ไม่ว่าเจียงสวินจะพูดยังไง เจียงหลันก็ไม่เห็นด้วยตอนนี้เธอเหลือเจียงสวินเป็นญาติเพียงคนเดียว ไม่ง่ายกว่าเขาจะฟื้นขึ้นมา แน่นอนว่าต้องคอยดูแลอยู่เคียงข้างให้ดี ถ้าเจียงสวินไปเป็นทหารจริง ๆ พอไปก็จะไม่ได้เจอเขาอีกสี่ห้าปีเลยเจียงสวินก็ไม่กล้าทำให้เจียงหลันโกรธ ถามหลายครั้งก็เห็นเธอไม่ยอมตามน้ำจึงไม่ถามอีกอย่างรู้กาลเทศะ ถึงยังไงก็ยังมีเวลาอีกนาน ไม่แน่ผ่านไปสักระยะพี่สาวเขาอาจจะปล่อยวางก็ได้“พี่ ตกลงแม่อยู่ที่ไหนล่ะ?” เจียงสวินถาม เขาไม่ได้เจอแม่นานเกินไปแล้วจริง ๆ คิดถึงมาก ๆ “โทรหาแม่ไม่ได้เลยเหรอ?”“ใช่ ที่นั่นไม่อนุญาตให้พกโทรศัพท์” เจียงหลันตามคำพูดของเขา “เป็นเพราะนายหมดสตินานเกินไป ทำให้แม่เป็นห่วงมาก จนวิ่งโร่ไปขอพรให้นายถึงที่ที่ไกลขนาดนั้น”เจียงสวินขยับปาก อยากพูดบางอย่างเจียงหลันขัดคำพูดที่เขากำลังจะพูด กล่าวด้วยรอยยิ้ม “พี่จะติดต่อแม่ ขอให้แม่รีบกลับ แต่ถ้านายต้องการ ฉันก็ให้นายไปเจอพี่เขยนายก่อนได้”เป็นไปตามคาด ความคิดของเจียงสวินถูกเบี่ยงเบนไปทันที ถามอย่างตื่นเต้น “จริงเหรอ พี่เขยกลับมาแล้วเหรอ? หลังจากพี่เขยรู้ว่าพี่ท้องแล้วว่ายังไงบ้างเหรอ?”“เขาดีใจมาก” ก้น
Baca selengkapnya