Lahat ng Kabanata ng The Billionaire's Vengeful Obsession (SSPG): Kabanata 61 - Kabanata 70

Pauwi na kami ni Drako mula sa simbahan. Tahimik ang paligid ng sasakyan habang ang kamay ko ay mahigpit na nakakapit sa kaniya. Ang isa ko namang palad, nakapatong sa tiyan kong sobrang bigat na. Halos hindi na ako makahinga sa sikip. Ramdam ko ang bawat sipa, bawat galaw sa loob ng sinapupunan ko—apat silang lahat. Our miracle quadruplets. "Are you okay, baby?" tanong ni Drako, nakatingin sa akin sa rearview mirror. Puno ng pag-aalala ang boses niya, at mas lalong lalim ang mga kunot sa noo niya nang makita ang pamumutla ko. "I think… they’re coming," bulong ko habang pinipilit kong tiisin ang sakit. This one… it felt real. Intense. Parang may humihila sa buong kaluluwa ko pababa. Agad niyang binilisan ang pagmamaneho patungo sa ospital na pagmamay-ari ng pamilya ko. "I’m taking you to the hospital now. Hold on, love. Just hang on." Napakapit ako sa gilid ng upuan, halos mapunit ang kutson sa higpit ng pagkakaklamo ko. Hinihingal ako, pinipilit hindi mapahiyaw sa bawat panibagong

Nasa loob ako ng maliit na apartment sa Florence, Italy, ang mga mata ko ay napako sa makulay na sunset na tanging liwanag sa dilim ng aking buhay. Hindi ko alam kung anong klaseng buhay ang hinahanap ko—kung ito ba ay kapayapaan o isang pagkakataon na makalimot. Ang kambal, sina Dax at Camila, ay mahimbing na natutulog sa crib nilang malapit sa kama ko. Tatlong linggo pa lang silang ipinanganak, at halos hindi ko na matandaan kung kailan ko huling naramdaman na buo ang pamilya ko. Walang ibang makikinig sa akin, walang ibang magmamahal sa akin—tanging sila lamang. At siguro iyon na lang ang kailangan ko para magpatuloy. Hindi ko rin inisip kung ano ang iniisip ng mga magulang ko. Naiwan ko sila nang walang paalam. Gusto ko kasing magsimula ng mag-isa. Hindi ko kayang ipaliwanag kung bakit, pero wala akong nararamdaman kung 'di ang pangungulila sa mga bata at ang sakit na iniwan sa akin ni Drako. I’m trying to forget… trying to heal. Pero hindi ko magawa. Matapos ang ginawa ni Drugo

Hindi ko alam kung tama bang tanggapin ko ang volunteer offer na ito. Pero nang malaman kong may sakit si Daddy, wala na akong nagawa kung 'di pirmahan ang kontrata para lang makauwi sa Pilipinas. Kailangan ako roon. Kailangan ko rin ng closure. Dinala ko ang mga bata sa hotel kung saan kami makikipagkita sa contact ko para sa medical volunteer program. Simple lang ang lobby pero elegante. Malinis, mabango, at napaka-pamilyar. Masyadong pamilyar. Hanggang sa mapansin ko ang logo sa dingding. Valderama Real Estate. Napakuyom ako sa hawak kong bag. Bakit ngayon ko lang napagtanto? "No... this can't be," bulong ko sa sarili habang mabilis na itinago ang mukha sa likod ng shades at buhok ko. "Mommy, can we go to the restroom?" sabay tanong nina Dax at Camila. Tumango ako. "Yes, but don’t take too long, okay? Stay together." Tumakbo na sila papunta sa CR habang ako naman ay nanatiling nakaupo sa lobby, pilit na nagkukubli. Lumingon ako sa paligid at doon ko siya nakita si Drako. Mata

Tumigil ako sa harap ng lumang gusali ng ospital na tila ba nanlilimahid na rin sa dami ng alaala nitong inilihim. Mula sa labas, hindi mo aakalaing isang sikretong kay tagal nang ikinubli ang muling magbubunyag ng sakit.Malamig ang simoy ng hangin habang tinatahak ko ang daan papasok. Bawat hakbang ay parang may timbang—para bang kinakaladkad ko ang pitong taong bigat ng tanong na walang sagot. Ang tanong na paulit-ulit na nag-echo sa isipan ko mula nang makita ko ang mga mata nina Calliope at Daemon. Hindi ba talaga ako nananaginip? Buhay na buhay ang dalawang kapatid nina Camila at Dax.Huminga ako nang malalim pagpasok sa reception. Nakatayo roon ang isang nurse na mukhang bagong salta. Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa."Good morning, Ma’am. How can I help you?" tanong niya.“I’m here to ask about a delivery,” sagot ko, pilit pinatatag ang tinig. “Seven years ago. I gave birth here.”“Name, ma’am?”“Caleigh Devika Villamor-Valderama.”Tumipa siya sa computer. Naramdaman k

Bumigat ang dibdib ko habang papalapit ako sa gates ng mansiyon ng mga Valderama—ang bahay na minsan kong tinawag na tahanan, ang lugar na minsang pinagpahingahan ng pangarap ko. Ngayon, ang bawat hakbang ay parang paglalakad papunta sa hukay ng nakaraan.Nakahawak ako sa envelope na laman ang katotohanang matagal nang inilihim sa akin. At ngayon, oras na para harapin ang isa sa mga taong may pinakamalaking kinalaman sa pag-agaw ng mga anak ko.Pagkabukas pa lang ng pinto ng sasakyan, agad kong nakita si Claudine sa may hagdanan, palabas ng mansiyon. Nakasuot siya ng beige na dress na preskong-presko sa paningin, pero para sa akin, kulay iyon ng kasinungalingan. Nagtama ang mga mata namin.Nag-freeze siya sa kinatatayuan niya, halatang hindi inasahang magkikita kami.“Caleigh,” she said in disbelief. “You… you’re here?”Lumakad ako palapit, hindi na makapaghintay pa. “Stop pretending you’re surprised. Alam mong darating ako.”“I wasn’t—” she started, pero pinutol ko agad siya.“I know