Pustaka
Cari
Beranda / Romance / Unexpectedly Yours, Doctor / Chapter 15 – Ang Pagkikita

Share

Chapter 15 – Ang Pagkikita

Penulis: SiaSays
last update Terakhir Diperbarui: 2025-06-13 02:11:17

Isang linggo mula nang bumalik ako sa Maynila, saka ako nagpasya.

Tumawag ako sa numero sa likod ng sulat na iniwan ni Mama.

Hindi ko alam kung saan ko hinugot ang lakas. Siguro dahil sa mga gabing ginigising ako ng tanong kung tama ba ang desisyong iwasan ang taong pinag-ugatan ng kalahati ng pagkatao ko. O baka dahil unti-unti ko nang natutunang harapin ang sarili kong kwento.

Nang sumagot ang babae sa kabilang linya, halos hindi ko mailabas ang boses ko.

“Celeste Ramirez po. Anak ni Lorena.”

Sandaling katahimikan.

Tapos, mahinang boses ng lalaki. “Celeste?”

Napapikit ako. Tinapik ang dibdib.

“Opo. Ako po ’yon.”

“Salamat sa pagtawag. Hindi ko alam kung kailan ko maririnig ang boses mo.”

Hindi ako sumagot agad. Tinitimbang ko pa kung handa na ba talaga ako.

“Gusto n’yo po ba akong makita?” tanong ko sa dulo.

“Oo. Kahit sandali lang.”

⸻

Biyernes ng hapon, nag-leave ako sa ospital. Tahimik akong naghanda, dala ang bag na parang mas mabigat sa dami ng iniisip ko. Hindi ko sinabi kay Mam
Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi
Bab Terkunci
Bab sebelumnya Bab selanjutnya

Bab terbaru

  • Unexpectedly Yours, Doctor   Chapter 34 – Between Two Worlds

    Tahimik ang paligid ng ward, pero sa loob ko parang may kulog na hindi tumitigil. Kahit gaano ko subukang i-focus ang sarili ko sa mga charts at pasyente, hindi mawala sa isip ko ang nangyari kagabi sa recognition dinner. Damian stood in front of the board with his head high, but I saw it—I saw the tension behind his calm. And I knew I was part of the reason why.“Celeste, room 412 needs a new IV line,” tawag ng isang senior nurse.Agad akong tumango. “Sige, ako na.”Pagpasok ko sa silid, isang matandang pasyente ang nakahiga, maputla pero nakangiti. Lumapit ako, sinigurong ready lahat ng kailangan. My hands worked automatically—gloves, needle, tape. Steady. Clinical. Safe.Pero kahit anong focus, ramdam kong may nakatingin sa akin mula sa pintuan.Damian Alcantara.Nakatayo siya roon, parang may sariling presence na hindi pwedeng balewalain. Crisp ang white coat, may stethoscope sa leeg, pero hindi iyon ang nakaka-distract. It was his eyes—steady, probing, almost protective.“Doctor,

  • Unexpectedly Yours, Doctor   Chapter 33 –Glamour in Disguise

    Tahimik ang buong biyahe namin ni Damian papunta sa hotel ballroom kung saan gaganapin ang recognition dinner ng hospital board. Ayon sa email na natanggap niya kaninang umaga, ito raw ay para parangalan ang mga “frontliner volunteers” na tumulong sa gitna ng bagyo. Pero alam ko sa loob-loob ko, hindi iyon purely recognition. Parte ito ng damage control ng ospital. They needed to polish their reputation after suspending two of their own doctors — lalo na’t kumalat na rin online ang ilang larawan naming dalawa sa evacuation center.Naka-gown ako ngayon, simpleng itim na may maliliit na beadwork sa neckline. Damian insisted na ipagamit ang stylist na kilala niya, pero tumanggi ako. Ayokong dumating na parang pinilit ipasok sa mundong hindi ko naman kinalakihan. Kaya ito, understated, elegant, pero hindi nakaka-intimidate. Damian, on the other hand, looked effortlessly commanding in his tuxedo. His presence alone demanded attention — kahit wala pa kami sa venue, ramdam ko na ang titig n

  • Unexpectedly Yours, Doctor   Chapter 32 – Ang Bigat ng Timbang

    Kinabukasan matapos ang nakakapagod na pagvolunteer sa ospital noong kasagsagan ng bagyo, halos hindi pa ako nakabawi ng lakas. Magkahalong pagod at kaba ang bumabalot sa dibdib ko habang nakaupo sa gilid ng sofa. Si Damian, naka-upo sa dining table, nakasandal habang hawak ang tasa ng kape. Tahimik siya, pero alam kong pareho kami ng iniisip: ang tawag ng HR kagabi.“Celeste,” malamig pero mahinahon ang boses niya, “handa ka ba sa board hearing mamaya?”Humugot ako ng malalim na hininga. “Hindi ko alam kung may sapat na lakas ako, pero wala naman tayong choice, hindi ba?”Alam kong mali ang ginawa namin—sumugod kami sa ospital kahit suspended. Pero paano mo pipigilan ang sarili mo kung buhay na ng tao ang nakataya?Pagdating namin sa conference room ng ospital, ramdam ko agad ang bigat ng atmospera. Mahaba ang mesa, puno ng executives at board members. Nasa gitna kami ni Damian, parang mga akusadong inaantay ang hatol.“Dr. Damian Alcantara,.Ms.Celeste Ramirez,” panimula ng chairman.

  • Unexpectedly Yours, Doctor   Chapter 31 – Raindrops

    Pagod na pagod ako. Para akong piniga—hindi lang sa katawan kundi pati sa puso. Hindi ko alam kung paano ako nakalabas sa ER kanina. Hanggang ngayon, ramdam ko pa rin ang bigat ng maliit na katawan ng batang sinubukan naming i-revive, ang malamig niyang balat, at ang mga huling iyak ng nanay niyang hindi na bumitaw hanggang sa huli.Nakatulala lang ako habang nakaupo sa passenger seat ng kotse ni Damian. Umuulan pa rin sa labas. Kumakalog ang bubong ng sasakyan sa lakas ng bagsak ng ulan. Wala kaming imikan mula nang lumabas kami ng ospital. Pareho kaming basang-basa, pareho ring duguan at pawisan ang mga uniporme namin.Humigpit ang hawak ko sa bag ko. Parang gusto kong sumigaw, pero wala akong boses na lumalabas.“Celeste,” basag ni Damian sa katahimikan. Mababa, halos paos ang boses niya. “You shouldn’t have been there. You’re pregnant. You put yourself and the baby at risk.”Dahan-dahan akong lumingon sa kanya. Kita ko ang pagod sa mukha niya—ang pulang mga mata, ang mahigpit na p

  • Unexpectedly Yours, Doctor   Chapter 30 – Between Breath and Silence

    Pagkabukas ng mata ko, ramdam ko pa rin ang init ng labi niya sa akin. Damian was asleep beside me on the couch, his head tilted back, chest rising and falling steadily. Hindi ko alam kung paano nangyari—isang saglit lang ng kahinaan, ng pagkakahulog, at nadala na kami ng init ng sandali. Hindi iyon biro. Hindi iyon aksidente. I let him kiss me. I kissed him back.My lips tingled as I brushed them with the back of my hand. A whisper of shame mixed with something terrifyingly sweet curled inside my chest. Celeste, what did you just do?Before I could sink further into the thought, Damian stirred, eyes blinking open. His gaze immediately found mine. Walang salitang kumawala, pero ramdam ko ang bigat ng katahimikan. Then—like a reflex—he reached forward, brushing a loose strand of hair behind my ear. Simple. Intimate. My heart slammed against my ribs.Before either of us could speak, my phone buzzed violently on the coffee table. I snatched it up, expecting Clarice or maybe Jessa. Instea

  • Unexpectedly Yours, Doctor   Chapter 29 – Storms Inside and Out

    Tahimik ang kwarto ni Damian, tanging kaluskos lang ng pages at tik-tak ng wall clock ang naririnig ko. Nasa opisina siya sa condo, nakaupo sa harap ng desk, habang ako naman ay nakasandal sa gilid ng shelf, hinihigpitan ang yakap sa sarili.Kanina pa kami nagbubukas ng folders at files na iniwan ng abogado. Statements, properties, records. Puro dokumento ng yaman ni Papa. Yaman na parang bigla na lang sumulpot.“Hindi ko maintindihan,” mahina kong bulong. “Nung bata ako… normal lang kami. Public school. Simpleng bahay. Kahit ang panggatas minsan, hirap pa si Mama. Then suddenly, years later… eto. Mansion. Company shares. How?”Damian glanced at me, may konting ngisi. “Maybe he was a secret genius in investments. Or… he hired someone like me in senior high school. Don’t underestimate my computer skills, Celeste. I could’ve built him an empire with just Excel and pirated Wi-Fi.”Napapailing ako pero napatawa kahit papaano. “Excel daw. Huwag mo kong pinaglalaruan.”“Serious ako.” Tumayo

Bab Lainnya

Anda juga akan menyukai

Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status