All Chapters of วิธีการเป็นผู้รอดชีวิตจาก 13 กฎเหล็กของอควาเรียมต้องห้าม: Chapter 11 - Chapter 20

ความจริงอันน่าตกใจเกี่ยวกับแม่ของกวินและการค้นพบสมุดบันทึกของนักวิทยาศาสตร์ผู้ร่วมก่อตั้งอควาเรียมไตรตัน ทำให้บรรยากาศภายในกลุ่มยิ่งทวีความตึงเครียดขึ้นไปอีกหลายเท่าตัว แสงสลัวจากตู้ปลาที่ดูบิดเบี้ยวในทางเดินสะท้อนใบหน้าของทุกคน เผยให้เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความสับสนและความหวาดกลัวที่ผสมผสานกับความอยากรู้อยากเห็นในความลับที่กำลังถูกเปิดเผยกวินกุมสมุดบันทึกเล่มเก่าไว้แน่นในมือ ดวงตาของเขาจ้องมองลายมือที่คุ้นเคยของแม่ด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย “แม่ของฉัน รู้เรื่องนี้มาตลอดอย่างนั้นเหรอ?” กวินพึมพำ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความผิดหวังและความไม่เชื่อ “ทำไมแม่ถึงไม่เคยบอกอะไรผมเลย...” เขารู้สึกเหมือนถูกหักหลัง แต่ในขณะเดียวกัน ก็มีแรงผลักดันที่จะค้นหาความจริงที่ซ่อนอยู่ในสมุดบันทึกเล่มนี้ให้ได้แพรวาเดินเข้ามาใกล้กวิน เธอมองไปที่สมุดบันทึกด้วยความสนใจ “บางที... แม่ของนายอาจถูกบังคับให้ทำอะไรบางอย่าง” แพรวากล่าว น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความเข้าใจ “ฉันเองก็ไม่รู้ว่าพ่อของฉันเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้มากน้อยแค่ไหน” เธอคิดถึงปมของตัวเองที่เชื่อมโยงกับอควาเรียม และต้องการค้นหาความจริงเกี่ยวกับพ่อขอ

สภาพของลุงแดงที่ร่วงตกลงมาบนพื้นเมื่อครู่สร้างความหวาดผวาให้กับกลุ่มคนที่เหลืออย่างหนัก หลังจากที่ลุงแดงถูกตามล่าจากการละเมิดกฎ บทลงโทษที่เกิดขึ้นกับลุงแดงก็น่ากลัวเสียจนขวัญผวา ตอนที่ลุงแดงลอยค้างอยู่ในอากาศเป็นเรื่องที่เหนือจินตนาการของทุกคนไปมาก ไม่มีใครคาดคิดว่ามันจะเกิดขึ้นการเปลี่ยนแปลงอันน่าสะพรึงกลัวที่เกิดขึ้นกับเพื่อนๆ ยิ่งตอกย้ำความจริงอันโหดร้ายว่าอควาเรียมไตรตันไม่ใช่แค่สถานที่จัดแสดงสัตว์น้ำ แต่เป็นกับดักที่กลืนกินพวกเขาไปทีละคน แสงสลัวจากตู้ปลาที่ดูบิดเบี้ยวในทางเดินสะท้อนใบหน้าของพวกเขา เผยให้เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวังและความพ่ายแพ้ลุงแดงได้สติ เปลือกตาค่อยๆ เปิดขึ้น เขาพยายามที่จะลุกขึ้นนั่ง กวินรีบเข้าไปประคองลุงที่ยังคงตัวสั่นไม่หยุด ใบหน้าของลุงซีดเผือดและเต็มไปด้วยความหวาดกลัวสุดขีด “ลุงแดง! เป็นยังไงบ้างครับ!” กวินถามด้วยความเป็นห่วง เขามองลุงแดงอย่างหดหู่ก่อนจะเบนสายตามองไปที่เพื่อนๆ ที่กำลังเปลี่ยนแปลงอย่างน่ากลัว “เมื่อไหร่เรื่องบ้าพวกนี้มันจะจบสักที!!” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้นพลอยมองลุงแดงด้วยความหวาดกลัว น้ำเสียงสั่นเครือ “มันคืออะไรน่

ความสิ้นหวังของอิฐทวีคูณจากปกติขึ้นมาก ในเวลานี้เหลือเพียงแค่เขาคนเดียวที่ยังเป็นปกติ ไม่ได้ละเมิดกฎ และไม่ได้โดนลงโทษ การที่เขาได้เห็นเพื่อนร่วมทริปในครั้งนี้ถูกเปลี่ยนแปลงไปจากผลลัพธ์ของการไม่ยอมทำตามกฎยิ่งทำให้เขารู้สึกหดหู่ จากคนปกติกลายเป็นผู้ที่มีพฤติกรรมประหลาดเกินกว่าจะเข้าใจได้ ตอนนี้เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าจะมีโอกาสได้ออกไปจากที่นี่ในแบบเดียวกันกับตอนที่เข้ามาหรือเปล่ายังดีที่พลอยพอจะมีสติมากที่สุดในบรรดาทุกคน รวมถึงลุงแดงที่ถึงแม้จะมีอาการหวาดระแวงจากการถูกสิ่งลึกลับตามล่า แต่ก็ยังพอจะพูดคุยได้รู้เรื่อง ต่างกับคนอื่นๆ ที่ตอนนี้ราวกับถูกสะกดเอาไว้กับอควาเรียม แทบจะไม่รับรู้เรื่องราวในชีวิตอีกต่อไปแล้ว“เราจะได้ออกไปจากที่นี่จริงๆ ใช่ไหม” ​พลอยพูดเสียงสั่นเครือเหมือนจะร้องไห้“เราต้องออกไปได้สิ” อิฐกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ถึงแม้ว่าจะยากก็ตาม”“ไม่น่าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเลย” พลอยพูดพลางสะอื้น น้ำตาไหลลงข้างแก้ม อิฐได้แต่ถอนหายใจไม่รู้จะปลอบยังไง เพราะลำพังตัวเขาเองก็แทบจะประคองสภาพจิตใจของตัวเองเอาไว้ไม่ไหว“ไม่เป็นไรนะ พวกเราต้องรอด อย่าเพิ่งถอดใจ” อิฐบอกแม้ว่าเขาเองก็ไม่ม

ความหวาดกลัวเข้าปกคลุมกลุ่มคนที่เหลือรอดอย่างหนักหน่วงยิ่งกว่าที่เคยหลังจากแพรวาต้องเผชิญกับการเปลี่ยนแปลงอันน่าสะพรึงกลัว กลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีผิวหนังสีเขียวอมดำและมีเกล็ดบางๆ ปรากฏขึ้น เธอทรุดตัวลงบนพื้น ดวงตาที่เคยเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นบัดนี้ล่องลอยและเต็มไปด้วยความเย็นชา ร่างกายของเธอกระตุกเล็กน้อยเหมือนกำลังปรับตัวเข้ากับสภาพใหม่ การเปลี่ยนแปลงนี้ตอกย้ำความจริงอันโหดร้ายว่าอควาเรียมไตรตันคือกับดักที่มีชีวิต ที่กำลังกลืนกินตัวตนของพวกเขาไปทีละคนอย่างช้าๆ แสงสลัวจากตู้ปลาที่ดูบิดเบี้ยวในทางเดินสะท้อนใบหน้าของพวกเขา เผยให้เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความพ่ายแพ้และไร้ซึ่งหนทางพลอยมองแพรวาด้วยความหวาดกลัวสุดขีด “แพรวากลายเป็นตัวอะไรไปแล้วก็ไม่รู้” พลอยพึมพำ น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ “เราจะรอดกันออกไปจริงๆ เหรอ”อิฐเดินเข้ามาใกล้ เขากวาดสายตามองไปที่สภาพของเพื่อนๆ ทีละคน ใบหน้าของเขาเรียบเฉย แต่แววตาฉายประกายบางอย่างที่ดูหนักอึ้ง “การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับพวกเขา... เป็นผลจากพลังงานที่นี่ เราต้องทำความเข้าใจแหล่งพลังงานนั้น เพื่อหาทางหยุดมัน” เขามองไปที่สมุดบันทึกของนักวิทยาศาสตร์ที่บัดน

เสียงหอบหายใจจากความกลัวดังระงมไปทั่วบริเวณ บรรดากลุ่มคนที่โดนทำโทษบัดนี้สภาพร่างกายภายนอกแลดูแย่ลงทุกขณะ หากมองเผินๆ อาจไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าสิ่งมีชีวิตเหล่านี้คือมนุษย์มาก่อน เพราะมันดูเหมือนสัตว์ประหลาดหรือปีศาจเสียมากกว่าอิฐสอดส่ายสายตามองไปรอบๆ อย่างสิ้นหวัง เขาไม่รู้จะทำอย่างไรดีหลังจากนี้ หากเขาอยากจะมีชีวิตรอดออกไป บางทีเขาอาจจะต้องยอมทิ้งเพื่อนร่วมทางเอาไว้ แต่เสี้ยวหนึ่งข้างในจิตใต้สำนึกมันบอกเขาว่าไม่ควรทำอย่างนั้น เพื่อนๆ พวกเขาทุกคนมาที่นี่ไม่ได้คาดหวังว่าจะไม่ได้กลับบ้าน ถ้าจะให้พูดกันตามตรงพวกเขาถูกหลอกให้มายังสถานที่แห่งนี้ ด้วยจุดประสงค์ที่เจ้าของอควาเรียมอยากให้มาเป็นหนูทดลองให้กับการกระทำแปลกประหลาดบางอย่างซึ่งไร้มนุษยธรรมอย่างสิ้นเชิงตั้งแต่ที่มีแถลงข่าวเปิดตัวโครงการนี้ในอดีต เขาเฝ้าติดตามมาตลอดในฐานะที่เป็นคนพื้นที่ เขาเกิดและเติบโตที่นี่ ไม่เคยออกไปจังหวัดอื่น ความสำนึกรักบ้านเกิดมันบอกให้เขาเฝ้ารอดูความสำเร็จของอควาเรียมนี้ เพราะหากกิจการรุ่งเรือง นั่นก็หมายถึงว่าบ้านเกิดของเขาจะพัฒนาขึ้นไปอีกครั้ง ไม่ใช่เพียงแค่เมืองรองที่ผู้คนจากเมืองหลวงขับรถผ่านเพียงเพื่อไป