All Chapters of ภาพวาดลิขิตรัก: Chapter 1 - Chapter 10

“หนิงเหอ ๆ”ใครกัน?ใครกำลังเรียกเธออยู่?หนิงเหอรับรู้ได้ถึงแรงเขย่าตัวของเธอที่กำลังหลับใหลอยู่ เธอเพิ่งได้นอนไปเมื่อช่วงเช้านี้เอง ใครกันมาปลุกเธอเอาตอนนี้? แล้วทำไมเธอรู้สึกว่า เสื้อผ้าที่เธอกำลังใส่อยู่ตอนนี้มันเปียกเช่นนี้ หรือมีน้ำรั่ว?หนิงเหอพยายามฝืนขยับเปลือกตาที่หนักอึ้งของตนเอง เพื่อดูว่าเสียงของใครกันที่กำลังเรียกเธออยู่?เพราะแสงสว่างที่ได้รับ ทำให้หนิงเหอหลับตาลงอีกครั้ง เพราะไม่ชินกับแสงแดดในยามนี้ เมื่อกะพริบตาหลาย ๆ ครั้งจนทำให้ดวงตาของเธอสามารถปรับแสงได้ หนิงเหอจึงมองหน้าเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าของนางอย่างไม่คุ้นเคยขณะที่เธอกำลังจะถามออกไปว่าเขาเป็นใคร กลับรู้สึกได้ถึงลำคอที่แห้งสาก จนไม่สามารถถามออกไปได้“ดีจริง เจ้ารู้สึกตัวแล้ว” เด็กหนุ่มคนนั้นมีสีหน้าดีขึ้น เหมือนกำลังยกภูเขาออกจากอก“มาเถอะ พี่จะแบกเจ้ากลับบ้าน” ยังไม่ทันให้หนิงเหอได้ตอบตกลงแต่อย่างใด ชายหนุ่มก็ทำการจับร่างของเธอคร่อมไปที่ด้านหลังของเขา เพื่อให้นางได้ขี่หลังของเขาได้ถนัด จากนั้นเด็กหนุ่มก็แบกนางไปในทิศทางหนึ่งหนิงเหอรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก ร่างของเด็กหนุ่มที่อายุประมาณสิบห้าสิบหกปี เหตุใดจึง

หลังจากมื้อเย็นผ่านพ้นไป ทุกคนต่างแยกย้ายที่กันไปพักผ่อน หนิงเหอเองเมื่อล้างชามที่กินอาหารกันไปเมื่อครู่หมดแล้ว จึงกลับเข้ามาในห้องนอนของตนเอง พร้อมเอามือก่ายหน้าผากอย่างคิดหนักบ้านหลังนี้เล็กและแคบมาก ทำให้นางได้ยินการเคลื่อนไหวของอีกสองห้องอย่างชัดเจน หนิงเหอได้แต่เหม่อลอยมองหลังคาที่มุงด้วยหญ้าแห้งด้วยสายตาที่คิดหนัก นางมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? หากนางมาอยู่ที่นี่ และตัวนางที่อยู่ในอีกมิติหนึ่งล่ะ จะเกิดอะไรขึ้น?นางพอเคยที่จะอ่านหนังสือแนวทะลุมิติมาอยู่บ้าง แต่คนเหล่านั้นล้วนมีของวิเศษติดตัวมา หรือแม้แต่ความสามารถเป็นหมอข้ามมายังมิติเช่นนี้ แล้วหากนางกลับไปไม่ได้ล่ะ? นางจะต้องอยู่ที่นี่ตลอดไปเลยใช่หรือไม่? แม้ว่าที่แห่งนั้นจะไม่มีคนที่ให้นางห่วงก็เถอะในมิติเดิมของหนิงเหอ เธอเป็นเด็กกำพร้าที่อยู่ในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าเท่านั้น แต่แล้ววันหนึ่งก็มีชายแก่คนหนึ่งรับนางไปเลี้ยงดูเนื่องจากว่าอีกฝ่ายไม่มีลูกหลาน แต่เมื่อเห็นนางก็รู้สึกว่าถูกชะตาจึงรับนางไปเลี้ยงเป็นบุตรบุญธรรมหลี่หม่าซุนหรือชายแก่ที่รับนางไปเลี้ยงนั้น เป็นจิตรกรมือหนึ่งของประเทศเลยก็ว่าได้ เขาไม่เคยรับลูกศิษย์มาก่อนจึง

ตอนที่ 5 ร้านหงลู่ฝางเมื่อถึงเวลากลับบ้าน หนิงเหอก็พึ่งจะรู้ตัวว่าตอนนี้เป็นเวลาเย็นแล้ว นางใช้เวลาในการวาดภาพนั้นเกือบสองชั่วยามจนนางแทบไม่รู้ตัวเลยทีเดียว ไม่แปลกที่ทั้งสามคนกลับมาในสวนแล้วนางค่อยมารู้สึกตัว กู้เหวินอี้เล่าว่า พวกเขาไปดูม้าที่คอกม้าอยู่เกือบหนึ่งชั่วยาม พอกลับเข้ามาที่สวนก็เห็นว่านางกำลังวาดภาพอยู่อย่างจริงจัง จนพวกเขาเรียกนางแล้วนางก็ไม่ได้ยิน จนกระทั่งคุณชายน้อยเซียวบอกว่าให้รอนางอยู่เงียบๆเมื่อเห็นว่านางกำลังใช้สมาธิอยู่การวาดภาพของนางทำให้วันนี้กู้หลันโจวและกู้เหวินอี้ไม่สามารถไปที่บ้านท่านหมอมู่ต้าเต๋อได้ พวกเขาทั้งสามจึงนัดแนะกันว่าจะไปบ้านอีกฝ่ายในอีกวันถัดไปจากการที่หนิงเหอตื่นขึ้นมาในร่างของเด็กสาวกู้หนิงเหอคนนี้มาหลายวัน ทำให้นางรับรู้ได้ว่า ครอบครัวนี้ต่างรักใคร่กันเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะตัวนางและมารดาที่ชื่อฟู่หลินผู้ชายในบ้านสามคนนั้น มักจะเสียสละอาหารที่ดีและของใช้ที่ดีที่สุดให้พวกนางเนื่องจากว่าพวกนางเป็นผู้หญิงที่พวกเขารัก ซึ่งแตกต่างจากบ้านอื่นๆ ที่ครอบครัวมักจะให้ความสำคัญกับลูกชายเสียมากกว่าหลายวันมานี้ หนิงเหอพอจะรับรู้นิสัยของคนในบ้านมากขึ้น

ตอนที่ 7 บุรษผู้มีนัยน์ตาลึกล้ำหลงจู่มองอักษรชื่อที่ถูกเขียนลงไปด้วยสายตาสั่นไหว โชคดีที่ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้ไปล่วงเกินเด็กคนนี้เข้า เพียงมองจากลายเส้นของตัวอักษรที่ประทับลงไป ตัวเขาที่อยู่วงการนี้มานาน ยังเห็นน้อยคนนักที่ลายเส้นมั่นคง และการเขียนของเด็กหนุ่มช่างพลิ้วไหว คล้ายกับสายน้ำเช่นนี้กู้หนิงเหอ? นี่มันชื่อของสตรีมิใช่หรือ?กู้หนิงเหอลงลายมือชื่อกระดาษสัญญาทั้งสองแผ่น เมื่อเขียนเสร็จจึงยื่นมันให้แก่อีกฝ่าย“รบกวนเจ้าเขียนนามพู่กันที่ตนเองต้องการใช้ด้านล่างของกระดาษสัญญานี้ด้วย” หลงจู่มองหน้าอีกฝ่ายแล้วพูดขึ้นหนิงเหอใช้ความคิดเล็กน้อย ในภพก่อนนางใช้นามพู่กันเป็นภาษาอังกฤษ แต่หากเป็นที่นี่อย่างไรก็ต้องใช้นามพู่กันใหม่โซ่วเจี๋ย (ภาพมายาหรือภาพลวงตา)หนิงเหอลงชื่อนามพู่กันของตนเองลงในกระดาษ ก่อนจะยื่นมันคืนให้แก่หลงจู่อีกครั้ง“พวกท่านรอสักครู่ ข้าจะนำสัญญานี้ไปให้ผู้ดูแลสาขาลงนามก่อน” หลงจู่หยิบกระดาษทั้งสองแผ่นมา ก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นสองที่ผู้ดูแลสาขาอยู่ และให้เด็กๆ ในร้านคอยดูแลทั้งสามคนแทนตนเอง………………..ก๊อกๆๆ“เข้ามา”หลงจู่ยืนอยู่หน้าห้องชั่วครู่ ก่อนจะได้ยินคนด้านในส่งเส

ตอนที่ 9 คำสัญญากว่าจะกลับมาถึงที่บ้านก็เป็นช่วงเวลาบ่ายแก่แล้ว กู้หนิงเหอและกู้หลันโจวสองพี่น้องต่างช่วยกันหอบข้าวของที่ทางร้านมอบให้นางกลับมาที่บ้าน โชคดีที่บ้านของพวกเขานั้นอยู่เป็นหลังแรกๆ ก่อนทางเข้าหมู่บ้าน ไม่เช่นนั้นหากชาวบ้านที่อยู่ในหมู่บ้านเห็น จะต้องมีคนนินทากันยกใหญ่เป็นแน่“หลันโจว นั่นเจ้าถืออะไรมา?” กู้อวี้สยงที่ผ่าฟืนอยู่บริเวณหน้าบ้านถามลูกชาย เมื่อเห็นลูกชายคนโตและลูกสาวคนเล็กต่างหอบกล่องข้าวของเข้ามาในบ้านหลายกล่องกู้หลันโจววางของต่างๆ ที่แคร่นั่งที่อยู่หน้าบ้านใต้ร่มไม้ ก่อนจะหันกลับไปตอบบิดา“พวกของเหล่านี้ มีคนมอบมันให้แก่น้องสาว”“ใครกัน” กู้อวี้สยงถามบุตรชายของตนเองด้วยความตกใจ เพราะการรับของคนอื่นมานั้นถือเป็นการรับน้ำใจจากอีกฝ่าย อาจมีคนไม่หวังดีกับพวกลูกๆ ของเขาได้แม้กู้หนิงเหอจะอายุเพียง 12 ปี แต่อีกสามปีนางก็จะเข้าวัยปักปิ่นแล้ว นั่นก็หมายความว่า ถึงเวลาอันสมควรที่นางจะต้องออกเรือนแล้วเช่นกัน ในชั่วเวลานี้ ชาวบ้านบางคนต่างต้องเริ่มมองหาคู่หมายให้แก่ลูกหลานแล้ว“เป็นร้านหงลู่ฝางที่อยู่ในเมืองขอรับ วันนี้น้องสาวของเราได้ลงทะเบียนนามพู่กันกับทางร้าน อีกหน