Semua Bab เจ้าสาวสัญญารักของซีอีโอเลือดเย็น: Bab 11 - Bab 20

หลังจากวันนั้นที่ฉันพยายามจะอธิบายเรื่องอดีตให้ภูผาฟัง แต่ก็ไม่เป็นผล ความรู้สึกผิดบาปและความคับข้องใจก็ยิ่งเกาะกินใจฉันมากขึ้น ฉันรู้ดีว่าการจะทำให้เขาเข้าใจและให้อภัยฉันเป็นเรื่องยากเย็นแสนเข็ญชีวิตในคฤหาสน์ของภูผาดำเนินต่อไปอย่างเงียบงัน ความสัมพันธ์ของเรายังคงเป็นไปตามสัญญาที่ไร้หัวใจ เขาเป็นเหมือนเจ้าของบ้าน ส่วนฉันก็เป็นเพียงผู้อยู่อาศัยที่มาอาศัยชายคาของเขา ไม่มีคำพูดใด ๆ เกินเลยจากความจำเป็น ไม่มีแม้แต่การสบตาที่นานเกินไปฉันใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในห้องสมุด เพื่อหลีกหนีจากความเงียบเหงาและอึดอัดที่แผ่ซ่านไปทั่วบ้าน หนังสือกลายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันในเวลานี้ มันพาฉันไปสู่โลกอื่นชั่วขณะหนึ่ง โลกที่ฉันไม่ต้องคิดถึงเรื่องความลับของลูกชาย เรื่องพ่อที่กำลังฟื้นตัว และเรื่องของภูผาฉันยังคงไปเยี่ยมพ่อที่โรงพยาบาลทุกวัน อาการของท่านดีขึ้นเรื่อย ๆ จนคุณหมอบอกว่าอีกไม่นานก็อาจจะกลับบ้านได้ นั่นเป็นข่าวดีเพียงไม่กี่อย่างที่ทำให้ฉันรู้สึกมีความสุขได้บ้างในทุก ๆ ครั้งที่ได้คุยกับพ่อ ฉันก็ยิ่งรู้สึกผิดที่ต้องปกปิดเรื่องราวทั้งหมดเอาไว้ พ่อคงไม่รู้ว่าฉันต้องแลกอะไรมาบ้างเพื่อให้ท่านหายดี

หลังจากการเผชิญหน้ากับภูผาที่โรงพยาบาล หัวใจของฉันก็เต้นระรัวไม่หาย ฉันรู้ดีว่าคำโกหกเรื่องที่ฉันมาเยี่ยมเพื่อนคงไม่ได้ทำให้เขาสงสัยไปมากกว่านี้ แต่ฉันก็ยังคงกังวลว่าเขาอาจจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง หรือจับพิรุธฉันได้ฉันเดินเข้าไปในห้องพักฟื้นของน้องไทม์ เขานอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงเล็ก ๆ ใบหน้าซูบเซียวเล็กน้อย แต่ไม่มีอาการไข้สูงแล้ว ฉันจับมือเล็ก ๆ ของลูกชายเบา ๆ ความรู้สึกรักและห่วงใยเอ่อท่วมท้นในใจ“น้องไทม์ไม่เป็นอะไรมากหรอกแก ไม่ต้องเป็นห่วงนะ” แก้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เธอคงเห็นสีหน้ากังวลของฉัน“ฉันรู้สึกลำบากใจจริง ๆ แก้ว” ฉันตอบเสียงแผ่ว “ฉันไม่อยากให้น้องไทม์ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ถ้าภูผารู้ความจริง…”“ไม่ต้องคิดมากนะ” แก้วจับมือฉันแน่น “ฉันจะช่วยเธอปกป้องน้องไทม์เอง เราจะไม่มีทางให้ใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาด”คำพูดของแก้วทำให้ฉันรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาบ้าง อย่างน้อยฉันก็ยังมีเพื่อนคนหนึ่งที่อยู่ข้าง ๆ และพร้อมจะช่วยฉันเสมอฉันอยู่ดูแลน้องไทม์จนกระทั่งอาการดีขึ้น และหมออนุญาตให้กลับบ้านได้ในวันถัดไป ฉันพาเขากลับไปที่ห้องเช่าของฉัน และดูแลพ่อที่นั่นด้วย โชคดีที่พ่อของฉันไม่ได้สงสัยอะ

หลังจากเหตุการณ์ที่ภูผาส่งคนมาสืบเรื่องราวของฉัน ความหวาดระแวงก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตฉันไปแล้ว ทุกย่างก้าวในคฤหาสน์ของเขา ฉันต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ ราวกับกำลังเดินอยู่บนคมมีด ฉันไม่รู้ว่าเขาจะเปิดเผยเรื่องราวของน้องไทม์เมื่อไหร่ หรือจะใช้มันเป็นเครื่องมืออะไรอีกฉันใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการดูแลพ่อที่ห้องเช่า การได้อยู่ใกล้ท่านทำให้ฉันรู้สึกสงบและมีกำลังใจมากขึ้น พ่อของฉันเริ่มเดินได้แล้ว แม้จะยังไม่คล่องตัวนัก แต่ก็นับว่าเป็นสัญญาณที่ดี“พ่อคะ… ลินินคิดว่าพ่อควรจะไปหาหมอตรวจร่างกายอีกครั้งนะคะ” ฉันเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นพ่อไอเล็กน้อย“ไม่เป็นไรหรอกลูก พ่อดีขึ้นเยอะแล้ว” พ่อตอบยิ้ม ๆ “อย่าห่วงพ่อเลย ห่วงตัวเองดีกว่านะ”ฉันยิ้มให้พ่อ แต่ในใจกลับถอนหายใจ ฉันไม่มีวันบอกพ่อได้หรอกว่าฉันกำลังเผชิญกับอะไรอยู่บ้าง และอีกหนึ่งเหตุผลที่ฉันต้องไปหาหมอบ่อย ๆ คือการพาน้องไทม์ไปตรวจสุขภาพตามนัด ซึ่งฉันก็ต้องทำอย่างลับ ๆ เสมอทุกครั้งที่ฉันกลับมาที่คฤหาสน์ของภูผา บรรยากาศก็ยังคงเต็มไปด้วยความเย็นชาและเงียบงัน ภูผายังคงทำตัวห่างเหินเหมือนเดิม ไม่มีการพูดคุยที่มากไปกว่าเรื่องจำเป็น เขามักจะกลับบ้านดึกดื่

“ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอคุณที่นี่” เสียงของผู้หญิงคนนั้นยังคงก้องอยู่ในหูของฉัน ใบหน้าของเธอสวยคม ดวงตาเฉี่ยวคมจับจ้องมาที่ฉันอย่างไม่เป็นมิตร ฉันพยายามนึกว่าเธอคือใคร แต่ก็ไม่มีภาพใด ๆ ผุดขึ้นในความทรงจำภูผาเอ่ยแนะนำ “ลินิน นี่คุณเหมยลี่ CEO บริษัทเครื่องสำอางชั้นนำ เธอเป็นพาร์ทเนอร์คนสำคัญของฉัน”เหมยลี่… ชื่อนี้คุ้นหูเหลือเกิน ฉันเคยแอบได้ยินภูผาพูดถึงชื่อนี้บ่อย ๆ แต่ก็ไม่เคยคิดว่าจะได้มาเจอกันในสถานการณ์แบบนี้“สวัสดีค่ะคุณเหมยลี่” ฉันยิ้มทักทายตามมารยาท พยายามเก็บซ่อนความรู้สึกไม่สบายใจไว้ภายใต้รอยยิ้ม“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณลินิน” เหมยลี่ยิ้มตอบ แต่รอยยิ้มของเธอดูเย็นชาและแฝงไว้ด้วยความรู้สึกที่ฉันอ่านไม่ออก “ฉันได้ยินชื่อคุณมานานแล้วค่ะ”คำพูดของเธอทำให้ฉันยิ่งรู้สึกประหม่า ‘เธอได้ยินชื่อฉันมานานแล้วอย่างนั้นหรือ? เธอรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับฉันบ้าง?’ ฉันสัมผัสได้ถึงแรงบีบเบา ๆ ที่แขนของฉัน ภูผากำลังบีบแขนฉันราวกับเป็นการเตือนให้ฉันระมัดระวังตัว“ฉันกับคุณเหมยลี่มีเรื่องต้องคุยกันเล็กน้อย” ภูผาพูดขึ้น เขาปล่อยมือจากแขนฉัน และหันไปพูดกับเหมยลี่ “เธอกลับไปรอที่โต๊ะได้เลยลินิน”ฉันพ

หลังจากเหตุการณ์ในงานเลี้ยงที่ทำให้ฉันต้องเผชิญหน้ากับทั้งเหมยลี่และคุณธนกร ความรู้สึกของฉันก็สับสนปนเปกันไปหมด ฉันยังคงไม่เข้าใจว่าเหมยลี่เกี่ยวข้องอะไรกับภูผาถึงได้แสดงออกถึงความไม่พอใจฉันอย่างชัดเจน ส่วนคุณธนกร… การกลับมาของเขาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกเปิดแผลเก่า และความกลัวว่าความลับของน้องไทม์จะถูกเปิดเผยก็ยิ่งทวีคูณภูผาขับรถกลับคฤหาสน์ด้วยความเงียบงัน ไม่มีคำพูดใด ๆ หลุดออกจากปากเขา ฉันเองก็เลือกที่จะเงียบ ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นพูดอะไรดี บรรยากาศในรถเต็มไปด้วยความอึดอัดและตึงเครียดเมื่อมาถึงคฤหาสน์ ฉันรีบก้าวลงจากรถและเดินตรงไปยังห้องของตัวเองทันที ฉันต้องการอยู่คนเดียว อยากจะหนีจากทุกสิ่งที่กำลังถาโถมเข้ามาฉันทิ้งตัวลงบนเตียงด้วยความอ่อนล้าทั้งกายและใจ ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูรูปน้องไทม์ ใบหน้าเล็ก ๆ ที่ไร้เดียงสาของเขาทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวด ‘แม่จะปกป้องหนูได้นานแค่ไหนนะลูก’ ฉันกระซิบในใจฉันรู้ดีว่าภูผากำลังสืบเรื่องราวของฉันอยู่ และการปรากฏตัวของคุณธนกรในวันนี้ อาจจะเป็นเบาะแสสำคัญที่ทำให้เขาเข้าใกล้ความจริงมากขึ้นตลอดทั้งคืน ฉันนอนไม่หลับ พลิกตัวไปมาบนเตียง ภาพของเหมยลี่ที่