Alexia's Point of ViewNapansin ko na may mali simula pa lang ng lunes. Normally, kahit mukhang wala sa mood si Julian sa office, he still finds a way to nod at me or at least glance—na parang sinasabi niyang, you’re doing well, Alexia. Pero ngayon? Ni isang sulyap wala. Parang invisible ako.“Good morning,” bati ko habang bitbit ang daily report sa desk niya.Walang sagot.Nilapag ko ‘yong folder, at huminga nang malalim. “Here’s your meeting agenda, Julian. You have a board call at ten—”“I know,” sabat niya.Napakurap ako. Cold. Icy. Parang hindi niya ako kilala.Tumalikod na ako para umalis pero hindi ako nakatiis. Pagbalik ko ng desk ko, binuksan ko agad ang group chat namin ni Sabrina at Alvin.ALEXIA:BFF. Si Mr. CEO mo? Nagiging Mr. Cold Brew.SABRINA:Ugh, anong ginawa mo? Binati mo ba ng “Ninong”?ALEXIA:Nope. Behaved ako. Even wore pants!ALVIN:Wait. Nandito ako. Anong pants? Bakit may pants update?Napangiwi ako. Hindi ko na binasa 'yong replies nila after that. Focus mu
Alexia’s Point of ViewHindi ko alam kung paano ako napasok sa ganito. Dati akong simpleng dalaga na ang pangarap lang ay makapagtayo ng sariling café at mabuhay ng tahimik. Pero ngayon? Secretary na ako ng isang lalaking akala mo ay pinaglihi sa kasungitan at pagka-control freak—si Julian Alarcon, ang ninong kong ayaw magpatawag ng “Ninong.”Lunes ng umaga, naka-ayos ako ng maayos, naka-blazer, naka-heels, at halos dalawang oras na akong naka-alerta sa loob ng opisina. Mahigpit ang bilin niya—bawal malate, bawal ang chismisan, at pinakaimportante sa lahat, bawal siyang tawaging Ninong."Ayaw na ayaw kong maririnig ang salitang 'Ninong' sa office na ’to, Alexia. Call me sir. Or Julian. Or boss. Pero pag tinawag mo akong Ninong, baka mapilitan akong i-deduct ang isang milyon mo,” may halong biro man ang tono niya noon, pero alam mong may kasamang banta.One million. Isang milyon kada buwan. Sino ba namang tatanggi sa gano’n? Kaya kahit labag sa kalooban ko, pikit-mata akong pumayag mag
Alexia’s Point of View Grabe talaga si Alvin. Hindi ko maintindihan kung paano siya palaging may drama kahit simpleng usapan lang ang nangyayari. Pero sa isang gabi, sa gitna ng ingay ng mga bote at baso ng inuman sa likod ng mansion, naisip kong bigyan siya ng chance na magbukas ng puso. Alvin, ang nakababatang kapatid ni Julian, ay kilala sa pagiging drama king. Siya yung tipo ng tao na laging gusto ang attention, parang siya ang bida kahit sa buhay ng iba. Palagi siyang nakikisawsaw sa mga usapan namin ni Ninong, lalo na kapag andito si Lola Glo, na parang tinalo pa niya ang apo niya pag nagpapabida si Alvin. “Alam mo, Alexia,” sabi niya habang hawak-hawak ang baso ng beer, “parang palaging ako yung sidekick lang sa buhay ni Julian. Si Ninong ang star, ako yung background music na walang beat.” Tumingin ako sa kanya, medyo napahiya sa sincerity niya. Hindi ko alam na ganito pala siya kabigat sa loob. “Bakit mo naman nararamdaman ‘yun?” tanong ko habang inaabot ang isa pang
Alexia’s Point of View I never thought coffee could be this complicated. Hindi lang kasi ‘to basta kape na pwedeng i-order at inom sa isang upuan. Para sa akin, ang mini café ko sa mansion ay parang baby ko na unti-unting lumalaki, may sariling ugali, at minsan, sinisiraan ng Ninong na sobra-sobrang perfectionist. “Alexia, sobra na ‘yang ginawa mo sa coffee machine,” sabi ni Julian minsan habang pinagmamasdan niya ako na parang nagluluto ng concoction sa science lab. “Tapos, ‘yun ang perfect espresso shot para sa customer. Hindi mo pa naiintindihan ‘to, Ninong.” “Ako, nakaka-caffeine na kahit naka-kape ako,” ang sagot niya, nakangisi pero halatang nakakainis pa rin. Pero kahit anong sabihin niya, ang dami nang nagtatanong sa mga tao sa mansion tungkol sa maliit kong coffee corner. Nagustuhan nila. At masaya ako kahit maliit lang ‘yun—kasi ‘yun ang pinapangarap ko simula pa nung bata ako. Isa lang ang gusto ko: magkaroon ng sariling coffee shop sa city, kahit maliit lang, na
ALEXIA POINT OF VIEW First day pa lang ng counseling, pero para na akong giniling sa hiya. From the moment na pumasok kami ni Julian sa ultra-sosyal na clinic sa BGC—may mood lighting, imported essential oils sa air diffuser, at background music na parang pang-spa sa Santorini—alam ko nang hindi ‘to yung typical na family counseling na ini-imagine ko. Parang couple’s retreat na hindi nila inamin. “Alexia Sarmiento and Julian Alarcon?” tawag ng receptionist na parang Miss Universe ang postura. Nagkatinginan kami ni Julian. Ako, halos magsisigaw na ng ‘Ayoko na, uwian na!’ Pero siya, parang CEO ng feelings, kalmado, matikas ang tindig, at may hawak pa ring Starbucks cup. Habang papasok kami sa room ng therapist, siniko ko siya. “Bakit parang ikaw pa ‘tong excited? Counseling ‘to, hindi board meeting.” Nag-smirk siya. “I always prepare for war.” Nag-roll ako ng eyes pero hindi ko maiwasang kiligin. Ang gago. Kahit serious na moments, may dating pa rin. Sa loob ng glass-walled, we
ALEXIA POINT OF VIEW Hindi ko alam kung anong pumapasok sa isip ni Mayor Rico para gusto niyang kunin ang kustodiya ko. Parang hindi niya naiintindihan na hindi ako bata na puwedeng basta-basta iwan at kunin ng kahit sino lang. Pero dahil sa legal na laban, kailangan naming maging matapang—ako at si Ninong Julian.“Alexia, kailangan nating ayusin ito ng maayos,” sabi ni Julian habang nag-aayos siya ng mga dokumento sa opisina ng kanyang mga abogado. “Hindi ko hahayaang mapasama ka sa mga ganitong gulo.”“Pero Ninong,” sabi ko, “paano kung manalo siya? Anong gagawin ko?”“Tiwala lang,” sabi niya, tumingin sa akin ng seryoso. “Pinoprotektahan kita, hindi lang bilang guardian mo, kundi bilang isang tao na handang ilaban ka.”Naramdaman ko ang bigat ng kanyang mga salita, pero nakaka-relax na marinig siya na ganoon kabigat ang loob para sa akin. Hindi ko inaasahan na magiging ganito kalaki ang problema namin, pero kung kasama ko si Julian, sigurado akong kakayanin namin.Ilang araw ang l