All Chapters of เมื่อนางร้ายเกิดใหม่เป็นเมียหมอผีเเห่งกรุงศรีอโยธยา: Chapter 41 - Chapter 50

ในตอนนี้ดูเหมือนว่าสุนัขอาคมที่เป็นลูกน้องของคันศรกำลังหลงรักเธอ อาจเพราะเธอเป็นคนแรกที่ทำให้เขารู้สึกดีด้วยอารมณ์ที่รุ่มร้อนโดยไม่รู้ตัวหลังจากที่มีสัมพันธ์สวาทกับคันศรในวันนี้ แพรวพราวเรียนรู้ได้อย่างหนึ่งก็คือ ผู้ชายส่วนมากสามารถมีเซ็กซ์กับผู้หญิงที่ไม่ได้รักได้จนกลายเป็นเรื่องปรกติ (เหมือนที่เธอเคยทำมาก่อน) แถมยุคโบราณก็ขึ้นชื่อเรื่องมองเพศหญิงเป็นเพียงวัตถุอยู่แล้ว ทำให้เธอไม่กล้าที่จะปักใจเชื่อได้ว่าที่เขายอมมีเซ็กซ์กับเธอในวันนี้ตามที่เธอยั่วเย้า มันเกิดจากอารมณ์ที่เขามองเธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่งหรือเป็นแม่ของลูกอาจจะไม่มองหล่อนเป็นคนเลยด้วยซ้ำทำให้นึกสงสัยว่าในตอนกลางดึกสงัดนั้น หลังจากที่พระยาสิงห์บุกมาถึงเรือนเพื่อชิงตัวเธอกลับไป ศพสองศพนั้นหายไปไหน? ค่ำคืนที่เขาอยู่ในตำหนักทรง และทิ้งให้เธอนอนหลับอยู่ในห้องนอน ในช่วงเวลาหนึ่งเดือนครึ่งในเวลาตีสามในทุกค่ำคืน เขาลงไปทำอะไร เขาเก็บศพสองศพนั้นไปไว้ที่ไหนกันแน่แล้วศพผู้หญิงชุดไทยที่กองพะเนินในป่ากล้วยที่เธอฝันถึงในตอนนั้นล่ะ?มีความรู้สึกว่ามันไม่ใช่ฝันธรรมดาที่เกิดจากความเครียดเลยอาจดูเหมือนเธอโง่เขลาและจมปลักกับนับสิบจนทำให้ต

“การให้นางกับมึงได้เสียกัน มันอาจจักทำให้กูตัดใจฆ่านางได้ง่ายขึ้น” สุนัขอาคมรู้ดีอยู่เต็มหัวใจว่านายของเขาต้องการจะฆ่าหญิงสาวคนนี้มาตั้งแต่แรก ตั้งแต่ที่หล่อนมาที่นี่ พ่อหมอรู้สึกเกลียดชังนางโดยไม่มีเหตุผล และใช้ข้ออ้างว่าเพราะแพรวพราวจะเข้ามาทำลายชีวิตคู่ของลูกสาว เขารู้ว่าสุดท้ายหล่อนก็จะต้องตายอยู่ดี ในตอนนั้นที่ร่างกายยังเป็นสุนัขจึงลองเข้าใกล้หล่อน เนื่องจากเจ้านายว่านางมันใจคอเหี้ยมโหด แต่กลับผิดคาดโดยสิ้นเชิงหล่อนใจดีกับเขา แบ่งอาหารให้เขากินอยู่เสมอ แม้ไม่ต้องใช้หัวใจมอง ก็รู้ว่าเนื้อแท้ของผู้หญิงคนนี้นั้นเป็นคนดีแต่คงไม่ใช่สำหรับนายของเขาจนกระทั่ง... เขารู้สึกราวกับแพรวพราวคือมิตรของตนเอง แต่คนอย่างเขาที่แสนต้อยต่ำ เป็นได้เพียงแค่ทาสที่อยู่ใต้คำบัญชาของหมอผีอย่างคันศร เขาไม่สามารถช่วยชีวิตเธอเอาไว้ได้เลย แม้กระทั่งในตอนที่เธอหลงอยู่ในป่ากล้วยและกำลังจะถูกฆ่าตายจนถึงตอนนี้... จนถึงตอนที่ถลำลึกไปหลงรักศัตรูของนายจนหมดใจ ทั้งที่รู้ว่าเธอกำลังตั้งท้องกับเจ้านายตนเองและเมื่อเธอคลอดเด็กในท้องออกมา... เธออาจจะตายอย่างทรมานที่สุดก็ได้คล้อยหลังจากการออกคำสั่งกับสุนัขอาคม คันศรยื

แพรวพราวนั้นถูกปล่อยปละละเลยจากสามีอยู่เป็นระยะ ในทุกๆ วันที่เขามักจะปฏิบัติกับหล่อนอย่างเย็นชา ไม่ต่างกับเธอที่ปฏิบัติต่อเขาด้วยความเฉยเมย ตั้งแต่ที่ตาสว่าง แพรวพราวก็ให้ความสำคัญกับตัวเองและลูกในครรภ์มากขึ้นโรเบิร์ตนั้นแวะเวียนมาหาเธอทุกค่ำคืน ค่ำคืนที่ไร้เงาของสามี เธอไม่ได้อ้างว้างเพราะว่าคนที่เข้ามาหาก็คือโรเบิร์ตเสมอ เจ้าสุนัขอาคมนั้นเป็นของเล่นผู้ใหญ่ให้เธอได้ดี แต่ไม่ได้ใช้ทำอะไรที่เข้าข่ายอันตรายจนเกินไปหรอกนะ อย่างเช่นการสอดใส่“อืมมม โรเบิร์ต” ยอดอกนูนเด่นถูกครอบครองด้วยริมฝีปากของสุนัขอาคม เขายังคงมอบความหฤหรรษ์ให้เธอได้เสมอไม่ว่าค่ำคืนในวันนั้นจะเปล่าเปลี่ยวสักเพียงใด อ้อมแขนเล็กตระกองโอบรอบต้นคอ ไล้จนถึงเส้นผมยาวระท้ายทอยของเด็กหนุ่มที่กำลังตระโบมดูดเลียยอดอกอิ่มสีอ่อนอย่างตะกละตะกราม “อ๊ะ ตรงนั้นแหละจ้ะ ดีจัง”ทั้งริมฝีปากที่เย็นเยือก ทั้งเรียวนิ้วที่แข็งและเย็นที่ถูไถดุนดันอยู่ระหว่างกลีบงามของเธอ แค่พอชโลมน้ำจากในกายให้เปียกชุ่มพอจะทำให้หายอยากได้เท่านั้น ดวงหน้ารูปหล่อนั้นชะเง้อหน้าขึ้นมอง หวังอยากให้อีกฝ่ายนั้นกล่าวชื่นชมและใช่ แพรวพราวทึ้งเส้นผมประบ่านั้นแรงขึ้นด

แพรวพราวเก็บข้าวของทุกอย่างใส่ไว้ในหีบผ้าไม้ใหม่ที่พรานสมิงทิ้งไว้ในเรือน เธอเรียนรู้ที่จะใช้พละกำลังมหาศาลเก็บของทุกอย่างเข้าหีบด้วยตนเอง สุนัขอาคมที่มาช่วยแต่แทบไม่ได้ทำอะไร ได้แต่เหลือบมองแววตาร้อนรนของหญิงที่ตนหลงรัก ดูเหมือนว่าหล่อนจะไม่พอใจหรืออาจโกรธเกรี้ยวที่ตัวนายของเขาพาคุณวาดรักกลับมา ทั้งๆ ที่ผู้หญิงคนนั้นมีศักดิ์เป็นลูกน่ะหรือ?“หรือเจ้าจักมิพึงใจถึงเรื่องคุณวาดรักหรือ?” แพรวพราวชะงักงัน อีกฝ่ายคงสัมผัสได้จากอารมณ์ขุ่นมัวที่แผ่ซ่านอยู่รอบกายเธอสินะ คนสวยเม้มกลีบปากแน่นก็ไม่อยากยอมรับหรอก แต่คนเคยๆ กัน มันก็ต้องมีหวงมีหึงกันบ้างเป็นธรรมดา“ฉันมีสิทธิ์ที่จะไม่พอใจเขาได้หรือโรเบิร์ต ตัวจริงของเขากลับมาแล้ว ฉันต่างหากที่ต้องเป็นคนไป” แต่วาจาที่พลั้งปากออกไปกลับไม่ได้แสดงว่ายอมรับความจริงเหมือนที่หัวใจคิดฟังๆ ดูแล้วก็เหมือนละครดีเนอะ เหมือนในละครฉากใหญ่ที่เคยเล่นสมัยที่ยังมีชีวิตอยู่ชะมัดเลย แต่ผิดตรงที่คนที่ได้รับอนุญาตให้เล่นบทเข้าใจผิดที่แสนหอมหวานเหล่านั้นที่ดันมีจุดจบที่สวยงามมันมีแค่นางเอกพระเอกน่ะสิ แล้วนางร้ายอย่างเธอมันจะมีเรื่องราวน้ำเน่าพรรค์นั้นเข้ามาได้ยังไง? อย

อยู่ดีๆ เมื่อรู้ว่าหล่อนได้หนีหายออกไปหลังจากที่เขาได้พาวาดรักกลับมาและปลดแอกทุกอย่าง คันศรที่เคยมั่นอกมั่นใจว่าเขาเกลียดชังหล่อนเหลือเกิน และต้องการจะฆ่าหล่อนมากที่สุด กลับรู้สึกเจ็บปวดกับการที่ไม่มีเธออยู่ในห้อง และได้รับรู้ว่าเธอหนีออกไปแล้วเพราะทนอยู่ร่วมกันไม่ได้อีกต่อไป การตามหาเธออาจจะยากเย็นเพราะว่าอีกฝ่ายไม่ใช่มนุษย์ แถมยังเป็นอสุรกายในตำนานอีกต่างหาก ยิ่งอีกฝ่ายต้องการจะหนีหน้าเขาด้วยแล้ว คงสามารถลบกลิ่นอายของเดรัจฉานได้จนไม่เหลือร่องรอยเป็นแน่ทำไมเขาถึงได้เพิ่งมารู้สึกตัวเอาป่านนี้?ทำไมถึงเพิ่งมารู้สึกได้ว่าเธอและลูกสำคัญกับเขาเพียงไหน ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าลูกในท้องนั้นอาจจะไม่ใช่เด็กคนหนึ่ง แต่จะเป็นยาพิษเสียด้วยซ้ำ“ภูติผีทุกตนที่กูมีอยู่ในขณะนี้ จงออกไปตามหานางแลพานางกลับมาหากูให้ได้ ไม่ว่าจะเจอนางในสภาพไหน ก็จงบอกนางว่ากู...” ท้ายประโยคเขากลืนน้ำลายเพียงอึกเดียวด้วยความยากเย็นที่จะกล้าก้าวผ่านทิฐิที่สูงเสียดฟ้า เผลอลืมตัวไปว่าเคยพูดว่าเกลียดเธอขนาดไหน ก่อนที่จะกลั้นใจโพล่งขึ้นประกาศิตออกมา “ต้องการนาง”เงามืดจำนวนมากหลุดพ้นออกไปจากเขตอาคมของเขา และออกตามหาหญิงสาวที่เ