All Chapters of เมื่อบอสสุดหล่อกลายร่างเป็นแมว: Chapter 11 - Chapter 20

เตมินทร์เชยคางคนที่หันมามองตาเยิ้มขึ้นสบตากัน ก่อนจะกดจูบลงไปที่ริมฝีปากอิ่มอย่างนุ่มนวลอ่อนหวาน ลิ้นทั้งคู่หยอกล้อเกี่ยวกระหวัดแลกเปลี่ยนลมหายใจ บดเบียดร่างกายเข้าหาราวจะหลอมรวมให้เป็นหนึ่ง ก่อนจะเแปรเปลี่ยนเป็นเร่าร้อนมากขึ้นเรื่อยๆตามอารมณ์ที่โหมกระพือขึ้น น้ำในอ่างสูงขึ้นมาจนถึงครึ่งเตมินทร์เอื้อมไปปิดมันไว้เพราะรู้ว่ายังไงก็ยังไม่ได้อาบง่ายๆมือหนายกตัวเจ้าขาขึ้นนั่งบนขอบอ่างก่อนจะแทรกตัวเข้าไปตรงกลางทันที ทั้งที่เตมินทร์คุกเข่าอยู่แบบนี้แต่กลับสูงจนสบตากับเจ้าขาได้ ปากหยักกดจูบลงที่ปากอิ่ม แก้มเนียนที่ขึ้นสีเรื่อ ไล่ลงมาถึงคอขาวและลาดไหล่เนียนจนเจ้าขาต้องจิกมือกับบ่ากว้างอย่างซ่านเสียวไปทั้งตัวมือหนากอบกุมอกอวบฟอนเฟ้นบีบขยำแรงๆอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะฉกลงมาครอบครองที่ปลายยอดถันจนเจ้าขาเชิดหน้าครางพร่า“อื้อ พี่เต…”ไม่ทันจะรับมือกับความเสียวที่ตีตื้นขึ้นมาเจ้าขาก็ต้องร้องเสียงหลงอีกครั้งเมื่อเตมินทร์เปลี่ยนเป้าหมายมาที่ส่วนล่างแทน มือเล็กจิกลงกับขอบอ่างพลางบิดเอวไปมาอย่างทรมานกับความหวามไหวที่เข้าเล่นงาน ลิ้นร้อนไล้เลียละเลงลงบนตุ่มเสียวถี่รัวจนเจ้าขาตัวกระตุก มือหนาจับขาเรียวแย

เตมินทร์บอกพลางนึกไปถึงคืนนั้นที่ได้เจอเจ้าขาคืนแรก กลิ่นหอมอ่อนของดอกแก้วที่โชยมาเข้าจมูกยามที่เตมินทร์กลายเป็นแมวนั่งมองพระจันทร์ด้วยความไม่สบอารมณ์อยู่นั้น ทำให้รู้ได้ทันทีว่านี่คือกลิ่นที่เตมินทร์ตามหามานาน มันเป็นความดึงดูดที่มีแค่เตมินทร์เท่านั้นที่รู้ ร่างกายตอบสนองต่อกลิ่นจนทนอยู่เฉยไม่ไหว ขยับลุกเดินตามไปหาทันทีด้วยความตื่นเต้นผสมความดีใจจนแทบวิ่ง แต่ไม่คิดว่าพอไปถึงจะเห็นคนสวยนั่งร้องไห้อยู่จนพลอยเศร้าไปด้วย แต่เพราะความตั้งใจที่มีมาแต่แรกทำให้เตมินทร์อดทนนั่งรอจนเจ้าขาหันมามอง“นั่นอ้อนแล้วเหรอคะ หน้าพี่เตดุมากเลย”เจ้าขาเบ้ปากเมื่อนึกถึงความอ้อนที่เตมินทร์บอกจนเจ้าตัวหัวเราะออกมาเบาๆพลางแก้ตัว“ก็พี่หงุดหงิดที่ต้องเป็นแมวนี่ เป็นทีไรก็อารมณ์เสียทุกทีนั่นแหละ แต่พอเจอเจ้าขาก็หายหงุดหงิดเลย”“เจ้าขาไม่อยากเชื่อเลย”เจ้าขาพึมพำออกมาอย่างไม่หายแปลกใจ บอกไปใครจะเชื่อลงกับเรื่องเหนือธรรมชาติแบบนี้“เชื่อเถอะครับ ก็เห็นกับตาแล้วนี่นา”“แล้วทำไม เวลาเจ้าขาได้กลิ่นพี่ถึงควบคุมตัวเองไม่ได้ เหมือนเจ้าขาไม่มีสติเลย”เจ้าขาถามอีกอย่างที่คาใจมานาน เพราะกลิ่นนี้ที่ว่าทำให้พลาดท่าจนกลายเ

คนที่มาหาแจ้งธุระด้วยรอยยิ้มใจดีที่เผื่อแผ่มาถึงเจ้าขาด้วย แต่เป็นเจ้าขาเองที่ตัวชาจนได้แต่ยิ้มแห้งกลับไปและรีบหลบสายตาออกมามองพื้นตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก สองมือที่ประสานอยู่ข้างหน้าบีบกันแน่นจนสั่น อยากเดินออกไปตอนนี้เหลือเกินแต่ดูจะไม่เหมาะสมเท่าไหร่หากทั้งคู่ยังยืนอยู่“ค่ะคุณท่าน ตอนนี้คุณเตว่างอยู่เชิญได้เลยค่ะ”เกวลินยิ้มเจื่อนหันมามองเจ้าขาที่ส่ายหัวเป็นเชิงว่าไม่เป็นไร เจ้าตัวถึงได้พาคนที่น่าจะเป็นแม่ของเตมินทร์และคู่หมั้นเข้าไปหาเจ้าของห้องทันที เจ้าขามองตามด้วยความรู้สึกที่ชาหนึบไปทั้งตัว คนที่ถูกเรียกว่าเป็นคู่หมั้นดูสวยสง่า เพียงแค่เห็นก็รับรู้ถึงความเหมาะสมอย่างที่หาอะไรมาโต้แย้งไม่ได้สักนิด เจ้าขาถอยหลังก่อนจะค่อยๆเดินกลับไปที่ของตัวเองอย่างมึนงง เรื่องที่ตั้งใจอยากถามตอนนี้คงไม่จำเป็นแล้ว เจ้าขายังจะต้องหาความชัดเจนอะไรอีก ในเมื่อตัวจริงก็มาให้เห็นอยู่ตรงหน้าขนาดนี้ เป็นตัวตลกอีกแล้วนะเจ้าขา—----------------------------------------เจ้าขาเดินหลบมาเข้าห้องน้ำเนื่องจากยังปรับอารมณ์ให้ปกติไม่ได้ หากกลับไปนั่งทำงานต่อตอนนี้คงได้ร้องไห้ออกมาแน่ๆ เหมือนวันนึงเจ้า

“คุณลินวันนี้ผมมีนัดใครอีกมั้ยครับ”เตมินทร์มาหยุดที่โต๊ะเลขาก่อนจะถามอย่างรีบร้อน ต่อให้มีงานตอนนี้ยังไงก็คงยกเลิกหมดอยู่ดี“ไม่แล้วค่ะ คุณเตจะกลับเลยใช่มั้ยคะ”“ครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวเลยฝากส่งแม่ผมด้วยครับ”“เอ่อ ค่ะ แต่คุณเตคะคือเมื่อกี้นี้น้องเจ้าขามาหาคุณเตนะคะ”เกวลินที่นึกขึ้นได้รีบบอกเพราะจริงๆก็แอบสงสารเจ้าขาไม่น้อยกับเรื่องที่ได้ยินมาจากเพื่อนที่แผนกอื่น ท่าทางนอบน้อมน่ารักแถมยังไม่เคยแสดงตัวว่าเป็นคนพิเศษของเตมินทร์สักครั้ง แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเจ้าขาไม่เป็นอย่างที่ใครๆว่าร้าย แต่เธอคนเดียวจะให้ไปแก้ข่าวกับคนทั้งบริษัทคงยาก ถ้าหากเตมินทร์เป็นคนจัดการยังไงก็ดีกว่าอยู่แล้ว ไหนจะเรื่องคู่หมั้นของเตมินทร์ที่คุณท่านพามาเปิดตัวอีก เจ้าขาน่าสงสารที่สุดจริงๆ“ว่าไงนะครับ”เตมินทร์ถึงกับชะงักเบิกตากว้าง ท่าทางนิ่งขรึมถูกแทนที่ด้วยความกังวลจนปิดไม่มิด“คือน้องจะมาพบคุณเตแต่ว่าคุณท่านมาก่อนน้องเลยไม่ได้เข้าไปค่ะ”“เค้าได้ยินอะไรไปบ้างครับ”เตมินทร์ถามด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียดจนเกวลินอึดอัดใจ ถึงจะไม่อยากก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวเจ้านายเท่าไหร่แต่บอกไปก็น่าจะดีกว่าไม่บอก“ก็…คุณท่านแนะนำ

เรื่องสถานะและข่าวลือเจ้าขาไม่ได้โกรธเตมินทร์สักนิด ความรู้สึกของเตมินทร์เจ้าขาก็รับรู้ว่าคนพี่ไม่เคยโกหกกัน แต่เรื่องคู่หมั้นเป็นอะไรที่เจ้าขาทำใจไม่ได้จริงๆ และถ้ามันคือเรื่องจริงเจ้าขาคงทำใจให้อภัยเตมินทร์ไม่ได้แน่ๆ ถึงจะแอบหวังว่าไม่ใช่แบบนั้นแต่การที่แม่เจ้าตัวมาประกาศเองใครจะคิดว่าไม่จริงได้อีก เจ้าขาไม่ได้กำลังหนีเตมินทร์แต่เจ้าขากำลังหนีจากความจริงที่เตมินทร์จะบอกกันต่างหาก เจ้าขาไม่อยากเป็นคนไม่ดีแต่เจ้าขาก็ชอบเตมินทร์ไปมากแล้วจริงๆร่างบางดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงเพราะไม่อยากได้ยินเสียงร้องที่ฟังทีไรก็เหมือนมีอะไรมาทิ่มที่กลางใจจนเจ็บปวด เพราะเป็นแมวที่เจ้าขาแพ้ถึงได้ทำใจยากเย็นในการต้องเมินเฉยแบบนี้ แค่นึกถึงร่างนุ่มนิ่มที่ร้องเรียกอยู่ข้างนอกเจ้าขาก็แทบห้ามตัวเองให้ลุกไปหาไม่ไหวแล้ว ทำไมต้องเป็นแมวที่เจ้าขาชอบด้วยนะซ่า….อยู่ดีๆเสียงฝนที่ตกลงมาก็ทำเจ้าขาตกใจตื่น ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตอนไหนด้วยซ้ำเพราะความเพลียและความเครียดที่สะสมมาทั้งวัน เสียงฟ้าร้องทำเอาร่างบางสะดุ้งอีกครั้งก่อนจะเบิกตาโตเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเตมินทร์นั่งอยู่ข้างนอก เจ้าขารีบเหวี่ยงผ้าห่มออกก่อนจะลงจากเตียงทันท