Semua Bab วิวาห์ป่วนในจวนแม่ทัพ: Bab 11 - Bab 20

สามวันให้หลัง ขบวนสินสอดจากจวนตระกูลจ้าวก็หลั่งไหลมาสู่จวนตระกูลหลี่ราวกับสายน้ำ หลี่กวงเว่ยรู้สึกพึงพอใจกับสินสอดตรงหน้าไม่น้อย อย่างไรเสียจ้าวเฉินอวี้ก็นับว่ายังไว้หน้าเขาและให้เกียรติหลี่ซูฮวาอยู่ไม่น้อย หลี่ซูฮวาเองมิถนัดการเย็บปักถักร้อยมากเท่าใดนัก ยังดีที่แม่นมจางและเหมยเหยายังพอช่วยนางได้ไม่น้อย ชุดแต่งงานที่แสนงดงามของนางจึงเสร็จเรียบร้อยพอดี แม่นมจางเองก็มีความรู้เรื่องชุดแต่งงานของสตรีเช่นกัน จึงคลายความกังวลในใจนางไปได้ส่วนหนึ่งเวลาผ่านล่วงเลยจนถึงกำหนดที่จะต้องเข้าพิธีแต่งงานกันแล้ว หลี่ซูฮวาเองก็คล้ายจะยอมรับได้กลาย ๆ แม้จ้าวเฉินอวี้จะมีนิสัยหื่นกามตัณหากลับไม่น้อย แต่ใบหน้าที่หล่อเหลาชวนมองของเขาก็ทำให้นางพึงพอใจอยู่บ้าง อีกทั้งนางก็ชอบนิสัยรวยของเขาด้วยหลี่ซูฮวาถูกปลุกขึ้นมาแต่งกายแต่เช้าตรู่ ด้วยเพราะนางไม่มีมารดาคอยชี้แนะ หลี่กวงเว่ยจึงเชื้อเชิญฮูหยินผู้เฒ่าจวนโหวตระกูลกัว ซึ่งเป็นภรรยาของเพื่อนสนิทเขามาหวีผมให้นางแทนมารดาผู้ล่วงลับ ฮูหยินผู้เฒ่าจวนโหวผู้นี้แต่ก่อนเป็นสตรีที่มีทั้งรูปโฉมงดงามมิเป็นสองรองผู้ใด อีกทั้งยังมีบุตรมากมาย ทั้งสามีและบุตรทุกคนต่างก็รักใคร

จ้าวเฉินอวี้แทบจะหมดแรงเขาฟุบใบหน้าอยู่กับร่องอกของนาง ก่อนจะสูดหายใจลึก ๆ หลายครา หลี่ซูฮวายกยิ้มมุมปาก ดีเสียจริงที่ร่างนี้มีหน้าอกหน้าใจใหญ่โตเช่นนี้ ยามนี้สามีตัวดีผู้นี้ของนางทำผิด นางจะได้ใช้มันหนีบสั่งสอนเขาให้หลาบจำ "เฉินอวี้ ข้าจะไปรับกัวกัวมาอยู่ที่นี่""ได้สิ เจ้าอยากทำสิ่งใดก็ตามใจเจ้า"หลี่ซูฮวาได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าเล็กน้อย เดิมทีนางจะนำมันติดตามมาพร้อมกับสินเดิม แต่เจ้ากัวกัวตัวดีกลับหนีออกไปเล่นที่อื่นเสียก่อน นางจึงคิดว่าจะไปรับมันมาเลี้ยงทีหลัง หลายวันต่อมาแม่นมจางก็มารายงานนางเกี่ยวกับเรื่องยาต้มของฮูหยินใหญ่ "ได้เรื่องเช่นไรบ้างแม่นมจาง""บ่าวเฝ้าติดตามอยู่หลายวันเจ้าค่ะ จนรู้ว่าเดิมทีสาวรับใช้ของฮูหยินใหญ่จะมาต้มยาหม้อนี้ด้วยตนเองเสมอ แต่ระหว่างนั้นกลับมีหญิงชราผู้หนึ่ง แอบใส่สิ่งใดบางอย่างลงไปในหม้อยาของฮูหยินใหญ่เจ้าค่ะ"หลี่ซูฮวาที่ได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าให้แม่นมจางอย่างไม่รีบไม่ร้อน "จับตาดูเอาไว้ อย่าให้พวกมันรู้ตัว ให้พวกมันตายใจเสียก่อน ไว้ข้าจะจัดการพวกมันทีหลัง""เจ้าค่ะฮูหยินน้อย"แม่นมจางเอ่ยเพียงเท่านั้น ก่อนจะขอตัวออกไปทำงานต่อ ในขณะที่วันนี้จ้

หลี่ซูฮวารู้สึกผ่อนคลายและรู้สึกพึงพอใจในการปรนนิบัติจากจ้าวเฉินอวี้เป็นอย่างยิ่ง นางจึงมอบตั๋วเงินให้เขาไปหนึ่งร้อยตำลึงเพื่อไว้ใช้จ่าย จ้าวเฉินอวี้ดีใจยิ่งนัก ตั้งแต่แต่งนางเข้าจวนมาสมบัติทุกชิ้นของเขานางก็เก็บไปเสียหมด เขาเองก็ยอมตามใจนาง จะให้ทำเช่นไรได้เล่า ก็เขากลัวภรรยานี่นา ด้านหลี่ชิงเยียนนั้น ยามนี้นางกำลังทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส ตั้งแต่ผ่านคืนเข้าหอในคืนนั้น เสิ่นเทียนเหยาก็ไม่มาหานางอีกเลย อีกทั้งนางยังต้องคอยรบรากับเหล่าอนุของเขาอยู่ทุกวี่วัน ยามนี้ใบหน้างดงามราวนางฟ้านางสวรรค์ กลับแก่ชราราวกับหญิงสูงวัย เสิ่นเทียนเหยาที่ชื่นชมความงดงาม เมื่อได้เห็นหลี่ชิงเยียนในสภาพเช่นนี้ก็รู้สึกรังเกียจนางขึ้นมา เมื่อนึกถึงหลี่ซูฮวาพี่สาวของนาง ใจของเขาก็ร้อนรุ่มขึ้นมาเสียดื้อ ๆ หากรู้ว่าแต่งหลี่ชิงเยียนมาแล้วนางจะกลายเป็นเช่นนี้ มิสู้เขาแต่งกับหลี่ซูฮวาเสียยังดีกว่า "ท่านอ๋องยาต้มเสร็จแล้วพ่ะย่ะค่ะ""นำมาให้ข้า"หมอหลวงต้มยาบำรุงมาให้เขาเหมือนเช่นทุกวัน เสิ่นเทียนเหยารับมาดื่มจนหมดถ้วย รสชาติขมของมันทำให้เขาเบ้หน้าเล็กน้อย นี่คือยาที่ท่านหมอหลวงปรุงขึ้นมาใหม่ หวังจะช่วยทำให้ตรงนั้

หลี่ซูฮวาตื่นขึ้นมาในยามเช้า นางรู้สึกราวกับว่าร่างทั้งร่างแทบจะแหลกสลายเสียให้ได้ นึกโกรธเคืองจ้าวเฉินอวี้ที่ทารุณนางจนแทบไม่ได้นอนทั้งคืนเช่นนี้ "ตื่นแล้วหรือ รีบมากินโจ๊กเสียหน่อยเถิด"หลี่ซูฮวาหันไปมองจ้าวเฉินอวี้ที่กำลังถือถ้วยโจ๊กมาวางไว้บนโต๊ะ ดวงตาคมจ้องมองนางด้วยความรักใคร่ หลี่ซูฮวาคร้านจะใส่ใจเขาให้มากความ จึงลุกจากเตียงไปนั่งที่เก้าอี้ ก่อนจะมองถ้วยโจ๊กตรงหน้าเล็กน้อย "ท่านทำเองหรือ?""ใช่แล้ว เจ้าลองกินดูเถิด ข้าต้มเองกับมือ ใส่ใจทุกการกระทำในแต่ละขั้นตอน""มิน่าเชื่อว่าท่านจะทำเรื่องพวกนี้เป็นด้วย""เพื่อเจ้า ข้าทำได้ทุกอย่าง"จ้าวเฉินอวี้เอ่ยพลางจ้องมองนางที่กำลังลองลิ้มชิมรสโจ๊กฝีมือของเขา หลี่ซูฮวาตักโจ๊กในถ้วยขึ้นมากินคำหนึ่ง ก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ รสชาติไม่เลว อีกทั้งรสชาติก็นุ่มละมุนลิ้นยิ่งนัก "รสชาติดี""ข้าดีใจที่เจ้าชอบ"จ้าวเฉินอวี้ยิ้มตาหยี หลี่ซูฮวาที่ได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกว่าจิตใจสั่นไหวไม่เป็นจังหวะ รอยยิ้มของเขาช่างเหมือนกับแสงอาทิตย์ยามเช้าที่สาดส่องเข้ามาในหัวใจของนาง มันทั้งอบอุ่นเหนือสิ่งอื่นใด "ข้าสั่งให้คนเตรียมรถม้าพร้อมแล้ว หากเจ้าตระเตรียม

จ้าวเฉินอวี้คร้านจะใส่ใจเสิ่นเทียนเหยาแล้ว อย่างไรเสียเขายังต้องทำหน้าที่ที่ฝ่าบาททรงรับสั่งมาให้เรียบร้อยเสียก่อน เมื่อคิดได้เช่นนั้น จ้าวเฉินอวี้ก็กวาดสายตามองไปโดยรอบ ภูเขาบนแคว้นไท่ชิงค่อนข้างแห้งแล้งเป็นอย่างยิ่งทั้งที่แต่ก่อนอุดมสมบูรณ์ยิ่งนัก มันแห้งแล้งเสียจนต้นไม้แทบจะยืนต้นตายจนหมด แต่น่าแปลกที่โจรป่ากลับลอบเร้นแฝงกายอยู่บนเขาแห่งนี้ได้ และยังรอดพ้นจากสายตาของเขาได้เป็นอย่างดี เสิ่นเทียนเหยาเองก็ตามจ้าวเฉินอวี้มาเช่นกัน เขากวาดสายตามองไปโดยรอบพลางขมวดคิ้วมุ่น "พวกมันแฝงกายอยู่ในป่าเช่นนี้จริง ๆ หรือ แห้งแล้งเช่นนี้ ไม่น่าจะมีชีวิตรอดได้เลยด้วยซ้ำ"จ้าวเฉินอวี้หันไปสบตากับเสิ่นเทียนเหยาคราหนึ่ง "นั่นสิพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมคิดว่ามันค่อนข้างผิดปกติเป็นอย่างยิ่ง""หรือว่าแท้จริงแล้วพวกมันจะไม่ได้อยู่บนภูเขาแห่งนี้"เสิ่นเทียนเหยาเอ่ยพลางกระชับกระบี่ที่ถือเอาไว้ในมือแน่นขึ้นไปอีก ก่อนจะเอ่ยกับจ้าวเฉินอวี้อีกครา "กลับกันก่อนเถิด ฟ้าใกล้จะมืดเต็มทีแล้ว""พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง"จ้าวเฉินอวี้รับคำ ก่อนจะกระโดดขึ้นบนหลังม้ามุ่งหน้ากลับไปยังตำหนักของท่านอ๋องเสิ่นหยวนทันที เสิ่นหยวนที่เห็