บทที่ ๑๑ ก็ไม่ได้แก่แค่ใช้ชีวิตมานาน

บทที่ ๑๑

ก็ไม่ได้แก่แค่ใช้ชีวิตมานาน

“วันนี้จะเรียนเรื่องใดดี”

ไช่เซียงฮวาเคาะมือลงตำราบุปผาสวรรค์ ทุกเช้า   ยามอิ๋นนางจะเป็นเช่นนี้เสมอ คิดหัวข้อที่จะศึกษาถามความรู้จากตำราสวรรค์หมื่นบุปผา

นางรู้สึกว่าอายุช่วงหนึ่งถึงแปดหนาวยาวนานมาก สวนทางกับช่วงเก้าถึงสิบหนาวที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว อีกเพียงวันเดียวเท่านั้นนางก็จะอายุครบสิบหนาวเต็มแล้ว

สองปีแห่งการฝึกฝนพลังธาตุของนางไม่ถือว่าก้าวหน้ามากนัก เพิ่งอยู่ขั้นสองตอนต้นเท่านั้น สวนทางกับพลังบุปผาที่นางสามารถดึงพลังมาใช้ได้ราวกับเป็นอวัยวะชิ้นหนึ่งของร่างกาย

ช่วงเช้าเรียนศาสตร์ของสตรี บ่ายเรียนพลังธาตุ พอใกล้เช้าถึงค่อยฝึกพลังบุปผา 

นางชอบฝึกช่วงเช้าเพราะไม่อยากตื่นสาย ตรงข้ามกับไช่ฮั่วฮวาที่ชอบฝึกพลังถึงดึกดื่นแล้วตื่นสายจนเข้าเรียนศาสตร์ของสตรีไม่ทันน้องสาวทั้งสอง

โดนอาจารย์ตำหนิหลายครั้ง แต่นางก็ไม่คิดปรับตัว เพราะสะดวกแบบนี้

“เหมือนช่วงนี้ท่านแม่จะแพ้ท้อง เช่นนั้นเรียนรู้เกี่ยวกับดอกไม้ที่ช่วยอาการแพ้ท้องแล้วกัน...ที่รัก ดอกอะไรเอ่ยช่วยแก้อาการคนแพ้ท้องได้”

สิ้นคำพูด ‘ที่รัก’ ของเซียงฮวาก็แสดงบุปผาสวรรค์นานาชนิดที่ช่วยในการลดอาการแพ้ท้องหรือทานแล้วจะหายจากอาการแพ้ท้องได้ดี

เมื่อจดจำรูปลักษณ์บุปผาทุกชนิดได้ขึ้นใจแล้วก็หงายมือ สร้างบุปผาสวรรค์จากภาพความทรงจำมาหนึ่งชนิด เพียงไม่กี่จิบชาก็ได้ดอกไม้มายาที่ลอยเหนือฝ่ามือ 

นางยิ้มกว้างทันทีเมื่อบุปผาที่สร้างขึ้นตรงกับภาพในตำรา หากรูปลักษณ์ตรงตามต้นฉบับ ผลลัพธ์ตอนใช้ย่อมเต็มสิบส่วน แต่หากมีส่วนใดไม่เหมือน ผลลัพธ์ของการใช้ก็จะไม่เต็มสิบส่วนเช่นกัน

“สำเนาถูกต้อง เก่งมากเซียงฮวา”

ไม่รอให้ใครชม เซียงฮวาก็เอ่ยชมตัวเอง ภูมิใจกับทุกความสำเร็จเล็ก ๆ เพราะความสำเร็จในแต่ละครั้งทำให้นางมีกำลังใจที่จะศึกษาหาความรู้ต่อไป  

เช้ามืดวันนี้นางเรียนรู้เกี่ยวกับพลังบุปผาตั้งแต่ไร้แสงอาทิตย์จนกระทั่งแสงแรกของวันมาเยือน

หลังฝึกฝนพลังเหงื่อจะออกมาก นางจึงไม่รอซูเมี่ยว จัดการอาบน้ำแต่งตัวเองทุกวัน 

เมื่อแต่งตัวเสร็จแล้วก็เตรียมตัวจะไปหามารดาเพื่อสอบถามอาการแพ้ท้อง ในระหว่างที่กำลังเดินผ่านศาลาในสวนรับรองแขกนั้นก็ได้ยินเสียงหัวเราะของเด็กวัยใสหลายคน คราแรกนางตั้งใจว่าจะเดินผ่านไป

ไม่คิดว่าจะโดนไช่ปิงฮวารั้งเอาไว้!

“พี่หญิงรองเจ้าคะ”

โดนเรียกเช่นนี้แล้ว หากนางทำเป็นไม่ได้ยินก็เสียมารยาทเกินไป ดังนั้นจึงเปลี่ยนทิศทาง เดินเข้าไปใกล้ศาลาแห่งนั้น ดึงเอารอยยิ้มสดใสสมวัยมาใช้

ไช่ปิงฮวาเห็นพี่หญิงรองเดินเข้ามาใกล้ก็จับมือนางพาไปแนะนำกับสหาย

“นี่สหายของน้องเองเจ้าค่ะ คุณหนูห้าจวนแม่ทัพฝ่ายซ้ายกับคุณหนูหกจวนเสนาบดีกรมยุติธรรม”

ไช่ฮั่วฮวาและไช่เซียงฮวามีนิสัยเหมือนกันตรงไม่ชอบเข้าสังคม เมื่อเทียบเชิญส่งมาคนที่ทำหน้าที่ออกงานแทนพวกนางคือไช่ปิงฮวา 

ดังนั้นคนที่มีสหายมากที่สุดจึงเป็นไช่ปิงฮวา!

“ยินดีที่ได้รู้จักคุณหนูห้า คุณหนูหก”

ไช่เซียงฮวาผงกศีรษะทักทายคุณหนูทั้งสอง ฝ่ายตรงข้ามเองก็ทำเช่นนั้นโต้ตอบ

“วันนี้สหายของข้าจะมาร่วมเดินหมากล้อมด้วย พี่หญิงรองอยู่ด้วยกันสิเจ้าคะ”

ไช่ปิงฮวาจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานยามอยู่ต่อหน้าคนนอกตระกูล เซียงฮวาเห็นเช่นนั้นก็โต้ตอบด้วยกิริยาหวานเลี่ยนไม่แพ้กัน

เมื่อไช่เซียงฮวาเจอท่าทางอ่อนหวานของน้องสาวก็โต้ตอบด้วยกิริยาหวานเลี่ยนไม่ให้แพ้นาง

“จำต้องเสียมารยาทแล้ว แต่วันนี้มิได้จริง ๆ”

“เหตุใดกันเจ้าคะ”

คุณหนูห้าทำสีหน้าเหมือนคนถูกขัดใจตามประสาคุณหนูที่ได้รับการเอาใจตั้งแต่เด็ก

“ท่านแม่ของข้าแพ้ท้อง ข้าจะไปอยู่เป็นเพื่อนนาง”

“แพ้ท้องหรือเจ้าคะ เช่นนั้นฝากความห่วงใยถึงฮูหยินด้วยเจ้าค่ะ”

ไช่เซียงฮวาส่งยิ้มให้คุณหนูหกพร้อมกล่าวขอบคุณในน้ำใจ 

ไช่ปิงฮวาไม่อยากน้อยหน้าสหายจึงแสดงความมีน้ำใจด้วยอีกคน

“ข้าฝากความห่วงใยถึงฮูหยินรองด้วยเจ้าค่ะ แต่วันนี้ต้องรับรองแขก จะปลีกตัวไปก็คงไม่ดี”

“พี่รองกับท่านแม่รับรู้ความห่วงใยจากเจ้าแล้ว พี่รองขอตัวก่อน คุณหนูทั้งสองตามสบาย”

เซียงฮวาไม่รอให้ใครรั้งเอาไว้ก็เดินออกมาจากศาลา ตรงไปหามารดาที่เรือนส่วนตัวทันที

ไม่อยากยอมรับว่าตนแก่ แต่การใช้ชีวิตมานานสองภพจะให้นางทำตัวอ่อนหวานใสซื่อกับเด็กอายุ 10 หนาวนั้นทนไม่ได้จริง ๆ

มันฝืนตัวเองเกินไป!

ณ เรือนฮูหยินรองจางซิ่วลี่

“ท่านแม่ ข้ามาแล้วเจ้าค่ะ”

จางซิ่วลี่ยิ้มเต็มใบหน้า อ้าแขนรับบุตรสาวทันทีที่นางเดินเข้ามาหา ไม่วายตัดพ้อเพราะเจอหน้ายากขึ้นทุกวัน

“อยู่จวนเดียวกันแท้ ๆ แต่ไม่เจอหน้าเลย แม่คิดถึงเจ้ามาก ทราบหรือไม่”

“ข้าผิดไปแล้วเจ้าค่ะ โปรดท่านแม่ให้อภัย”

ไช่เซียงฮวาซบอกมารดาในเชิงออดอ้อน ในตอนนั้นเองที่นางส่งสัญญาณให้ซูเมี่ยวที่ตามมาสมทบที่เรือนฮูหยินรองยกแจกันดอกเหมยกุ้ยสีขาวมาวางไว้ข้างเตียง

“จัดดอกไม้ให้แม่หรือ”

“เจ้าค่ะ ท่านอาเพิ่งส่งแจกันอันใหม่มาให้ แจกันจะไม่งามเมื่อไร้ดอกไม้ ข้าเลยเอาเหมยกุุ้ยมาจัดใส่แจกันให้ท่านแม่เจ้าค่ะ” 

ความจริงในแจกันหาใช่ดอกเหมยกุ้ยไม่ แต่เป็นบุปผาสวรรค์ที่มีสรรพคุณแก้อาการแพ้ท้อง ด้วยความที่รูปลักษณ์ของบุปผาสวรรค์แปลกตา เซียงฮวากลัวมารดาจะสงสัยถึงที่มาจึงได้ใช้เคล็ดวิชามนต์มายาของพรรคหยิ๋นมี่เปลี่ยนรูปร่างให้ดูเหมือนดอกเหมยกุ้ยทั่วไป แต่นางลืมคิดไปว่ารูปลักษณ์เปลี่ยนแต่กลิ่นไม่ได้เปลี่ยน!

“ไยกลิ่นเหมยกุ้ยสีนี้สดชื่นนัก แค่ได้กลิ่นอาการแพ้ท้องก็ดีขึ้นแล้ว เจ้าไปซื้อมาจากที่ใดหรือ”

เซียงฮวาผละจากอกมารดา กล่าวด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์

“หากท่านแม่ช่วยคุยกับท่านตาให้ช่วยซื้อที่ดินอีกแปลงหนึ่งฝั่งทางด้านตะวันตกของเมืองหลวง ลูกจะบอกให้เจ้าค่ะ”

จางซิ่วลี่บีบจมูกบุตรสาวเบา ๆ เมื่อเซียงฮวากำลังค้ากำไรเกินควร

“คำถามแม่ราคาแพงเพียงนี้เชียวหรือ”

“มิได้หรือเจ้าคะ”

จางซิ่วลี่ส่ายหน้าเบา ๆ เมื่อบุตรสาวเปลี่ยนมาใช้ลูกอ้อน ถูไถศีรษะกับไหล่ของนาง

“ไม่ต้องถึงมือแม่หรอก แค่เจ้าพูดประโยคเดียวท่านตาก็พร้อมจะมอบทุกอย่างให้เจ้าแล้ว”

“นั่นสิเจ้าคะ”

สองแม่ลูกหัวเราะใส่กันทันทีเมื่อเห็นภาพท่านตาผู้ใจดียื่นโฉลดที่ดินเป็นปึกใหญ่ให้เซียงฮวา 

เสียงหัวเราะของพวกนางไม่ดังมากนัก ทว่าผู้ที่เพิ่งออกจากวังหลวงถึงจวนก็ตรงมาที่นี่กลับได้ยินชัดเต็มสองหู

ไช่ฝูลี่ยืนนิ่งอยู่หน้าห้อง มุมปากผุดรอยยิ้มบางเบาก่อนที่จะหายไปอย่างรวดเร็ว

“กลับเถอะ นางไม่ทุกข์ใจ ข้าก็วางใจ”

“ขอรับนายท่านรอง”

ทางด้านคนในเรือน หลังจากที่หัวเราะจนหนำใจแล้วจางซิ่วลี่ก็ถามถึงเรื่องเทียบเชิญ

“แม่ได้ยินว่าเจ้ากับคุณหนูใหญ่ปฏิเสธเทียบเชิญอีกแล้วหรือ งานชมบุปผาก็ไม่ไป งานชงชาก็ไม่ชอบ การละเล่นสนุก ๆ อย่างงานตีคลีก็เพิ่งปฏิเสธไปอีก แล้วเมื่อไรจะมีสหายในวัยเดียวกัน”

“เฮยหลงก็นับเป็นสหายในวัยเดียวกัน” …แม้ข้ากับเขาไม่คิดจะเป็นสหายกันก็ตาม

ไช่เซียงฮวาพูดประโยคท้ายในใจ 

“แล้วเจ้าคิดว่าบุรุษกับสตรีเป็นสหายกันได้แน่หรือ ยิ่งเติบโตมากเท่าไรก็ยิ่งไม่อาจเป็นสหายกันได้”

ห้ามปากตัวเองเอาไว้นะเซียงฮวา อย่าเพิ่งบอกมารดาไปเด็ดขาดว่าพูดเรื่องแต่งงานกับเฮยหลงตั้งแต่แปดหนาวแล้ว บุตรสาวของท่านแม่ไวยิ่งกว่าไฟอีกเจ้าค่ะ

“ท่านแม่คงทราบข่าวที่น้องสามมีสหายมาเล่นด้วยใช่หรือไม่เจ้าคะ การข่าวเร็วนัก อยู่ที่เรือนไม่ไปไหนก็ยังทราบความเป็นไปของจวน”

จางซิ่วลี่ยื่นมือมาบีบจมูกบุตรสาวอีกครั้ง

“เปลี่ยนเรื่อง ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป แม่ไม่บังคับเจ้าอยู่แล้ว งานเหล่านี้จัดขึ้นเพราะมีจุดประสงค์ให้หนุ่มสาวได้พบปะกัน เจ้ายังไม่ได้ปักปิ่น ยังไม่ต้องรีบก็ได้”

เซียงฮวายิ้มแฉ่งเมื่อมารดาไม่ได้คะยั้นคะยอให้ไป 

นางสอดแขนเข้ากับแขนเรียวของมารดา เอ่ยเสียงเจื้อยแจ้ว

“เอาไว้ตอนข้าอายุสิบสามหนาวค่อยคิดเรื่องนี้ก็ได้เจ้าค่ะ อย่างไรก็ต้องได้เข้าสำนักศึกษากลาง พำนักแคว้นเหลียงที่มีวัยหนุ่มสาวมากมายอยู่ที่นั่น ข้ายังมีสิทธิ์เลือก”...แต่เฮยหลงจะขัดขวางหรือไม่ก็อีกเรื่อง

“ปีนี้ไท่จื่อก็เข้าสำนักศึกษากลางแล้ว สาว ๆ กระชุ่มกระชวยกันทั้งสำนักแล้วกระมัง”

ไท่จื่อฝูจินหลงในวัย 13 ชันษาเข้าสำนักศึกษากลางปีนี้เป็นปีแรก ใครที่เล็งตำแหน่งไท่จื่อเฟยอยู่ ช่วงเวลาเล่าเรียนนี้นับเป็นโอกาสทองของเหล่าคุณหนูที่มีคุณสมบัติพอจะเข้าสำนักศึกษากลางแล้ว

“ท่านแม่ ข้าจะเข้าสำนักศึกษากลางได้หรือไม่เจ้าคะ ฝึกพลังมาสองปีเพิ่งได้ขั้นสองตอนต้น”

จางซิ่วลี่ให้กำลังใจบุตรสาวทันทีเมื่อสัมผัสถึงความไม่มั่นใจของนางได้

“เรื่องนี้ก็ยังมีเวลาฝึกอีกเช่นกัน แต่เจ้าอย่ากดดันตัวเองมากเกินไปเล่า” 

“ต้องกดดันสิเจ้าคะ ท่านแม่ขายหน้าแน่ หากข้าเข้าศึกษาที่นั่นไม่ได้”

“แม่ไม่อายใคร หากเข้าไม่ได้ก็อยู่กับแม่ที่นี่ ดีเสียอีกเจ้าจะได้ไม่ต้องห่างอก อยู่ไกลบ้านไกลเมือง”

เซียงฮวาจ้องตามารดา ดวงตาที่มองนางนั้นเต็มไปด้วยความเต็มตื้น นางไม่คิดว่าสตรีตรงหน้าจะรักตนเพียงนี้ ทั้งที่นางไม่ใช่…