หลังจากงานเลี้ยงการกุศลในคืนนั้น ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับภูผาดูเหมือนจะเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย กำแพงน้ำแข็งที่เคยสูงตระหง่านเริ่มมีรอยร้าว ถึงแม้เขาจะยังคงทำตัวเย็นชาและห่างเหินในบางครั้ง แต่ฉันก็สัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนที่แฝงอยู่ลึก ๆ ในตัวเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลาที่เขาอยู่กับน้องไทม์ฉันยังคงทำหน้าที่ในแต่ละวันของตัวเอง ทั้งการดูแลน้องไทม์ การไปทำงานที่ร้านกาแฟ และการดูแลคุณพ่อที่อาการดีขึ้นมากแล้ว ทุกครั้งที่ได้เห็นรอยยิ้มของลูกชายและความสบายใจของคุณพ่อ ฉันก็รู้สึกว่าการเสียสละของฉันนั้นคุ้มค่าในวันหนึ่ง ขณะที่ฉันกำลังพาน้องไทม์ไปเดินเล่นในสวนสาธารณะใกล้คฤหาสน์ น้องไทม์วิ่งเล่นอย่างสนุกสนาน หัวเราะเสียงดังด้วยความสดใส จู่ ๆ เขาก็สะดุดล้มลงกับพื้น หัวเข่าถลอกเล็กน้อย น้องไทม์เริ่มร้องไห้จ้าด้วยความเจ็บปวดฉันรีบวิ่งเข้าไปหาลูกชาย กอดเขาไว้แน่น พยายามปลอบโยน “ไม่เป็นไรนะลูก ไม่เป็นไรครับคนเก่ง”ขณะที่ฉันกำลังปลอบน้องไทม์อยู่นั้น ฉันก็เห็นภูผาเดินเข้ามา เขาคงจะเพิ่งกลับมาจากทำงานและเห็นเหตุการณ์พอดี ใบหน้าของเขาดูเคร่งขรึม แต่แววตาของเขากลับเต็มไปด้วยความกังวลอย่างเห็นได้ชัดภูผารีบเด
Terakhir Diperbarui : 2025-06-17 Baca selengkapnya