All Chapters of ถึงร้ายก็รัก นายมาเฟียจอมโหด25+++(ภาคต่อของป้าน่ะเมียผม25++): Chapter 1 - Chapter 10

"รีบทำหน้าที่ของเธอซะ โรซี่"ร่างใหญ่นั่งอยู่บนโซฟาตัวยาวด้านในสุดของห้องทำงานที่อยู่ชั้นบนสุดของผับที่ใหญ่ที่สุดของอังกฤษ วันนี้เขามีนัดกับโรซี่นางแบบที่เขาเรียกหาอยู่เป็นประจำจนจำชื่อเธอได้ขึ้นใจและเพราะเธอถึงใจเขาถึงได้เรียกหา"คุณต้นอย่ารีบร้อนสิคะ เรื่องแบบนี้ต้องใจเย็นๆ เดี๋ยว"เธอเดินนวยนาดเข้ามาภายในห้องที่แสนคุ้นเคยเพราะได้มาที่นี่เป็นประจำ ร่างบางถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้นอย่างเย้ายวนแต่ทุกอย่างก็ต้องหยุดลงกลางอากาศ"ออกไป"ชื่อเล่นของเขาที่ไม่เคยมีใครเรียกเพราะมันคือเรื่องส่วนตัวที่สุด คนที่จะเรียกได้คือคนในครอบครัวเท่านั้นข้อนี้คนรอบกายเขารู้ดี และเธอคนนี้ก็ก้าวล้ำเส้นของคู่นอนมากเกินไปก็ไม่สมควรจะอยู่ต่อไป"อะไรกันคะ อยู่ดีๆ ก็มาไล่กัน"นางแบบสาวรีบหยิบเสื้อที่กองอยู่กับพื้นขึ้นมาใส่อย่างรีบร้อนตามเสียงที่ไล่เธออย่างรุนแรงเพราะเธอไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงไล่เธอทั้งที่เธอก็เคยเป็นที่ถูกอกถูกใจเขาจนถูกเรียกขึ้นเตียงมาแล้วหลายรอบ"บอกให้ออกไป แล้วอย่าเสนอตัวมานอนกับฉันอีก"เขาเกลียดคนที่ไม่รู้หน้าที่ขอตัวเองว่ากำลังทำอะไรอยู่ และมีผู้หญิงอีกมากมายที่พร้อมจะเสนอตัวให้เขาเพราะอย่างนั้นก

"หนูญา นั่งรอตรงนี้นะ อย่าออกไปไหน เดี๋ยวพี่ไปทำงานก่อน"ไอลินเดินหางานมาทั้งวันและเธอก็โชคดีได้งานใหม่ภายในวันนั้น แต่โชคร้ายเธอต้องแอบพาน้องสาวเข้ามาทางหลังร้านเพื่อซ่อนตัวไม่ให้ใครเห็นไม่งั้นเธอโดนไล่ออกแน่เพราะที่นี้เป็นบาร์ที่มีกฎเกณฑ์มากโดนเฉพาะกับเด็กน้อยอย่างญาลินที่ห้ามเข้ามาเด็ดขาด"พี่ไอ"เด็กสาวที่ต้องนั่งอยู่บนกล่องเก็บของตรงมุมมืดของทางเดินที่มีซอกให้หลบอยู่พอดีกับตัวของญาลินเริ่มกลัวกับสถานที่ที่ไม่คุยเคย เธอไม่อยากอยู่ตรงนี้คนเดียว"ไม่งอแงนะคนเก่ง เดี๋ยวพี่มา แล้วคืนนี้เราไปนอนโรงแรมกัน"เธอหวังเพียงแค่ได้เงินค่าแรงของที่นี่เพื่อไปหาที่นอนให้น้อง แล้วค่อยคิดหางานใหม่ที่สามารถเอาญาลินไปทำงานได้ จะได้ไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลังแบบนี้"จริงนะ หนูญาไม่อยากนอนหนาวอีกแล้ว"เด็กน้อยเริ่มมีรอยยิ้มบนใบหน้า เธอแทบไม่อยากจะกลับไปที่สถานีรถไฟอีกแล้วมันหนาวจนนอนแทบไม่หลับ"จริงสิจ๊ะ รอพี่ตรงนี้นะ"ไอลินจำต้องทิ้งน้องสาวของเธอเอาไว้เพื่อที่จะหาเงินถึงจะห่วงมากเพียงใดแต่เธอก็ต้องเลือกทำในสิ่งที่ดีที่สุดเผื่อญาลิน"ที่ผับกูก็มีเหล้ากิน มึงจะเสือกมานั่งทำอะไรที่บาร์นี้มิทราบไอ้แดเนียล"คอ

"ฉันคุมห้องนี้ ไม่มีใครรู้หรอก"เจ้านายของเขาไม่เคยสนใจห้องล้างแก้วที่แสนจะงานเยอะนี้หรอก คอนเนอร์สนใจแต่ห้องเก็บเหล้าที่เอาไว้บริการลูกค้าเท่านั้น"ขอบคุณนะคะ"ไอลินตกลงทำงานนี้เพราะยังไงถ้าถูกจับได้เธอก็แค่โดนไล่ออกอีกรอบหนึ่งแค่นั้น แต่คืนนี้อย่างน้อยก็ขอแค่ได้ค่าแรงเพิ่มขึ้นอีกนิดจะได้ไปเช่าห้องนอนกับญาลินแทนที่ห้องนอนในสถานีรถไฟ"ตัวเล็กมานั่งตรงนี้ อย่าดื้อ"เบสหาที่นั่งให้เด็กผู้หญิงตัวเล็ก เขารู้ว่าอยู่ตรงไหนแล้วจะไม่มีใครมาพบเพราะเขาเป็นหัวหน้าของการ์ดทั้งหมดรองจากคอนเนอร์ และเขาก็ชักจะถูกชะตากับเด็กน้อยคนนี้สะแล้วด้วยสิไอลินรีบเรียนรู้งานและทำทุกอย่างด้วยความขยันถึงแม้จะไม่เคยลำบากแบบนี้มากก่อนก็ตามแต่เพื่อความอยู่รอดของเธอกับญาลินต่อให้ลำบากกว่านี้เธอก็ทำขอแค่ได้เงินทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทางไอลินมาเริ่มงานเร็วกว่าคนอื่นนิดหน่อยในทุกวันและกลับช้ากว่าทุกคนเพื่อรอเบสมาจ่ายค่าแรงให้เธอ จนตอนนี้จะครบอาทิตย์ที่เธอมาทำที่ผับโดยที่เจ้าของผับไม่รู้เรื่องด้วยเลย"ไปทางหลังผับ กูอยากจะแกล้งไอ้แดเนียลมันสะหน่อย"คอนเนอร์สั่งคนขับรถของเขาให้ขับอ้อมไปทางหลังผับเพื่อหาอะไรสนุกๆ ทำสะหน

"ได้เรื่องหรือยังวะไอ้เบส"เขาขับรถออกมาตามทางที่นิ้วเล็กๆ ของเด็กขอเงินนั่นชี้มา แต่ด้วยความเร็วเกินไปทำให้เขาต้องกลับรถมาดูตามซอยเล็กๆ ที่น่าจะมีรถคันนั้นจอดอยู่แต่มันก็ยังไม่เจอจนเขาทนไม่ไหวอยากจะให้เรื่องนี้จบไปสักทีจะได้กลับไปหาความสุขกับผู้หญิงของเขาที่ผับไม่อยากจะมาเสียเวลากับเรื่องไร้สาระแบบนี้จนต้องโทรหาเบสเร่งงานที่เพิ่งจะสั่งไป"คนของเรายังไม่เจอข้อมูลเลยครับ""กูเจอแล้ว"สายโทรศัพท์ถูกตัดทิ้ง สายตาคมดุจพญาเหยี่ยวมองเห็นรถคันที่มีสภาพเหมือนกับที่เด็กญาลินคนนั้นพูดมันจอดอยู่ในซอยเล็กที่ไม่มีผู้คน มันเป็นซอยที่เขาเองยังแทบจะไม่อยากมาเพราะมันเป็นที่มั่วสุมของคนเสพยาสถานที่ที่น่ารังเกียจสกปรกเป็นที่สุดคอนเนอร์จอดรถทิ้งเอาไว้แล้วเดินเท้าเปล่าเข้าซอยไป เขาไม่อยากจะเป็นจุดเด่นให้พวกขี้ยาแห่กันมาดูรถของเขาจนช่วยยัยตัววุ่นนั้นไม่สำเร็จและยังอาจจะต้องทำสีรถใหม่ทั้งคันเพราะทั้งซอยนี้ก็ไม่น่าจะมีใครปกติสภาพตึกเก่าสองข้างทางภายในซอยไม่น่าเดินเข้ามาเลยด้วยซ้ำกลิ่นไหมโชยเข้าจมูกเพื่อต้อนรับผู้มาเยือนอย่างชวนอ้วก ร่างใหญ่ที่กำลังเดินลัดเลาะแทบอยากจะกลับออกไปถ้าไม่เพราะมีคำว่าแม่แพรหลุดออ

"พี่ไอ"ญาลินพยายามเรียกพี่สาวที่กอดเธออยู่แต่ไอลินก็ไม่ยอมตอบ มีแต่เพียงความเงียบและไอร้อนจากพิษไข้ของไอลินที่ห่อหุ้มตัวญาลินเอาไว้ เด็กน้อยเริ่มน้ำตาคลอไม่คิดว่าพี่สาวจะอาการหนักแบบนี้"พี่ไอตื่นๆ ๆ "ไอลินที่คอยกอดน้องสาวของเธออยู่คลายอ้อมกอดออก ร่างเล็กค่อยๆ เอนลงกับเก้าอี้ของสถานีรถไฟ ญาลินรีบกอดพี่สาวของเธอเอาไว้หนูน้อยมองไม่เห็นใครที่พอจะช่วยเธอกับพี่ได้เลยนอกจากอ้อมกอดเล็กๆ ของเธอที่คงจะพอคลายหนาวให้ไอลินได้บ้าง"หนูญาขอยืมก่อนนะคะ"ญาลินคิดถึงใครที่ไม่ควรคิดถึงได้ มือเล็กรีบล้วงเข้าไปในกระเป๋าสะพายใบเล็กของไอลินเพื่อหยิบเงินออกมาเธอจะต้องหาคนมาช่วยพี่สาวของเธอให้ได้ไม่ว่าจะอยากลำบากแค่ไหนและเขาคนนั้นต้องมาช่วยแน่นอนญาลินวิ่งไปทั่วสถานีรถไฟที่ไร้ผู้คนเพราะตอนนี้เวลาล่วงเลยจนจะเข้าวันใหม่อีกแล้ว เด็กหญิงตัวเล็กกำลังหาอะไรมายืนเพื่อเพิ่มความสูงของเธอให้เท่ากับตู้โทรศัพท์พอให้เธอจะยกหูขึ้นมาโทรได้"ขอยืมก่อนนะคะ"ญาลินเดินหาจนเจอเก้าอี้ตัวเล็กที่เธอพอลากออกมาไหว ใบหน้ากลมของสาวน้อยเปื้อนรอยยิ้มแห่งความดีใจถึงจะเหนื่อยแต่ก็ได้พบหนทางช่วยพี่สาวของเธอ"พี่ชาล๊อต"ญาลินตัดสินใจโทรหา