Tous les chapitres de : Chapitre 31 - Chapitre 40

รถโดยสารประจำทางเคลื่อนตัวออกจากสถานีขนส่งอย่างช้า ๆ ฉันมองแสงไฟของกรุงเทพฯ ที่ค่อย ๆ ลับหายไปในความมืดมิดเบื้องหลัง ความรู้สึกเจ็บปวดจากการถูกทอดทิ้งและถูกกล่าวหา ยังคงกัดกินหัวใจ แต่ฉันก็พยายามเข้มแข็งเพื่อลูกชายที่หลับอยู่ในอ้อมกอดฉันจองตั๋วไปจังหวัดเชียงใหม่ด้วยเหตุผลที่ว่าเป็นเมืองใหญ่และมีความเจริญมากที่สุดในภาคเหนือ ฉันไม่ได้เลือกสิ่งนี้เพื่อตัวเอง แต่ฉันเลือกเพื่อให้ลูกชายของฉันสุขสบายที่สุด หากเลือกไปจังหวัดอื่นอาจทำให้ชีวิตลูกของฉันลำบาก การอยู่ในเมืองที่มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครันคงดีกับน้องไทม์มากที่สุด ฉันหวังว่าที่นั่นจะไม่มีใครตามหาฉันเจอ และฉันจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่กับน้องไทม์อย่างสงบสุขตลอดการเดินทางที่ยาวนาน ฉันไม่ได้หลับเลยแม้แต่น้อย สายตาของฉันจับจ้องไปที่น้องไทม์ที่หลับปุ๋ย ใบหน้าเล็ก ๆ ของเขาดูอ่อนโยนและไร้เดียงสา ฉันได้แต่ภาวนาให้เขาไม่ต้องมารับรู้เรื่องราวอันเจ็บปวดในอดีตของผู้ใหญ่เมื่อรถโดยสารมาถึงสถานีปลายทางในตอนเช้าตรู่ ฉันจูงมือน้องไทม์ลงจากรถ เราสองคนยืนอยู่ท่ามกลางความวุ่นวายของสถานีขนส่งในเมืองที่ไม่คุ้นเคย ฉันมองไปรอบ ๆ ด้วยความรู้สึกสับสนและไร้จุดห

เชียงใหม่ยามเช้าตรู่มีอากาศเย็นสบายและเงียบสงบ ฉันยืนอยู่ริมหน้าต่างห้องพักชั่วคราวที่เพื่อนของแก้วเมตตาให้พักอาศัย น้องไทม์กำลังหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงเล็ก ๆ ที่จัดไว้ให้ ฉันมองออกไปนอกหน้าต่าง มองเห็นหลังคาบ้านเรือนโบราณสลับกับตึกสมัยใหม่ ความรู้สึกว้าเหว่เกาะกินใจ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตของฉันจะมาถึงจุดนี้ จุดที่ฉันต้องพาลูกชายหนีออกจากทุกสิ่งทุกอย่างที่คุ้นเคยผ่านมาหนึ่งวันแล้วนับตั้งแต่ฉันมาถึงที่นี่ แก้วโทรมาหาฉันหลายครั้งเพื่อสอบถามความเป็นอยู่และพยายามหาทางช่วยเหลือเรื่องงานให้ ฉันซาบซึ้งในน้ำใจของเพื่อนรัก แต่ลึก ๆ แล้ว ฉันก็ยังคงกังวลกับอนาคตที่ยังมืดมิด“แม่ครับ... หิวแล้วครับ” เสียงเล็ก ๆ ของน้องไทม์ดังขึ้น ทำให้ฉันหันไปมองลูกชาย เด็กชายตื่นขึ้นมาแล้ว และกำลังนั่งขยี้ตาอยู่บนเตียงฉันรีบเดินไปหาลูกชาย กอดเขาเบา ๆ “ตื่นแล้วเหรอครับคนเก่ง หิวแล้วใช่ไหม เดี๋ยวแม่หาอะไรอร่อยๆ ให้กินนะ”ฉันพาน้องไทม์ลงไปหาซื้ออาหารเช้าที่ตลาดใกล้ ๆ ห้องพัก บรรยากาศของตลาดที่คึกคักไปด้วยผู้คนและกลิ่นอาหารหลากหลายชนิดช่วยให้ความรู้สึกอ้างว้างในใจของฉันลดลงไปได้บ้าง น้องไทม์ดูจะตื่นเต้นกับสิ่งแปลกใหม

วันเวลาในเชียงใหม่ค่อย ๆ ดำเนินไปอย่างช้า ๆ สำหรับฉัน ฉันพยายามอย่างเต็มที่ที่จะสร้างชีวิตใหม่ที่มั่นคงให้กับตัวเองและน้องไทม์ งานในร้านกาแฟแม้จะเหนื่อยแต่ก็พอมีรายได้จุนเจือชีวิตให้ผ่านพ้นไปวัน ๆฉันเริ่มคุ้นเคยกับเส้นทางในเมืองมากขึ้น และน้องไทม์ก็เริ่มปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ ๆ ได้เป็นอย่างดี เด็กชายมักจะวิ่งเล่นในสวนสาธารณะใกล้ ๆ ห้องพักกับเพื่อนใหม่ที่เพิ่งรู้จัก“พี่ลินินคะ มีพัสดุมาส่งค่ะ” เสียงพิม เพื่อนร่วมงานในร้านกาแฟเอ่ยขึ้นฉันหันไปรับกล่องพัสดุขนาดเล็ก มันเป็นกล่องสีน้ำตาลธรรมดา ไม่มีชื่อผู้ส่ง แต่มีที่อยู่ผู้รับเป็นชื่อของฉัน“พัสดุอะไรคะ ไม่เห็นมีชื่อผู้ส่งเลย” พิมถามด้วยความสงสัยฉันเองก็รู้สึกแปลกใจและเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ ฉันบอกให้พิมไปดูแลลูกค้าก่อน ก่อนจะถือกล่องพัสดุเข้าไปในมุมสงบของร้าน มือของฉันสั่นเล็กน้อยเมื่อแกะกล่องออก ข้างในมีตุ๊กตาหมีตัวเล็ก ๆ หนึ่งตัว ตุ๊กตาหมีตัวนี้คุ้นตาเธออย่างประหลาด ราวกับเคยเห็นที่ไหนมาก่อนแล้วสายตาของฉันก็เหลือบไปเห็นการ์ดเล็ก ๆ ที่เสียบอยู่กับตุ๊กตาหมี... คิดถึงเสมอ... daddyลายมือเขียนหวัด ๆ ที่ดูคุ้นตา ข้อความสั้น ๆ แค่นั

สายลมยามเช้าของเชียงใหม่พัดเอื่อยผ่านใบหน้า ฉันจูงมือน้องไทม์เดินออกจากห้องพักชั่วคราว มุ่งหน้าไปยังร้านกาแฟที่ฉันทำงานอยู่ แม้เมื่อคืนจะนอนไม่หลับเพราะจมอยู่กับความคิดเรื่องตุ๊กตาหมีและข้อความปริศนา แต่ฉันก็พยายามเก็บซ่อนความกังวลไว้ภายใต้รอยยิ้มจาง ๆ เพื่อไม่ให้ลูกชายสังเกตเห็น น้องไทม์เดินเตาะแตะอย่างร่าเริง เขามองสิ่งรอบตัวด้วยความสนใจ ใครจะรู้ว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า โลกของพวกเราอาจจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปเมื่อมาถึงหน้าร้านกาแฟ ฉันเห็นพิม เพื่อนร่วมงานกำลังยืนกวาดหน้าร้านอยู่ เธอหันมาส่งยิ้มให้ฉัน แต่ฉันกลับรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นรถยนต์คันหรูสีดำจอดอยู่ไม่ไกลจากร้าน มันเป็นรถที่คุ้นตา... รถของภูผา!หัวใจของฉันเต้นระรัวราวกับกลองศึก ความกลัวเข้าเกาะกุมไปทั่วทั้งร่าง ‘เขามาแล้วจริง ๆ ด้วย!’ ฉันกำมือแน่น พยายามรวบรวมสติทั้งหมดที่มี“พี่ลินิน มาแล้วเหรอคะ” พิมเอ่ยทักด้วยรอยยิ้มสดใส เธอคงไม่รู้เลยว่าภัยกำลังจะมาถึงตัวยังไม่ทันที่ฉันจะได้ตอบอะไร ประตูรถคันหรูก็เปิดออก ร่างสูงสง่าในชุดสูทสีเข้มก้าวลงมาจากรถ ดวงตาคมกริบของเขาจ้องมองมาที่ฉันอย่างไม่ลดละ ใบหน้าของ

ฉันทรุดตัวลงกับพื้นร้านกาแฟ กอดน้องไทม์ไว้แน่น ปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมาอย่างไม่อายใคร ความเจ็บปวดจากการถูกภูผาข่มขู่ว่าจะพรากลูกชายไปนั้นรุนแรงเกินกว่าที่ฉันจะรับไหว น้องไทม์เองก็ร้องไห้จ้า ซบหน้าเข้ากับอกของฉัน พิมรีบเข้ามาประคองฉันด้วยใบหน้าตกใจและเป็นห่วง“พี่ลินิน… ใจเย็นก่อนนะคะ พี่โอเคไหมคะ?!” พิมถามเสียงสั่นฉันส่ายหน้า ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ในตอนนี้ ฉันได้แต่กอดลูกชายไว้แน่นราวกับกลัวว่าเขาจะหายไปในพริบตาหลังจากตั้งสติได้เล็กน้อย ฉันพาน้องไทม์กลับมาที่ห้องพัก พิมอาสาจะมาช่วยดูแลน้องไทม์ให้ก่อน เพื่อให้ฉันได้พักผ่อนและคิดหาทางออก ฉันขอบคุณพิมจากใจจริง อย่างน้อยในสถานการณ์ที่มืดมิดนี้ ฉันก็ยังมีเพื่อนที่ดีอยู่ข้าง ๆฉันนั่งอยู่บนเตียง จ้องมองใบหน้าใสซื่อของน้องไทม์ที่หลับปุ๋ยอยู่ในอ้อมกอดของพิม ความรักและความห่วงใยเอ่อท่วมท้นในใจ ฉันรู้ดีว่าฉันไม่สามารถปล่อยให้ภูผาพรากลูกชายคนเดียวไปได้เด็ดขาด ฉันจะต้องสู้เพื่อเขา ไม่ว่าจะต้องแลกมาด้วยอะไรก็ตามฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดโทรหาแก้วอีกครั้ง“แก้ว… ภูผามาแล้ว” ฉันพูดด้วยเสียงที่แหบแห้ง “เขาขู่ว่าจะฟ้องศาล จะใช้กฎหมายเพื่อแย่งน้องไท