All Chapters of บุปผาเยียวยาใจ: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ ๑๑ก็ไม่ได้แก่แค่ใช้ชีวิตมานาน “วันนี้จะเรียนเรื่องใดดี” ไช่เซียงฮวาเคาะมือลงตำราบุปผาสวรรค์ ทุกเช้า ยามอิ๋นนางจะเป็นเช่นนี้เสมอ คิดหัวข้อที่จะศึกษาถามความรู้จากตำราสวรรค์หมื่นบุปผานางรู้สึกว่าอายุช่วงหนึ่งถึงแปดหนาวยาวนานมาก สวนทางกับช่วงเก้าถึงสิบหนาวที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว อีกเพียงวันเดียวเท่านั้นนางก็จะอายุครบสิบหนาวเต็มแล้ว สองปีแห่งการฝึกฝนพลังธาตุของนางไม่ถือว่าก้าวหน้ามากนัก เพิ่งอยู่ขั้นสองตอนต้นเท่านั้น สวนทางกับพลังบุปผาที่นางสามารถดึงพลังมาใช้ได้ราวกับเป็นอวัยวะชิ้นหนึ่งของร่างกาย ช่วงเช้าเรียนศาสตร์ของสตรี บ่ายเรียนพลังธาตุ พอใกล้เช้าถึงค่อยฝึกพลังบุปผา นางชอบฝึกช่วงเช้าเพราะไม่อยากตื่นสาย ตรงข้ามกับไช่ฮั่วฮวาที่ชอบฝึกพลังถึงดึกดื่นแล้วตื่นสายจนเข้าเรียนศาสตร์ของสตรีไม่ทันน้องสาวทั้งสองโดนอาจารย์ตำหนิหลายครั้ง แต่นางก็ไม่คิดปรับตัว เพราะสะดวกแบบนี้“เหมือนช่วงนี้ท่านแม่จะแพ้ท้อง เช่นนั้นเรียนรู้เกี่ยวกับดอกไม้ที่ช่วยอาการแพ้ท้องแล้วกัน...ที่รัก ดอกอะไรเอ่ยช่วยแก้อาการคนแพ้ท้องได้”สิ้นคำพูด ‘ที่รัก’ ของเซียงฮวาก็แสดงบุปผาสวรรค์นานาชนิดที่ช่วยในการลดอาการแพ้ท

บทที่ ๑๓ตำราชะตาคาด(การณ์)ณ แดนสวรรค์“ซือมิ่ง ท่านจะลงไปเมืองมนุษย์ตอนไหน”‘เทพแห่งความรัก’ หรือ ‘เฒ่าจันทรา’ ทำหน้าที่เป็นพ่อสื่อชักนำความรักให้กับมนุษย์โลก กล่าวถามเทพแห่งโชคชะตา“ประเดี๋ยวก็จะลงไปแล้ว ตอนนี้นางคงกำลังวุ่น ๆ อยู่กับมารดาที่เลี้ยงนางมา”เฒ่าจันทราพยักหน้ารับแล้วดูชะตาของผู้ที่ซือมิ่งเป็นคนกำหนดเรื่องราวเอง ถามย้ำอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ “แต่ว่า…ท่านมั่นใจแน่หรือว่าจะไม่เปลี่ยนคู่ด้ายแดงของนาง หากเปลี่ยนตอนนี้ยังทัน”ซือมิ่งทำหน้าเหมือนกลืนยาขม“จะให้ทำอย่างไรได้ ชะตาชีวิตการเป็นมนุษย์ของนางถูกเขียนไว้ตั้งแต่หนึ่งพันปีก่อนของโลกมนุษย์แล้ว หากท่านจะยอมตัดเพื่อท่านผู้นั้น ชะตาด้านอื่นของนางย่อมได้รับผลกระทบอย่างเลี่ยงไม่ได้”“เฮ้อ~” เฒ่าจันทราถอนหายใจเฮือกใหญ่ “สิบวันมานี้ข้านั่งไม่ติดที่เลย สวรรค์หนอสวรรค์ ไยต้องชักนำให้นางมาในภพนี้ก่อนกำหนด รอให้ท่านผู้นั้นสิ้นอายุขัยในโลกมนุษย์ก่อนก็ไม่ได้”“ข้าต้องถอนหายใจด้วยหรือไม่ หากจะผิดก็ผิดที่ข้าทนเห็นเฟยหงเศร้าสร้อยมิได้จนทำให้เรื่องมันวุ่นถึงเพียงนี้ รอดูไปก่อนเถิด หากท่านผู้นั้นความทรงจำกลับมาตอนพ้นระดับสิบแล้ว ท่านอาจเ

บทที่ ๑๕เขาบอกข้าว่าควรกลับบ้านไปนอนกอดแม่เช้าวันต่อมา…“ขอบตาดำเชียว ตื่นเต้นที่จะได้ออกเดินทางจนนอนไม่หลับเลยหรือ!”จางซิ่วลี่เอ่ยกับบุตรสาวด้วยน้ำเสียงเข้มงวด ทว่าไม่อาจปิดความห่วงใยในแววตาได้“ไม่ดึกมากเจ้าค่ะท่านแม่ แต่ร่างกายของคนเราตื่นรู้นัก เมื่อจะเจอเรื่องที่ต่างจากทุกวันจะหลั่งสารอะดรีนาลีนจนตื่นตัว อยากนอนเร็วเหมือนกันเจ้าค่ะ แต่จนใจที่ทำเช่นนั้นมิได้”เซียงฮวาโกหกคำโต ทั้งยังเอาชื่อสารที่หลั่งมาจากต่อมหมวกไตเบี่ยงเบนความสนใจของมารดา “มีสารที่ชื่อนี้ด้วยหรือ ไยฟังดูไม่ใช่ภาษาบ้านเรา” แล้วก็ได้ผล! จางซิ่วลี่ไม่รู้ตัวเลยว่าถูกบุตรสาวเบี่ยงเบนความสนใจ อาจารย์หวางที่จะเดินทางกลับพร้อมกันก็มีความสงสัยเช่นกัน แต่ไม่แสดงออกมากนัก “ได้เวลาต้องออกเดินทางแล้ว”อาจารย์หวางให้โอกาสแม่ลูกได้ร่ำลากันครู่หนึ่ง เมื่อสมควรแก่เวลาแล้วก็เอ่ยชวนเซียงฮวาออกเดินทางไปพรรคหยิ๋นมี่ ทุกสามเดือนไช่เฟิงหยูจะมารับนางไปเที่ยวเล่น แต่หากครั้งใดไม่ได้มารับด้วยตนเองจะส่งองครักษ์ชุดใหญ่ทั้งที่ลับและที่แจ้งมาคุ้มครองระหว่างการเดินทาง ครั้งนี้อาจารย์หวางเดินทางมาด้วย มียอดฝีมืออยู่ในขบวนเช่นนี้ไช่เฟิ

บทที่ ๑๗เอาไว้สร้างรังรักของเราพรรคหยิ๋นมี่ขึ้นชื่อเรื่องการฝึกหนัก สมาชิกส่วนมากเข้าพรรคตั้งแต่อายุยังน้อย อย่างเฮยหลงก็ฝากตัวเป็นศิษย์กับไช่เฟิงหยูตั้งแต่อายุ 4 หนาวการเป็นศิษย์ของผู้ที่มีพรสวรรค์อย่างไช่เฟิงหยูไม่ใช่เรื่องง่าย นอกจากจะต้องตั้งใจฝึกซ้อมเพื่อไม่ให้เสียหน้าอาจารย์แล้วยังต้องรักษาหน้าองค์ชายรองแคว้นฝู การฝึกของคนในพรรคที่ว่าหนักแล้ว ยังเทียบไม่ได้กับเขาตั้งแต่เช้ายันบ่าย เขาจะฝึกยุทธ์ร่วมกับสมาชิกพรรครุ่นเยาว์ทั้งหลาย หรือบางทีหากท่านอาจารย์อยากจะถ่ายทอดเคล็ดวิชาใหม่ ๆ ให้เขาก็ต้องแยกไปเรียนเดี่ยวตกดึกก็จะเรียนการใช้พลังธาตุกับท่านประมุขพรรค สลับกับเรียนคาถาลับของพรรคที่ท่านอาจารย์เป็นผู้ที่ถ่ายทอดให้โดยตรงพอจะเข้านอนแล้วก็ควรเป็นเวลาพักผ่อนร่างกาย แต่เขาก็ยังอ่านตำรา ฝึกคัดอักษร เวลานอนในแต่ละวันไม่ถึงสองชั่วยาม แต่เจ้าตัวก็คงคิดว่ายังยุ่งไม่พอ เพราะยังหาเวลาว่างเข้าครัวทำอาหารพิชิตใจสาวน้อยวัยเดียวกันพูดถึงเรื่องเข้าครัวก็ต้องพูดถึงอาหารมื้อเย็น เขาทำอาหารให้เซียงฮวาแล้วให้สาวใช้ในพรรคนำมาส่งให้ถึงเรือน แอบกังวลไม่น้อยว่าจะไม่ถูกปากนางตับ!ฝูเฮยหลงพับตำราเก็

บทที่ ๑๙มันถ่ายทอดผ่านดีเอ็นเอได้ณ พรรคมารจื่อถาน“หนีผู้อารักขาไปเล่นซนที่ใดกันมาเจ้าตัวแสบ!”เสียงกัมปนาททำแฝดชายหญิงที่กำลังเดินย่องเข้าเขตรั้วพรรคมารจื่อถานชะงักกึก ประมุขพรรคยังไม่ได้ไต่สวน โจรย่องเบาทั้งสองก็รับสารภาพเสียแล้ว“เสี่ยวเฉิงสำนึกผิดแล้วขอรับท่านพ่อ/เสี่ยวเหมยสำนึกผิดแล้วเจ้าค่ะท่านพ่อ” จื่อเจี่ยนเฉิงและจื่อเหมยฮวาเป็นความผิดพลาดของจื่อหลีเฮยเมื่อสิบปีก่อนโดยความตั้งใจของจื่อหลีป๋าย มารดาของทั้งคู่ลาลับโลกนี้ไปแล้ว เด็กแฝดถูกเลี้ยงดูสั่งสอนโดยแม่นม จื่อหลีเฮยไม่มีเวลาดูแลทั้งสองมากนักจึงประเคนทุกสิ่งที่เด็กแฝดต้องการ หวังว่าการตามใจเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ จะเติมเต็มสิ่งที่เขาบกพร่องไป และเพราะการตามใจที่ไร้ขีดจำกัดนี้ ทั้งสองจึงมักก่อเรื่องเป็นประจำ อย่างเช่นเรื่องในวันนี้ในระหว่างที่เขาเพิ่งกลับมาจากการทำธุระก็ได้รับรายงานมาจากผู้อารักขาประจำตัวของเด็กแฝดว่าออกไปเล่นซุกซนกันที่อื่นแต่ไปเล่นที่ใดไม่เล่น กลับไปเล่นในพื้นที่ใกล้เขตของพรรคหยิ๋นมี่ จากบิดาที่ไม่ดุด่าว่าบุตร วันนี้กลับทำเสียงแข็งใส่ทั้งสองถึงขั้นเป็นตวาด“เข้าไปคุยกันในเรือน”“ขอรับ/เจ้าค่ะท่านพ่อ”ใน