Semua Bab คุณพระอาทิตย์ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด: Bab 51 - Bab 60

ตอนที่ 17การพบเจอ100%__________________ระหว่างที่รถยนต์มุ่งหน้าไปตามเส้นทาง เข้าสู่ย่านคนรวย ภายในเงียบเฉียบ ซุปไก่นั่งเล่นมือถืออยู่เบาะหลัง "ใครเหรอคะซัน" คนเบาะหน้าเอ่ยถามเสียงเบา แต่ด้วยความที่ภายในรถมันเงียบก็เลยได้ยินเสียงชัดเต็มสองหู"แฟนผมเอง" เขาตอบเสียงเรียบนิ่ง ตามองตรงไปยังถนน"อ๋อ มีแฟนแล้วนี่เอง"จากนั้นเธอก็หันหน้าไปหาซุปไก่"ขอโทษด้วยนะคะ พอดีเราฝึกงานด้วยกัน อาจจะต้องเป็นแบบนี้ไปอีกสักระยะ"ซุปไก่ทำเป็นไม่ได้ยิน ไถฟีดใหญ่เลยหากแต่ไม่ได้อ่านสักตัวอักษร ไฟหึงมันกำลังสุมทรวง ตอนแรกก็ไม่อะไรหรอกพอเธอพูดเท่านั้นแหละความไม่พอใจตีขึ้นหน้าทันทีแค่ฝึกงานมันจะต้องไปไหนมาไหนด้วยกันขนาดนั้นเลยหรือไง เธอไม่เคยเห็นเลยนะ คนอื่นที่ฝึกงานก็ไม่เห็นเป็นแบบนี้แบร์หันกลับมานั่งตามเดิม หน้าเจื่อนเงียบกริบ แน่นอนว่าซันเองก็ไม่กล้าเสี่ยงพูดอะไร มองผ่านกระจกมองหลังเห็นใบหน้าเรียบตึงแล้วกลัวใจ โดนโกรธแล้วล่ะ หาวิธีง้อด่วนเขารีบขับรถไปส่งหญิงสาวที่คอนโด จะได้อยู่กันสองคนเสียที เดิมเลิกงานก็คิดว่าต่างฝ่ายต่างกลับแต่มารดาดันโทรมาย้ำว่าให้ไปส่งเธอด้วยความอึดอัดกัดกินทุกคนกระทั่งรถยนต์เลี

ตอนที่ 18เท่าที่ทำได้75%______________ที่บริษัท...สองพี่น้องทินกรโสภณเป็นที่เลื่องลือเรื่องหน้าตาและความสามารถ แม้จะอายุน้อยแต่การทำงานนั้นช่างมีประสิทธิภาพ สมกับเป็นทายาทของท่านเจ้าสัวจักรวาลกับคุณหญิงพันดาราขณะเดียวกันตำแหน่งข้างกายยังว่างเว้นไร้ซึ่งคู่ครอง แต่มีอยู่คนหนึ่งซึ่งถูกพูดถึงหนาหู นั่นคือแบร์ ที่เข้ามาฝึกงานพร้อมกัน อีกทั้งยังไปไหนมาไหนกับทายาทคนรอง คนมองว่าทั้งสองสนิทกันและมีโอกาสสานสัมพันธ์อย่างพักกลางวันนี้ก็ได้นั่งร่วมโต๊ะกับทายาทหนุ่มทั้งสองเพื่อพูดคุยเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองวันก่อน"ส่งข้อมูลให้แล้วเปิดดูซะสิ" วินดี้บอกพลางชี้ที่มือถือของน้องซันนี่หยิบมาเปิดดู แอปแชทสีเขียวเป็นเพียงแอปเดียวที่ใช้บ่อยที่สุด ไล่อ่านข้อมูลถึงกับขมวดคิ้ว"พี่โซล่า? เกี่ยวอะไรด้วย" "ไม่รู้สิ รู้แค่ว่าเธออยู่เบื้องทั้งหมด ที่จับคนร้ายไม่ได้ก็เธอคอยให้การช่วยเหลือเนี่ยแหละ" วินดี้ไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ รู้แค่ว่าโซล่า(?)เป็นคนช่วยปิดบังข้อมูลของคนร้ายไม่ให้สืบหาตัวได้ ขนาดคนของเขาเองก็ยังไม่สามารถเจาะเข้าไปเพื่อดูข้อมูล"พี่ว่าแบร์บอกความจริงมาเถอะว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เห็นพี่ใจดีแบ

ตอนที่ 19บนเตียงใหญ่ (18+)50%______________เรียนหนักทั้งสัปดาห์ ไหนจะเรื่องของคนอื่นอีก ซุปไก่น่ะมักจะเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่บางครั้งบางคราวเรื่องราวก็เข้ามาหาเธอเอง วันหยุดซุปไก่อารมณ์ดีกว่าทุกวันเพราะจะได้ใช้เวลากับคนรักอย่างเต็มที่ อย่างเช้านี้ตื่นมาก็นอนกอดก่ายกันอยู่บนเตียงใหญ่ ละทิ้งความวุ่นวายตลอดทั้งสัปดาห์ ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น และไม่รับสายเรียกเข้าจากใครสักสายหญิงสาวเล่าเรื่องที่ไปรู้มาโดยบังเอิญให้แฟนหนุ่มฟังตั้งแต่วันนั้น ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเองแต่เธอกลับเครียดจนกินอะไรไม่ลง เห็นแบบนั้นในวันต่อมาซันนี่จึงนำความไปเล่าให้พี่ชายฟังและฝากพี่ชายเล่าให้ครอบครัวฟังอีกทีนี่สินะคือความจริงที่แบร์และพ่อแม่ของเธอพยายามปิดบังเอาไว้ จึงพึ่งเส้นสายหวังให้ครอบครัวของเขาช่วยเหลือ แต่เสียใจด้วยตระกูลเขาไม่ลดตัวลงไปทำอะไรแบบนั้นหรอกซุปไก่สงสารคุณป้า ถึงขั้นร้องไห้บอกว่าโลกไม่ยุติธรรม ขอให้ช่วยทำอะไรสักอย่าง เขาก็ได้แต่ปลอบใจพร้อมบอกให้คู่กรณีเป็นคนจัดการน่ะดีแล้ว ไม่ใช่เรื่องที่จะเข้าไปยุ่ง ให้ทำเป็นไม่รู้เรื่องต่อไป"อื้อ"มือหนาสอดเข้าไ

ตอนที่ 19 บนเตียงใหญ่ 100% ______________ วันอาทิตย์แสนวุ่นวาย อย่างน้อยซันนี่ก็รู้สึกว่าวันนี้มันจะเป็นแบบนั้น หรืออาจจะสบายกว่าที่คิดก็ได้ แต่เขาอยากให้เป็นอย่างหลังมากกว่า เนื่องจากยังไม่ถึงเวลานัด ทั้งสองจึงพากันขลุกตัวอยู่บนห้องนอน อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย นั่งเล่นกันอยู่ที่โซฟา ฉายการ์ตูนผ่านโปรเจคเตอร์ แต่ไม่มีใครดูสักคน ซุปไก่กำลังสนใจเรื่องเม้าท์มอยในชุมชนหมูติดปีก ทุกคนกำลังให้ความสนใจการประกวดดาวเดือนปีนี้ ซันนี่ใช้แขนข้างหนึ่งโอบเธอเอาไว้ ขณะที่มืออีกข้างเลื่อนดูหุ้นตัวใหม่ ๆ แน่นอนเขาได้กำไรจากการเทรดพอสมควร นับว่าใช้ฆ่าเวลาได้ดีทีเดียว "มีแต่คนหน้าตาดี ๆ" เสียงนุ่มว่า สายตาไม่ละจากหน้าจอ "ดีกว่าพี่ไหม" ด้วยความอิจฉาหรือไรไม่ทราบ "เทียบไม่ติด พี่ต้องดีที่สุดอยู่แล้ว ไม่มีใครเพอร์เฟคไปกว่านี้หรอก แถมยังลีลาดีมีกล้วยใหญ่..." ยัยคนลามกกล่าวอย่างหน้าระรื่น ซันนี่กระตุกยิ้ม เข้าใจแล้วทำไมถึงรักเธอ มันไม่ใช่การตกหลุมรักแบบกระแทกใจแล้วใช่เลย มันคือการซึมซับความแปลกของเธอมาเรื่อย ๆ รู้ตัวอีกทีก็รักไปแล้วนั่นเอง กับเรื่องอย่างว่าเธอไม่มีท่าทีเขินอายแถบยังตอบรับไ

ตอนที่ 20พักทำเรื่องสนุก75%__________ทุก ๆ คืนแบร์ต้องทนกับความหวาดกลัวที่ชายปริศนามอบให้ ทุบประตูตึงตังนานติดต่อกันหลายสิบนาที โดยที่ไม่มีใครคิดทำอะไรหรือช่วยเธอสักคน นิติคอนโดปิดหูปิดตา เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเองก็เช่นกัน แปลกไปกว่านั้นคือเพื่อนบ้านห้องข้าง ๆ ไม่มีท่าทีออกมาต่อว่าเลยด้วยซ้ำ เธอรู้ว่ารอบ ๆ นี้มีคนอาศัยอยู่เป็นปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือไม่มีใครร้องเรียนอะไรเลย ราวกับร่วมมือกันปล่อยผ่าน มีเพียงแค่เธอที่ถูกคุกคาม ด่าทอ สาปแช่งต่าง ๆ นานา เวลาออกไปข้างนอกก็เช่นกัน บุคคลนั้นไล่ตามไม่ว่าเธอจะไปที่ไหน ขนาดอยู่ที่บริษัทก็ยังรอคอยอย่างใจเย็นกระทั่งเธอเลิกงานเสียงปึงปังดังอยู่ด้านนอก แบร์นั่งเอามือปิดหูอยู่หลังประตู สั่นกลัวเฉกเช่นทุกคืน ที่หน้าจอมอนิเตอร์ฉายภาพชายชุดดำกำลังถีบประตู "ฉันไม่ผิด ฉันไม่ผิดนะ นังป้านั่นมันเดินมาขวางทางเอง มันเดินมาเอง" เธอพูดอย่างไร้สำนึก แววตาส่ายไปมา สั่นกลัวปนสับสน"เพราะมึงเป็นแบบนี้ไงกูถึงได้แค้นมาก กูมีโอกาสฆ่ามึงได้ทุกเมื่อนั่นแหละ แต่กูอยากให้มึงทรมานซ้ำ ๆ มากกว่า รู้สึกยังไงที่ตอนนี้ไม่มีใครยื่นมือเข้าช่วยเหลือมึงสักคนคนด้านหลังประ