All Chapters of ที่รัก อย่าคิดหนีนะ: Chapter 1 - Chapter 10

“เพิ่งกลับมาเหรอ?” น้ำเสียงของชายหนุ่มทุ้มต่ำ ทั้งยังแฝงไปด้วยความไม่สบอารมณ์เล็กน้อย“นี่มันห้องครัว...”เขาออกแรงที่มือหนักขึ้น เจียงหลันพูดออกมาได้เพียงครึ่งเดียวก็ไม่พูดต่อแล้วเจียงหลันมองค้อนใส่เขา กล่าวอย่างไม่พอใจว่า “ฉันรีบกลับมาทำกับข้าวให้คุณ แต่คุณดันทำแบบนี้! จะยังกินอยู่ไหมข้าวน่ะ?”“กินสิ แต่ตอนนี้มีเรื่องสำคัญกว่าให้ทำ” ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ เจียงหลันใจลอยล่องไปบ้าง พอได้ยินแบบนั้น เธอจึงมองเขาด้วยตาพร่าเลือนชายหนุ่มอมยิ้มมุมปากเล็กน้อยกระทั่งชายหนุ่มไปอาบน้ำที่ห้อง เจียงหลันเปิดหน้าต่างทุกบานแล้วก็ยังไล่กลิ่นออกไปไม่หมด ความรังเกียจฉายอยู่เต็มหน้าผู้ชายคนนี้ก็เหลือเกิน บอกเขาไปแล้วเชียวว่าที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น ยกเว้นในครัว เขาก็เอาแต่ชอบเล่นทีเผลออยู่เรื่อยช่างเถอะ ถึงอย่างไรบะหมี่เนื้อที่ทำเสร็จแล้วก็เป็นเขาที่กิน!เจียงหลันยกบะหมี่เนื้อที่ทำเสร็จแล้วไปวางบนโต๊ะกินข้าว ลู่สิงโจวที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จก็เดินออกมาจากห้องนอนในชุดคลุมอาบน้ำสีเทาอ่อนพอดีเห็นว่าชายหนุ่มเดินมาแล้ว เจียงหลันจึงยื่นตะเกียบให้เขา แล้วนั่งลงตรงฝั่งตรงกันข้าม พลางเท้าคางมองเขาไปทั้งอย่า

รถเคลื่อนตัวอยู่บนทางไปบริษัทได้อย่างราบรื่นปลอดภัย เจียงหลันที่นั่งอยู่เบาะหลังกินมื้อเช้าบำรุงร่างกายไปพลาง ดูทวิตเตอร์ไปพลาง ข่าวเสียหายของผู้กำกับจ้าวแพร่กระจายไปทั่ว ไม่ว่าที่ไหน ๆ ล้วนเห็นใบหน้าขาวซีดของเขาได้ทั้งนั้นหลังเจียงหลันอ่านข่าวพวกนั้นอย่างละเอียดแล้ว ก็อดดูแคลนไม่ได้เธอรู้ว่าผู้กำกับจ้าวไม่ใช่คนมือสะอาด แต่ไม่รู้ว่าเขายังมีความชอบแบบนั้นด้วย โทษตามกฎหมายของการกระทำเหล่านี้ เกรงว่าเขาจะต้องเข้าไปนั่งอยู่ในซังเตสักสองสามปีได้ล่ะมั้ง?นึกถึงผู้ชายคนนั้นที่มีรอยยิ้มอ่อนโยนทั้งยังดูดีมีสง่า ทว่าวิธีการกลับโหดเหี้ยมแล้ว เจียงหลันพลันสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง เธอเขยิบเข้าไปใกล้ ๆ เซี่ยหลินแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเบาหวิว “พี่หลิน คุณลู่มีคู่หมั้นแล้ว... ใช่ไหม?”ได้ยินอย่างนั้น เซี่ยหลินจึงมองเธอเล็กน้อย “ไปได้ยินข่าวลือมาจากไหน?”“ก็จากปากนักข่าวพวกนั้นน่ะสิ!” เจียงหลันกัดช้อน พลางพูดจาเป็นเหตุเป็นผล “ได้ยินว่าคู่หมั้นของคุณลู่เป็นคุณหนูจากครอบครัวนักธุรกิจนายทุนเจ้าหนึ่ง แต่เพราะเป็นการแต่งงานทางธุรกิจ ความรู้สึกของทั้งสองคู่เลยไม่ได้ดีนัก คุณลู่เป็นผู้ชายก็ต้องมีความต้องการบ้าง

“นายนอนมาตั้งสองปี ยังเอาขาลงพื้นไม่ได้” เจียงหลันสาวเท้าไว ๆ เข้าไปหา นวดขาทั้งสองข้างให้เขาไปพลาง เอ่ยถามไปพลาง “เป็นไงบ้าง มีความรู้สึกไหม?”เจียงสวินพยักหน้า “ยังชา ๆ นิดหน่อย”เห็นเขาพูดแบบนี้แล้ว เจียงหลันถือว่ายกภูเขาออกจากอก อย่างนั้นที่ขาน่าจะไม่มีปัญหาอะไรเจียงสวินนอนสลบไสลไม่ฟื้น ทว่าเจียงหลันมักมานวดขาทั้งสองข้างให้เขาที่โรงพยาบาลทุกอาทิตย์ ตอนไม่อยู่ก็กำชับพยาบาลเอาไว้ ด้วยกลัวว่าหากไม่นวดขาให้เขานานเข้าขาจะแข็งทื่อใช้การไม่ได้ “พี่ ผมนอนหลับไปสองปีจริง ๆ เหรอ?” เจียงสวินนึกถึงท่าทางเหนือความคาดหมายตอนที่แพทย์เจ้าของไข้เห็นเขาฟื้นขึ้นมา แล้วอดถามออกไปไม่ได้ “แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่าเหมือนเพิ่งตื่นมาเมื่อวานนี้เอง?”เจียงหลันพยักหน้าพลางว่า “ตอนนั้นนายถูกฟันหลายสิบแผล ที่ร้ายแรงถึงชีวิตก็ที่โดนฟันหลังท้ายทอย เกือบจะตายอยู่แล้ว ดีที่ได้คุณหมอลากนายกลับมาจากนรก แต่ก็นอนสลบไม่ฟื้น พี่กับแม่กังวลไม่รู้ตั้งมากมายแค่ไหน กลัวว่านายจะไม่ฟื้นไปตลอดชีวิต”ได้ยินแบบนั้น เจียงสวินก็เอื้อมมือไปลูบบริเวณท้ายทอยของตัวเอง ซึ่งมีรอยแผลเป็นจริงดังว่า จากนั้นเห็นเจียงหลันที่น้ำตานองหน้าแ

“คุณเจียงครับ”ขณะที่เจียงหลันกำลังกลัดกลุ้มหน้าอมทุกข์อยู่ พลันได้ยินเสียงคนเรียกตนเองโดยไม่ทันตั้งตัว ครั้นเงยหน้าขึ้นก็เห็นลุงเหอคนขับรถประจำตัวของลู่สิงโจวเดินมาหาตัวเธอเอง“คุณลุงเหอ คุณลุงมาโรงพยาบาลได้ยังไงคะเนี่ย?” เจียงหลันรีบซ่อนใบรายงานไว้ด้านหลังทันที เธอยิ้มพลางเอ่ยถาม “คุณลู่กลับมาจากทำงานที่ต่างประเทศแล้วเหรอคะ?”ลุงเหอพยักหน้าพลางว่า “คุณลู่เพิ่งกลับมาเมื่อกลางวันนี้เอง เขาโทรหาคุณเจียง พอรู้ว่าคุณเจียงเป็นลม เลยส่งผมมาดูน่ะครับ คุณเจียงไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” “ไม่เป็นไรค่ะ แค่ไม่สบายเล็ก ๆ น้อยๆ”ในเมื่อลุงเหอมารับ อย่างนั้นเจียงหลันก็จำต้องไป “คุณลุงพอจะรอฉันอยู่ข้างนอกเดี๋ยวได้ไหมคะ ฉันขอจัดการธุระก่อน ไม่นานก็จะตามคุณลุงกลับแล้วค่ะ”“ครับ”ลุงเหอออกไปรอด้านนอก ส่วนเจียงหลันก็กลับไปเก็บข้าวของที่ห้องพักผู้ป่วย เธอบอกกับเจียงสวินว่าจะมาเยี่ยมเขาพรุ่งนี้ “พยาบาลกะกลางคืนมาแล้ว ห้ามลืมทำกายภาพบำบัด ได้ยินไหม?”“รู้แล้ว ๆ ” เจียงสวินพยักหน้า ทั้งยังเอ่ยถามด้วยความวาดหวัง “พี่ พรุ่งนี้พี่ทำกับข้าวมาให้ผมกินได้ไหม?”เจียงหลันกลอกตาใส่เขา “ฝันอยู่เหรอ กินโจ๊กเข้าไปเถอะ!

“เจียงหลัน!”ไม่ถึงสิบนาที ประตูห้องพักของเจียงหลันก็ถูกเปิดออกอย่างรุนแรงเซวียเจียหนิงเข้ามาด้วยใบหน้าโกรธจัด บนแขนประดับไปด้วยรอยฟกช้ำ สภาพออกจะดูไม่ได้อยู่บ้างเจียงหลันทำเพียงแค่ปรายตามองเธอผ่านกระจก จากนั้นก็พลิกอ่านบทต่อเซวียเจียหนิงที่ถูกเมินก็ยิ่งเดือดดาล ตรงดิ่งเข้าไปกระชากบทของเธอมา แล้วพูดอย่างเกรี้ยวกราด “เธอเทสบู่ล้างมือลงบนพื้นเพราะอยากให้ฉันล้ม ตั้งใจเล่นงานฉันใช่ไหม?!”“คุณเซวีย จะหยิบอะไรใส่ปากส่งเดชนั้นได้ แต่จะพูดจาส่งเดชไม่ได้นะคะ” เจียงหลันยิ้ม กล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ฉันกับคุณเซวียไม่ได้มีความแค้นอะไรต่อกัน แล้วทำไมจะต้องทำเรื่องแบบนั้นด้วย? อีกอย่าง ฉันก็ไม่ได้ไปห้องน้ำมาสักหน่อย”“เธอ เธอเอาคืนฉัน!” เซวียเจียหนิงชี้หน้าเจียงหลัน ไม่สนว่าเจียงหลันจะพูดอย่างไร แต่สัมผัสได้ว่าเจียงหลันเป็นคนทำเรื่องนี้ “คนอื่นเขาไม่ทำเรื่องอะไรเลว ๆ แบบนี้หรอก!”เจียงหลันยังคงรักษารอยยิ้มไว้บนดวงหน้า แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน “ฉันบอกแล้วไงคะ ว่าฉันไม่ได้มีความแค้นอะไรกับคุณเซวีย ส่วนที่ว่าใครเป็นคนทำเรื่องเลว ๆ แบบนี้ คุณเซวียก็ไปหาดูจากกล้องวงจรปิดได้นะคะ”เซวียเจียหน