Semua Bab My Crazy Rich Ninong: Bab 11 - Bab 17

ALEXIA POINT OF VIEW"Kung hindi mo ako kayang ipaglaban, ako na lang ang lalaban para sa ating dalawa!"With matching sampal at sabunot sa unan, pasigaw kong sinambit ang dialogue habang nakatayo sa harap ng TV. Ako lang mag-isa sa living room at nakababad sa haponang teleserye na sobrang intense ang confrontation scene. Naka-pajama pa ako, may hawak na wooden spoon na kunwaring microphone, at feel na feel ang pagiging bida-kontrabida sa eksena."Nagtatago ka lang sa likod ng pride mo pero ang totoo mahal mo pa rin ako!" I shouted again, with one arm stretched forward na parang may hinihintay na yakap mula sa langit.Bigla kong narinig ang isang mababang boses sa likod ko. "Wow. Oscar-worthy. Grabe. Dati ka bang artista sa halikserye?"Napatalon ako sa gulat at muntik nang mahulog ang kutsara. Paglingon ko, si Julian pala. Nakatayo sa gilid ng pinto, naka-black long sleeve polo at slacks na parang galing sa isang seryosong meeting pero may ngiting pasimpleng nang-aasar."JULIAN!" sig

ALEXIA'S POINT OF VIEWHindi ko alam kung ano’ng mas masarap yung amoy ng bagong giling na kape o ‘yung expression sa mukha ni Julian habang pinipilit niyang hindi mapatingin sa akin habang iniikot ko ang bagong gawang mini café sa loob ng mansion niya.Yes, you heard that right. Ako si Alexia Sarmiento, certified chismosa turned mansion barista. Kasi kung ayaw mo akong lumabas at ayaw mo akong makipagkaibigan sa ibang barista sa labas… edi magdadala ako ng café sa loob ng mansion mo, Julian Alarcon.“Miss Lex, pa-two shots po ng espresso,” sigaw ni Kuya Rico, isa sa mga staff sa kitchen na ngayon ay regular customer ko na.“Coming right up, Kuya!” I said cheerfully habang ini-steam ang gatas. Iba talaga ang saya ko ‘pag ganito. Araw-araw na may umu-order. May regulars na ako, may nagpapalibre, at may ibang tumatambay lang para makinig sa playlist kong puro OPM hugot.“Ano’ng flavor ulit ng special mo today?” tanong ni Yaya Mel.“Salted caramel with a dash of ‘di mo na siya mahal?’” s

ALEXIA’S POINT OF VIEWSa dami na ng drama sa mansion, hindi ko akalaing may mas hihigit pa sa pag-aaway namin ni Julian, o sa pang-iintriga ni Sabrina, o sa pagseselos niya sa barista. Pero ngayong araw?Lola Glo has entered the chat.Aka ang tanging taong kinatatakutan ko… at apparently, pati ng Ninong ko.“She’s here?” napabulalas si Julian habang sinisilip ang gate mula sa veranda ng mansion.Tumango ako, halos matapon ang hawak kong tsaa. “Oo. Papasok na. Naka-pink na floral dress. May pearl necklace. At may dalang… is that a wooden cane?”“She brought the cane? Are we in trouble?”Napatawa ako. “Chill. Hindi ka naman siguro papaluin. Unless… may tinatago kang kasalanan?”Napalunok siya. “Wala. As in wala.”Hmm. Suspicious.Pagbukas ng pinto, bumungad ang buong presensya ni **Gloria Manansala**, the most powerful woman in my life. Si Lola. Ang nagpalaki sa akin simula eight years old ako. Matapang. Matalino. At may deadly instinct para ma-detect ang sinungaling kahit di pa nagsas

JULIAN POINT OF VIEWHindi ko alam kung anong mas nakakabaliw—yung pagkakasangkot ng pangalan ko sa isang bastos na blind item na hindi naman totoo, o yung nakita kong hitsura ni Alexia habang tahimik na umiiyak kanina sa veranda. Hindi niya alam na nakita ko siya. Akala niya wala akong pakialam. Akala niya hindi ko alam kung gaano kasakit makita ang mga litrato ni Maxine na halatang halatang staged, pero enough para guluhin ang perception ng kahit sinong hindi nakakakilala sa akin.Pero si Alexia… alam niya dapat. Dapat alam niyang hindi ko magagawang lokohin siya, o kahit sinong babae. Lalo na hindi si Maxine.Kaya ngayon, eto ako. Nasa harap ni Maxine Ortega. Sa condo niya. At kung may Diyos man ng pasensya, sigurado akong iniwan na niya ako sa moment na ‘to.“Tell me it’s fake,” malamig kong bungad habang dahan-dahang isinara ang pintuan.Napakurap siya, kunwaring inosente. “Julian… what are you talking about?”Hah. Tangina. “Don’t play dumb with me, Maxine. You fed those pictures