All Chapters of เมื่อบอสสุดหล่อกลายร่างเป็นแมว: Chapter 1 - Chapter 10

“เมี๊ยว”เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้งเมื่อเจ้าขายังคงมองไปที่เจ้าแมวนิ่งๆ แสงจันทร์ที่ส่องสว่างทำให้เจ้าขาพอจะมองออกว่าเจ้าแมวที่ส่งเสียงและสบตาอยู่นั้นเป็นแมวสามสีที่ตัวโตพอสมควร หางยาวเป็นพวงส่ายสะบัดไปมาก่อนร่างปุกปุยจะค่อยๆลุกขึ้นแล้วกระโดดจากระเบียงลงมายืนบนพื้นสี่เท้าค่อยๆเยื้องย่างเข้ามาใกล้เจ้าขาเรื่อยๆโดยที่เจ้าขายังคงมองไปนิ่งๆอย่างทำตัวไม่ถูก จนเมื่อเจ้าก้อนขนตัวโตมาหยุดตรงหน้า เจ้าขาที่ได้สบตาสีเทาอมฟ้านั่นถึงได้ยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู ดวงตาโตคมกริบกับหน้านิ่งๆนั่นดูยังไงก็ไม่น่าเป็นมิตร แต่หางที่ส่ายไปมาทำให้เจ้าขารู้ว่าเจ้าตัวตรงหน้าไม่ได้ดุร้ายอะไรแน่ๆ ไม่งั้นคงไม่เดินมาหาเธอง่ายๆแบบนี้“สีสวยจัง แอบออกมาเที่ยวสินะเรา”เจ้าขาทักทายเจ้าขนฟูตรงหน้า สบสายตาดุที่น่าเอ็นดูมากกว่าน่ากลัวก่อนจะยื่นมือออกไปให้ดม จมูกเล็กๆแตะลงที่ปลายนิ้วเพียงนิดก่อนจะละออกไปแล้วหันไปมองทางอื่นแทน เจ้าขายิ้มบางทั้งที่น้ำตายังคงไหลเหมือนลืมไปแล้วว่าตัวเองกำลังร้องไห้ ก่อนจะถามเจ้าแมวตรงหน้าอีกครั้งราวกับว่ามันจะตอบตัวเองได้“ชื่ออะไรเหรอ เจ้าสามสี”เจ้าขาถาม ถือวิสาสะเรียกตามสีที่เจ้าแมวตรงหน้ามี ก่อนจ

และมันก็เกิดขึ้นแบบนั้นจนผ่านไปเป็นอาทิตย์ทำให้เจ้าขาระแวงการนอนหลับจนหลับไม่สนิทนัก แต่พอได้หลับลึกจริงๆทุกอย่างก็เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเจ้าขาเริ่มไม่สบายใจ ในฝันเจ้าขามีความสุขก็จริงแต่พอตื่นขึ้นมาก็ทำให้กังวลและหวาดระแวงไปทั่วจนเครียดขึ้นมา เจ้ามูนที่เจอกันคืนนั้นก็หายหน้าไม่มาให้เห็นอีกจนเจ้าขาเหงา ได้แต่ไปนั่งรอจนดึกทุกคืนที่ระเบียงนอกห้องจนไร้วี่แววแมวสามสีถึงได้กลับเข้ามานอน แล้วก็ฝันแบบเดิมซ้ำๆอยู่ทุกคืน เจ้าขาไม่สามารถตื่นขึ้นมาแม้จะอยากต่อต้าน สิ่งเดียวที่ชัดเจนจนลืมไม่ลงก็คือกลิ่นหอมเย็นราวอยู่ในป่าลึกที่มอมเมาเธอจนเคลิบเคลิ้มอยู่ทุกวัน จนเริ่มอยากจะรู้ว่าตัวเองฝันถึงใครกันแน่—-----------------------------------------------“ไงเจ้าขา หน้าตาดูไม่ค่อยสดชื่นเลยนะ”เสียงทักทายจากด้านหลังดังขึ้นให้เจ้าขาหันไปมองร่างสมส่วนหน้าตาสดใสของอิงฟ้า รุ่นพี่ร่วมแผนกที่ใจดีกับเธอเสมอ “หนูนอนไม่ค่อยหลับค่ะพี่อิง วันนี้ก็สวยเหมือนเดิมเลยนะคะ”เจ้าขายิ้มให้ก่อนจะตอบแล้วตบท้ายด้วยการชมอีกคนไปเพราะแต่ละวันอิงฟ้ามักมากับแฟชั่นที่หลากหลายไม่เคยซ้ำกัน กลายเป็นคนที่ใครๆก็ชอบมองและคุยด้วยเพราะเ

เจ้าขารีบปลดเข็มขัดออก ก่อนจะวิ่งตามเจ้าของรถที่หันหลังเดินไม่รอเธอ ในใจก็นึกต่อว่าที่ถึงไม่ดุแต่ก็ดูเย็นชาจนเธอหวาดหวั่นไปหมด ทั้งที่การตามคนแปลกหน้าขึ้นห้องมันอันตรายแต่เจ้าขาคิดว่าการขัดใจคนๆนี้น่าจะอันตรายมากกว่า อย่างน้อยจากท่าทางที่ไม่ได้พิศวาสเธอก็ทำให้โล่งใจไปหนึ่งอย่าง เหลือแค่ภาวนาไม่ให้อีกคนโมโหแล้วฆ่าเธอทิ้งเท่านั้นเจ้าขามองไปรอบๆเมื่อขึ้นมาถึงชั้นที่น่าจะสูงสุดแล้ว แต่กลับพบเพียงห้องเดียวที่อยู่บนนี้ แต่พอนึกถึงความร่ำรวยอีกคนก็ไม่แปลกใจนัก ร่างบางเดินตามเข้าห้องกว้างอย่างประหม่า พยายามทำตัวลีบเล็กที่สุดเพื่อจะได้ไม่ไปสร้างปัญหาใหม่อีกก่อนที่เจ้าขาจะต้องตาโตและร้องออกมาดังลั่นเมื่อหันไปเห็นว่าท่านรองประธานอย่างเตมินทร์กำลังถอดเสื้อเชิ้ตตัวปัญหาออกแล้วเดินตรงมาหาเธอ“ว้าย! ท่านคะ”เจ้าขาปิดตาก่อนจะร้องออกมาด้วยความตกใจ อยู่ดีๆคนที่บอกไม่ชอบแก้ผ้าอวดใครกลับมาถอดเสื้อโชว์กล้ามอวดเธอแบบนี้ เจ้าขาจะไม่ตกใจยังไงไหว ความเงียบเกิดขึ้นชั่วครู่ก่อนเจ้าขาจะได้ยินเสียงถอนหายใจหนักๆจนต้องลดมือลงดูคนตรงหน้า ไม่ทันได้เห็นอะไรชัดเตมินทร์ก็โยนเสื้อมาคลุมหัวเธอจนบดบังทุกสิ่งไปหมดทันที“ต

สวบ!“อ๊าา เจ็บ”เจ้าขาน้ำตาไหลเมื่อสิ่งแปลกปลอมใหญ่โตเข้ามาในส่วนที่ยังไม่เคยถูกใครล่วงล้ำเข้ามาก่อน ความเจ็บปวดแล่นริ้วจนอยากหยุด สองมือดันอกแกร่งพลางส่ายหน้าไปมาอย่างน่าสงสาร ความวาบหวามก่อนหน้าหายไปเมื่อความเจ็บนั้นชัดเจนกว่า“ซี้ด ครั้งแรกจริงๆด้วย อ่า”เสียงทุ้มครางพร่าเมื่อรับรู้ได้ถึงเนื้อเยื่อที่ท่อนลำทะลุผ่านเข้ามา ความคับแน่นเล่นงานจนต้องสูดปาก อยากกระแทกให้หนำใจแต่กลับต้องกดแช่ตัวตนอย่างใจเย็นเมื่อเห็นน้ำตาบนหน้าสวย“เจ็บ เจ้าขาเจ็บ ฮึก”“ชู่ว ไม่ร้องครับ เดี๋ยวก็หายเจ็บ”เสียงทุ้มเอ่ยชิดปากอิ่มก่อนจะมอบจูบอ่อนหวานให้เพื่อปลอบโยนคนที่กำลังสั่นกลัวและเจ็บปวด โหมดเร่าร้อนถูกเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนจนเจ้าขาเคลิบเคลิ้มอีกครั้งพร้อมทั้งกลิ่นหอมเย็นจากกายแกร่งที่แนบชิด ท่อนลำใหญ่โตที่คาอยู่เริ่มขยับเนิบนาบ ความคับเน่นเจ็บปวดเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกอื่นจนร่างบางจิกมือกับบ่ากว้างแน่น ปากร้อนละจูบออกมาก่อนเลื่อนลงไปที่คอขาวแล้วดูดดึงจนขึ้นรอย“อื้อ”เจ้าขาครางเครือกับความวาบหวามที่เพิ่มขึ้นทีละนิด อกอวบถูกดูดเม้มสลับบีบเคล้นจนแอ่นอกเข้าหาอย่างลืมตัว ก่อนจะต้องสะดุ้งสุดแรงเมื่อจุดกร

เป็นอาทิตย์แล้วตั้งแต่คืนนั้นที่เจ้าขาทำเรื่องไม่น่าให้อภัยลงไป เจ้าขาพยายามทำตัวให้ไร้ตัวตนที่สุด หลบเลี่ยงทุกอย่างที่จะทำให้เจอกับท่านรองประธานอย่างเตมินทร์ได้ ดีที่ปกติก็ไม่ได้มีอะไรให้ต้องไปยุ่งเกี่ยวกันอยู่แล้ว แถมได้ยินมาว่าช่วงนี้อีกคนติดประชุมอย่างหนักจนแทบไม่ได้เข้าห้องด้วยซ้ำเช้าวันนั้นที่เจ้าขารู้สึกตัวขึ้นมาได้ ก็รีบจัดการตัวเองแล้วออกมาจากคอนโดนั้นอย่างเร็วที่สุดแม้ขาจะสั่นจนเดินแทบไม่ไหวก็ตาม ใครจะคิดว่าคืนแรกเตมินทร์จะจัดหนักจนเกือบเช้าขนาดนั้น หลังจากนั้นที่ไม่ได้มีการติดต่ออะไรอีกเจ้าขาก็สบายใจไปว่าคนอย่างเตมินทร์คงไม่คิดอะไรมาก เจ้าตัวน่าจะผ่านเรื่องแบบนี้มาจนชินแล้วก็ได้ เจ้าขาไม่ได้อยากได้การรับผิดชอบอะไรหรอก แค่กลัวจะโดนโกรธจนทำงานต่อไม่ได้ก็เท่านั้นนึกย้อนกลับไปทีไรก็ละอายใจจนอยากขยุ้มหัวตัวเอง แค่กลิ่นนั่นที่มานึกได้ทีหลังว่าเหมือนกลิ่นเจ้ามูนทำเอาเจ้าขาเคลิบเคลิ้มไร้สติราวต้องมนต์จนทำเรื่องแบบนั้นลงไป การเสียครั้งแรกไม่ได้ทำให้เจ้าขาเป็นทุกข์แต่การไปเสียกับคนที่ไม่ควรนี่น่าทุกข์กว่า กว่าจะฝึกงานจบไม่รู้เจ้าขาจะเลี่ยงได้อีกนานแค่ไหนเลย“ไงเจ้าขา ไม่เจอกันหลายว