Semua Bab เจ้าสาวสัญญารักของซีอีโอเลือดเย็น: Bab 21 - Bab 30

ลมหายใจของฉันสะดุดกึกเมื่อภูผาออกคำสั่งให้พาตัวน้องไทม์ไป ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้นที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต“ไม่นะภูผา! คุณจะทำอะไรลูกชายของฉัน!” ฉันกรีดร้องออกไป น้ำเสียงของฉันแหบแห้งด้วยความหวาดกลัว ฉันรีบกอดน้องไทม์ไว้แน่นราวกับชีวิตของฉันขึ้นอยู่กับเขา พยายามปกป้องลูกชายจากเงื้อมมือของทุกคนพ่อของฉันที่ยืนอยู่ตรงนั้นถึงกับทรุดลงกับพื้นด้วยความตกใจ ใบหน้าของท่านซีดเผือดราวกับไม่มีเลือดฝาด “ลินิน เรื่องจริงเหรอ น้องไทม์เป็นหลานของพ่อจริงๆ เหรอ!”ฉันหันไปมองพ่อด้วยความเจ็บปวด น้ำตาไหลอาบแก้ม “พ่อคะ… ลินินขอโทษค่ะ” ฉันอยากจะอธิบายทุกอย่าง แต่คำพูดมันจุกอยู่ในลำคอชายฉกรรจ์สองคนของภูผาเดินเข้ามาใกล้ พยายามจะแยกน้องไทม์ออกจากอ้อมกอดของฉัน“อย่ามาแตะต้องลูกชายของฉัน!” ฉันตะโกนสุดเสียง แรงทั้งหมดที่มีถูกใช้ไปกับการปกป้องน้องไทม์ภูผาก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้าฉัน ใบหน้าของเขาดูเย็นชาและไร้ความปรานีอย่างที่สุด “เธอหลอกลวงฉันมาตลอดลินิน! ถึงเวลาที่เธอต้องชดใช้แล้ว!”คำพูดของเขาเหมือนมีดที่กรีดลงกลางใจ ฉันรู้ดีว่าความลับที่ฉันพยายามปิดบังมาตลอดสี่ปีถูกเปิดเผยแล้ว ความจริงที่น่ากลัวกำ

วินาทีที่คุณธนกรก้าวเข้ามาในห้องนั่งเล่น ทุกสายตาจับจ้องมาที่เราสามคน ภูผา ธนกร และฉัน บรรยากาศตึงเครียดจนฉันแทบจะหายใจไม่ออกคุณธนกรเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งตกใจ สับสน และผิดหวัง“ลินิน… นี่มันเรื่องอะไรกัน” คุณธนกรถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความคับข้องใจฉันมองเขาด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ฉันไม่รู้ว่าจะตอบเขาว่าอะไรดี ความจริงมันเจ็บปวดเกินกว่าที่ฉันจะพูดออกมาได้ภูผาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ฉัน เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่แฝงไว้ด้วยความนัยบางอย่าง “คุณธนกร… อย่างที่คุณรู้ ตอนนี้ลินินแต่งงานกับผมแล้ว เป็นภรรยาโดยสมบูรณ์”คำพูดของภูผาทำให้คุณธนกรเบิกตากว้างอีกครั้ง แววตาของเขามีความผิดหวังปนอยู่ลึก ๆ“ภรรยาอย่างนั้นเหรอ…” คุณธนกรพึมพำกับตัวเอง “นี่เธอแต่งงานแล้วจริง ๆ สินะ”ฉันพยักหน้ารับคำช้า ๆ ไม่ได้พูดอะไรต่อ“แล้วเด็กคนนั้น…” คุณธนกรหันไปมองชายฉกรรจ์ที่อุ้มน้องไทม์ไว้ แววตาของเขามีความสงสัย “เขาเป็นใครกัน”ภูผาเดินเข้าไปใกล้ชายฉกรรจ์ที่อุ้มน้องไทม์ “นี่คือลูกชายของผมกับลินินครับ”คำพูดของภูผาทำให้คุณธนกรถึงกับผงะ ถอยหลังไปหนึ่งก้าว ใบ

หลังจากการจากไปของภูผาและน้องไทม์ ห้องนั่งเล่นก็กลับมาเงียบสงัดอีกครั้ง ความเงียบที่ไร้เสียงนี้ช่างเจ็บปวดกว่าเสียงใด ๆ ฉันทรุดตัวลงกับพื้น ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนร่างกายสั่นไปหมด ความรู้สึกผิดบาป ความโกรธ ความสิ้นหวัง และความเจ็บปวดที่สูญเสียลูกชายถาโถมเข้ามาจนฉันแทบจะทนไม่ไหวคุณธนกรยังคงนั่งอยู่บนพื้นเช่นกัน เขาเงยหน้าขึ้นมองฉัน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยน้ำตาและสำนึกผิด เขาพยายามจะเอื้อมมือมาหาฉัน แต่ก็ชะงักไป“ลินิน… ฉันขอโทษ” คุณธนกรพูดด้วยเสียงแหบพร่า “ฉันไม่เคยรู้เลยว่ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น ถ้าฉันรู้ ฉันคงรับผิดชอบไปแล้ว”ฉันมองเขาด้วยความรู้สึกว่างเปล่า “คุณจะขอโทษไปทำไมคะ… ในเมื่อทุกอย่างมันพังไปหมดแล้ว คุณเลือกที่จะทิ้งฉันเองนะ”“ฉัน… ฉันจะรับผิดชอบทุกอย่าง” คุณธนกรพยายามพูด “ฉันจะดูแลลูก… น้องไทม์”คำพูดของเขาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกตอกย้ำถึงความเจ็บปวด ฉันรู้ดีว่าเขาคงจะพยายามทำสิ่งที่ดีที่สุด แต่ตอนนี้มันสายเกินไปแล้ว“คุณไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวน้องไทม์แล้วค่ะ” ฉันตอบเสียงแข็ง “คุณปล่อยให้ฉันต้องเผชิญหน้ากับเรื่องนี้มาตลอดสี่ปี… และตอนนี้ทุกอย่างก็พังไปหมดแล้ว”คุณธนกรก้มหน้าลง น้ำ

ฉันกอดน้องไทม์ไว้แน่น ปล่อยน้ำตาให้ไหลรินลงบนกลุ่มผมเล็ก ๆ ของเขา ฉันไม่สนสายตาของภูผาที่ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ไม่สนความเจ็บปวดที่ประดังเข้ามา ฉันต้องการแค่กอดลูกชายไว้ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้“น้องไทม์… ไม่เป็นอะไรนะลูก แม่มาแล้ว” ฉันกระซิบข้างหูเขา พยายามปลอบโยนทั้งลูกและตัวเองน้องไทม์เงยหน้าขึ้นมองฉัน ดวงตาเล็ก ๆ ของเขามีน้ำตาคลอเบ้า “แม่ครับ… น้องไทม์กลัว”“ไม่เป็นไรนะลูก แม่จะอยู่ข้าง ๆ หนูเอง” ฉันจูบลงบนหน้าผากเล็ก ๆ ของเขาเบา ๆภูผายืนมองเราสองคนอยู่ห่าง ๆ ใบหน้าของเขาดูซับซ้อน แววตาของเขามีทั้งความโกรธ ความเจ็บปวด และความรู้สึกบางอย่างที่ฉันไม่อาจเข้าใจ“คุณคงอยากพักผ่อน” ภูผาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ห้องนี้เป็นห้องของเด็ก เธอนอนกับเด็กได้”คำพูดของเขาทำให้ฉันรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย อย่างน้อยเขาก็ยังอนุญาตให้ฉันอยู่กับลูกชายได้ฉันพยักหน้าเล็กน้อย โดยไม่ได้พูดอะไรต่อ ฉันพาน้องไทม์ไปที่เตียงนอนเล็ก ๆ ที่จัดเตรียมไว้ให้ จัดแจงให้เขานอนลง และห่มผ้าให้“แม่จะอยู่กับหนูเองนะ” ฉันบอกเขาเบา ๆน้องไทม์พยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะหลับตาลงอย่างอ่อนเพลีย คงเป็นเพราะความหวาดกลัวและเหตุการ

คำพูดของภูผาที่ว่า ‘เธอหลอกลวงฉันมาตลอด! เธอซ่อนความจริงนี้ไว้จากฉัน! เธอทำให้ฉันต้องเสียใจมากขนาดนี้!’ ยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาทของฉัน ฉันทรุดตัวลงกับพื้น ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนร่างกายสั่นไปหมด ความจริงที่ปรากฏบนกระดาษใบนั้นได้บดขยี้หัวใจของฉันจนแหลกละเอียดภูผามองมาที่ฉันด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ความโกรธ และความผิดหวังอย่างที่สุด เขาเดินเข้ามากระชากแขนฉันให้ลุกขึ้น ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยโทสะ“ลินิน! เธอตอบฉันมาเดี๋ยวนี้! ทำไม! ทำไมเธอถึงทำแบบนี้กับฉัน!” เสียงของเขาดุดันและสั่นเครือ “เธอรู้ไหมว่าฉันต้องเจออะไรมาบ้างหลังจากที่เธอหายไป! เธอรู้ไหมว่าฉันเสียใจแค่ไหน! แล้วเธอก็ยังกล้าซ่อนลูก… ลูกชายของฉันไว้จากฉัน!”ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยน้ำตาที่ไหลนองหน้า “ฉันขอโทษค่ะภูผา… ฉันไม่ได้ตั้งใจ… ฉันแค่…”“แค่ไม่มีทางเลือกอย่างนั้นเหรอ!” เขาตะคอกใส่หน้าฉัน “ทางเลือกของเธอคือการปล่อยให้ฉันเข้าใจผิดมาตลอด! ทางเลือกของเธอคือการซ่อนความจริงจากฉัน! ทางเลือกของเธอคือการทำให้ฉันเป็นคนโง่งมงายมาตลอด!”เขากำแขนฉันแน่นจนฉันรู้สึกเจ็บ แต่ความเจ็บปวดทางกายเทียบไม่ได้เลยกับความเจ็บปวดในใจที่ฉันกำ