Lahat ng Kabanata ng เขาคนนั้น: Kabanata 41 - Kabanata 50

แววตาไม่สดใสของอินถาสามารถบอกอะไรได้หลายอย่าง คนมาใหม่อย่างนักรับถึงได้ไม่ถามอะไรต่อ นอกจากทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ แล้วสั่งอาหารเช้าเพิ่ม“ไหนบอกไม่กินข้าวเช้า”กีรติชี้หน้า“ก็ไม่เคยบอกว่าจะไม่กินตลอดนี่คร้าบบบ วันนี้อยากกิน หิว..พี่ติ๋วเลี้ยงหน่อยสิ”“เรื่องอะไร แกเป็นอะไรกับฉัน”“เป็นลูกชายคนสุดท้องไงพี่”“อี๊~”อินถาแค่นหัวเราะ มองพวกเขาเถียงกันเหมือนเด็กๆ เหลือบมองหน้าจอโทรศัพท์จังหวะที่ถูกเปิดขึ้นมา ด้วยแจ้งเตือนของข้อความ พอจะเดาออกว่าเป็นใครก็กดปุ่มล็อคจอทันที ขณะเดียวกันสิ่งที่เธอทำพร้อมสีหน้าท่าทางก็ตกเป็นเป้าสายตาของนักรบอยู่ เพียงแต่เขาไม่เอ่ยอะไรออกมา ไม่เป็นต้นเหตุจนกลายเป็นประเด็นให้กีรติมาอยากรู้อีก แล้วถามในสิ่งไม่ควรถามเขารู้ดีเธอกำลังอึดอัด ซึ่งความอึดอัดนี้ก็มาจากการกระทำของตัวเธอเอง“พี่ติ๋วมีงานช่วงเช้าไม่ใช่หรือฮะ เมื่อกี้ตอนจอดรถผมเจอหัวหน้าพอดี แกถามถึงพี่ด้วย”“เออจริงสิ กี่โมงแล้ว”“จะแปดแล้วครับ”“ถามจริง?! โอ้ววว ตายแล้ว”หล่อนลุกขึ้นพรวดลนลานไปหมด ลืมเสียสนิทมีนัดคุยโปรเจคงานใหญ่ที่จะถึงนี้กับมลริน หย่อนกุญแจรถลงกระเป๋า หยิบเงินออกมา แล้วหยิบโทรศัพท์ใส่ต่อด

เมื่องานเลิก ความรู้สึกที่มีก็เกิดเรียกความเป็นธรรม ให้อินถาซื่อสัตย์กับสิ่งที่พยายามฝืนมาตลอดทั้งวัน เสมือนปล่อยลมตรงหัวไหล่ให้แฟบหลังจากที่ใช้งานหนักด้วยการเกร็ง เธอเดินห่อไหล่มาที่รถ มีบางช่วงจำต้องกอดตัวเองไว้เมื่อรู้สึกใจวาบหวิว แต่ถึงอย่างไรคนนอกที่ไม่รู้จักมองมาก็ดูออกอยู่ดี และต่อให้บอกว่าเธออกหักก็ยากที่ใครจะเชื่อ สำหรับคนอื่นภายนอกเธอห้าวหาญยิ่งกว่าอะไร เลี่ยงได้คงไม่มีใครอยากจะมีเรื่องด้วยการทำงานตลอดทั้งวันผ่านพ้นไปด้วยสปิริตที่ยอดเยี่ยม หญิงสาวยังสามารถทักทายทุกคนที่เดินผ่านเข้ามา แม้สิ่งนั้นจะเป็นการฝืนใจก็ตามความเศร้าทำให้กล้ามเนื้อตรงใบหน้าตึงเธอไม่อยากฉีกยิ้มให้ใครเลยซึ่งนั่นเป็นเพียงความคิดที่ทำไม่ได้ สำหรับอินถาสังคมในที่ทำงานสำคัญมาก เมื่อเกิดการบาดหมางกันเพียงครั้งเดียวก็อยากที่จะทำดีต่อกัน อีกนัยยะพวกเขาไม่เกี่ยว กับบางคนที่เขาอัธยาศัยดีกับเธอมากๆ จึงไม่ควรบึ้งตึงใส่ พวกเขาไม่ผิด และเธอก็ไม่มีสิทธิ์ทำเช่นนั้นกับพวกเขาอินถาใช้เวลานานกว่าปกติตอนเดินมาถึงรถ เธอวางสัมภาระที่ไม่ต้องใช้ในคืนนี้ให้พ้นทาง ถอดเสื้อไหมพรมแขนยาวที่มักสวมทุกวันเพราะแอร์ของที่ทำงานนั้นหน

ที่ผ่านมาไม่ว่าด้วยเรื่องอะไรนักรบจะมีสติ และสามารถผ่านพ้นไปได้ทุกครั้งเพียงยืนสงบนิ่ง ทว่าสถานการณ์ในตอนนี้คงยืนสงบนิ่งไม่ได้ สัญชาตญาณสั่งให้ร่างกายของเขาขยับ พาตัวเองไปหาที่กำบังก่อนทันทีที่ประตูเปิด ทั้งสมองของเขาก็ขาวโพลน ไม่มีเวลาให้คิดเรื่องอะไรอีก จำต้องหลบไปที่ระเบียงที่อยู่ใกล้ที่สุดแกร็ก!ยิ่งประตูห้องนอนถูกเปิด ก็ยิ่งต้องลุ้นระทึก เขากลอกตาไปมาเพื่อใช้สมาธิในการรับฟังเสียง คนมาใหม่ที่จะเป็นใครไปไม่ได้หากว่ารู้รหัส โดยในหัวพยายามหาวิธีเอาตัวรอดไปด้วย เหงื่อเขาแตกพล่าน อุ้งมือร้อนฉ่าเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ ไม่ใช่ความโชคดีแต่อย่างใด เมื่อลมเย็นพัดกระโชกเข้ามาปะทะใบหน้า เนื่องจากยืนอยู่บนระเบียงชั้นที่ยี่สิบสองในตอนนี้ แต่มันกำลังจะทำเขาไข้ขึ้น บวกกับแอลกอฮอล์ที่กินเข้าไป ยิ่งทำให้ใจเต้นตุบๆ ความกล้าๆกลัวๆประหนึ่งหยินหยางผลัดกันตะคอกใส่หูเขาในเมื่อไม่มีอะไรในกอไผ่ทำไมต้องหลบซ่อน ไม่ยืนตระหง่านอยู่กับที่ เหมือนอย่างทุกครั้งที่เคยทำและเมื่อหันมาอีกด้านมันได้ให้คำตอบสั้นๆว่า ใช่.. เพราะเขารักเธอ เขาจึงไม่บริสุทธิ์ใจในเรื่องนี้นักรบหลงรักคนมีเจ้าของที่ตอนนี้เจ้าของกำลังย่างกรายเ

บ่ายนี้ของการทำงานจึงเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ห่อเหี่ยวมากกว่าเดิม หลังพบว่าการกลับมาของแฟนหนุ่มเมื่อคืน เป็นการกลับมาเพื่อเก็บข้าวของที่เหลืออยู่แล้วจะหายไปแบบถาวรครืน~อาหารสำเร็จรูปผ่านการอุ่นมาเรียบร้อยถูกเลื่อนมาตรงหน้า สามารถเรียกความสนใจต่อคนที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาอยู่กับรายชื่อลูกค้าในแฟ้มเอกสารละสายตามามองได้“อะไร?”อินถาเลิกคิ้วสูง ถามเสียงเนือย“เกี๊ยวน้ำ”“ไม่กิน”“เอาหน่อยน่า อุตส่าห์ไปซื้อมาให้ จะได้หายปวดหัว รบไม่เห็นเธอกินอะไรตั้งแต่มา”“นี่ไง”เธอยกแก้วกาแฟที่มีกาแฟอยู่ข้างในประมาณเศษหนึ่งส่วนสี่แถมเย็นชืดขึ้นมาให้ดู“อันนั้นไม่นับ แล้วถ้ากินเยอะจะตายเอาด้วย”“เหรอ? ดีสิ”เสียงพ่นลมหายใจของฝ่ายชายดังตามมา พร้อมกับเสียงเลื่อนกล่องอาหารไปใกล้อีก ชนิดที่ว่าหากเคลื่อนแขนข้อศอกของเธออาจจะกระแทกหล่นได้“เอาออกไป”“ไปอยู่แล้ว งานค้างเยอะแยะ”“ไม่ หมายถึงไอ้นี่ เอาออกไป ร้อน”เธอไม่มีอารมณ์ใดๆมารับมุกของเขา นอกจากหน้าที่บึ้งตึงประหนึ่งคนใกล้ตาย สาเหตุจากการแฮงค์เหล้า จนทำให้ปวดหัวแทบจะอ้วก“ก็ตั้งใจอุ่นให้ร้อน”“รบ”“ครับ”“เรารีบ อยากทำงานให้เสร็จ อยากกลับไปพัก”“แต่ว่า...”“ขืนยั

วันนี้อินถาเลิกงานดึกกว่าทุกวัน เพราะต้องการให้งานที่ไม่สามารถเคลื่อนย้ายไปจากบริษัทได้เสร็จก่อน ส่วนที่เหลือ อันไหนพอจะนำกลับไปทำต่อที่บ้าน เธอก็แยกใส่แฟ้มอีกแฟ้มหนึ่ง กะจะใช้วันหยุดในวันพรุ่งนี้ หลังจากที่ตรากตรำใช้สมองหนักมาหลายวันความยากสุดในชีวิตได้ผ่านไปแล้ว สำหรับการฝืนเป็นอีกคนที่ไม่ใช่ตัวตนตัวเอง เสมือนหยิบหน้ากากมาใส่ตลอดเวลา ที่อยู่กับสังคมภายนอก ในบริษัทเอกชนแห่งเมื่อผ่านพ้นประตูบริษัท ทักทายพี่ รปภ. ที่จะต้องกลับหลังคนอื่น รอมีอีกคนมาสับเปลี่ยนเสียก่อน รอยยิ้มที่ฉีกออกมาแค่ริมฝีปาก แต่แววตาไม่ได้เป็นตามไปด้วยก็หุบลงทันควัน พร้อมความเจ็บปวดตรงกลางใจที่พากันถาโถมราวกับเข็มหมุดนับพันเล่มทิ่ม หญิงสาวไม่เคยเจ็บปวดขนาดนี้มาก่อน นี่เป็นครั้งแรกของเธอยิ่งตอนอยู่ในรถ ประจำที่คนขับตามลำพัง ก็ยิ่งแล้วใหญ่ เพราะทันทีที่เกิดความเงียบ ความเศร้าที่มีก็บีบบังคับสมองให้ย้อนกลับไปนึงถึงเขาทันที'คาด belt ด้วยค่ะ'ทุกวันหลังเลิกงานจะเป็นราล์ฟมารับ เธอที่นั่งข้างคนขับมักเผลอลืมเรื่องนี้ และเขาจะหันมาบอกกันเสมอ พร้อมรอยยิ้มบางๆ เป็นรอยยิ้มที่เกิดมาจากความเอ็นดูมือสาวเจ้าเอื้อมไปดึงเข็มขัด