Semua Bab ดาบพิฆาตสลับนภา: Bab 221 - Bab 230

ภายใต้แสงโคมที่ส่องสกาวดั่งดวงดาราพร่างพราว เหนือลานประลองซึ่งรายล้อมด้วยเหล่าศิษย์แห่งสำนักมังกรเมฆา ชายชราผู้หนึ่งก้าวขึ้นสู่แท่นบูชาอย่างเชื่องช้า อาภรณ์สีครามเก่าคร่ำที่สวมใส่พลิ้วไหวตามสายลม ราวกับมังกรจำแลงที่ซ่อนเร้นพลังอำนาจ แผ่นหลังของเขายังคงตั้งตรงดุจกระบี่ไร้สนิมที่ผ่านกาลเวลามานับร้อยปี

"ขอเชิญอันดับหนึ่งแห่งงานรื่นเริงค่ายกลในปีนี้ ขึ้นมารับรางวัลโดยทันที!" หานลู่ที่ยืนสงบนิ่งอยู่ท่ามกลางเหล่าศิษย์ กระชับอาภรณ์ผ้าเนื้อหยาบของตนเองเบาๆ ใบหน้าธรรมดาที่ไร้ซึ่งความโดดเด่น บัดนี้ปรากฏรอยยิ้มบางๆ แววตาเปล่งประกายระยิบระยับด้วยความปิติยินดีที่เก็บซ่อนไว้มิอาจมิด สายตาของเขาทอดไปยังเวที

“ค่ายกลที่ปรากฏ… หาใช่เพียงมายาที่หลอกลวงสายตา หากแต่เปรียบเสมือนกระจกแห่งจิตภายใน เงามืด เส้นสายที่ไขว้ขวางคล้ายจิตใจของผู้คนในห้วงวิกฤต อันเต็มไปด้วยความสับสน ความคลางแคลง และความหวาดกลัว” “ลวดลายที่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลานั้น คือความคิดของมนุษย์ที่มิอาจหยุดนิ่ง พื้นผิวที่แตกหักคือจิตที่ถูกกระแทกด้วย

ใต้แสงจันทร์ยามค่ำคืน ลานพิธีเงียบงันราวกับอารามร้าง แม้จะมีผู้คนยืนรายล้อมเต็มลาน แต่กลับไม่มีผู้ใดเอ่ยวาจาเสียงดังแม้แต่คนเดียว บรรยากาศคล้ายดั่งพายุหิมะที่หยุดนิ่ง ก่อนแผ่ไอเย็นเข้าเกาะกุมหัวใจผู้คนอย่างเงียบงัน ชายชราในอาภรณ์สีเทา ยังยืนสงบนิ่งดุจต้นสนพันปีที่ไม่เคยเอนตามแรงลม แววตาของเขายามมอง

กล่าวจบ ดวงตาสีหม่นซึ่งเงียบสงบดั่งผิวน้ำในฤดูหนาวก็ตวัดมองไปยังชายชราผู้อยู่ไม่ห่าง พร้อมเอ่ยเสียงต่ำแต่ชัดเจน “เร่งไปจัดการมาเดี๋ยวนี้!” ชายชราผู้สวมอาภรณ์คราม พลันประสานมือคำนับอย่างนอบน้อม “รับบัญชาท่านอาจารย์” แล้วพลันโค้งตัวหันหลัง ก้าวเท้ารวดเร็วแต่มั่นคง แผ่นหลังที่เหยียดตรงนั้นดูราวบัณฑิ