All Chapters of เขาคนนั้น: Chapter 31 - Chapter 40

นับตั้งแต่นั้น ความระแวงก่อให้เกิดความกระอักกระอ่วนใจ ภายในห้องใหญ่แต่เบาเสียง ชนิดไร้ซึ่งการหยอกล้อระหว่างคนสองคน และกำลังเสี่ยงต่อความสัมพันธ์ ที่อาจทำให้เกิดการสั่นคลอนได้ราล์ฟกลับบ้านดึกทุกวัน บางครั้งอินถาหลับไปแล้ว กว่าจะเห็นเขานอนอยู่ข้างๆก็ตอนเช้าตรู่ความตึงเครียดจึงเริ่มมีอิทธิพล สาวเจ้าในวันทำงานไร้รอยยิ้มและวันผ่อนคลายเหมือนเช่นเคย จนนักรบเพื่อนร่วมงานทันสังเกต และเริ่มสงสัยจริงจังก็ตอนอยู่กันตามลำพังในร้านกาแฟของบริษัท“มีปัญหากันใช่ไหม”“อืม”“ตั้งแต่เมื่อไหร่”“สักพักละ”“ตั้งแต่ตอนนั้นเหรอ”“อืม”คนถูกถามเอาแต่พยักหน้า ขณะสายตาหลุบต่ำจ้องเพียงแก้วกาแฟที่เพิ่งจะลดลงไปไม่ถึงคืบ เพียงเพราะมันขมกว่าวันปกติจนกลืนไม่ลงชายหนุ่มถอนลมหายใจพรืด ฉุดมือนั้นไว้และบังคับให้แก้วลดลง เพื่อจะเห็นสีหน้าบูดบึ้งอย่างชัดเจน“อิน..”“หืม?”“รบหวังดีนะ”ประโยคบอกเล่า ให้ความรู้สึกถึงคนพูดไม่สู้ดีนัก ทำคนฟังชะงักกึก ยอมที่จะละทิ้งความตะขิดตะขวงใจไว้เบื้องหลัง ความประหม่าถูกทาบทับลดระดับลง หลงเหลือความซึ้งใจให้พึงระลึกแทน“เรารู้” หญิงสาวพยักหน้า ช้อนตาขึ้น “แยกแยะได้แหละน่า มันไม่เกี่ยวกับร

จินดาหน้าชา ริมฝีปากบางจิ้มลิ้มอ้าขึ้นอัตโนมัติ และขยับภายหลังโดยไม่มีเสียง หล่อนคงตกใจหนักซะจนลืมพูด หรือไม่สมองก็ขาวโพลนหยุดทำงานชั่วคราวหมายความว่าไง?การเลื่อนสถานะจากบุคคลที่เคยถูกหลอก เข้าหาเพื่อหวังผลประโยชน์ กลายเป็นคนพิเศษในเวลาต่อมา ต่อจากนี้จะไม่ได้มีแค่หล่อนเพียงคนเดียวแล้ว แต่จะมีอีกบุคคลปริศนาหนึ่ง ซึ่งดูเหมือนว่าเขาจะหลงรักซะมากกว่าจะทำยังไงดี..สาวเจ้าขบริมฝีปากตัวเอง รู้สึกถึงกลิ่นคาวรสชาติปะแล่มของเลือด แต่ความเจ็บปวดตรงนี้ยังเทียบไม่เท่ากับหัวใจเสียงถามตัวเองกึกก้องไปทั่วทั้งหัว“แล้วยังไง ยูจะไปจากไอเหรอ”ราล์ฟเงียบ ใบหน้าของเขาไม่ได้แสดงออกถึงความเมตตา ต่างกันกลับถัดไปฝั่งตรงข้ามมากกว่า ราวกับเขาเตรียมการเอาไว้แล้วชายหนุ่มส่ายศีรษะ“ยังไม่ได้พูดสักคำ”“ถ้างั้น?”“ยูอยู่ได้ไหมล่ะ”“ฮะ..”ความรู้สึกราวตะคริวกินอก เพิ่มเติมเป็นใบหน้าชาวาบและหูดับ หัวใจเต้นแรงเร็วเสี่ยงทะลุออกมาดิ้นพล่าน มือบางผสานกุมกันเอาไว้“ถ้ายูอยู่ได้ ทุกอย่างก็เหมือนเดิม”ดวงตาเคยสดใสเต็มไปด้วยหยดน้ำตา อันที่จริงหล่อนทราบดีคนตรงหน้าโคตรเห็นแก่ตัว ไม่เคยสนใจ ไม่เคยมองเห็นหัวใครหน้าไหน ทว่าไม

“มากับไอ้ราล์ฟมันหรือ”ดวงตาพร่ามัวขึงขึ้นและเปลี่ยนเป็นชัดแจ๋วในเวลาต่อมา หลังต้องใช้ม่านตาเพ่งเล็งคนตรงหน้า ชายปริศนาที่เธอไม่รู้จัก“คะ?”“เปิดตัวอย่างเป็นทางการแล้วสินะ" เธอไม่รู้ประโยคที่เขาพูดหมายถึงอะไร อีกนัยคือเสียงดนตรีดังซะจนฟังไม่ถนัด แต่ก็พออ่านปากออกและเข้าใจได้ "ผมเป็นเพื่อนมันฮะ”สาวเจ้าพยักหน้า ดูจากการแต่งตัวก็น่าจะใช่ ก่อนจะยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตร“สวัสดีค่ะ”“รอมันอยู่ใช่ไหม”“ใช่ค่ะ อีกเดี๋ยวคงมา เขาบอกแบบนั้น”“ราล์ฟงานเข้าแบบนี้จะนานนะ อย่ารอมันเลย”คิ้วคู่สวยขมวดเข้าหา มองคนตรงหน้าผ่านกระจกแว่นกรองแสงที่ใส่ พลางขยับให้เข้าที่หลังประหม่าจนขาแว่นกระโดด“อย่ารอ? อ่อไม่ได้หรอกค่ะ ฉันมากับเขา”“มากับมัน?" การถามย้ำ ทำให้เธอเริ่มรับรู้ถึงแรงกดดันปนไม่น่าไว้ใจสุด "อยู่ด้วยกันจริงๆสินะ ไอ้ที่บอกว่าย้ายออกแล้ว จริงๆคือย้ายไปอยู่ห้องเธอ?”“เดี๋ยวค่ะ ฉันไม่รู้คุณหมายถึงอะไร แต่คุณไม่ควรมาพูดกับคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนแบบนี้นะคะ”ดวงตาทรงพระจันทร์เสี้ยวหรี่เข้าหากันเป็นวงรี พร้อมแสงประกายเจิดจรัสขณะมองเธออยู่ เด็กผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา ถึงขนาดทำอังครชะงักค้างกลางคันได้ ยาม

ปึง!เสียงกระแทกประตูทำร่างบางสะดุ้งโหยง นี่หรือ? ที่บอกไม่อยากทะเลาะด้วย มือข้างหนึ่งยกขึ้นกุมขมับ รู้สึกมีเหงื่อและร้อนฉ่าตอนเลื่อนเอาทาบหน้ากะจะไม่สะอื้นไห้ แต่การยืนท่ามกลางความหรูหราของห้องค่าเช่าราคาสูงตามลำพัง ชักนำความอ่อนแอมาอย่างง่ายดายอินถาทำงานหนัก ด้วยเนื้อหาเป็นงานที่เธอไม่ถนัด ไม่มีประสบการณ์ และไม่ชื่นชอบเอาซะเลย ถึงได้มีผลต่อจิตใจ เกิดความเครียดสะสม ที่ไม่สมเหตุสมผลสักเท่าไหร่ ถ้าเพียงทำเพราะคำสั่งของกีรติ หัวหน้างานที่เอาแต่ได้สุดๆ แต่ถ้าโบนัสประจำปีที่มีผลต่อการขึ้นเงินเดือน นั่นพอจะเข้าท่าสักหน่อย อีกนัยคือเธอติดหนี้หล่อนอยู่ จึงปฏิเสธไม่ได้นี่คงเป็นผลพ่วงที่เสี่ยงให้เป็นโรคซึมเศร้า แต่เพราะการมีคนรักจึงทำให้อยากใช้ชีวิตต่อ ซึ่งอนาคตที่วาดไว้มีเขาอยู่ในนั้นด้วย อยู่ไปตลอดจนกว่าจะแก่ตายจากกันแต่แล้ว..วันนี้เขากลับทำให้เธอสับสน ไม่มั่นใจ มีความรู้สึกหลากหลายถึงขนาดอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ ไม่รู้จะต้องเรียกความรู้สึกนี้ว่าอะไร เรื่องที่กำลังเผชิญอยู่..ต้องเรียกว่าอะไรดี“ไม่เอาน่า..”อินถาวางมือทาบตรงตำแหน่งของหัวใจ เธอเกลียดที่สุดคือความเจ็บปวด สาเหตุจากโรคอกห

ใกล้รุ่งสาง เส้นทางเซาเทิร์นเกือบไร้ผู้คนสัญจรในช่วงกลางคืน แต่วิวสวยมากในช่วงกลางวัน ด้วยธรรมชาติเขียวขจี สามารถละลายความตึงเครียดจากงานหนักอึ้งที่สะสมได้ เหมาะกับนักเดินทางต้องการพักผ่อนของผู้คน ที่ไม่ใช่เขา..ไม่ใช่ครั้งแรกที่ราล์ฟใช้เส้นทางนี้ในการเดินทางในช่วงดึกสงัด แต่เป็นครั้งแรกที่ใช้ด้วยความรู้สึกดิ่งสุดๆ ถึงไม่มีน้ำตา หัวใจของเขาก็ร้อนผ่าวตลอดนับตั้งแต่เคลื่อนรถมา นี่คือความทุกข์เขารู้จัก แต่ประเด็นที่ทำให้เกิด ช่างไม่สมเหตุสมผลทำไมเด็กผู้หญิงคนนี้ถึงควบคุมไม่ได้ทำไมไม่เหมือนที่ผ่านมาที่สำคัญเขายอมเธอ ออกจากห้องอย่างที่เธอต้องการ ยอมเหินห่างอย่างเธอบอกตุบ!ฝ่ามือหนาตบหนักลงบนพวงมาลัย ความโกรธปนเจ็บปวดถาโถมเต็มพิกัด ยากที่จะปล่อยวางได้ โกรธทั้งตัวเอง และเธอ ถึงขนาดเหยียบคันเร่งไม่ต่ำกว่าร้อยหกสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง ท่ามกลางความหนาวเหน็บภายในรถ ต่อสู้กันกับความร้อนระอุจากกายเขาทาวน์เฮ้าส์หลังท้ายซอย รถหรูชะลอตรงโค้งสุดท้ายเพื่อเลี้ยว ก่อนจอดสนิทหน้ารั้ว ผลของความเร็วไม่หยุดพักทำเครื่องยนต์ร้อนระอุ ถึงขนาดบรรยากาศเงียบที่มีมากเกินไปยังได้ยิน แต่เสียงไขกุญแจรั้วจากกุญแจสำรอ