All Chapters of ภาพวาดลิขิตรัก: Chapter 81 - Chapter 90

ตอนที่ 82 มุ่งหน้าสู่เมืองหลวง“เพราะเช่นนี้ อาจทำให้ทั้งสองไม่สามารถกลับมาที่นี่บ่อยๆ ได้ในช่วงสามสี่ปีนี้ เศรษฐีเซียวกล่าวถามว่าพวกเจ้าสนใจที่จะไปเปิดร้านที่เมืองหลวงบ้างหรือไม่? ในตอนนั้นพ่อเองก็คิดว่าเราควรหาซื้อบ้านพักที่เมืองหลวงไว้ด้วยเช่นกัน”กู้อวี้สยงถามลูกๆ ของตน พร้อมกับเสนอความคิดของเขาออกไปเช่นกันกู้หลันโจวมองสีหน้าภรรยาของตนเองเล็กน้อย เพราะหากจะให้เขาและเฉียนหยาไปเปิดร้านขนมที่เมืองหลวง นั้นเป็นความฝันที่ใครๆ ต่างก็ต้องการกันทั้งนั้นกู้เหวินอี้เองก็เหมือนจะเห็นด้วยเช่นกัน เพียงแต่เขาไม่แน่ใจว่าตนเองจะว่างอยู่ดูแลร้านที่เมืองหลวงหรือไม่? เพราะร้านของที่นี่เอง ส่วนใหญ่ที่อยู่ได้ก็เพราะเดวิดเป็นคนช่วย ทำให้เขาตรวจสอบงานในขั้นตอนสุดท้ายได้ง่ายขึ้นเมื่อทุกคนต่างมีความคิดเป็นของตนเอง แต่ไม่ว่าอย่างไรพวกเขาก็ไม่แน่ใจว่าจะทำดีหรือไม่“ก็ดีสิเจ้าคะ เมืองหลวงเป็นแหล่งที่ผู้คนมีเงินอาศัยอยู่เป็นจำนวนมาก ทำให้เราสามารถหารายได้ได้มากกว่าการเปิดร้านอยู่ที่นี่เป็นไหนๆ”กู้หนิงเหอเห็นด้วยกับบิดา ทำให้ทุกคนที่นั่งอยู่ต่างมองนางเป็นตาเดียว“แล้วที่ร้านแห่งนี้จะทำอย่างไร ปิดมันอย่างนั

ตอนที่ 84 ท้องพระโรงครั้งนี้รถม้าเข้ามาหยุดอยู่ที่ด้านหน้าประตูวังหลวง ทำให้ทุกคนจำเป็นต้องลงจากรถม้า เพื่อตรวจร่างกายและอาวุธต่างๆ แม้เจิ้งหย่งซีจะสามารถนั่งรถม้าเข้าไปด้านในได้เลย แต่คนอื่นๆ ไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ เขาจึงเดินลงมาจากรถม้าเหมือนคนอื่นๆ และเข้าแถวเพื่อตรวจร่างกายเช่นกันที่ประตูทางเข้าวังหลวง ไม่ได้มีเพียงพวกเขาที่รอต่อแถวอยู่ แต่แต่ละแถวล้วนแบ่งแยกชนชั้นเอาไว้ โดยแถวแรกจะเป็นแถวของเหล่าขุนนางที่ต่อแถวเข้าไปทางประตูใหญ่ โดยการตรวจสอบก็จะไม่ได้เข้มงวดมากนัก ส่วนอีกสองแถวเป็นแถวของนางกำนัลชั้นสูงและส่วนใช้กับเหล่าขันทีทั้งหลายเหล่าสาวใช้ทั้งหลายต่างมองมาที่กลุ่มของเจิ้งหย่งซีที่กำลังต่อแถวกันอยู่ พร้อมทำสีหน้าเขินอายเป็นอย่างยิ่ง เพราะกลุ่มนี้มีแต่ชายหนุ่มที่มีหน้าตาหล่อเหลาเป็นอย่างยิ่ง แต่ละคนต่างมีบุคคลิกที่แตกต่างกันขณะที่ทุกคนกำลังต่อแถวอยู่นั้น ก็ถึงตาที่กู้หนิงเหอที่จะต้องเดินผ่านขันทีที่ทำหน้าที่ตรวจสอบผู้ผ่านประตู ขันทีผู้นั้นก็กำลังจะยื่นมือออกมาตรวจสอบตัวนาง แต่กลับมีมือของใครมาขวางเอาไว้ก่อน“ไม่ต้องตรวจนาง” เจิ้งหย่งซีที่อยู่ด้านหลังกู้หนิงเหอกล่าวกับขันที

ตอนที่ 86 แต่งตั้ง“พะย่ะค่ะ นางคือเจ้าของนามพู่กันโซ่วเจี๋ยจริงๆ ตลอดสามปีมานี้นางได้วาดภาพระหว่างเดินทางมากมาย เพื่อนำมาถวายให้ฝ่าบาทได้ทรงทอดพระเนตร เพราะเพียงแค่คำพูดของพวกกระหม่อมอาจทำให้ทรงนึกไม่ออกได้ นางจึงเสนอความคิดนี้ขึ้นพะยะค่ะ”เจิ้งหย่งซีที่อยู่ด้านหน้าพระพักตร์กราบทูล เขายกความดีความชอบให้หญิงสาวผู้นี้ทั้งหมดโดยไม่รับไปเป็นของตนเองเลยแม้แต่น้อย“ดียิ่ง แล้วมีภาพอื่นอีกหรือไม่?”“มีเพคะ” กู้หนิงเหอรับคำกู้หนิงเหอให้ขันทีที่ยืนอยู่นำภาพที่เหลือไปแขวนไว้ที่ขาตั้งอื่นๆ ที่เรียงยาวเอาไว้ จากนั้นก็ทำการแกะเชือกที่ม้วนภาพแต่ละภาพออก ม้วนภาพที่ถูกคลายออกทิ้งตัวลงเผยให้เห็นภาพวาดที่อยู่ด้านในพรึ่บ อ่าาาาเสียงเหล่าขุนนางที่ยืนชมผลงานอยู่ต่างร้องออกมาอย่างไม่อาจกักเก็บความสนใจไว้ได้กู้หนิงเหอเดินไปที่ภาพแรกของตนเอง ก่อนจะเริ่มอธิบาย“ภาพนี้คือสวนผิงกั่ว(แอปเปิ้ล) ที่พวกเขาปลูกไว้รอบนอกเมืองหลวงของพวกเขาเพคะ สวนผิงกั่วนี้เป็นของชาวบ้านในเมืองหลวงที่ปลูกกันไว้ทานเพคะ”ภาพวาดของต้นผิงกั่วที่เรียงกันอย่างเป็นระเบียบ รวมถึงสถาปัตยกรรมของชาวตาฟ้าเองก็ถูกวาดออกมาอยู่ด้านหลัง ทำให้เห

ตอนที่ 88 เข้าร่วมงานเลี้ยงกู้หนิงเหอคาดคิดว่าอาจเป็นเพราะไม่มีผู้รู้ว่าควรรับรองเแขกเหล่านี้อย่างไร ทำให้เจิ้งหย่งซีต้องเป็นคนไปดูแลจัดการความเรียบร้อยแทนกู้หนิงเหอนั่งรออีกฝ่ายอยู่เกือบครึ่งชั่วยาม เจิ้งหย่งซีก็เดินเข้ามา“รอนานหรือไม่?”กู้หนิงเหอที่กำลังอ่านตำราเรื่องพิธีการต่างๆ อยู่จึงเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย วันนี้เจิ้งหย่งซีสวมชุดประยุกต์ที่เจ้าหญิงแมรี่เป็นคนตัดเย็บให้ เป็นการผสมผสานของทางตะวันออกและตะวันตกอย่างลงตัวเป็นอย่างมาก ชุดสีดำทำให้เจิ้งหย่งซีที่เป็นคนสวมใส่ดูน่าค้นหาอย่างน่าประหลาด“ไม่นานเจ้าค่ะ ข้าอ่านตำรายังไม่ถึงครึ่งเล่มเลย” กู้หนิงเหอกล่าวตอบอีกฝ่ายไม่ใช่เพียงแค่กู้หนิงเหอเท่านั้นที่สำรวจอีกฝ่าย เจิ้งหย่งซีเองก็เช่นกัน เขามองกู้หนิงเหอด้วยสายตาที่แทบไม่กะพริบ ชุดสีดำที่ถูกตัดเย็บและออกแบบคู่กับชุดของเขาที่เจ้าหญิงแมรี่เป็นคนออกแบบ ทำให้กู้หญิงเหอดูเป็นหญิงสาวที่มีเสน่ห์และยั่วยวนขึ้นมามาก ชุดสีดำที่นางสวมใส่ขับผิวของนางให้ขาวมากยิ่งขึ้นเจิ้งหย่งซีมองนางอย่างพึงพอใจ“งั้นเราไปกันเถอะ”เจิ้งหย่งซีและกู้หนิงเหอเดินทางเข้าวังหลวงเพื่อร่วมงานเลี้ยง เพราะออกมาสายม

ตอนที่ 90 คำตอบเพลงไวโอลินที่บรรเลงเพลงแรกจบไป เมื่อเริ่มเพลงที่สอง กู้หนิงเหอก็เปลี่ยนจังหวะของตนเองให้ดูครึกครื้นยิ่งขึ้น ทำให้ทั้งคู่ที่กำลังเต้นรำอยู่ต่างต้องเปลี่ยนท่าเต้นที่แตกต่างจากท่าเดิมเจิ้งหย่งซีเองก็ทำหน้าที่ได้อย่างดี เขาใช้มือข้างหนึ่งจับที่ช่วงเอวของเจ้าหญิงเอาไว้ พร้อมกับออกลวดลายที่สอดคล้องกับเจ้าหญิงแมรี่ที่กำลังสนุกสนานกับการได้เต้นรำอยู่ ไม่ว่าเจ้าหญิงจะทรงเต้นจังหวะใดออกมา เจิ้งหย่งซีก็สามารถเปลี่ยนท่าทางของตนเองให้สอดคล้องกับอีกฝ่ายได้เสมอแม้แต่เหล่าองครักษ์ของเจ้าหญิงเองที่เห็นเช่นนั้น ยังอดลุกขึ้นมายืนปรบมือให้กับทั้งคู่ที่เต้นอยู่ไม่ได้ ที่สำคัญกว่านั้นคือหญิงสาวผู้นั้นที่กำลังเล่นไวโอลีนอยู่ พวกเขาไม่เคยได้ยินเพลงนี้มาก่อน แต่กลับรู้สึกว่ามันเพราะเป็นอย่างมากตึงงงเส้นไวโอลีนหยุดลง พร้อมกันกับชายหญิงทั้งสองในท่าจบที่งดงามเป็นอย่างยิ่ง เรียกเสียงปรบมือจากรอบด้านให้กระหึ่มขึ้นอีกครั้งเจ้าหญิงแมรี่ยิ้มกว้างออกมามองชายหนุ่มที่ตอนนี้กำลังประคองเอวของนางอยู่“หากไม่เพราะเจ้าชื่นชอบแม่สาวน้อยคนนั้น ข้าคงยึดเจ้ามาเป็นของข้าเสียแล้ว” เจ้าหญิงแม่รี่กล่าวกับเจิ้งห