วิธีการเป็นผู้รอดชีวิตจาก 13 กฎเหล็กของอควาเรียมต้องห้าม

‘ที่นี่ไม่ใช่สถานที่สำหรับเรียนรู้… แต่มันคือสถานที่ที่คุณต้องยอมรับว่าคุณไม่รู้อะไรเลยต่างหาก’

เสียงบรรยายจากเทปบันทึกเก่าดังขึ้นในความมืด สร้างความตกใจให้คนที่ได้ยินไม่น้อย เสียงของมันแตกพร่าเหมือนกับว่าอุปกรณ์นั้นมาจากยุคที่ผู้คนยังใช้ฟิล์มถ่ายรูปและเทปคลาสเซ็ทบันทึกเสียงกันอยู่

สิ่งที่เกิดขึ้นสร้างความตระหนกและฉงนให้กับแพรวาไม่น้อย เธอไม่รู้ว่าเสียงบรรยายนั้นมันเริ่มเปิดเองได้ยังไง หรือแม้แต่ว่าเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเข้ามานั่งอยู่ในห้องนี้ตั้งแต่เมื่อไร เหมือนกับว่าก่อนหน้านี้เธอหลับไปแล้วก็มารู้สึกตัวอีกทีที่ห้องนี้เลย

มันเป็นห้องขนาด 4x4 เมตร ผนังเป็นกระเบื้องสีฟ้าอมเทาสภาพเก่า ๆ ฝ้าด้านบนมีคราบน้ำซึมเป็นหย่อมๆ มีร่องรอยของการพยายามซ่อมแซม แต่ก็ดูเหมือนว่าใครคนนั้นจะปกปิดมันได้ไม่สำเร็จ ภายในห้องนั้นมีเพียงตู้ปลาขนาดใหญ่ตั้งอยู่ ด้านหนึ่งยังมีแสงไฟส่องสว่าง แม้ว่าเครื่องใช้ไฟฟ้าส่วนอื่นๆ จะหยุดทำงานไปนานแล้วก็ตาม

ภายในตู้ ไม่มีปลา ไม่มีพืช ไม่มีอะไรเลย...

นอกจากน้ำ… และเงาดำเงาหนึ่ง… ที่กำลังค่อย ๆ ลอยขึ้นมา

‘คุณเคยคิดไหมว่ามนุษย์กับปลาต่างกันแค่ไหน?’

เสียงบรรยายที่ดังจากลำโพงเอ่ยถามซ้ำ แต่ดูเหมือนผู้พูดจะไม่ได้ต้องการคำตอบคนฟังสักเท่าไหร่ เขาเพียงต้องการให้ใครก็ตามที่ได้ยินเริ่มรู้สึกกลัวก็เท่านั้น

“นี่มัน... ที่ไหนกันแน่” หญิงสาวเอ่ยพึมพำพลางมองไปรอบๆ อย่างไม่เข้าใจ

เธอเดินเข้าไปใกล้ตู้ปลายักษ์นั้น ก่อนจะยื่นมือไปสัมผัสกระจกตู้ปลานั้นช้าๆ มันให้ความรู้สึกเย็นยะเยือกเหมือนอุณหภูมิของห้องดับจิตที่เอาไว้เก็บศพยังไงยังงั้น

ไม่มีใครตอบคำถามที่เธอเอ่ยถาม

มีเพียงความจำอันเลือนรางของเธอ… ที่เหมือนเพิ่งจะปรากฏเข้ามาในหัวของเธอเมื่อครู่ว่ามีบางอย่างพาเธอมายังที่แห่งนี้

บัตรเชิญ?

ใช่เลย! สีดำสนิท ไม่มีชื่อ ไม่มีที่อยู่ปรากฏอยู่บนนั้น มีเพียงตัวอักษรภาษาอังกฤษสีเงินวาวเนื้อความว่า

‘WELCOME TO THE FINAL OBSERVATION.’

เธอจำได้เพียงแค่นั้น ทีแรกเธอไม่เข้าใจหรอกว่ามันคืออะไร จนกระทั่งมีแท็กซี่ที่ไม่มีป้ายทะเบียนมาจอดรับเธอถึงหน้าบ้านพร้อมบอกกับเธอว่าจะพาไปยังสถานที่ปลายทางที่เจ้าของบัตรเชิญที่เธอได้รับแจ้งล่วงหน้าเอาไว้ เธอก้าวขึ้นไปด้วยใจระทึก เธอไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าทำไมถึงได้ไว้ใจชายแปลกหน้าที่ขับรถไร้ทะเบียนมารับ แต่จิตใต้สำนึกของเธอมีบางอย่างดึงดูดให้เธอต้องไปที่นั่น สถานที่ที่เธอเองก็ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร

แท็กซี่ลึกลับพาเธอผ่านเส้นทางของถนนที่ไม่มีชื่อ และเมื่อมาถึงเธอก็พบกับอาคารที่ดูภายนอกเหมือนว่ามันจะไม่มีประตูทางเข้า เธอลงจากรถด้วยความฉงน ไม่ทันที่เธอจะได้หันกลับไปถาม รถแท็กซี่คันนั้นก็เคลื่อนตัวออกจากสถานที่แห่งนี้ไปในทันที

ในขณะที่ความกลัวเริ่มทวีคูณในใจของเธอ อยู่ๆ มันก็เกิดเสียงครืนดังสนั่น แล้วกำแพงที่ดูราบเรียบก่อนหน้านี้ก็เริ่มมีรอยแยกและค่อยๆ เผยให้เห็นบานประตูขนาดใหญ่กำลังเปิดออก

รู้ตัวอีกทีเธอก็มานั่งอยู่ตรงนี้แล้ว...

‘การสังเกตคือการละเมิด’

‘การถามคือการฝ่าฝืน’

เสียงเทปบรรยายต่อ มันเริ่มฟังดู… มีชีวิตชีวามากขึ้น

เธอเริ่มสังเกตเห็นฟองอากาศบางเบาในตู้ปลาลอยช้าๆ ขึ้นไปด้านบน แต่ฟองอากาศเหล่านั้นมันไม่เคยแตกและไม่เคยแตะผิวน้ำ มันหยุดอยู่ตรงนั้นก่อนจะถึงผิวน้ำ ราวกับว่าเวลาหยุดนิ่งไม่เดินต่อ แต่ในความเป็นจริงแล้ว ทุกอย่างยังคงดำเนินไปตามปกติ

ประตูห้องเปิดออกเบา ๆ มันเบาจนแทบไม่เกิดเสียงใด กระทั่งเธอได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนดังเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในเงามืด สวมสูทสีเทา ผูกเนคไทสีครามซีด ใบหน้าเรียบสนิทไร้อารมณ์ เขาไม่แม้แต่จะมองหน้าเธอ ทั้งที่เธอยืนอยู่ในห้องนี้มาก่อน เขาไม่ได้พูดอะไร สองขายาวก้าวเดินตรงไปยืนข้างตู้ปลา มองเงาดำและฟองอากาศที่ลอยไปมาอยู่ในนั้นเช่นเดียวกับเธอ

“คุณเห็นมันไหม?” เขาเอ่ยถามโดยไม่ได้หันหน้ามามอง

แพรวาขมวดคิ้ว “คะ?”

“คุณเห็นมันหรือเปล่า” เขาถามย้ำพลางพยักเพยิดหน้าให้เธอมองไปยังสิ่งเดียวกันกับที่เขากำลังมองอยู่

“มัน... คืออะไรเหรอคะ”

“เงาสุดท้ายของคนที่ไม่เชื่อ” เขาหันมามองเธอ สีหน้านิ่งของเขาทำให้เธอรู้สึกขนลุกชันขึ้นมาทั่วสรรพางค์กายในทันที “และคุณ… คือคนต่อไปที่ถูกเลือกให้สังเกตเห็นมัน”

“คะ? ว่ายังไงนะคะ” แพรวาถามย้ำด้วยความไม่เข้าใจ แต่อีกฝ่ายกลับนิ่งงัน ไร้ซึ่งคำตอบ “แล้วทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ได้คะ”

เห้อ~!

ชายคนนั้นถอนหายใจ เหมือนคำถามมันน่าเบื่อเหลือเกินสำหรับสถานการณ์ในตอนนี้

“เพราะคุณกล้าพอที่จะตั้งถามคำถามนั้นนั่นแหละ!”

แพรวาถอยหลังหนึ่งก้าว เพราะแววตาไร้ความรู้สึกของชายหนุ่มตรงหน้า ทำให้หัวใจของเธอเต้นระรัว ความน่ากลัวของอีกฝ่ายทำให้เธอเดาไม่ถูกว่ากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

“ฉันไม่เข้าใจ”

“คุณจะเข้าใจเอง… เมื่อถึงเวลา” พูดจบ เขาก็หยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูทที่สวมอยู่

มันคือกระดาษแผ่นหนึ่ง

ค่อนข้างเก่า… มันยับย่นราวกับผ่านมือคนมานับร้อย หมึกก็ซีดจนแทบมองไม่เห็น

แต่บรรทัดแรก… ยังคงชัดเจนที่สุด

13 กฎเหล็กของอควาเรียมต้องห้าม

แพรวานิ่งงัน เธอจ้องมองกระดาษใบนั้นไม่วางตา อยากจะยื่นมือไปคว้าจับมันเอาไว้ แต่ร่างกายก็ไม่ขยับตามความต้องการของเธอ เหมือนกับว่ากำลังโดนสะกดด้วยเวทมนตร์บางอย่างที่เธอไม่อาจปฏิเสธ

บรรทัดที่สองเริ่มสั่นไหว ไม่ใช่เพราะมือที่เธอเพิ่งยื่นไปรับกระดาษใบนั้นมา แต่เป็นเพราะสายตาของเธอที่เริ่มหวาดหวั่น จนมันไม่สามารถโฟกัสอะไรๆ ตรงหน้าให้ชัดเจนได้ เธอสุดหายใจเข้าลึกเพื่อตั้งสติอีกครั้งก่อนจะเริ่มอ่านข้อความที่ปรากฏอยู่บนกระดาษใบเก่าที่เธอกำลังถืออยู่

ห้ามแตะกระจก

ห้ามให้อาหารปลา

ห้ามพูดชื่อสัตว์ด้วยเสียงดัง

ห้ามเดินย้อนกลับไปทางเดิม

ห้ามมองตู้ที่ว่างเปล่า

ห้ามถ่ายภาพ / วิดีโอ

ห้ามถามถึงอดีต

ห้ามอยู่คนเดียว

ห้ามเปิดประตูที่ปิดเอาไว้

ห้ามพูดถึงโลกภายนอก

ห้ามสัมผัสน้ำในตู้ปลา

ห้ามอ่านข้อความบนกระจก

ห้ามท้าทายกฎ

“ข้อห้ามพวกนี้มันคืออะไร…” แพรวาเอ่ยถามเสียงแผ่ว หัวใจของเธอเต้นรัว สันหลังเย็นวาบจนขนลุกซู่ไปทั่วทั้งตัว

“มันคือคู่มือการอยู่รอด” เขาตอบ

“คู่มือการอยู่รอด?”

“แต่ไม่เคยมีใครรอด...” ชายหนุ่มย้ำ

คำตอบนั้นทำให้บรรยากาศรอบตัวแพรวาเย็นลงเฉียบพลัน มันน่ากลัวเกินกว่าที่จะจินตนาการได้ สำหรับเธอการได้ยินคำพูดที่ว่า ไม่เคยมีใครรอด ยิ่งทำให้เธอกังวล ในเมื่อไม่เคยมีใครรอด แล้วเธอจะมีโอกาสรอดออกไปได้ยังไง

ชายหนุ่มลึกลับคนนั้นหันหลังให้เธอ แล้วเดินจากไปโดยไม่หันกลับมา ท่าทีของเขาทำให้แพรวายังคงขนหัวลุกอย่างบอกไม่ถูก

“เจอกันที่ลอบบี้” เขาพูดเสียงนิ่งในขณะที่ยังหันหลังให้กับเธอ “เมื่อทุกคนมาครบ… และเมื่อคุณตัดสินใจว่าจะลองท้าทายกฎที่ว่าดูสักครั้ง” พูดจบเขาก็เดินออกไปทันทีโดยไม่สนใจเธออีก

แพรวายืนอยู่ตามลำพังในห้องนั้นกับตู้ปลาขนาดใหญ่ กับกระดาษที่ระบุกฎทั้ง 13 ข้อพร้อมด้วยความเงียบงันรอบตัว

เธอเงยหน้ามองกระจกตู้ปลาอีกครั้ง ภาพตรงหน้าเธอเปลี่ยนไป มันปรากฏเงาของเธอเองที่กำลังยกยิ้มประหลาดสะท้อนออกมา เธอขนลุกชันเพราะเธอมั่นใจว่าในตอนนี้เธอไม่ได้กำลังยิ้ม เธอรีบยกมือขึ้นสัมผัสริมฝีปากของตัวเองด้วยความตกใจ เธออยากจะแน่ใจว่าเธอไม่ได้คิดไปเอง ทันทีที่ฝ่ามือสัมผัสกับริมฝีปากของตัวเองก็ยืนยันได้ทันทีว่าเงาบนกระจกไม่ใช่เธอ เพราะเงานั้นยังคงยืนนิ่งส่งยิ้มชวนสยองอยู่เหมือนเดิม

และเพียงครู่เดียวก็มีประโยคหนึ่งค่อยๆ ปรากฏขึ้นเหมือนมีหมึกเขียนขึ้นจากใต้ผิวน้ำด้านในตู้กระจกขนาดมหึมานั้น

YOU ARE ALREADY ONE OF US.