Semua Bab ดาบพิฆาตสลับนภา: Bab 211 - Bab 220

อวี้เหวินเหยียดนิ้วเรียวขึ้นแตะคางเบาๆ ดวงตาสีเข้มทอประกายแห่งความคิด “ข้อนี้… เมฆาคราม…” เขาพึมพำกับตนเอง พลางหวนรำลึกถึงตำราเก่าแก่ที่เขาเคยพลิกอ่านในยามวิกาล ภาพของหมอกเยือกเย็นที่ล่องลอย ปราณพรางเงาที่เคลื่อนไหว เขาพยักหน้าเบาๆ อย่างมั่นใจ “ข้อหนึ่ง… จับคู่กับไอหมอก ปราณเย็น และเงาแสงซ้อนทับกัน

ใต้แสงโคมนับร้อยที่ส่องสกาว ราวหมู่ดาวพร่างพราวต้องม่านหมอกบางเบา ลานประลองค่ายกลนั้นเงียบสงัด เหล่าศิษย์ผู้พิชิตด่านท้าทาย ยืนหยัดเรียงรายดุจขุนพลไร้เสียง กลิ่นอายแห่งความกดดันหนักหน่วง ราวหมึกดำหยดลงบนผืนน้ำนิ่งสนิท ร่างชราในอาภรณ์คล้ำเก่า ก้าวออกมากลางลานประลอง หลังที่ค้อมงอตามวัย กลับแผ่ซ่านไอแ

อวี้เหวินถอยห่างจากโต๊ะของตนในเสี้ยววินาทีสุดท้าย เส้นเชือกเส้นสุดท้ายถูกผูกปมอย่างแน่นหนา โอบล้อมค่ายกลไม้ขนาดเล็ก ที่เขาบรรจงสร้างขึ้นจากวัสดุพื้นฐาน ใบหน้าหล่อเหลาอาบไปด้วยหยาดเหงื่อ ทว่าดวงตากลับเปล่งประกายแห่งความมั่นคง มิใช่เพราะมันสมบูรณ์แบบ หากแต่เพราะมันคือผลงานที่เขาสร้างสรรค์ขึ้นด้วยสองมื

หากแต่เป็น "ภาพลวงตาแห่งศิลป์" ที่แฝงทั้งการคิดคำนวณ ลมหายใจอันมั่นคง และหัวใจที่ไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตา ยามสายลมแห่งรัตติกาลพัดโชยมา แสงจันทร์นวลผ่องเริ่มฉาบทาไปทั่วลานประลองอันกว้างใหญ่ พวงพฤกษาริมลานต้องลมไหว ส่งเสียงพลิ้วดุจเสียงพิณแว่วหวานในความเงียบสงัด เหล่าศิษย์ทั้งเจ็ดนั่งประจำที่โต๊ะของตน ค่า

ใต้เงาไม้โบราณริมลานพิธี สายลมพัดผ่านราวจะปลุกเร้าจิตวิญญาณของเหล่าผู้ชมให้ระทึกตามไปด้วย ชายชราผู้เป็นผู้ควบคุมพิธี ยืนสงบนิ่งบนเวทีสูง พลางทอดสายตาลงมายังกลุ่มศิษย์เบื้องล่าง เสียงของเขาดังแว่วออกมาเป็นระลอก คล้ายระฆังโบราณที่ก้องกังวานอยู่ในใจทุกผู้คน “รอบถัดไปนี้... ผู้ใดมีแต้มสะสมน้อยกว่าหกสิ