All Chapters of เจ้าสาวสัญญารักของซีอีโอเลือดเย็น: Chapter 51 - Chapter 60

หลังจากงานเลี้ยงการกุศลในคืนนั้น ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับภูผาดูเหมือนจะเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย กำแพงน้ำแข็งที่เคยสูงตระหง่านเริ่มมีรอยร้าว ถึงแม้เขาจะยังคงทำตัวเย็นชาและห่างเหินในบางครั้ง แต่ฉันก็สัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนที่แฝงอยู่ลึก ๆ ในตัวเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลาที่เขาอยู่กับน้องไทม์ฉันยังคงทำหน้าที่ในแต่ละวันของตัวเอง ทั้งการดูแลน้องไทม์ การไปทำงานที่ร้านกาแฟ และการดูแลคุณพ่อที่อาการดีขึ้นมากแล้ว ทุกครั้งที่ได้เห็นรอยยิ้มของลูกชายและความสบายใจของคุณพ่อ ฉันก็รู้สึกว่าการเสียสละของฉันนั้นคุ้มค่าในวันหนึ่ง ขณะที่ฉันกำลังพาน้องไทม์ไปเดินเล่นในสวนสาธารณะใกล้คฤหาสน์ น้องไทม์วิ่งเล่นอย่างสนุกสนาน หัวเราะเสียงดังด้วยความสดใส จู่ ๆ เขาก็สะดุดล้มลงกับพื้น หัวเข่าถลอกเล็กน้อย น้องไทม์เริ่มร้องไห้จ้าด้วยความเจ็บปวดฉันรีบวิ่งเข้าไปหาลูกชาย กอดเขาไว้แน่น พยายามปลอบโยน “ไม่เป็นไรนะลูก ไม่เป็นไรครับคนเก่ง”ขณะที่ฉันกำลังปลอบน้องไทม์อยู่นั้น ฉันก็เห็นภูผาเดินเข้ามา เขาคงจะเพิ่งกลับมาจากทำงานและเห็นเหตุการณ์พอดี ใบหน้าของเขาดูเคร่งขรึม แต่แววตาของเขากลับเต็มไปด้วยความกังวลอย่างเห็นได้ชัดภูผารีบเด

วันเวลาผ่านไปอย่างช้า ๆ ฉันยังคงใช้ชีวิตในคฤหาสน์ของภูผาภายใต้ความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนนี้ ฉันยังคงทำงานที่ร้านกาแฟเล็ก ๆ แห่งนั้น เพราะรู้สึกว่าการได้ออกไปเผชิญโลกภายนอก ทำให้ฉันได้หายใจและไม่รู้สึกจมดิ่งกับความรู้สึกอ้างว้างในคฤหาสน์มากเกินไปในตอนเย็น ฉันจะรีบกลับมายังคฤหาสน์เพื่อดูแลน้องไทม์และใช้เวลาร่วมกับคุณพ่อ ซึ่งภูผาก็ยังคงอนุญาตให้คุณพ่อมาเยี่ยมหลานชายได้เสมอฉันสังเกตเห็นว่าภูผาเริ่มใช้เวลากับน้องไทม์มากขึ้น เขาอาจจะไม่ได้แสดงออกอย่างชัดเจน แต่ฉันเห็นรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของเขาเวลาที่น้องไทม์เข้ามาอ้อน หรือเวลาที่เขาพาลูกชายไปเล่นในสวน บางครั้งฉันก็ได้ยินเสียงหัวเราะของภูผาดังออกมาจากห้องของน้องไทม์ ซึ่งเป็นเสียงที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนในวันหนึ่ง ขณะที่ฉันกำลังนั่งทำงานอยู่ในห้องสมุด ภูผาเดินเข้ามาในห้อง เขาไม่ได้มาทำงาน แต่กลับเดินตรงไปยังชั้นหนังสือที่เก็บอัลบั้มรูปเก่าๆ ของเขาไว้ เขาหยิบอัลบั้มรูปนั้นขึ้นมาเปิดดูอย่างเงียบ ๆฉันมองเขาอยู่ห่าง ๆ สังเกตเห็นสีหน้าของเขาที่เปลี่ยนไปเมื่อเขาพลิกดูรูปภาพเหล่านั้น มีทั้งความเศร้า ความเจ็บปวด และความคิดถึงปรากฏอยู่ในดวงตาคมกริบคู

หลังจากเหตุการณ์วันนั้นที่ภูผาขับรถมารับฉันท่ามกลางสายฝน ความรู้สึกห่างเหินระหว่างเราดูเหมือนจะลดน้อยลงไปอีกนิด ภูผายังคงเป็นคนเงียบขรึมเช่นเดิม แต่ฉันสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงเล็ก ๆ น้อย ๆ ในท่าทีของเขาที่มีต่อฉันในบางครั้งที่ฉันกลับจากทำงานและเดินเข้ามาในคฤหาสน์ ฉันจะเห็นภูผานั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น อ่านหนังสือพิมพ์หรือทำงานอยู่ เขามักจะเงยหน้าขึ้นมามองฉันเล็กน้อย และพยักหน้าให้เบา ๆ เป็นเชิงทักทาย ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยทำมาก่อนฉันยังคงใช้เวลาส่วนใหญ่กับน้องไทม์ และคุณพ่อที่มาเยี่ยมคฤหาสน์ ภูผาก็ยังคงอนุญาตให้คุณพ่อเข้ามาเยี่ยมหลานได้เสมอ และบางครั้งเขาก็จะมาร่วมนั่งเล่นกับน้องไทม์ด้วย แม้จะไม่ได้พูดอะไรมากนัก แต่ฉันก็เห็นรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของเขาเวลาที่น้องไทม์เข้ามาอ้อน หรือเล่นสนุกกับเขาวันหนึ่ง ขณะที่ฉันกำลังพาน้องไทม์ลงไปเดินเล่นในสวนของคฤหาสน์ ฉันเห็นภูผากำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ริมสระน้ำ ใบหน้าของเขาดูเคร่งเครียดกว่าปกติ ฉันแอบได้ยินเขาพูดถึงเรื่องธุรกิจบางอย่างที่ดูเหมือนจะมีปัญหา“ครับ… ผมเข้าใจว่ามันยาก แต่เราต้องหาทางออกให้ได้” ภูผาพูดด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด “เราจะปล

ความผูกพันที่ก่อร่างขึ้นทีละน้อยระหว่างฉัน ภูผา และน้องไทม์ ทำให้บรรยากาศในคฤหาสน์ดูอบอุ่นและมีชีวิตชีวามากขึ้นกว่าเดิม ฉันเริ่มคุ้นชินกับการมีภูผาอยู่ข้าง ๆ ไม่ว่าจะในเวลาทานอาหารเช้า หรือช่วงเย็นที่เราสามคนใช้เวลาร่วมกันวันหนึ่ง ขณะที่ฉันกำลังพาน้องไทม์เดินเล่นในสวนของคฤหาสน์ น้องไทม์วิ่งไปเจอรถของเล่นคันเล็ก ๆ คันหนึ่งที่ดูเก่าและมีฝุ่นเกาะอยู่“แม่ครับ! รถของเล่นใครครับ” น้องไทม์ถามด้วยความตื่นเต้นฉันก้มลงมองรถของเล่นคันนั้น มันเป็นรถสปอร์ตคันเล็กสีแดงสด ดูเหมือนจะเป็นรถของเล่นที่ถูกเก็บไว้นานแล้ว“ไม่รู้สิลูก คงจะเป็นของเก่าของปะป๊ามั้ง” ฉันตอบพลางลูบผมลูกชายเบา ๆทันใดนั้น ภูผาก็เดินเข้ามาในสวน เขาคงจะเพิ่งกลับจากทำงานและลงมาเดินเล่น“ปะป๊า! รถของเล่นใครครับ” น้องไทม์วิ่งไปหาภูผาพร้อมกับชูรถของเล่นคันนั้นขึ้นมาภูผามองรถของเล่นในมือน้องไทม์ แววตาของเขาฉายแววบางอย่างที่ฉันไม่อาจเข้าใจ อาจจะเป็นความทรงจำ หรือความรู้สึกอื่น ๆ ที่ถูกเก็บซ่อนไว้ลึก ๆ“รถของเล่นของปะป๊าเอง” ภูผาตอบเสียงแผ่ว “เป็นของที่ฉันเคยเล่นตอนเด็ก ๆ”“ปะป๊าเล่นด้วยกันไหมครับ” น้องไทม์ถามอย่างสดใสภูผายิ้มจาง ๆ

คำตอบของภูผาที่ว่าผู้หญิงที่ฉันเห็นที่โรงเรียนอนุบาลคือป้าของเขา และเขาไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้ ทำให้ฉันยิ่งรู้สึกสงสัยมากขึ้น ค่ำคืนนั้นฉันนอนไม่หลับ ฉันพยายามนึกย้อนถึงสิ่งที่ภูผาเคยเล่าเกี่ยวกับครอบครัวของเขา และเรื่องราวในอดีตที่ฉันพอจะทราบมาวันรุ่งขึ้น หลังจากส่งน้องไทม์ที่โรงเรียนอนุบาลแล้ว ฉันตัดสินใจที่จะลองหาข้อมูลเกี่ยวกับป้าของภูผา ฉันรู้ว่าเรื่องราวของตระกูลวรธนามักจะถูกเขียนถึงในหน้าหนังสือพิมพ์และนิตยสารเก่า ๆ ฉันจึงกลับไปที่ห้องสมุดของคฤหาสน์ และเริ่มค้นหาข้อมูลอีกครั้งฉันใช้เวลาเกือบทั้งวันอยู่ในห้องสมุด กวาดสายตาอ่านหนังสือพิมพ์เก่า ๆ และนิตยสารที่เกี่ยวข้องกับตระกูลวรธนา เพื่อหวังว่าจะเจอเบาะแสบางอย่างที่จะไขปริศนาในใจฉันได้ในที่สุด สายตาของฉันก็ไปสะดุดเข้ากับบทความเก่า ๆ ในหนังสือพิมพ์ที่เก็บรวบรวมไว้ บทความนั้นเขียนเกี่ยวกับข่าวเศร้าของตระกูลวรธนาเมื่อหลายปีก่อน นอกจากข่าวการเสียชีวิตของคุณหญิงธารา มารดาของภูผา และการทุจริตที่เกี่ยวข้องกับพี่ชายของเขาแล้ว ยังมีเรื่องราวของ ‘คุณธิดา’ น้องสาวของคุณหญิงธารา ซึ่งเป็นป้าของภูผาด้วยบทความระบุว่า คุณธิดาเป็นคนรักและผูกพ