Semua Bab พู่กันของวรานนท์ Mpreg: Bab 11 - Bab 20

วรานนท์อุ้มน้องส้มโอไปส่งให้กับปิยวดีและชัยวุฒิที่หน้าห้างตามที่ได้นัดหมายพอปิยวดีเดินออกจากรถมารับลูกสาวกลับเข้าไปในรถที่สามีขับมาจอดกระพริบไฟฉุกเฉินรออยู่แล้ว หลังจากนั้นวรานนท์ก็รีบเดินย้อนกลับไปยังร้านไอศกรีมที่มีพนัชกรกับน้องพัตเตอร์สองแม่ลูกนั่งอยู่ พอก้าวขาเข้าไปถึงที่โต๊ะที่สองแม่ลูกนั่งอยู่ร่างสูงก็เจอแต่โต๊ะที่ว่างเปล่าและพนักงานกำลังเก็บเช็ดทำความสะอาดโต๊ะอยู่“ขอโทษนะครับ ลูกค้าที่เป็นผู้ชายตัวขาวๆกับเด็กผู้ชายตัวเล็กๆที่นั่งอยู่โต๊ะนี้ลุกออกไปนานหรือยังครับ”“เพิ่งลุกออกไปเมื่อสักครู่ประมาณไม่เกิน 5 นาทีได้ค่ะ” พนักงานร้านไอศกรีมตอบลูกค้ารูปหล่อ“ขอบคุณมากนะครับ”ขอบคุณพนักงานเสร็จแล้ววรานนท์ก็เดินออกไปจากร้านไอศกรีม เพื่อเดินหาสองคนแม่ลูกเผื่อจะเจอ แต่ใช้เวลาเดินหาอยู่สักพักก็ไม่เจอวรานนท์จึงขับรถกลับบ้านไปพอไปถึงบ้านร่างสูงของวรานนท์ก้าวเข้าบ้านและขึ้นห้องนอนไปโทรหาวราภรณ์น้องสาวของตัวเองทันที“เนยทำอะไรอยู่ว่างคุยกับเฮียไหม” ด้วยความที่วราภรณ์ไปเรียนต่อปริญญาเอกอยู่ถึงฝรั่งเศษเวลาไม่ตรงกันเลยต้องถามก่อนว่าว่างหรือเปล่าเพราะกลัวว่าจะรบกวนเวลาน้องสาว“ว่างอยู่คุยได้ มีอ

“นี่ครับ ผลการตรวจดีเอ็นเอ ที่ท่านเจ้าสัวต้องการครับ” นักสืบเอกชนส่งผลการตรวจดีเอ็นเอของน้องพัตเตอร์กับวรานนท์ให้แก่เจ้าสัวเวทิน เรื่องนี้เวทานนท์เล่าให้เจ้าสัวเวทินผู้เป็นบิดาและธนศิลป์ฟัง หลังจากที่ทั้งคู่กับมาจากท่องเที่ยวพักผ่อนที่ต่างประเทศ เจ้าสัวร้อนใจมากเลยจ้างนักสืบสืบเอกชนฝีมือดีทันที ตอนแรกที่ไม่สืบเพราะสงสารพนัชกรไม่อยากให้เจ็บอีกเพราะวรานนท์หลานชายตัวเองหักอกร่างบาง แต่พอรู้ว่าตัวเองกำลังจะมีเหลนเลยออกโรงจ้างนักสืบเองเลย การทำงานของนักสืบเลยค่อนข้างไวเพราะได้ค่าจ้างมากกว่าเดิมหลายเท่าตัวเจ้าสัวรับซองมาด้วยมือที่ยังสั่น ถึงแม้จะเชื่อสัญชาตญาณตัวเองเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์หลังจากได้เห็นรูปที่ลูกชายส่งให้ดูว่าน้องพัตเตอร์เป็นเหลนของตัวเองเป็นลูกของพนัชกรกับวรานนท์ชัวร์ แต่ก็อยากจะเผื่อใจไว้อีกสักหนึ่งเปอร์เซ็นต์ให้กับความผิดพลาดที่อาจเกิดขึ้นได้ เมื่อได้รับซองแล้วเจ้าสัวเวทินก็แค่รอเวลาให้สมาชิกทุกคนในครอบครัวมาพร้อมกันเพื่อที่จะได้ลุ้นไปด้วยกัน เพราะตัวเองโทรตามทุกคนตั้งแต่ที่นัดนักสืบให้เอาผลตรวจดีเอ็นเอมาให้แล้ว ตอนนี้ทุกคนมาพร้อมกันแล้ว เหลือแค่วรานนท์เท่านั้นที่ย

ในวันต่อๆ มา พนัชกรก็ยังได้คงรับช่อดอกไม้สื่อรักและอาหารกลางวันจากคนหน้ามึนเหมือนเดิม และร่างบางก็ยังทำเหมือนเดิม ดอกไม้ช่อสวยที่ถูกส่งมาก็ให้คุณเลขาจัดใส่แจกันเอาไปโชว์ที่แผนกต่างๆ ของโรงพยาบาลสลับกันไป ส่วนกับข้าวก็ทานเองบ้าง ถ้าวันไหนเยอะบางส่วนก็แบ่งให้เลขาไปทาน เพราะวรานนท์รู้ดีว่าพนัชกรต้องกินข้าวที่เขาส่งไปแน่นอนเพราะเป็นร้านของมารดาตัวเองไม่มีทางที่ร่างบางจะเอาไปทิ้งแน่นอน ถ้าเป็นร้านอื่นร่างบางอาจจะให้คนอื่นทานหรือโยนทิ้งขยะไปแล้วก็ได้นอกจากจะส่งข้าวส่งดอกไม้มาทุกวันไม่ขาดแล้ว ตอนนี้วรานนท์ยังส่งข้อความทางไลน์มาตลอดไม่รู้ว่าไปเผลอรับแอดเฟรนด์กันตอนไหน ถึงคนตัวสูงจะส่งข้อความมาแต่ร่างบางก็ไม่เคยตอบกลับเลย อีกคนที่ส่งมาก็ไม่ละความพยายามส่งมาวันละหลายๆ รอบวันนี้เป็นวันศุกร์แล้วไม่มีผ่าตัดแต่มีผู้ป่วยนัดมาตรวจดูอาการหลังผ่าตัดค่อนข้างมากจนเย็นถึงจะหมดคิวตรวจ ดีนะที่ตอนกลางวันปะป๊าบอกว่าจะไปรับน้องพัตเตอร์ให้แทนไม่อย่างนั้นมีหวังลูกรอเก้อเลย พอตรวจคนไข้เสร็จร่างบางก็เดินขึ้นไปเก็บข้าวของเพื่อที่จะกลับบ้าน วันนี้เขาไม่ได้ขับรถมาเองเพราะตอนแรกตั้งใจว่าจะไปรับน้องพัตเตอร์จึงให้คนขั

“อือ ซี๊ดด เจ็บ อูยยยย”เสียงครางของคนที่นอนอยู่ในอ้อมกอดทำให้วรานนท์รีบหลับตาลงให้เหมือนยังหลับอยู่ทันที ที่จริงเขาตื่นได้สักพักแล้วแต่ไม่กล้าขยับตัวเพราะกลัวร่างบางที่นอนอยู่จะตื่นมาแผลงฤทธิ์เอา เลยได้แต่นอนมองหน้าหวานของเมียรักอยู่นิ่งๆโดยที่ท่อนเอ็นของเขาที่เอาเสียบคาโพรงรักไว้หลังเสร็จกิจก็ยังคาอยู่ พอเช้ามามันก็ตื่นมาแข็งอยู่ในรูรักของแม่มันเพียงแต่เขาไม่กล้าขยับเอวเท่านั้น เดี๋ยวรอดูซิถ้าคนตัวเล็กตื่นมาจะว่ายังไง“อูยยยย เจ็บ ไอ้คนหื่นเอ้ยขนาดหลับยังไม่ยอมถอนของตัวเองออกอีก คนบ้า”พนัชกรตื่นขึ้นมาก็พบว่าเองนอนอยู่ในอ้อมกอดของวรานนท์และตัวตนอันโหญ่ยักษ์ของวรานนท์ยังมุดอยู่ในโพรงรักของตัวเองอยู่ ขนาดหลับยังมาลามกแข็งใส่อีก ตอนนี้ร่างบางที่ห่างจากรสรักมาถึงแปดปีรู้สึกว่าตัวเองปวดเมื่อยไปทั้งร่างกายเหมือนไปนอนให้รถสิบล้อทับมา กี่โมงกี่ยามแล้วก็ไม่รู้เนี่ยหิวข้าวมากเลยเมื่อวานก็ไม่ได้กินข้าวเย็น ป่านนี้ไม่รู้ว่าน้องพัตเตอร์เป็นยังไงแล้วจะคิดถึงคุณมี๊หรือเปล่าเมื่อคืนจะนอนหลับบ้างไหมพอไม่มีคุุณมี๊ให้กอด ไหนจะพี่มะนาวกับลูกสาวของเขาอีกจะถามหาสามีหรือเปล่าที่หายไปทั้งคืน จะรู้บ้างไหมว่

“คืออย่างนี้นะคะน้องพู่กัน พี่แต่งงานกับพี่วุฒิตั้งแต่หกปีแล้วค่ะ หลังจากที่พวกพี่จบปริญญาตรีแล้วก็กำลังต่อปริญญาโทก็แต่งงานกันเลย ที่จริงคบกันมาตั้งแต่เรียนปริญญาตรีตอนเข้าปีหนึ่งด้วยซ้ำค่ะ ตอนนี้น้องส้มโออายุได้ห้าปีกว่าแล้วค่ะ ดังนั้นไม่ต้องสงสัยนะคะว่าน้องส้มโอลูกใคร”“เอ่อ พู่กันขอโทษครับพี่มะนาวที่พู่กันเข้าใจผิดขอโทษด้วยนะครับพี่วุฒิ”“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ที่น้องพู่กันเข้าใจผิดก็แสดงว่าน้องพู่กันยังรักและหึงพี่เนมอยู่ใช่ไหมคะ” ปิยะวดีเลยถือโอกาสช่วยเพื่อนเสียเลย“ เอ่อ คือ”“ น้องพู่กันไม่ต้องหึงหรอกนะคะเพราะตอนนี้พี่กับพี่เนมเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นค่ะ อันที่จริงพี่เนมก็ไม่เคยคิดอะไรกับพี่มากเกินกว่าคำว่าเพื่อนตั้งแต่แรกแล้วค่ะ ถึงแม้เมื่อก่อนตอนเป็นเด็กพี่จะเคยมีอะไรกันแต่ก็แค่ครั้งเดียวจริงๆตั้งแต่ตอนเราเรียนอยู่ปีสามแล้ว เพราะว่าตอนนั้นพี่อกหักจากที่โดนพี่วุฒิหักอกพี่ เลยทำตัวไม่ดีประชด”“อ้าว แล้วตอนที่พู่กันเห็นพี่มะนาวอยู่ในห้องของพี่เนมล่ะครับ”“เอ่อ เนมจะเล่าหรือจะให้เราเล่าให้น้องฟัง”“มะนาวเล่าไปเลยก็ได้เดี๋ยวเราพูดก็มีคนไม่เชื่ออีกเดี๋ยวหาว่าเราแก้ตัว” คนตัวโตทำเสียงงอ