All Chapters of วิธีการเป็นผู้รอดชีวิตจาก 13 กฎเหล็กของอควาเรียมต้องห้าม: Chapter 1 - Chapter 8

‘ที่นี่ไม่ใช่สถานที่สำหรับเรียนรู้… แต่มันคือสถานที่ที่คุณต้องยอมรับว่าคุณไม่รู้อะไรเลยต่างหาก’เสียงบรรยายจากเทปบันทึกเก่าดังขึ้นในความมืด สร้างความตกใจให้คนที่ได้ยินไม่น้อย เสียงของมันแตกพร่าเหมือนกับว่าอุปกรณ์นั้นมาจากยุคที่ผู้คนยังใช้ฟิล์มถ่ายรูปและเทปคลาสเซ็ทบันทึกเสียงกันอยู่สิ่งที่เกิดขึ้นสร้างความตระหนกและฉงนให้กับแพรวาไม่น้อย เธอไม่รู้ว่าเสียงบรรยายนั้นมันเริ่มเปิดเองได้ยังไง หรือแม้แต่ว่าเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเข้ามานั่งอยู่ในห้องนี้ตั้งแต่เมื่อไร เหมือนกับว่าก่อนหน้านี้เธอหลับไปแล้วก็มารู้สึกตัวอีกทีที่ห้องนี้เลยมันเป็นห้องขนาด 4x4 เมตร ผนังเป็นกระเบื้องสีฟ้าอมเทาสภาพเก่า ๆ ฝ้าด้านบนมีคราบน้ำซึมเป็นหย่อมๆ มีร่องรอยของการพยายามซ่อมแซม แต่ก็ดูเหมือนว่าใครคนนั้นจะปกปิดมันได้ไม่สำเร็จ ภายในห้องนั้นมีเพียงตู้ปลาขนาดใหญ่ตั้งอยู่ ด้านหนึ่งยังมีแสงไฟส่องสว่าง แม้ว่าเครื่องใช้ไฟฟ้าส่วนอื่นๆ จะหยุดทำงานไปนานแล้วก็ตามภายในตู้ ไม่มีปลา ไม่มีพืช ไม่มีอะไรเลย...นอกจากน้ำ… และเงาดำเงาหนึ่ง… ที่กำลังค่อย ๆ ลอยขึ้นมา‘คุณเคยคิดไหมว่ามนุษย์กับปลาต่างกันแค่ไหน?’เสียงบรรยายที่ดังจากลำโพงเอ่ยถ

สิ่งแรกที่กวินรู้ตัวหลังเสียงประกาศจบลงคือ… ในห้องลอบบี้เงียบสนิท ชนิดที่ไม่มีแม้แต่เสียงลมหายใจของใครสักคนให้ได้ยิน แม้จะมีมนุษย์จำนวนสิบสองคนอยู่ภายในนั้นก็ตามทุกคนเงียบ ไม่ใช่เพราะเข้าใจ แต่เพราะไม่มีใครรู้จะถามคำถามไหนก่อนดี บรรยากาศรอบตัวมันหนาวเย็นราวกับอุณหภูมิลดลงเฉียบพลัน หรือแท้จริงแล้วอาจจะเป็นพลังงานอะไรบางอย่างที่กำลังก่อตัวหลังจากที่บานประตูของสถานที่แห่งนี้ถูกล็อกก็เป็นได้“เอาล่ะ…” เสียงผู้หญิงในชุดสูทแดงดังขึ้น ทำลายความเงียบอย่างตั้งใจ เธอลุกขึ้นแล้วก้าวช้าๆ มาหยุดอยู่ตรงด้านหน้ากลางโต๊ะกลมที่มีหมายเลขประทับไว้ “อย่างที่บอกไปก่อนหน้านี้ เพราะฉันรู้ว่าที่นี่ไม่ใช่แค่อควาเรียมเปิดใหม่ธรรมดา ฉันจึงตัดสินใจมาที่นี่ตามคำเชิญ”สายตาทุกคู่หันไปหาเธอทันที หลังจากที่เธอกล่าวจบในทีแรก เธอจ้องมองทุกคนอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจกล่าวต่อ “มันเคยถูกสร้างไว้เพื่อการทดลองเมื่อสิบปีก่อน และหายไปจากทุกฐานข้อมูลหลังเกิดเหตุทีมนักวิจัยทั้งหมดหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย”ชายหนุ่มที่ดูเป็นพนักงานส่งของหัวเราะหึออกมาทันที “พี่ครับ! นี่มัน 2025 แล้วนะพี่!! ยังเชื่อไอ้เรื่องทฤษฎีสมคบคิดอะไรพวกน

“อย่า…แตะ…กระจก…”เสียงนั้นดังมาจากข้างในตู้ปลา ทุกคนต่างได้ยินเหมือนกัน แต่ไม่มีใครในลอบบี้แน่ใจว่าตัวเองได้ยินจริงหรือเพียงแค่จินตนาการไปเอง มันไม่ใช่เสียงที่ผ่านอากาศมาเข้าใบหู แต่มันเหมือนกับว่าสั่นอยู่ในเส้นประสาท เป็นเหมือนเสียงที่ถูกกระซิบขึ้นในหัวสมองของทุกคนมิกิถอยหลังโดยอัตโนมัติด้วยความตกใจกลัว เธอสะดุดเก้าอี้และทรุดนั่งลงไปบนพื้น ข้างๆ โทรศัพท์มือถือที่พังไปแล้ว ชั่วขณะหนึ่งหน้าจอของมือถือเครื่องนั้นเหมือนจะส่องแสงสว่างวาบเป็นครั้งสุดท้าย แล้วแสดงภาพย้อนกลับอย่างรวดเร็วของการถ่ายรูปก่อนหน้านี้ เพียงครู่เดียวเท่านั้นก่อนที่หน้าจอจะดับสนิท เหมือนไม่เคยเปิดเครื่องมาก่อน“มีบางอย่างอยู่ในนี้จริงๆ สินะ” เธอพึมพำ เสียงสั่น ใบหน้าซีดไร้สีเลือด เต็มไปด้วยความรู้สึกหวาดกลัวจากนั้นเสียงจากลำโพงก็กลับมา แต่คราวนี้… มันไม่เหมือนเดิม“WELCOME TO LUCID OCEAN. คุณคือผู้ถูกเลือกทั้ง 12 คน เพื่อเฝ้าสังเกตการณ์ หรือท้ายที่สุดอาจกลายเป็นสิ่งที่ถูกเฝ้าสังเกตเสียเอง...”เสียงที่ดังขึ้นในปร

สิ้นเสียงประกาศจากอควาเรียม ทุกอย่างนิ่งเงียบ พร้อมกับใบหน้าที่ตึงเครียดของทุกคน แววตาตัดสินจ้องมองมาที่เจมส์เป็นตาเดียว ราวกับพยายามจะตำหนิว่าเขาเป็นต้นเหตุของสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่รองจากพลอย แต่เจมส์ก็ไม่ได้ใส่ใจสายตาพวกนั้น เพราะในหัวของเขายังคงเฝ้านึกถึงแต่คำพูดของเสียงกระซิบนั้นที่เพิ่งจะบอกเขาว่าไม่ต้องกลัวเสียงจากระบบ แต่ให้กลัวสิ่งที่อยู่ข้างหลังระบบมากกว่า หมายความว่ายังไงกันแน่? เขาคิดตาม ไหนจะประโยคที่บอกว่าเขาเคยมาที่นี่แล้วครั้งหนึ่ง ซึ่งฟังดูแล้วก็ไม่น่าจะเป็นเรื่องจริงสักเท่าไหร่ เพราะเขามั่นใจเกินร้อยเปอร์เซ็นว่าไม่เคยมาที่นี่แน่นอน แต่ความรู้สึกคุ้นเคยกับความทรงจำที่โผล่เข้ามาในหัวเมื่อครู่ก็เริ่มทำให้เขาสับสนไม่น้อย ทั้งภาพการจมอยู่ใต้น้ำข้างในตู้กระจกนั้น และก