Lahat ng Kabanata ng วิธีการเป็นผู้รอดชีวิตจาก 13 กฎเหล็กของอควาเรียมต้องห้าม: Kabanata 1 - Kabanata 10

ซ่าาา~!!ค่ำคืนนั้น สายฝนโปรยปรายลงมาอย่างไม่ขาดสาย ท้องฟ้ามืดมิดไร้ดวงดาว ถูกบดบังด้วยม่านเมฆหนาทึบ เสมือนกำลังโอบอุ้มความลับดำมืดบางอย่างไว้ ณ ใจกลางเมืองที่เคยเต็มไปด้วยแสงสีและชีวิตชีวา บัดนี้กลับมีเพียงแสงไฟสลัวจากป้ายไฟนีออนเก่าๆ ของอาคารร้างขนาดมหึมาที่ตั้งตระหง่านอยู่ริมถนนอควาเรียมไตรตัน เสียงกระซิบอื้ออึงของลมที่พัดโหมกระหน่ำดูคล้ายกับเสียงร่ำไห้ของวิญญาณที่ถูกจองจำอยู่ภายใน ขณะที่ความเงียบงันปกคลุมพื้นที่โดยรอบ มีเพียงหยดน้ำฝนที่สาดซัดกระทบกระจกตู้ปลาขนาดยักษ์ที่แตกร้าว เผยให้เห็นเงามืดทะมึนของบางสิ่งบางอย่างที่เคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้าอยู่เบื้องหลัง กลิ่นอับชื้นของน้ำเค็มและสนิมเหล็กปะปนกับกลิ่นสาบของความตาย คล้ายจะเตือนให้ผู้ที่บังเอิญเดินผ่านได้รู้ว่า ที่แห่งนี้ไม่ใช่เพียงแค่ซากอดีตที่ถูกทิ้งร้าง หากแต่เป็นสุสานที่เต็มไปด้วยเรื่องราวอันน่าสะพรึงกลัวไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ ไม่มีใครกล้าเอ่ยถึง อควาเรียมแห่งนี้เป็นเหมือน ‘กล่องดำ’ ที่เก็บงำความจริงอันน่าขนลุกไว้เบื้องหลังข่าวลือเรื่องการทดลองผิดจรรยาบรรณ และการหายตัวไปอย่างลึกลับของผู้คนในอดีต เสียงกระซิบเหล่านั้นไม่ใช่เพียงแ

เสียงก้องกังวานของเสียงสังเคราะห์ที่ประกาศกฎ 13 ข้อ ค่อยๆ จางหายไป ทิ้งไว้เพียงความเงียบงันที่หนักอึ้งกว่าเดิม บรรยากาศภายใน อควาเรียมไตรตันแปรเปลี่ยนจากความลึกลับน่าค้นหา เป็นความตึงเครียดที่พร้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่อ แสงไฟสลัวจากตู้ปลาขนาดยักษ์เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ให้ความสว่างในโถงทางเดินอันกว้างใหญ่ เผยให้เห็นใบหน้าของผู้คนที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่นและสับสน“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะเนี่ย!” เจมส์โพล่งขึ้นมาเป็นคนแรก น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อและหงุดหงิด เขากวาดตามองไปรอบๆ ราวกับจะหาต้นตอของเสียงนั้น “ใครเล่นตลกอะไรแบบนี้วะ? เปิดประตูเดี๋ยวนี้!” เขาก้าวไปที่ประตูบานใหญ่ที่ปิดสนิทและพยายามดันมันสุดแรง แต่ประตูนั้นแน่นหนาราวกับผนังคอนกรีต เขาหันไปมองเจ้าหน้าที่ที่นำพวกเขามาด้วยแววตาตำหนิ “คุณ! นี่มันอะไรกัน? เปิดประตูเดี๋ยวนี้!”เจ้าหน้าที่ชายผู้นั้นยังคงยืนนิ่ง ใบหน้าเรียบเฉย ไร้อารมณ์ใดๆ ราวกับหุ่นยนต์ดวงตาของเขาว่างเปล่า แสงจากตู้ปลาสะท้อนในแววตานั้นดูมืดมิดและไร้ชีวิต “กฎ... คือสิ่งเดียวที่นำทางท่าน” เจ้าหน้าที่กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่เปลี่ยนแปลง น้ำเสียงที่ไร้ความรู้สึ

ความเงียบงันเข้าปกคลุมอีกครั้งหลังจากเจมส์หมดสติไป ร่างกายของเขานอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นผิวหินอ่อนที่เย็นเฉียบ ผิวหนังซีดเผือดจนแทบเป็นสีขาว ดวงตาที่เคยเต็มไปด้วยความขี้เล่นบัดนี้ปิดสนิทไร้แวว และมีลมหายใจแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน แสงสีส้มและชมพูจากตู้ปะการังสะท้อนบนใบหน้าของเขา ทำให้ร่องรอยของเส้นเลือดฝอยที่ปูดโปนดูน่ากลัวยิ่งขึ้น“เขา... จะไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” พลอยถามเสียงสั่น ใบหน้าของเธอยังคงซีดเผือดจากความเจ็บปวดจากรอยไหม้บนฝ่ามือ แต่ความเป็นห่วงเพื่อนสมนุษย์ด้วยกันมีมากกว่า “เขาจะกลายเป็นเหมือน... เหมือนปลาพวกนั้นใช่ไหม?” เธอชี้ไปที่ปลาที่มีดวงตาสีแดงฉานในตู้ปะการังแพรวาคุกเข่าลงข้างเจมส์ เธอเอามือแตะชีพจรที่ข้อมือของเขาเบาๆ “เขายังมีชีวิตอยู่” เธอกล่าวเสียงเครือ “แต่ฉันไม่รู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นกับเขา” แพรวารู้สึกถึงความสิ้นหวังที่เริ่มกัดกินหัวใจ เธอไม่เคยคิดว่าการค้นหาความจริงเกี่ยวกับอดีตของพ่อจะนำพาเธอมาสู่สถานการณ์ที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ “เราต้องหาทางช่วยเขา”กวินมองไปที่เจมส์ด้วยความรู้สึกผิดชอบชั่วดี เขาคือผู้นำของกลุ่มนี้ และนี่คือผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นกับเพื่อนของเขา “เราต้องพาเขาไ

หลังจากที่บูมหายตัวไปต่อหน้าต่อตาทุกคน ความเงียบที่น่าขนลุกกลับเข้าปกคลุมอีกครั้งหลัง มีเพียงเสียงของสายน้ำไหลและเสียงลมหายใจของคนที่ยังมีชีวิตเหลืออยู่ เสียงหัวเราะเย้ยหยันของอควาเรียมยังคงก้องอยู่ในโสตประสาทของทุกคน ราวกับจะตอกย้ำถึงความสิ้นหวังที่ไม่มีที่สิ้นสุด กลุ่มคนที่เหลือยืนนิ่งอยู่ครู่ใหญ่ ดูไร้ซึ่งอนาคต แต่ละคนต่างจ้องมองไปยังจุดที่บูมเคยยืนอยู่ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความตกตะลึงและหวาดกลัว การหายไปอย่างสมบูรณ์ของเขาทำให้ทุกคนตระหนักว่ากฎเหล่านั้นไม่ได้เพียงแค่ทำร้ายร่างกายหรือจิตใจ แต่สามารถลบเลือนตัวตนของพวกเขาออกไปจากโลกนี้ได้อย่างแท้จริง“มันน่ากลัวจัง” พลอยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ดวงตาของเธอแดงก่ำจากน้ำตาที่คลอหน่วย มือข้างที่มีรอยตราประทับเรืองแสงเล็กน้อยยังคงสั่นเทาไม่หยุด บัดนี้มันเริ่มมีอาการเจ็บขึ้นมาเล็กน้อยแพรวาโอบร่างของพลอยไว้ พยายามช่วยปลอบใจคนข้างๆ เธอเองก็รู้สึกชาไปทั้งตัว ความกลัวที่เคยสัมผัสมานั้นไม่อาจเทียบได้กับความว่างเปล่าที่เกิดขึ้นจากการหายตัวไปของบูม “มันเกินกว่าที่เราจะเข้าใจได้แล้ว”กวินรู้สึกถึงความโกรธที่พุ่งพล่านในอก เขาเตะกำแพงอควาเรียมอย

การเปลี่ยนแปลงที่น่าสะพรึงกลัวของฟ้าที่เริ่มพูดถึงอีกตัวตนหนึ่ง และไม่ยอมรับความเป็นตัวเอง ทำให้ทุกคนตกอยู่ในความหวาดกลัวที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น แสงสลัวจากตู้ปลาในทางเดินยังคงส่องกระทบใบหน้าของพวกเขา เผยให้เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและสิ้นหวัง ความหวาดกลัวต่อกฎของอควาเรียมไตรตันนั้นเพิ่มพูนขึ้นทุกขณะ ทุกวินาที ทุกลมหายใจ เพราะมันไม่ได้เพียงแค่พรากชีวิต แต่เปลี่ยนแปลงพวกเขาให้กลายเป็นบางสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปกวินประคองร่างของฟ้าที่ยังคงหมดสติอยู่ เขาพยายามเรียกชื่อเธออีกครั้ง แต่ฟ้าไม่ตอบสนอง มีเพียงดวงตาที่ล่องลอยและเต็มไปด้วยความลึกลับราวกับมีบางสิ่งครอบงำอยู่ “ฟ้า...เธอต้องกลับมานะ” กวินพึมพำ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขาอดเป็นห่วงบูมที่หายตัวไปไม่ได้ แม้ว่าจะมีหลายครั้งที่ไม่ค่อยชอบท่าทีของอีกฝ่าย แต่ในฐานะเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน เขาก็ไม่อยากให้บูมต้องมาเจอกับโชคชะตาอันโหดร้ายแบบนี้ ไหนจะเจมส์ที่ตอนนี้อยู่ในสภาพว่างเปล่า และมิกิที่สูญเสียการได้ยินไปแล้ว “ฉันอยากพาทุกคนออกไปจากที่นี่”พลอยนั่งคุดคู้อยู่ข้างๆ ร่างของฟ้า ใบหน้าของเธอยังคงซีดเผือด ส่วนรอยตราประทับบนฝ่าม