All Chapters of ถึงร้ายก็รัก นายมาเฟียจอมโหด25+++(ภาคต่อของป้าน่ะเมียผม25++): Chapter 11 - Chapter 20

"ทำไมไม่บอกว่าเจ็บ"เขาจ้องมองใบหน้าเธอ ทำไมเธอถึงชอบโกหกทั้งทีก็เห็นอยู่ว่ารอยบนแผ่นหลังเธอมันทำให้เธอเจ็บและมันก็อาจรวมถึงทำให้เธอไม่สบายด้วย"เข้ามาทำ ออกไป แล้วนี่คุณเอาญาลินไปไหน"ดวงตาหวานจ้องมองใบหน้าหล่อคมกลับอย่างไม่ยอม แต่แล้วเธอก็ต้องพ่ายแพ้ต่อความหนักแน่นที่เขาส่งออกมาจากดวงตา ใบหน้าหวานเห่อร้อนขึ้นมาทันทีด้วยความเขินอายในสายตาของคนใจร้ายจนต้องเปลี่ยนเรื่องทะเลาะ"เช็ดตัวนานขนาดนี้ ใครจะไปทนรอไหว ฉันก็ต้องเข้ามาตามสิ"สายตาหวานของเธอมันน่าค้นหาจ้องมองเท่าไรก็ไม่มีเบื่อ ยิ่งมองยิ่งหลงใหลเหมือนต้องมนต์สะกด"ก็ออกไปก่อนสิ"เธอแพ้ต่อเขามิอาจจ้องตาต่อไปได้อีก ใบหน้าซีดเซียวของคนป่วยเริ่มร้อนฉ่าขึ้นมาแบบไม่มีเหตุผล"เธอมันชักช้าฉันจะสงเคราะห์เช็ดให้ก็แล้วกัน""ไม่เอา ออกไป"ร่างเล็กรีบรวบผ้าห่มมาพันกายเอาไว้แน่น เขามันไม่น่าไว้วางใจไม่ว่าจะมาไม้ไหนก็ตามเธอต้องระวังตัวเอาไว้"แค่เช็ดตัว จะอายอะไร ของมันก็เคยๆ เห็นกันมาแล้ว""ฉันไม่ได้หน้าด้านแบบคุณ อื้ม"ปากหนารีบประกบหาปากหวานที่กำลังอ้าพูด ลิ้นร้อนรีบเข้าฉกชิมก่อนที่เธอจะตั้งตัวได้ทัน นี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้ริมรสริมฝีปากนี้แ

​รถหรูสีแดงสดที่ขับออกมาจากผับด้วยความเร็วตามคำสั่งของเจ้าของมันใช้เวลาไม่อีกอึดใจก็มาจอดเด่นอยู่หน้าคอนโดหรูระดับสิบดาวร่างใหญ่รีบก้าวลงจากรถไม่สนใจสิ่งรอบข้างรีบขึ้นมายังห้องพักของเขาที่อยู่ชั้นสูงสุดของที่นี่ถึงแม้ลูกน้องจะรายงานว่าชาล๊อตส่งคนมาเฝ้าถึงหน้าคอนโดเขา คอนเนอร์ก็ไม่คิดจะแวะเข้าไปจัดการเพราะเขามีอะไรที่น่าสนใจรออยู่ในห้องมากกว่าเรื่องไร้สาระนั่น ร่างเล็กที่แสนน่ากอดของไอลินกำลังรอคอยเขาอยู่ในห้อง"ยังไม่หลับกันอีกหรือไง"ห้องที่กว้างกินเนื้อที่ทั้งชั้นเหมือนบ้านที่อยู่บนตึกสูงกลับถูกเปิดไฟทิ้งเอาไว้ทุกดวงเหมือนตอนที่เขายังไม่ได้ออกไปทำงาน สองคนพี่น้องคิดจะผลาญเงินค่าไฟเขาหรือไงไม่คิดจะปิดอะไรกันเลยใบหน้าของคนเมาเริ่มงองุ้มเพราะความคิดหลายทางเริ่มปนเข้ามาในหัวและหนึ่งในนั้นคือสองคนนั้นอาจไม่อยู่ที่นี่แล้ว"ไอลิน"เสียงใหญ่เรียกชื่อหญิงสาวที่เขาจำได้ขึ้นใจแต่กลับมีเพียงความเงียบตอบกลับมาร่างใหญ่นึกใจหายว่าเธออาจพาน้องสาวหนีเขาไปหรือเปล่าคอนเนอร์เดินแวะตามห้องนู้นห้องนี้ตามทางเดินเรื่อยมาด้วยใจที่หวั่นไหวอย่างบอกไม่ถูกจนมาถึงห้องนอนใหญ่ที่ไอลินนอนอยู่ก่อนเขาจะออกไป"ขอบ

แสงตะวันเริ่มสาดส่องเข้ามาภายในห้องนอนเล็กๆ ที่สามชีวิตกำลังหลับใหล แสงสีทองอ่อนๆ ไม่สามารถปลุกใครให้ตื่นขึ้นจากห้วงนิทราได้เพราะต่างเหนื่อยล้ากันทั้งนั้นโดยเฉพาะหนุ่มสาวคู่หนึ่งที่นอนกอดกันกลมราวคู่รักอยู่กับพื้นด้านล่างร่างใหญ่กอดไอลินเอาไว้แน่นเหมือนกลัวเธอจะหนีออกจากอกเขา ใบหน้าใหญ่ยิ้มปริอย่างสุขใจแม้ยามหลับไม่รู้สติเนื้อตัวเปลือยเปล่ามีเพียงผ้าห่มพื้นเล็กของไอลินปิดบังส่วนล่างเอาไว้หญิงสาวร่างเล็กที่ยังคงใส่เสื้อยืดตัวโคร่งที่ยับยู่ยี่จากฝีมือเจ้าของเสื้อ นอนแอบอิงซบใบหน้าอยู่กับอกแสนอุ่นของคอนเนอร์สองแขนเล็กกอดตัวเขาอย่างลืมอายภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันทั้งคู่ยังคงอิ่มเอิ่มสุขใจกับบทรักเมื่อคืนและอ้อมกอดของกันและกันที่ต่างมอบความอบอุ่นที่ขาดหายไปให้กันและกันอย่างไม่รู้เบื่อ"คุณต้น"เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูสีดำสนิทของคอนเนอร์ดังเบาจนแทบไม่ได้ยินแต่มันกลับปลุกเธอเพราะแรงสั่นที่เขาคงตั้งไว้แทนเสียงที่เบาของมันสะท้านมาถึงตัวเธอที่นอนอยู่กับพื้น"ขออีกนิดนะ"เขากอดเธอแน่นขึ้นให้อกอิ่มแสนนุ่มนิ่มชนเข้ากับมัดกล้ามเนื้อแข็งแกร่งของเขา เขาได้ยินเสียงโทรศัพท์นั่นตั้งนานแล้วแต่การกอดเธอแล

"ไอลิน กลับมา ไอลิน"ร่างเล็กที่เคยนอนกอดกำลังเดินจากเขาไป เธอเดินหายไปในความมืดแล้วไม่กลับมาอีกเลย เธอไปจากเขาแล้ว เธอไม่กลับมาหาเขาอีกแล้ว"พี่ต้นเป็นอะไร"โอลิเวียที่อาสาเฝ้าพี่ชายรีบวางหนังสือในมือลงเมื่อได้ยินคอนเนอร์ที่หลับสนิทกำลังร้องเรียกใคร"ละเมอละมั่ง"ซานเดอร์เองก็ไม่ต่างกันเขากำลังนั่งอ่านรายงานการประชุมอยู่แต่ก็ต้องวางมันลงและรีบมาดูคอนเนอร์ก่อน"แล้วใครคะ ไอลินพี่เล็กรู้จักไหม""ไม่รู้สิ แต่พี่ว่าต้องสนิทกับพี่คอนเนอร์มากถึงได้เก็บมาฝันถึง""พี่ต้นมีความลับแบบนี้ สงสัยจะมีความรัก"โอลิเวียเข้าไปนั่งมองหน้าพี่ชายใกล้ๆ ถึงได้พอเดาออกว่าชื่อที่ละเมอถึงคงสำคัญยิ่งกว่าอะไรคิ้วพี่ชายเธอถึงได้ผูกโบว์เข้าหากันแม้ยามหลับอยู่แบบนี้"หนูโอ๋ ซานเดอร์"ผ่านไปครึ่งคืนฤทธิ์เหล้าที่ดื่มเข้าไปอย่างหนักหมดลง ร่างใหญ่ลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องสี่เหลี่ยมสีขาวที่มีน้องของเขาทั้งสองคนนั่งอยู่ข้างๆ"พี่ต้นเจ็บตรงไหนไหมคะ ให้หนูโอ๋ตามหมอให้ไหม"โอลิเวียที่นั่งอยู่ใกล้รีบโผเข้าหาพี่ชายที่หลับไปหลายชั่วโมงด้วยความเป็นห่วงถึงจะรู้ว่าเพราะฤทธิ์เหล้าพี่ชายเธอถึงอาการหนักแบบนี้แต่ก็อดที่จะห่วงใยไม่ได้อย

"โอ้ย"ร่างใหญ่ที่ทนนอนหลับตาพริ้มให้ไอลินจ้องหน้าเขาอยู่นานแสนนานก็ได้เวลาตื่นจริงสะที่เมื่อมือเล็กของเธอแตะเข้าตรงแผลยาวที่หางคิ้วของเขา"ขอโทษค่ะ"ไอลินรีบดึงมือกลับด้วยความตกใจ เธอตื่นขึ้นมานานแล้วแต่เห็นเขายังหลับอยู่ก็ไม่กล้าดิ้นได้แต่นอนมองหน้าของคนใจร้ายที่เวลาหลับกลับดูอบอุ่นและแสนดีอย่างบอกไม่ถูกแต่เธอก็ไม่ได้คิดจะแตะต้องตัวเขาถ้าไม่สงสัยว่าแผลยาวที่เย็บหลายเข็มตรงหางคิ้วเขาไปโดนอะไรมา"ขอโทษแล้วฉันหายเจ็บไหม ไอลินเธอต้องทำให้ฉันหายเจ็บ"ดวงตาแข็งกระด้างมีแต่ความร้ายกาจของคอนเนอร์จ้องมองหญิงสาวแสนบอบบางอย่างไอลินหวังเอาเรื่องเธอให้ได้"จะให้ฉันทำยังไง ก็คุณนอนกอดฉันเอาไว้แบบนี้ มือฉันก็เลยไปโดยแผลคุณ"เธออยากรู้ว่าเขาไปโดนอะไรมาและเจ็บมากแค่ไหน รอบแผลที่โดนเย็บยังมีรอยแดงมันยังใหม่อยู่ยิ่งทำให้เธอกังวลใจว่าเขาไปมีเรื่องอะไรกับใครมาหรือเปล่า"นอกจากเธอจะทำให้ฉันเจ็บจนตื่นแล้ว เธอยังแอบมองฉันตอนหลับด้วย รับผิดชอบมาเดี๋ยวนี้""คุณรู้"เธอคิดว่าเขาหลับมาตลอดถึงได้กล้าจ้องมองหน้าเขาอยู่นานแสนนานไม่คิดว่าเขาจะตื่นและเห็นว่าเธอทำอะไรอยู่"อย่าลืมสิ ฉันกอดเธออยู่แค่เธอหายใจฉันยังรู้