Semua Bab วิธีการเป็นผู้รอดชีวิตจาก 13 กฎเหล็กของอควาเรียมต้องห้าม: Bab 31 - Bab 40

เงาปริศนาที่เคลื่อนไหวไปมาในความมืด บิดเบือนการรับรู้และฉายภาพหลอนที่สะท้อนความกลัวลึกๆ ในใจของแต่ละคน ยิ่งทำให้ความหวาดกลัวเข้าปกคลุมกลุ่มคนที่เหลือรอดอย่างหนักหน่วง แสงสลัวจากตู้ปลาที่บรรจุสิ่งมีชีวิตแปลกประหลาดในโซนลับส่องกระทบใบหน้าของพวกเขา เผยให้เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความหวาดผวาและความพ่ายแพ้ ภาพอนาคตอันน่าสะพรึงกลัวที่ฉายขึ้นในตู้ปลา ยิ่งตอกย้ำความสิ้นหวังให้ลึกซึ้งขึ้นในระหว่างนั้น ไม่มีใครทันได้สังเกตเห็นว่าดวงตาของเจมส์กลับกลายเป็นสีดำสนิท ไร้แววตาใดๆ และที่น่าตกใจที่สุดคือ ผิวหนังของเขาที่เคยซีดเผือด บัดนี้กลับมีลักษณะคล้ายเกล็ดสีเขียวอมดำปรากฏขึ้นอย่างชัดเจนไปทั่วทั้งร่างกาย และเสียงน้ำไหลแผ่วเบาที่ดังมาจากภายในร่างของเขาก็เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นเสียงโครมครามราวกับมีสายน้ำกำลังไหลเชี่ยวอยู่ข้างในตัวเขา“เจมส์!” พลอยกรีดร้องสุดเสียงด้วยความหวาดกลัว เธอเห็นภาพเงาสะท้อนในตู้ปลาที่แสดงว่าเจมส์จะกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาด และบัดนี้มันก็กำลังเกิดขึ้นจริงเจมส์พยายามจะลุกขึ้นยืน ร่างกายของเขาสั่นเทาอย่างรุนแรง เขายื่นมือออกไปในอากาศ ราวกับกำลังควานหาบางสิ่งบางอย่าง

ความตื่นตระหนกแผ่ซ่านไปทั่วกลุ่มคนที่เหลือรอดหลังจากหมอกหายตัวไปอย่างลึกลับ ทิ้งไว้เพียงความแตกแยกและการโทษกันเองว่าใครคือสาเหตุ ทั้งที่ในความเป็นจริงไม่จำเป็นต้องหาต้นตอเลยด้วยซ้ำ เพราะทุกคนที่มาที่นี่ก็เพราะถูกบัตรเชิญลึกลับใบนั้นหลอกลวงมาทั้งหมด หากจะกล่าวโทษใครก็คงต้องบอกว่าเป็นความผิดของคนที่อยู่เบื้องหลังอควาเรียมแห่งนี้นั่นแหละในขณะที่บรรยากาศระหว่างพวกเขาไม่ค่อยจะดี อยู่ๆ ฟ้าก็ก้าวเดินแยกออกไป ทุกคนหันมองตามไปอย่างไม่ไว้ใจ แต่ก็ไม่มีใครเอ่ยห้ามเพราะเข้าใจว่าฟ้าตกอยู่ในการควบคุมของอควาเรียมเธอเดินไปหยุดอยู่บริเวณหน้าทางเดินแคบๆ แห่งหนึ่งซึ่งนำไปสู่ส่วนที่มืดมิดยิ่งกว่าเดิม และที่น่าตกใจที่สุดคือ เธอเริ่มได้ยินเสียงเรียกที่ชัดเจนขึ้นกว่าเดิม เสียงนั้นไม่ใช่เสียงกระซิบ แต่เป็นเสียงที่เหมือนแม่ของเธอกำลังร้องขอความช่วยเหลือช่วยด้วย~“แม่... แม่ขา...” ฟ้าพึมพำ น้ำเสียงของเธอดูล่องลอยแต่ก็แฝงไว้ด้วยความทุกข์ทรมาน เธอหันไปมองกลุ่มคนที่เหลือด้วยแววตาที่ว่างเปล่า แต่ก็มีประกายบางอย่างที่บ่งบอกถึงความมุ่งมั่นที่จะเข้าไปช่วยแม่ของเธอ“ฟ้า! เธอเป็นอะไรไป!” พลอยกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวส

หลังจากอิฐและแพรวาถูกแยกออกจากกลุ่มและต้องเผชิญหน้ากับภาพหลอนที่สะท้อนความกลัวลึกๆ ในใจของพวกเขา ความหวาดกลัวเข้าปกคลุมกลุ่มคนที่เหลือรอดอย่างหนักหน่วงยิ่งกว่าที่เคยพลอยจ้องมองไปที่จุดที่อิฐและแพรวาหายไปอย่างหวาดกลัวสุดขีด “พวกเขาจะกลับมาไหม...” พลอยพึมพำ น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ “มันกำลังเล่นงานความกลัวของเราใช่ไหม”กวินที่แม้จะสูญเสียความทรงจำเกี่ยวกับโลกภายนอกไปบางส่วน บัดนี้เขากลับเดินนำหน้ากลุ่มไปอย่างช้าๆ ราวกับสัญชาตญาณบางอย่างกำลังนำทางเขา เขาก้าวผ่านอุปกรณ์ทดลองที่วางระเกะระกะ ไปยังมุมหนึ่งของโซนลับที่ดูมืดมิดกว่าส่วนอื่นกวินหยุดอยู่หน้าชั้นวางของที่เต็มไปด้วยเอกสารเก่าๆ ที่ขึ้นราและเปียกชื้น เขายังคงกุมสมุดบันทึกของนักวิทยาศาสตร์เล่มเก่าที่เขาค้นพบไว้แน่นในมือ ดวงตาของเขาที่เคยว่างเปล่า บัดนี้กลับมีประกายบางอย่างที่วูบไหว ราวกับว่าความทรงจำบางส่วนกำลังพยายามจะกลับคืนมา เขาเปิดอ่านสมุดบันทึกเล่มนั้นอย่างช้าๆ แม้จะจำไม่ได้ว่าเนื้อหาเหล่านั้นเกี่ยวข้องกับอะไร แต่เขากลับรู้สึกถึงความเชื่อมโยงบางอย่างกับมันเขาสัมผัสได้ถึงความจริงที่ซ่อนอยู่ในบันทึกเหล่านั้น และเขาก็เริ่มพลิกหน้

ความตายอันยิ่งใหญ่ของการเสียสละของลุงแดง เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของสิ่งมีชีวิตทดลองและเปิดทางให้กลุ่มที่เหลือรอดหนีไปได้ ยังคงสร้างความสะเทือนใจอย่างแสนสาหัส คำพูดสุดท้ายของเขาที่ว่า ความจริงอยู่ในตู้ปลาที่ใหญ่ที่สุด ก้องกังวานอยู่ในโสตประสาทของทุกคน ภาพอนาคตอันน่าสะพรึงกลัวที่ฉายขึ้นในตู้ปลาเหล่านั้น ราวกับจะบอกว่ามันเป็นชะตากรรมของพวกเขาแต่ละคนที่จะถูกอควาเรียมกลืนกิน ยิ่งตอกย้ำความสิ้นหวังให้ลึกซึ้งขึ้นกว่าเดิมพรึ่บ!! ไฟดับลงและสว่างขึ้นอีกครั้ง แพรวาและอิฐกลับมาแล้วด้วยสีหน้างุนงงและหวาดกลัว พลอยรีบถลาเข้าไปหาทันที“เป็นไงบ้าง มันพาไปที่ไหน”“ห้องๆ นึง” อิฐบอก แววตาเลื่อนลอย “มันให้พวกเราเห็นอดีตที่ผิดพลาดของตัวเอง”“มันกำลังพยายามทำให้พวกเราอ่อนแอ” แพรวาเสริม“ไม่เป็ฯไรนะ อย่างน้อยก็ไม่ได้เป็นอะไรมากกว่านี้ ฉันเป็นห่วงแทบแย่” พลอยรีบโอบทั้งสองคนเข้ามากอดเอาไว้ เธอไม่รู้ว่าควรทำอะไรมากไปกว่านี้ สิ่งเดียวที่คิดออกคือพยายามดึงให้ทั้งอิฐและแพรวากลับมาอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริงให้ได้“แล้วลุงแดงล่ะ” อิฐเอ่ยถามขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ว่ายังไม่เห็นหน้าคนที่ตนถามถึงพลอยผละออกพลางมองหน้าคนถา

แผนที่ลับที่แพรวาค้นพบในตู้ปลาที่ใหญ่ที่สุด จุดประกายความหวังครั้งใหม่ในกลุ่มคนที่เหลือรอด แม้ทางออกจะถูกเฝ้าโดยสิ่งมีชีวิตทดลองขนาดมหึมา แต่ความหวังที่จะรอดชีวิตก็กลับมาอีกครั้ง“เราเจอทางออกแล้วใช่ไหมคะ” พลอยพึมพำ ใบหน้าของเธอฉายแววความหวังเล็กน้อย “เราจะรอดแล้วใช่ไหม”“เราต้องไปตามทางนี้ เพื่อทำลายแกนพลังงาน และหาทางออกไปจากที่นี่ให้ได้” อิฐเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แววตาเต็มไปด้วยความมั่นคง“แต่เราเข้าไปเอาแผนที่นั้นไม่ได้ ไอ้ตัวประหลาดในตู้นั่นมันต้องทำอะไรสักอย่างกับพวกเราแน่ๆ” แพรวาย้ำ“งั้นพวกเราก็ต้องช่วยกันจำ” อิฐกล่าวเสริมสิ้นคำของอิฐพวกเขาทุกคนก็แบ่งสัดส่วนช่วยกันจำเส้นทางที่ปรากฏบนแผนที่ เมื่อมั่นใจว่าจำส่วนของตัวเองได้พวกเขาก็ตัดสินใจเดินหน้าต่อไปตามแผนที่ลับที่แพรวาค้นพบ มันเป็นเส้นทางที่ค่อนข้างแคบและมืดสลัวกว่าโซนอื่น มีเพียงแสงจางๆ จากตู้ปลาบางตู้ที่ส่องนำทาง บรรยากาศเงียบสงัดจนได้ยินเพียงเสียงฝีเท้าของพวกเขาที่ก้องกังวานไปทั่วทางเดิน และเสียงหัวใจที่เต้นระรัวด้วยความหวาดกลัวขณะที่พวกเขาเดินทางไปตามทางเดินนั้น พวกเขาก็ได้ยินเสียงบางอย่างที่ดูเหมือนจะเป็นเสียงของม