All Chapters of เขาคนนั้น: Chapter 21 - Chapter 30

เสียงเคลื่อนไหวของขาเตียงตอนทั้งคู่ขยับเขยื้อน ยังไม่เท่ากับเสียงเต้นแรงของหัวใจ ความกระสันรัญจวนทวีก่อตัวขึ้นมาเรื่อยๆ ความต้องการสูงของพวกเขาคนใต้ร่างไม่มีโอกาสแม้แต่ใช้จริต แสร้งทำเป็นเอียงอาย หรือปัดป้องให้เกมรักนั้นยืดเยื้อขยายเวลา กลายเป็นเบี้ยล่างซะงั้น“อุ๊ย..”อินถาหลุดอุทานเสียงหลง หลังร่องสวาทถูกเย้าแหย่จากของแข็งที่เป็นนิ้วชี้ ดึงเข้าออกช้า บ้างเร็วบ้างช้า เป็นว่าเล่นเสมือนสิ่งนั้นคือช่องลึกลับช่างยั่วยวนปนท้าทาย นาทีนี้ต่อให้นิ้วเขาขาดเพราะถูกขบกัดก็ยังไม่น่ากลัวเท่ากับอารมณ์เร่าร้อน ไม่ถูกดับลงให้ทุเลากระหาย เขาใคร่ อยากจะกลืนกินเธอทั้งตัวเต็มทีอินถาแม้รู้สึกเขินอาย ขณะนอนแผ่ให้เขาทำ บวกหูทั้งสองปะทะแว่วเสียงลามกดังเจ๊าะแจ๊ะ ก็ไม่สามารถต่อต้าน คนบนร่างกระหายเกินกว่าจะคัดค้านเพียงแค่คิดยังไม่ชนะ ก็อย่าหาทำจะดีกว่า จะเสียเวลาเอาเปล่าๆ เธอจึงปล่อยให้ดำเนินไป ส่วนเขาเป็นผู้ควบคุม ขณะกำลังบรรเลงก็ยังทำให้รู้กระดูกแตกต่างกันขนาดไหน ไม่ใช่แค่อายุที่ห่าง การใช้ชีวิตที่ต่าง หรือสังคมการเป็นอยู่ แต่เรื่องอย่างว่า กิจกรรมบนเตียงก็เหนือกว่ามากมาย ชนิดที่สามารถเปลี่ยนรสนิยมภายในพร

ห้องสี่เหลี่ยมขนาดกว้างพอตัว ตั้งอยู่บนชั้นสองของทาวน์เฮ้าส์แห่งหนึ่ง แถวชานเมืองข้างในลึกสุดของซอย*อามิท ผู้เช่านั่งหลังพิงพนักโซฟา ยกเท้าสูงพาดไว้กับโต๊ะเตี้ยตรงกันข้าม เขาอยู่กับใครอีกคนที่เอาแต่ใส่หูฟังครอบไม่สนใจบรรยากาศรอบข้าง ก่อนสะดุ้งโหยงก็ตอนมันถูกกระชากไป ตามด้วยฝ่ามือหนาตบลงตรงกลางดังผัวะ“เฮียบอกแล้วใช่ไหมอย่าเปิดเพลงดังกว่าเสียงเฮีย!”แน่นอนผู้ถูกกระทำนั่งลูบหัวป้อยๆ ทำหน้ามุ่ยคิ้วขมวด“ก็เห็นเฮียหลับไปแล้วอะ ตื่นมาตอนไหนเนี่ย”“ถ้ามึงเห็น มึงจะถามเฮียไหม!”อามิทโมโห ท่าทางเอาจริงของเขาทำให้จินเบเลือกที่จะหยุดการเล่นของเพลง แล้วฟังเขาทันที“เออๆ ขอโทษก็ได้ เฮียมีอะไรล่ะ”“ช่วยเต็มใจฟังให้ได้ก่อน แล้วเฮียถึงจะพูด”“ครับ!”จินเบถอดหูฟังครอบวางลงกลางโต๊ะ หมุนเก้าอี้มาเผชิญหน้า แล้วยืดอกนั่งตัวตรงหลังสูดลมหายใจเข้าปอดประมาณ 500 ลูกบาศก์เซนติเมตร“ประชดเฮียเรอะ?!”“โหเฮีย มีอะไรจะถามก็ถามดิ เสียเวลาผมเนี่ย”“เวลามึงมีค่ามากนักเรอะ?”“โห ขึ้นเสียงเลย? เฮอะ! ก็มีมากกว่าเฮียก็แล้วกัน วันนึงมี 24 ชั่วโมง คอยจับผิดเฮียราล์ฟไปแล้ว 18 ชั่วโมง โอ้ย”หัวกบาลทุยถูกโบกอีกรอบ ด้วยฝ่ามือ

“มาหาใครเหรอคะ” เจ้าของใบหน้าคมสันด้วยปลายคางแหลมแบบมีมิติ ลากการมองเห็นจากจอโทรศัพท์เปลี่ยนเป็นเงยหน้า หลังได้ยินคำถามจากผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่นานรอยยิ้มน้อยๆก็เกิดขึ้นเป็นกีรติที่เดินลงมาจากชั้นสำนักงาน พร้อมกับผู้หญิงอีกคน เดาว่าน่าจะเป็นผู้ช่วย หรือน้องใหม่ในแผนกที่อินถาเคยเล่า“สวัสดีครับคุณ..ติ๋ว”“ใช่ค่ะติ๋วเอง ติ๋วเคยเจอคุณบ่อยอยู่นะคะ แต่ไม่คิดว่าจะเจอที่นี่..”ราล์ฟหลุดยิ้ม ขำขันเจตนารมณ์ของหล่อน ซึ่งต้องการจะรู้เป็นอย่างมากถึงขนาดเอ่ยปากทัก และใช้วาจาประโยคไม่สื่อความหมายให้ตนถูกเข้าใจผิดชอบสอดรู้สอดเห็นซะทีเดียว พลางลุกขึ้นยืน มือคู่กุมผสาน ก่อนคำตอบของเขาจะทำให้กีรติเลิกคิ้วสูง“ผมมารอรับแฟนครับ เธอทำงานอยู่ที่นี่”“แฟน? เอ..ใครคะ ติ๋วรู้จักไหมนะ”“ครับ รู้.. รู้จักดีทีเดียว”และเขาก็สนอง ในเมื่อใคร่รู้ก็อยากจะสนับสนุนให้สาแก่ใจ ยังคงตอบด้วยรอยยิ้มสลับกับเสียงกลั้นหัวเราะ ส่วนหล่อนได้แต่เอียงคอทำหน้าจิ้มลิ้ม ไม่ต่างกับเด็กใหม่ไม่รู้ประสีประสา เพียงแต่ไม่ได้ก้มหน้างุดลง“จริงเหรอคะ? ถ้างั้นจะเป็นการเสียมารยาทไหม ถ้าติ๋วจะถาม...”“น้องอินครับ”“คะ?”“น้องอินถาลูกน้องของคุณ”

หลังจากพวกเขาย้ายมาอยู่ด้วยกัน ชีวิตประจำวันของคนทั้งคู่ก็เปลี่ยน คนที่โสดมานานอย่างอินถาจะต้องปรับตัวเป็นอย่างมาก ไม่ใช่ว่าค่อยๆ แต่ก้าวกระโดดจนน่าใจหาย นั่นเพราะอีกคนทำให้เป็นแบบนั้น เปรียบเสมือนทิศทางของน้ำที่ถูกขุดร่องจากจอบของอีกคนเพียงด้ามเดียว ทว่านั้นไม่ใช่อุปสรรคหรือทำให้อึดอัดแต่อย่างใดในตอนนี้ความลุ่มหลงที่มีเกินพอดี ทำให้ปัญหาถูกมองข้ามไปทุกเช้าราล์ฟจะไปส่งที่ทำงานและเย็นหลังเลิกงานก็จะรับแวะทานข้าวกันก่อน ก่อนพากันกลับห้อง ซึ่งเป็นเช่นนี้มาแล้วหลายวันจนกระทั่งวันนี้.."อ๋อ~ ไม่เป็นไรค่ะ หนูกลับเองได้"แฟนหนุ่มของเธอโทรมาขอโทษ เนื่องจากมีภารกิจเกี่ยวกับงานที่เขาจะต้องทำเร่งด่วน ไม่สามารถมารับเธอได้ตามปกติ หญิงสาวจะต้องเดินทางกลับที่พักเอง(พี่ไม่สบายใจเลยค่ะ)ปลายสายเอ่ยเสียงเนือย สาวเจ้ายิ้มจังหวะหนีบโทรศัพท์ไว้ระหว่างหัวไหล่กับกกหู หลังต้องใช้มือเก็บเอกสารบนโต๊ะเข้าแฟ้มอย่างทุลักทุเล"แต่ก็ยกเลิกไม่ได้ใช่ไหมละคะ อย่าห่วงหนูเลย หนูกลับได้ พี่ทำงานให้สบายใจเถอะค่ะ"(จริงนะ?)"จริงๆ รถเมล์เยอะจะตาย ปลอดภัยด้วย"(โอเคค่ะ งั้นกลับดีๆนะคะ)"ค่ะ"(เจอกันที่ห้องค่ะ)"ได้ค่า"

“ไงคะ..”รอยยิ้มกระชากใจที่มักจะเกิดขึ้นทุกครั้งหลังกระจกถูกเลื่อนลง เผยหน้าคนขับอยู่ข้างหลังพวงมาลัยแบบเด่นชัด พร้อมคำถามแหบพร่าชวนให้หลงใหลปกติการกระโดดขึ้นรถ นั่งประจำที่ข้างกัน จะมาพร้อมความร่าเริง ขี้เล่นบวกสดใสของคนตัวเล็กเสมอ เสมือนมีพลังแม่เหล็กที่แม้จะเหน็ดเหนื่อยกับงาน หรือเครียดหนักมาทั้งวัน ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ เป็นบุคลิกที่ราล์ฟคุ้นชินดีและชื่นชอบเป็นที่สุด เธอเป็นส่วนหนึ่งของรอยยิ้มเขา พร้อมสัมผัสได้ว่าเมื่อใดก็ตามที่อยู่ในรถขนาดพื้นที่เล็ก มีแค่พวกเขาทั้งสอง เมื่อนั้นราวกับร่างกายได้ชาร์จพลังงานผ่อนคลาย หัวใจประหนึ่งถูกพรวนดินรดน้ำหากแต่ต่างจากวันนี้...เขาทักทายเธอพร้อมรอยยิ้มละมุนเหมือนเช่นเคย ทว่ากลับได้คืนมาด้วยหน้าที่บึ้งตึง ไม่คิดแม้แต่จะชายตามอง ไม่เงยหน้าขึ้นมาแม้แต่น้อย“เป็นอะไรไปคะ งานยุ่งหรือ..”ในขณะคนขับยังคงถาม หยั่งเชิงเผื่อเธอจะเหนื่อยจริงๆแต่แล้ว..มีเพียงความว่างเปล่าเท่านั้นเป็นฝ่ายตอบ ในรถเงียบเชียบไม่ต่างกับก่อนหน้านี้ เขาขับมาคนเดียว ชายหนุ่มจึงขมวดคิ้ว เหลือบตามองเธอสลับกับท้องถนนเป็นระยะ ทิ้งห่างความวอแวไปสักพักใหญ่ ก่อนจะถามใหม่ก็ตอนลงจากท