All Chapters of เมื่อนางร้ายเกิดใหม่เป็นเมียหมอผีเเห่งกรุงศรีอโยธยา: Chapter 21 - Chapter 30

แพรวพราวแทบจะถลึงตาโต โกรธมันฉิบหายจนอยากขย้ำให้คอขาดสะบั้น แต่มองมุมนี้แล้วกลับยิ่งใจเริงกว่าเดิมอยากรู้จริงๆ ว่าเนื้อหนังที่สักยันต์อาคมนั่นจะหวานถึงเพียงไหน เนื้อผู้ชาย... อยากกินเหลือเกิน!“กูขอเนื้อมึงสักคำมิได้หรือไร งกนักนะ!!” เสียงหวานคำรามท่าทางขัดใจยิ่งทำให้เขารู้สึกเหมือนว่าหล่อนกำลังคลุ้มคลั่งเหลือเกินที่ไม่ได้ลิ้มรสของเขาเพราะถูกสะกดวิญญาณไว้ ดูร่างอุบาทว์ที่พยายามดิ้นรนอย่างน่าสมเพชนั่นสิ น้ำลายที่ไหลท่วมปากดูส่อว่าอยากกินเขาแทบใจจะขาดนั่น ดวงตาแดงก่ำสีแดงฉานที่จ้องมองเขาราวกับอยากจะพุ่งมาฉีกเนื้อเถือหนังกันตั้งแต่ตรงนี้ “ปลดอาคมเสีย อย่าให้กูหลุดรอดไปได้นะ ไอ้หมอผี!”“จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยหนาอีแพรว ลืมตัวตวาดใส่กูด้วยถ้อยคำหยาบคายมิสมหญิงเช่นนี้ คิดว่ามีปัญญาหลุดจากคาถาตรึงวิญญาณ ก็สำแดงให้กูเห็นเสียสิ” เขายียวนทั้งที่ทรมานแสนสาหัส ราวกับหล่อนอาบน้ำลายฉาบท่อนเขาด้วยยาพิษแห่งความเร่าร้อน ร่างกายที่อยู่เหนือกันแน่นเกร็งจนเส้นเลือดขึ้น ทั้งๆ ที่ก้มหน้าเหยียดหยันนางอยู่ แต่ทำไมกลับรู้สึกไม่ภาคภูมิใจเลยสักนิด“ถ้ากูได้เสพเนื้อผู้ชายมากกว่านี้ละก็...!!”“มิเป็นดังหวั

พ่อครูคันศรผู้รับรู้ทุกอย่างได้แต่พึมพำว่าไอ้พรานสมิงมันบ้าไปแล้วจริงๆ มันกำลังหลงใหลในความป่าเถื่อนของเดรัจฉาน และกำลังก้าวห่างออกไปจากอดีตสู่โลกใบใหม่ ในขณะที่เขาเอง แค่เพียงประโยคเดียวเท่านั้น ก็ราวกับความทรงจำทุกส่วนที่แอบซ่อนไว้ในจิตใต้สำนึกทั้งหมดจะผุดขึ้นมาตอกย้ำว่าเขากับมันก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่นักดอกรักไม่เคยโกหกใจตัวเองว่าไม่รักเขาเลยสักครั้ง ที่หลับนอนกันอย่างที่พยายามหลอกตัวเองนั้นก็ไม่จริง ที่บอกว่าเป็นผัวคนแรกของหล่อนก็ไม่จริง เขาไม่เคยเสียความบริสุทธิ์ให้ผู้หญิงคนไหนมาก่อน เป็นเพียงชายโง่เขลาที่ยอมจมปลักกับเพื่อนสมัยเด็ก แต่การหมั้นหมายและดูแลดอกรัก เป็นเพียงสิ่งที่เขาสามารถทำให้เธอที่เฝ้ารอคอยแต่พรานสมิงกลับมาดูหน้าลูกได้ เป็นเพียงสิ่งเดียวที่พอจะทำให้เธอได้จริงๆตลอดมาที่ดูแลเลี้ยงดูหล่อน เขาทำในหน้าที่ของเพื่อน และไม่เคยแตะต้องหล่อนเลยสักครั้ง ทุกคราที่กำหนัด ดอกรักจะผลักไสเขาออก ตบหน้าเขา และตอกย้ำบาดแผลที่สร้างให้ตลอดมาว่าเขาจะไม่มีวันแตะต้องหรือสัมผัสแนบชิดกลิ่นกายเธออย่างลึกซึ้งได้นอกจากผัวคนแรกของเธอ หล่อนรักพรานสมิงเสมอมา และเฝ้ารอแต่มันคนเดียวเท่านั้น“ลูกขอ

แพรวพราวเจียนจะบ้า นี่มันคืออาการของคนตั้งท้องอ่อนๆ งั้นหรือ ทำไมมันช่างทรมานทรกรรมเช่นนี้ ทรมานจนเหมือนจะตายให้ได้ ขนาดอ้วกจนแทบไม่หลงเหลืออะไรให้อ้วกแล้วก็ยังคลื่นไส้พะอืดพะอมไม่หยุด แบบนี้จะอ้วกไส้ตัวเองออกมาด้วยไหมเนี่ย?“แฮ่ก!” เธอหอบหายใจ แต่ก็ยังรู้สึกไม่สบายตัวจนเดินมาล้มตัวลงนั่งที่แคร่ไม้ภายในห้องอย่างหมดแรง การอาเจียนนั้นสูบพลังของเธอไปมากทีเดียวฝ่ามือใหญ่วางนาบเบาๆ ที่บ่าที่ตึงเครียดของคนตัวเล็ก พ่อครูคันศรบีบนวดต้นคอระหงหวังให้หญิงสาวหายตึงศีรษะเพราะความเครียด ฝ่ามือหนาหวังที่จะให้ท้ายทอยนั้นเต็มไปด้วยรอยแดงอีกสักหน่อย แต่น้ำหนักปลายนิ้วที่กดลงไปนั้นกลับทำให้หญิงสาวหายใจสะดวกขึ้น เพราะอาการคลื่นไส้ทำให้แพรวพราวหายใจไม่ทั่วท้องสักเท่าไหร่เขาทำดีขนาดนี้เพื่ออะไรกันนะ“ขอบคุณค่ะพ่อครู” หล่อนกล่าวขอบคุณในขณะที่ไม่ได้เหลียวกลับไปมองด้านหลัง ดวงตาสีดำสนิทนี้หลุบตาลงมองต่ำ หากผู้หญิงตรงหน้าไม่ใช่โสเภณีหรือแม้กระทั่งนางสมิงที่คิดจะแย่งชิงและเข่นฆ่ามนุษย์ รูปร่างเช่นนี้มีโอกาสถูกใจไปถึงสายพระเนตรขององค์กษัตริย์ได้เลย อีแพรวคงมีโอกาสผันตัวกลายเป็นนางห้ามในวัง สถานะสูงส่งเป็นที่ต้อ

“แปลกจังเลยค่ะพี่ ฉันหายคลื่นไส้เป็นปลิดทิ้ง” สาวเจ้าว่าพลางฉีกยิ้มอย่างดีใจ ไม่คิดว่าเป็นเรื่องแปลกเลยสักนิด อาจเพราะแพรวพราวไม่เคยมีประสบการณ์ท้องไส้มาก่อนก็ได้ อีกอย่างนี่ก็คือการหยุดเลือดแบบหนึ่งเหมือนกัน คันศรเองก็เต็มใจ ไม่ได้แสดงอาการรังเกียจหากแต่หมอผีรู้ดี เพราะว่าหญิงตรงหน้าไม่ใช่มนุษย์ แถมยังเป็นเดรัจฉานที่ชอบกินเลือดและเนื้อสดของคนเป็นๆ น่ะสิแต่เขาและเธอต่างกันตรงไหน“ข้าขอเก็บถ้วยที่แตกก่อนมิงั้นจักบาดเท้าเอ็ง จงนอนหลับเสียเถิด จักได้พักผ่อนจากการแพ้ท้อง”ดูเป็นห่วงเป็นใยกันจังเลย เขาแสดงพิรุธออกมามากสำหรับผู้ชายที่เคยชังน้ำหน้า แต่กลับเปลี่ยนจากหลังมือเป็นหน้ามือเพียงเพราะลูกในครรภ์ หากแต่แพรวพราวพยายามปล่อยความสงสัยให้หายไปตอนที่อยู่ต่อหน้ากัน หล่อนพยักหน้าอย่างว่าง่ายพลางมองชายหนุ่มที่ก้มลงเก็บถ้วยที่แตกกระจาย เขารวบรวมเศษแก้วพลางเดินออกไปพร้อมกับพื้นไม้ที่ว่างเปล่าความหลงบังตาไปจนสิ้น หากแต่เธอยังฉลาดพอที่จะรู้สึกสงสัยหรือกำลังฝันอยู่จริงๆ“โอ้ย” แต่พอลองหยิกแขนตัวเองแล้วกลับไม่เจ็บเลยสักนิด จะเป็นไปได้ไหมว่าเขาทำดีกับเธอเพื่อหวังผลอะไรบางอย่าง?แต่ใครบ้างที่จะทำด

คันศรเหลือบสายตาไปบนเรือนที่ปรากฎศีรษะทุยของหญิงสาวที่โผล่ศีรษะมาจับตาดูความเคลื่อนไหวภายนอกหน้าต่าง เห็นทีว่าจะตื่นนอนแล้วสินะ แถมพระยาสิงห์ก็เสียงดังเอาการ น่าจะรบกวนการนอนมากทีเดียวแต่ไม่เห็นจะต้องสนใจนางมากนักเลยไอ้ศร นางก็แค่... ปีศาจ“ท่านมิจำเป็นต้องมาหาข้าด้วยตนเองเลย ไว้ได้เรื่องได้ราวเมื่อไหร่ ข้าจักไปหาท่านถึงเรือนเอง” หากแต่พ่อครูคันศรก็ไม่ได้หวั่นไหว เขาเกรงใจพระยาสิงห์หากแต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่จะให้พบเจอหล่อนในสภาพที่ตั้งท้องลูกของเขาอยู่ มาเจออีกทีตอนเป็นศพยังดีกว่า “ท่านพระยาปล่อยลูกสาวข้าไว้ทั้งที่นางตั้งท้อง ข้าเองก็ไม่พึงใจนักดอก”พระยาสิงห์เห็นสายตาคมปลาบนั้นมองกลับมาก็ชะงักไป พยักเพยิดให้พวกบ่าวรับใช้หญิงถุงผ้าที่มีอัฐมากมายสะสมอยู่หวังเป็นเบี้ยใต้โต๊ะ แล้วมอบให้ชายหนุ่มที่ยืนไพล่หลังอยู่ด้านหน้าตน“รับอัฐเหล่านี้ไปเสีย คงพอแล้วนะไอ้หมอผี แลเรียกนางมาหากูประเดี๋ยวนี้”“ข้าบอกท่านไว้แล้วนะขอรับว่าอาจใช้เวลาสักหนึ่งเดือน” หากแต่คันศรเลือกที่จะไม่รับถุงอัฐ ไม่ผละมือจากการไพล่หลังด้วยท่าทางที่ยังคงสงบนิ่ง จนบ่าวชายที่คุกเข่าส่งให้นั้นยืนกร่อยอยู่ด้านหน้า“หนึ่งเดือ