All Chapters of พิศวาสมาเฟียเถื่อน NC+++: Chapter 51 - Chapter 60

บทที่ 51"นีน่ากับวอแวกลับไปเรียนบริหารเหมือนเดิมก็ได้นะเราเรียนคนเดียวได้" นามิเอ่ยเสียงสั่นใบหน้าหวานจิ้มลิ้มยังคงก้มหน้าอย่างสำนึกผิด"เลิกดราม่าเถอะ โชคชะตาของเราคงกำหนดมาให้เราเกิดมาเป็นหมอเหมือนพ่อกับพี่ชายตั้งแต่เกิดแล้วล่ะ" นีน่าเอ่ย"เราขอโทษนะ" นามิเงยหน้าขึ้นมาขอโทษนีน่าและวอแวอีกครั้งด้วยแววตาเศร้าสร้อยเหมือนเคย"ช่างเถอะ" นีน่าถอนหายใจออกมายาวๆพลางหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายข้างหรูของตัวเองขึ้นมาเปิดแอปพลิเคชันเฟซบุ๊ก "ในเพจของคณะโพสต์ว่าวันนี้จับสายรหัส" นีน่าเอ่ยบอกเพื่อนๆทั้งสองพลางหันหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่มีโพสต์แจ้งข่าวสารของคณะแพทยศาสตร์ให้เพื่อนทั้งสองอ่าน"กูไม่ตื่นเต้น กูไม่อยากได้พี่รหัส ไร้สาระ" วอแวเอ่ยด้วยความรำคาญ พี่รหัสอะไรกันเขาไม่เห็นอยากจะได้ไม่ว่าจะเรียนคณะไหนเขาก็ไม่ต้องการมีพี่รหัสอยู่ดี@ลานกิจกรรมคณะแพทยศาสตร์"หวัดดี" หนุ่มนักศึกษาแพทย์ปีหนึ่งหน้าตาหล่อเหลาราวกับไอดอลเกาหลีเอ่ยทักทายนามิที่กำลังยืนเข้าแถวรับป้ายชื่อมาคล้องที่คอเหมือนกับเพื่อนๆ คนอื่นๆ อยู่โดยที่นีน่าและวอแวยืนหันหลังพูดคุยกับเพื่อนๆ คนอื่นๆ อยู่เช่นกัน"คะ?" นามิขานรับเสียง

ตอนที่ 53เด็กสาวตัวสั่นเมืี่อมือหนาฉีกกระชากเสื้อนักศึกษาออกจากตัวของเธออย่างแรงจนขาดวิ่นไม่มีชิ้นดีก่อนจะฉีกกระชากแพนตี้ตัวบางออกจากกลีบกุหลาบงามอวบอูมเผยให้เห็นกลีบกุหลาบงามสีชมพูระเรื่ออย่างเต็มตา"อึก กรี๊ดดดด!!" เด็กสาวกรีดร้องสุดเสียงด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวเมื่อใบหน้าหล่อเหลาแนบลงบนบั้นท้ายงอนงามของเธอมือใหญ่ทั้งสองข้างจับบั้นท้ายแหวกออกจากกันแล้วซุกใบหน้าลงมาตะโบมดูดดุนกลีบกุหลาบงามอย่างหิวโหยราวกับสัตว์ป่าดุร้ายกำลังขย้ำฉีกกระชากเนื้อของเหยื่อ"กรี๊ดดดด!!เจ็บ ฮือๆ!" เด็กสาวยังคงกรีดร้องร่ำไห้ก่อนจะถูกมาเฟียหนุ่มจับผลิกตัวหันมานอนหงายแล้วถุยน้ำลายใส่กลีบกุหลาบงามอวบนุ่มซ้ำๆอย่างป่าเถื่อนจนกลีบกุหลาบงามสีชมพูระเรื่อเปียกแฉะเต็มไปด้วยน้ำลายของมาเฟียหนุ่ม"กรี๊ดดดดด!ช่วยด้วย!อึกฮือๆ!" เด็กสาวตะเบ็งเสียงกรีดร้องขอความช่วยเหลือเมื่อฟันคมกัดเข้าที่ติ่งเกสรของเธออย่างรุนแรงจนเธอดิ้นผวา ริมฝีปากหนากระหน่ำดูดดุนติ่งเกสรสีสวยราวกับคนหิวกระหายความเจ็บประเดประดังแล่นริ้วขึ้นเนื้อตัวสั่นเทาอย่างหนักราวกับลูกนกไม่มีผิดความรุนแรงของเขาสิ่งผลทำให้ติ่งเกสรที่เคยเป็นสีชมพูระเรื่อเปลี่ยนเป็นบวมช้

บทที่ 55"คุณแม่.." นามิกล่าวเรียกน้ำขิงเสียงแหบพร่า น้ำขิงเดินเข้ามาสัมผัสเรียวแขนของนามิเบาๆอย่างห่วงใยก่อนจะรีบดึงมือออกด้วยทนความร้อนของอุณหภูมิร่างกายของนามิไม่ไหวไอความร้อนที่สัมผัสได้บ่งบอกว่านามิน่าจะมีไข้สูงเกินสามสิบแปดองศา"ทำไมถึงปล่อยให้น้องตัวร้อนขนาดนี้" น้ำขิงหันมาต่อว่าลูกชายเสียงแข็ง"เธอเผลอหลับก่อนเลยไม่ได้กินยา" เพลิงตอบผู้เป็นแม่เสียงเรียบนิ่งโดยที่สายตาคมกริบไม่ได้ล่ะไปจากดวงหน้าซีดเผือดไร้เลือดฝาดของนามิเลยแม้แต่น้อย"ทำร้ายน้องอีกแล้วใช่ไหมน้องถึงได้ร้องไห้จนเผลอหลับ" น้ำขิงถามลูกชายอย่างรู้ทัน เพลิงที่ได้ฟังอย่างนั้นก็ไม่ได้ตอบโต้ใดๆ เขาเดินไปเลื่อนโต๊ะทานอาหารของโรงพยาบาลมาตรงหน้าของนามิแทน"แม่ถามทำไมไม่ตอบ""น่ารำคาญ" เพลิงกล่าวปัดรำคาญก่อนจะหยิบช้อนขึ้นมาตักโจ๊กป้อนใส่ปากให้นามิแต่ทว่านามิกลับเบือนหน้าหนีไปอีกทาง"สมน้ำหน้า" น้ำขิงกล่าวซ้ำเติมลูกชายก่อนจะแย่งช้อนในมือของลูกชายมาป้อนโจ๊กใส่ปากให้นามิอย่างอ่อนโยน การกระทำที่อ่อนโยนของน้ำขิงทำให้นามิที่พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ปล่อยหยาดน้ำตาออกจากไหล่อาบสองแก้มนวลด้วยคิดถึงช่วงเวลาเยาว์วัยก่อนที่คุณพ่อของเธอจะเ

บทที่ 57"เธอคิดว่าน้องสาวฉันจะสามารถช่วยเธอหนีไปจากฉันได้งั้นเหรอ" เพลิงกล่าวเสียงเรียบก่อนจะคว้าเอวคอดกิ่วเข้ามาแนบกับลำตัวหนาอย่างรวดเร็ว"ถอยออกไปนะ" เด็กสาวพยายามเบี่ยงหน้าหลบเมื่อจมูกโด่งกำลังซุกไซ้คลอเคลียลิ้นสากเลียทั่วพวงแก้มนวลจนเปียกชุ่มคล้ายหื่นกระหายแต่ทว่ายิ่งเธอดิ้นเขายิ่งกอดกระชับเธอแน่นขึ้น "คนเลวปล่อยหนูนะ""ดิ้นไปก็ไม่ได้ช่วยอะไร" มาเฟียหนุ่มกล่าวอย่างไม่เดือดร้อนพลางดึงผ้าขนหนูลงไปกองที่พื้นห้องทำให้ตอนนี้เด็กสาวเปลือยกายล่อนจ้อนไม่มีอะไรปกปิดร่างกายมือหนาบีบเคล้นคลึงทรวงอกใหญ่ปลายถันสีชมพูบวมเป่งอย่างแรงก่อนจะเลื่อนใบหน้าลงมาตะโบมดูดดึงปลายถันอย่างเอาแต่ใจ"อื้อ!!จะ..เจ็บ..ปล่อยหนูนะ!" เด็กสาวแหวเสียงเขียวเธอนิ่วหน้าอย่างทรมานดิ้นรนสุดแรงมือบางควานหาสิ่งของบางอย่างมาเป็นอาวุธป้องกันตัวหลังมือบางสัมผัสเข้ากับแจกันแก้วจากนั้นจึงรีบหยิบแจกันขึ้นมาหมายจะฟาดเข้าที่ศีรษะของแฟนหนุ่ม"คิดจะใช้แจกันฟาดหัวฉันรึไง" มาเฟียหนุ่มกล่าวเสียงใจเย็นอย่างรู้ทันก่อนจะแย่งแจกันในมือของเด็กสาวเขวี้ยงไปที่บานประตูห้องน้ำอย่างรวดเร็วจนแตกละเอียด"อ๊ากกกก!!!" ในระหว่างที่มาเฟียหนุ่มเผลอเด

บทที่ 59"ฉันหวังว่าเธอจะให้โอกาสฉันอีกครั้ง" เพลิงกล่าวเสียงอ่อน "เธออยากให้ฉันทำอะไรให้เพื่อเป็นการไถ่โทษ..เธอบอกฉันมาได้เลยฉันพร้อมที่จะทำตามที่เธอบอกทุกอย่าง..เธอต้องการให้ฉันทำอะไรให้ฉันพร้อมจะทำให้เธอเสมอ..ขอแค่เธอกลับมาอยู่กับฉัน""..." แม้เพลิงจะกล่าววาจาใดๆออกมานามิก็ยังคงนิ่งเงียบไม่ตอบโต้ เพลิงพ่นลมหายใจออกมาเบาๆก่อนจะนั่งลงบนพื้นกระเบื้องแผ่นหลังแกร่งแนบชิดกับบานประตูห้องนอนใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยความเศร้าหมองฟุบลงแนบกับหัวเข่าอย่างจนปัญญา "ฉันจะไม่ลุกไปไหน..ฉันจะนั่งรอเธอมาเปิดประตูให้ฉัน" @วันต่อมาเพลิงยังคงนั่งอยู่หน้าประตูเหมือนเมื่อวานไม่ได้ลุกเดินไปไหนเขายังคงรอให้นามิเดินออกมาเปิดประตูให้ ครั้นจะใช้กุญแจสำรองไขเข้าไปก็กลัวว่าเธอจะโกรธเขามากกว่าเดิมตอนนี้เขาทำได้เพียงแค่รอให้เธอใจอ่อนยอมเปิดประตูออกมาพูดคุยปรับความเข้าใจกับเขา"ไม่หิวข้าวเหรอ" เพลิงกล่าวถามนามิที่อยู่ภายในห้องนอนแต่ไม่ว่าเขาจะกล่าวถามใดๆกับเธอ นามิก็ยังคงเงียบกริบทำให้เพลิงลุกขึ้นยืนเดินไปหยิบกระดาษและปากกาก่อนจะเดินกลับมานั่งลงบนพื้นกระเบื้องของห้องพักเหมือนเดิมก๊อก~ก๊อก~ เสียงเคาะประตูดังขึ้น