All Chapters of เมื่อนางร้ายเกิดใหม่เป็นเมียหมอผีเเห่งกรุงศรีอโยธยา: Chapter 11 - Chapter 20

“ข้าทำตามได้อยู่แล้ว” แต่อีกฝ่ายกลับตกลงรับคำไม่มีข้อกังขาใดๆ ทั้งนั้น เขาไม่ได้มีปัญหากับการอยู่ร่วมชายคาเดียวกับสาววัยแรกรุ่นที่ถ้าเทียบการถือกำเนิดและอยู่บนโลกมนุษย์มาแล้วนับร้อยปี แพรวพราวไม่ต่างอะไรกับลูกหลานเหลนโหลนของเขาด้วยซ้ำไปนั่นทำให้สาวเจ้านึกโล่งใจ อย่างน้อยถ้าได้รับความร่วมมือจากฝ่ายชายอย่างแข็งขัน หล่อนอาจจะอยู่ร่วมชายคาเดียวกันกับเขาได้แบบสันติสุขโดยไม่มีการเสียตัวให้กันและกัน คิดดังนั้นจึงตรงเข้าไปในเรือนใหญ่หรูหรา ที่มีห้องหับแบบโบร่ำโบราณแยกกันอยู่สองฝั่ง ฝั่งหนึ่งเป็นห้องน้ำ อีกฝั่งเป็นห้องหลับนอน ห้องทำกับข้าวน่าจะเป็นการผิงไฟย่างเนื้ออยู่ด้านนอกแบบหมู่บ้านเก่าของเขากระมังโลกนี้น่าจะไม่มีอลาคาสหรูหราแบบที่ทานอยู่เป็นประจำ เธอไหวไหล่อย่างไม่แคร์ ถ้าอยากอยู่รอดในโลกนี้ต้องทนๆ เอา ข้าวเหนียวห่อใบตองก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าไหร่นักพูดถึงข้าวเหนียวห่อใบตอง ก็คิดถึงโรเบิร์ตขึ้นมาเลย ตั้งแต่กลับมาไม่รู้ว่ามันหายไปไหน แถมพ่อหมอก็ไม่ได้พูดถึงด้วยโฮ่ง!แต่ทว่านึกถึงไม่ทันไร ก็เกิดเสียงดังอยู่กลางป่ากล้วยเป็นเสียงเห่าของสุนัข แพรวพราวโผล่หน้าออกมาจากบานหน้าต่างฝั่งปีกห้องนอนทั

แพรวพราวไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้เรี่ยวแรงของเธอนั้นมันช่างมหาศาลจนสามารถสะกดหมอผีที่หยิ่งยโสคนนั้นได้จนอยู่หมัด เขาที่เธอนั่งคร่อมอยู่เหนือกว่าด้านบนนั้นมองคนตัวเล็กกว่าด้วยแววตาสั่นไหว วันนี้มันคืนเดือนมืด ดวงตาของหล่อนส่องแสงราวกับทับทิมสีแดงก่ำ“มึง... หยุดประเดี๋ยวนี้ มิเช่นนั้นกูจักออกคำสั่งให้พวกผีมาฆ่ามึงอีกครา”“เอาสิ ฉันไม่กลัวผี สู้แรงกันให้ได้ก่อนเถอะ คุณในตอนนี้เสร็จฉันแน่” แต่หล่อนไม่ได้ใส่ใจน้ำเสียงสั่นคลอนนั่นแม้ใจความจะขู่กรรโชกอยู่ก็ตาม ไม่รู้ทำไมรู้สึกเหมือนคืนนี้หล่อนจะเร่าร้อนเป็นพิเศษ กำหนัดจนไม่สนอะไรทั้งนั้นแม้แต่ความกลัว ยิ่งกว่ากินยาปลุกเซ็กซ์เสียอีก มันต้องการสูบพลังชีวิตใครบางคนในยามที่มีความอยากอันร้อนแรงหมับ!ไหล่หนาเปลือยเปล่าแข็งแกร่งถูกมือเล็กจ้อยมือเดียวผลักให้กระแทกกับพื้นหญ้าเปียกชื้นอันเย็นชืด มันไม่สบายตัวเอาเสียเหลือเกิน แต่เขาไม่สามารถสู้แรงหล่อนได้เลย อีแพรวในตอนนี้พละกำลังมหาศาลจนใช้สองมือกดเขาไว้แน่นไม่ต่างกับผู้ชายร่างใหญ่คนหนึ่งนังนี่มันมิใช่มนุษย์ธรรมดาแน่ๆ เรากำลังจักเสร็จมัน“ปล่อยกู!”“มาให้ฉันกินเสียดีๆ เถอะค่ะพ่อหมอ ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว แล

แพรวพราวยอมรับนะว่าเสียใจไม่พอ หล่อนยังเสียตัวให้ไอ้พ่อหมอนั่นไปถึงสองครั้งสองคราอีกต่างหาก คราวแรกก็ตอนที่เขาหวังล่อลวงเพื่อกำจัด คราวนี้ก็เพราะเธอไปปลุกปล้ำเขาเสียเอง ความประทับใจแรกเริ่มนั้นไม่เคยมีอยู่ในความสัมพันธ์ของเธอกับเขา แพรวพราวไม่ใช่สาวพรหมจารีย์ตามจารีตประเพณี แต่ถึงแบบนั้นก็ว่ากันว่าผู้หญิงส่วนใหญ่มักจะใช้หัวใจในการร่วมหลับนอนกับใครสักคน แต่ผู้ชายกลับทำมันราวกับเป็นส่วนหนึ่งในกิจวัตรประจำวันและเสร็จสมออกมาได้ทั้งๆ ที่เกลียดชังผู้หญิงคนนั้นสุดหัวใจ แค่เพราะถูกกระตุ้นอารมณ์ทางเพศเท่านั้นเองแม้แต่ผู้หญิงที่มีแต่คนต้องการมารุมรักอย่างเธอ ก็ใช้ใจในการร่วมรัก ปะปนกับความหิวโหยที่เพิ่มพูนแบบทวีคูณเช่นกัน เธอไม่ได้หน้ามืดตามัวไปปลุกปล้ำใครที่ไม่ใช่เขา หัวใจเธอมีแต่นับสิบ และเขาที่คล้ายคลึงกันแต่แพรวพราวกลับสับสนกับตนเอง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของเธอ หากแต่มันไม่เพียงพอต่อความต้องการเลยสักนิด การสูบพลังชีวิต กินอาคมของพ่อครูยังไม่พอที่จะสนองให้หล่อนรู้สึกพึงพอใจ ดวงตาสีทับทิมวาววับท่ามกลางความมืดมิดของคืนเดือนดับที่ไร้แม้แต่แสงจันทราสาดส่อง ดวงไฟสีแดงก่ำในลูกตาของหล่อน

พ่อครูคันศรนั้นนั่งอยู่หน้าหิ้งหมู่บูชาศาสตร์มืดอย่างสงบนิ่งกว่าปกติ เขากำลังตั้งใจบำเพ็ญคาถาต่อหน้าสิ่งที่บูชา ไม่ว่าจะเป็นพ่อแก่ ฤาษี หนุมาน หรือแม้แต่หัวยักษ์สีทมิฬที่เปื้อนไปด้วยคราบเลือดแห้งกรัง เขาพ่นลมหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง ความต้องการในกายยังพลุ้งพล่านจนน่าหวาดหวั่น ว่ากันว่าในแวดวงไสยเวทย์ เมื่อมีสตรีนางใดถกผ้าถุงขึ้นครอบครองจากด้านบน อาคมจะเสื่อมในทันที ต้องไปลงของใหม่ และบูชาให้ดีกว่าเดิมเลือดสดๆ ถูกวางอยู่บนพานพร้อมเครื่องบูชาและอุปกรณ์ทำพิธี พ่อครูคันศรยอมขายวิญญาณให้ปีศาจตั้งแต่ที่ลืมตาดูโลก เหตุผลเพราะความรักและการถูกยอมรับจากแม่ของตนเอง มันน่าเศร้าที่ถึงแม้เขาจะยอมขายตัวเองเข้าไปในศาสตร์มืด แต่ใครต่อใครที่ปรารถนากลับไม่เคยมองเขาด้วยหัวใจจริงๆ สักคนไม่เคยมองมารดาแท้ๆ ไม่เคยภาคภูมิใจแม้ว่าเขาจะช่วยชีวิตชาวบ้านจากการโดนผีเข้าหรือเจ็บไข้ได้ป่วยจากภูตผีไปมากขนาดไหน ดั่งความจริงที่ไม่อยากจะยอมรับว่าแม่คลอดเขาออกมาเพื่อแก้เคล็ด เนื่องจากอยากได้บุตรเป็นผู้ที่ยิ่งใหญ่เหนือใคร แต่สุดท้ายลูกชายกลับไม่เคยทำให้แม่ภาคภูมิใจได้ และหลงอยู่ในดงแห่งความมืดมิดสุดท้าย... เมื่อก้าวขาเ

เด็กคนนี้... คือคนเดียวกับเจ้าหมาโรเบิร์ต สุนัขอาคมที่เธอพยายามจะกินไปเมื่อคืน!กินที่หมายถึงพยายามจะปล้ำเขาอีกคนน่ะ แต่ทำไมความทรงจำที่ว่ามีเซ็กซ์กับใครกลับไม่หวนเข้ามาในความทรงจำเลย แต่ทำไมกับเด็กคนนี้กลับจำได้ขึ้นมาแต่ดูเหมือนว่ากับเด็กหนุ่มมันคงแค่เกือบเท่านั้น เขาดูใสซื่อเกินกว่าจะรู้เรื่องพรรค์นี้หรือเคยมาสักครั้งกับเธอ หน้าตาก็ละอ่อนดูเหมือนจะอายุไม่ถึง ๑๖ ด้วยซ้ำนี่มันจะกลายเป็นอุบัติเหตุทางร่างกายและจิตใจของเขาไปแล้วหรือเปล่า“โรเบิร์ตเหรอ นายคือสุนัขสีดำตัวนั้นจริงๆ?” เด็กหนุ่มพยักหน้ารับรัวเร็ว เขาสั่นหางดุ้กดิ้กเข้าหาหล่อนแม้ว่าในกายหยาบจริงๆ จะไม่ปรากฏหางออกมา (แต่เขาแสดงออกถึงความเคารพและฮีทสุดตัว) พลางสูดดมกลิ่นกายสาปสาวที่แนบชิดกับพื้นหญ้าเขียวชะอุ่ม แพรวพราวพยายามดันคางอีกฝ่ายออกแต่ไม่เป็นผล เด็กหนุ่มกำลังหอบถี่ ลมหายใจของเขาร้อนผ่าวราวกับจับไข้ ตรงอวัยวะเพศของเขาก็แข็งผงาดจนชนกับซอกขาที่ผ้าซิ่นฉีกไปแล้วของเธอด้วยพระสงฆ์ ใหญ่มาก!พ่อครูคันศรอาจจะเล็กกว่าหน่อย ขนาดของเขาดูมาตรฐานนะ แต่ของเด็กคนนี้มันแบบว่า… มันใหญ่เหมือนสากเลยแหละ กับเด็กที่ไม่บรรลุนิติภาวะ นี่ถือว่