All Chapters of พู่กันของวรานนท์ Mpreg: Chapter 1 - Chapter 10

ร่างบางของพนัชกรขับรถกลับบ้านด้วยความเสียใจ น้ำตาที่กล้ันไว้ตั้งแต่อยู่ที่คอนโดของคนตัวโตค่อยๆไหลออกมาอย่างสุดจะกลั้นด้วยความน้อยใจในคำพูดของพี่เนมคนที่เขาแอบรักมาตั้งแต่เด็ก ตอนเด็กๆ วรานนท์ใจดีกับเขาคอยเอาใจเขามาตลอดทำให้พนัชกรทั้งรักและชื่นชมพี่ชายคนนี้มาก แต่พอโตขึ้นมาเมื่อเห็นมีสาวๆมาอยู่ใกล้พี่ชายทำให้พนัชกรรู้สึกไม่ชอบใจ รู้สึกหวงไม่อยากให้ใครเข้าใกล้ พอใจไปรึกษาเพื่อนรักอย่างโน้ตกับเนยและพร้ิมทุกคนลงความเห็นว่าเขานั้นรักวรานนท์เกินกว่าพี่น้อง ทุกคนเลยแนะนำให้เขาลองไปสารภาพรักกับวรานนท์เพราะในบรรดาเหล่าเพื่อนที่โตมาด้วยกันคนตัวสูงจะเอาใจพนัชกรมากกว่าพี่น้องคลานตามกันมาอย่างวรงกรณ์และวราภรณ์เสียอีก แต่สิ่งที่ได้ตอบแทนกลับมา กลับเป็นคำปฏิเสธแบบไม่ใยดีเพราะวรานนท์นั้นบอกว่าไม่ได้ชอบเขาและเห็นร่างบางเป็นน้องมาตลอด แต่พนัชกรซะอย่างเขาได้ประกาศก้องต่อหน้าวรานนท์ไว้ว่าเขาจะทำทุกอย่างให้วรานนท์รักเขาให้ได้ หลังจากนั้นเขาก็ตามตื้อร่างสูงมาตลอดแม้จะถูกอีกฝ่ายปฏิเสธแบบไม่ใยดีก็ตามแต่วันนี้มันหนักเกินไปสำหรับใจบางๆของพนัชกรเกินกว่าจะรับไหว ปกติเมื่อก่อนทุกวันเกิดมาม๊าพรีนคนสวยจะทำเค้กวันเ

“แฮบปี้เบิร์ด เดย์ ทู ยู แฮบปี้เบิร์ด เดย์ ทู ยู แฮบปี้เบิร์ด เดย์ แฮบปี้เบิร์ด เดย์ แฮบปี้เบิร์ด เดย์ ทู ยู ”เสียงร้องเพลงอวยพรวันเกิดดังประสานกันชวนฟังและหยุดลงก่อนที่เจ้าของวันเกิดจะได้อธิฐานแล้วเป่าเทียนให้ดับลง พอเทียนดับทุกคนก็ปรบมือเพื่อให้วรานนท์เจ้าของวันเกิดได้รับคำอวยพรและของขวัญวันเกิดจากทุกๆคน งานนี้จัดเฉพาะครอบครัวเชิญเฉพาะญาติสนิทเหมือนทุกปีซึ่งบ้านธีรวัฒนาวัฒน์ก็ได้รับเชิญมาทุกปีตั้งแต่หลานยังน้อยยังเด็กจนตอนนี้โตเป็นหนุ่มหล่อ ลุงหมอก็จะพาภรรยาคนสวยและลูกๆนำของขวัญมาให้วรานนท์เสมอ ปีนี้ก็เช่นกัน ทุกคนทยอยเข้าไปอวยพรวันเกิดและมอบของขวัญวันให้วรานนท์ จนถึงคิวของพนัชกรร่างบางเดินเข้าไปทันทีที่ถึงคิวของตัวเองด้วยใบหน้าระรื่นดีใจพร้อมกับยื่นของขวัญที่เพิ่งไปเลือกซื้อมากับสองแฝดให้ชายหนุ่มที่เป็นรักแรกของตัวเองทันที ปีนี้เขาเลือกซื้อเนคไทด์ให้เพราะร่างสูงฝึกงานที่บริษัทของลุงเวย์ บิดาของวรานนท์เองซึ่งต้องใช้เน็คไทด์ทุกวัน“สุขสันต์วันเกิดนะครับพี่เนม พู่กันขอให้พี่เนมมีความสุขมากๆ นี่ของขวัญจากพู่กัน อย่าลืมใช้นะครับ ถ้าจะให้ดีตอบรับรักพู่กันเร็วๆ นะครับ” ร่างบางเข้าไปอวยพ

พอทานข้าวเสร็จก็เตรียมตัวกลับบ้านกัน พอเดินไปถึงรถโทรศัพท์ของวราภรณ์ก็มีสายเข้า“ว่าไงเอิงเอย อ้าวเหรอ ได้ๆเดี๋ยวไป รอแปล๊บนึงนะเดี๋ยวเราขอบอกพี่ชายก่อน” หลังจากที่วางสายจากเพื่อนในคณะวราภรณ์ก็หันมาหาพี่ชายคนหล่อทันที“เฮียเนม เนยมีธุระจะไปหาเพื่อนงานกลุ่มมีปัญหา ฝากเฮียขับรถของเนยไปส่งพู่กันที่บ้านหน่อยนะ เดี๋ยวเนยนั่งแท็กซี่ไปเอว ไปล่ะ ไปนะพู่กันขอโทษทีที่ไม่ได้ไปส่งที่บ้าน แล้วเจอกันนะเพื่อนรัก”“แล้วจะกลับเนยยังไง” พี่ชายถามด้วยความเป็นห่วง“เดี๋ยวโทรให้ที่บ้านมารับก็ได้ค่ะ ไปล่ะบ๊ายบาย”พูดเสร็จวราภรณ์รีบวิ่งไปเรียกแท็กซี่ที่มาพอดีและหนีขึ้นรถไปทิ้งให้คนสองคนยืนอยู่ด้วยกันหันมามองหน้ากันอย่างไม่ได้นัดหมาย“ป่ะจะยืนอยู่อีกนานไหมขึ้นรถพี่จะได้ไปส่ง” วรานนท์บอกร่างบางที่ยืนนิ่งอยู่เฉยๆ ไม่ยอมขยับไปไหน“พี่เนม ถ้าพี่เนมลำบากใจที่จะไปส่งเดี๋ยวพู่กันกลับเองก็ได้นะครับ” พนัชกรเริ่มเสียงแข็งบ้าง ถ้าไม่อยากไปส่งนักหาทางกลับเองก็ได้“อย่าพูดเยอะบอกว่าจะไปส่งก็คือไปส่งมาเร็วอย่าเสียเวลา”คนตัวสูงส่งเสียงเข้มกลับมาให้ พนัชกรเลยต้องก้าวขึ้นไปนั่งตำแหน่งข้างคนขับ ที่มีคนขับขึ้นไปนั่งหน้าตึงอยู

ทุกคนในกลุ่มคณะแพทย์ที่ไปดื่มฉลองกันไม่มีใครไม่รู้จักวรานนท์ เดือนมหาลัยปี 4 พี่ชายคนสนิทของพนัชกร พอวรานนท์ขอเอาตัวคนเมากลับบ้านกับตัวเองเลยไม่มีใครกล้าทัดทาน และพอดีกับที่พนัชกรไม่ได้ขับรถมาเพราะบอกที่บ้านไว้ว่าจะมาเลี้ยงวันเกิดเพื่อนและอาจจะนอนที่บ้านเพื่อน เห็นจะมีแต่ไอ้เดือนแพทย์ที่คัดค้านบอกว่าจะดูแลคนเมาเอง มองจากดาวอังคารก็รู้ว่ามันคิดไม่ซื่อกับคนเมา“ไม่เป็นไรครับพี่ เดี๋ยวเพื่อนผมผมดูแลเองก็ได้ครับ” กิตติภพบอกรุ่นพี่ที่ตัวโตกว่าเหมือนเกรงใจหนักหนา“คงไม่รบกวนพวกรุ่นน้องหรอกเดี๋ยวพี่พาพู่กันกลับบ้านเอง เดี๋ยวลุงหมอพ่อของพู่กันดุเอาถ้าเห็นว่าน้องพู่กันเมาขนาดนี้” อีกคนก็ไม่ยอมเช่นต้องยกลุงหมอมาอ้างเพื่อให้รุ่นน้องรู้ว่าเขาสนิทกับครอบครัวของพนัชกรมากกว่า“แต่ผมขออนุญาตคุณปู่อาทิตย์แล้วครับ คุณปู่อนุญาตให้พู่กันนอนบ้านผมได้” กิตติภพแย้งอย่างไม่ยอมอีก“โอเค นั่นเป็นเรื่องของคุณปู่กับเธอ แล้วพี่ก็คิดว่าน้องคงไม่ได้บอกคุณปู่อาทิตย์ด้วยหรอกใช่ไหมว่าจะให้พู่กันกินเหล้าจนเมาขนาดนี้ เพราะปกติถ้าไม่อยู่กับคนที่บ้านพู่กันจะไม่ได้รับอนุญาตให้ดื่ม แต่เดี๋ยวพี่จะพาน้องพี่กลับไปกับพี่ก่อนแค่

วันนี้เป็นวันที่พนัชกรมีความสุขมาก เป็นวันที่เขาภาคภูมิใจกับแปดปีที่เขาอดทนฟันฝ่าอุปสรรคความยากลำบากต่างๆเริ่มตั้งแต่เสียใจเจ็บปวดกับความรักแทบเอาชีวิตไม่รอดตื่นมาต้องเจอกับการที่ต้องรู้ตัวว่าตัวเองตั้งครรภ์ในวัยที่ไม่สมควรอย่างวัยเรียนและโดนคนที่เป็นพ่อของลูกในท้องตัดขาดความสัมพันธ์กันและเลี้ยงดูลูกน้อยจนเติบใหญ่เพียงลำพัง แต่ยังถือว่าโชคดีที่มีครอบครัวที่คอยช่วยเหลือสนับสนุนและมีคุณปู่มาอยู่ช่วยเลี้ยงเหลนด้วยจนตอนนี้ลูกน้อยอายุได้เจ็ดขวบแล้ว การเรียนที่หนักหน่วงมาตลอดจนตอนนี้สามารถจบเป็นแพทย์เฉพาะทาง สาขาด้านการผ่าตัดศัลยกรรมหัวใจและทวงอกได้สำเร็จ ต้องขอบคุณทุกกำลังใจจากทุกคนในครอบครัวที่มีให้ร่างบางมาตลอด รวมทั้งน้องพัตเตอร์ลูกชายตัวน้อยและคุณปู่อาทิตย์ที่คอยอยู่เคียงข้างมาตลอด หลังจากนี้ไปพนัชกรก็จะพาลูกน้อยกลับไปอยู่ประเทศไทยบ้านเกิดเมืองนอนที่เขาจากมาตั้งแปดปีที่ไม่เคยกลับไปเหยียบอีกเลย กลับไปครั้งนี้เขาได้เติบโตเป็นผู้ใหญ่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับปัญหาต่างๆแล้ว“น้องพัตเตอร์คิดถึงคุณตากับคุณยายที่สุดในโลกเลยครับ” เด็กชายตัวน้อยตอนนี้อายุเจ็ดขวบแล้วโผเข้ามากอดนิลกาฬกับพีรฉัตรผู้เป็