั่วพริบตา ก็ถูกดับลงด้วยการจ้องตาของเขาราล์ฟจงใจจ้องเข้าไปในดวงตาลึก การโน้มหน้าลงมาเป็นการช่วยให้สารฟีโรโมนได้ทำงานอย่างเต็มที่ เป็นกลิ่นเฉพาะตัวของเขาที่พอผสมกับน้ำหอมแล้ว ทำให้มีเสน่ห์ขึ้นมาแทบคลั่ง ส่วนประกอบอีกอย่างหนึ่งที่เกี่ยวข้องกับชีวิต หลังเธอเสพติดกลิ่นนี้มานาน ด้วยระยะเวลาเป็นเดือนๆ แต่พอวันหนึ่งได้หายไป คนอกหักที่จะต้องเจอสารพัดของความรู้สึก ไม่ว่าจะเป็นความเหงา อ้างว้าง และเดียวดาย อะไรก็ตาม ซึ่งนำพาสู่ปลายทางแห่งความเจ็บปวด ทำให้หัวใจถูกบีบ สาเหตุจากการเปลี่ยนแปลงกะทันหัน สมองจึงไม่คุ้นเคยต่อสิ่งที่อยู่รอบตัว ปกติสิ่งเหล่านี้มันมีระดับของความปวดร้าวเป็นของตัวเอง และเธอไม่เคยรู้ตัวเลย จนกระทั่งได้สัมผัสสิ่งนี้..อ้อมกอดที่อบอุ่น กับกลิ่นอ่อนๆเคยลอยอยู่ทุกม

นอกจากตกใจกับการกระทำอันอุกอาจ ดึงเธอไปจูบแบบไม่ได้ตั้งตัว ก็มีอีกความรู้สึกประหนึ่งถูกไฟช็อต เหมือนกระแสไฟวิ่งพล่านทั่วร่าง จะต่างกันแค่เธอยังไม่ตาย...ก็เท่านั้นสมองอินถาขาวโพลน ทุกสิ่งทุกอย่างที่มีอยู่ถูกดึงออกไปจนเกือบหมด เหลือแต่ความแปลกใหม่ที่จะต้องเรียนรู้ให้มากกว่านี้ เป็นความรู้สึกสยิวที่ค่อยๆคืบคลานเข้ามา คงที่ และสลายหายไป กลายเป็นอารมณ์ของความกระสันเข้ามาแทนที่ จากนั้นพัฒนาเป็นความอยาก มันเกิดช่วงจังหวะริมฝีปากระหว่างคนทั้งคู่สัมผัสกัน บดขยี้แนบแน่น แน่นมากซะจนอึดอัด และหายใจไม่ออกสมัยตอนอินถาเป็นเด็ก มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เคยจมน้ำ เกือบเอาชีวิตไม่รอด ความตกใจทำให้ภาพรอบบริเวณหาย จำอะไรไม่ได้สักอย่าง นอกจากแสงสว่างในน้ำที่ใจจดใจจ่อรอคอย ใครสักคนมาช่วยกัน ซึ่งไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะทำให้ความรู้สึกนั้นกลับมามือเล็กพยายามไขว่คว้าและผลักไส ต้องการให้เขาปล่อยกันและถอยห่าง ก่อนความกลัวจะทำร้ายเธอไปมากกว่านี้ แต่กลับกลายเป็นว่ามือนั้นทาบคาไว้บนแผงอก ยิ่งผลักออกยิ่งแย่ ยิ่งดันทุรังยิ่งถูกกระชับแน่นมากกว่าเดิม สาวเจ้าจำต้องตัดสินใจทำในสิ่งไม่ควรทำ นั่นคือการกัดเขา ฝังเขี้ยวสุดแรงเกิด

ราล์ฟไม่ได้ดูตื่นเต้นเท่าไหร่นักหลังเปิดประตูแล้วเห็นเพื่อนร่วมงานรุ่นน้องยืนอยู่ตรงหน้า มีแต่ความลังเลที่เกิดขึ้นระหว่างจะไล่เขากลับไปหรือเชิญเข้ามาข้างในดีแต่พอเห็นเอกสารซองสีน้ำตาลที่เหน็บอยู่กับสีข้างของเขา จึงไม่จำเป็นต้องคิดให้เสียเวลา ร่างสูงเบี่ยงหลบให้คนตรงหน้าเข้ามา ยอร์ลยกยิ้มมุมปากหลังหลุดพ้นธรณีประตู“แต่เช้าเลยนะมึง”ทันทีที่คำทักทายแรกดังขึ้น ประตูห้องที่เปิดคาไว้ก็ถูกดึงเข้ามาเช่นกัน เพื่อนรุ่นน้องเลิกคิ้วสูง รู้สึกทึ่งที่คนในห้องนั้นสำคัญมากถึงขนาดทำให้พี่ชายของเขาหึงได้ แถมมาที่นี่ด้วยตัวเองทั้งที่มีเรื่องจะทำรออยู่“เดี๋ยวเกิดผิดพลาดขึ้นมาพี่ก็ด่าผมอีก ใครจะรู้ว่าพี่จะมาจัดการเรื่องนี้เอง แต่ก็ดีแล้วล่ะ ยัยนั่นดื้อยิ่งกว่าอะไร ที่ผมมาแต่เช้าแบบนี้นี่ก็คือเหตุผลหนึ่ง”ริมฝีปากบนคนฟังหยักขึ้น แววตาแสดงออกถึงความชื่นชมกำมะลอ แบบเชื่อบ้างไม่เชื่อบ้าง พลางแค่นหัวเราะมันก็จริงอย่างที่รุ่นน้องบอก แฟนสาวของเขาค่อนข้างดื้อ และเอาแต่ใจสุดๆ โดยเฉพาะกับคนแปลกหน้า การที่เธอจะเชื่อฟังกันสักครั้ง นั่นหมายความว่าเรื่องที่ร้องขอ พระเจ้าได้ลิขิตไว้แล้ว หญิงสาวถึงได้ตกลงปลงใจไม่ขั