All Chapters of เมื่อนางร้ายเกิดใหม่เป็นเมียหมอผีเเห่งกรุงศรีอโยธยา: Chapter 31 - Chapter 40

ปอบของพระยาสิงห์ที่เลี้ยงจะมีพละกำลังมากแค่ไหนกันเชียว คงไม่เท่าคนที่มุ่งสู่ศาสตร์มืดอย่างเขาได้หรอกจริงไหม“ฆ่ามันอีกตัว” เขาออกคำสั่ง ร่างเหยียดยาวนั้นพุ่งเข้าใส่ปอบที่สิงร่างบ่าวตนนั้นในทันที พยายามสูบเอาชีวิตของอีกฝ่าย แต่ปอบในร่างที่สิงนั้นใจมันสู้นัก กระโดดกัดเนื้อที่ไหม้นั้นพลางกัดกินกลืนลงคอราวกับสัตว์ป่า ผมเกรียนสั้นร่วงลงพื้นเป็นหย่อมๆ เพราะเนื้อหนังสกปรกที่กินเข้าไปนั้นมีแต่อาคมแฝงจนทำลายเนื้อหนังร่างกายของมนุษย์“เอื้อก ค่อก...!!!” เสียงคำรามของบ่าวชายดังกึกก้อง พ่นเลือดสีแดงสดใส่ร่างเน่าเฟะที่สลายออกไป ดวงตาแดงก่ำเหลือบไปเห็นร่างกายกำยำที่ยืนนิ่งอยู่อีกทาง จึงพุ่งพรวดไปยังคันศรหวังจะจับกินตับไตไส้พุงให้หมดเสีย!!!แต่ทว่ากลับมีร่างของหญิงผู้หนึ่งมาขวางไว้ จนกระทั่งฟันสีเหลืองกรังนั้นขย้ำตรงอกอิ่มได้จมเขี้ยว เกิดเป็นแผลลึกสร้างความเจ็บปวดมหาศาล และสิ่งที่เข้ามาขวางนั้นก็คือนางสมิงพรายหรือก็คืออีแพรวที่กำลังตั้งท้องอยู่นั่นเองดวงตาของคันศรเบิกกว้าง ไม่คิดว่าหญิงที่ชิงชังจะเข้ามาขวาง ทั้งที่ฤทธิ์แค่ปอบกระจอกพรรค์นี้คงไม่ทำให้เขาเป็นอะไรได้ง่ายๆ แต่หล่อนต่างหากที่อยู่ในช่วงอ

หยูกยาสมุนไพรถูกตระเตรียมมาเพื่อการนี้ หญิงสาวนั้นนั่งหน้าบึ้งตึงอยู่บนฟูกนอน ที่หน้าอกมีบาดแผลที่ดูดีขึ้นแค่เพียงเล็กน้อยเพราะได้เลือดของปอบผีแถนไปปลุกกำลังวังชา หากแต่พอแปลงกายกลับเป็นคน ก็ต้องเจ็บตัวเหมือนเดิมน่าประหลาดที่เธอในร่างนี้ไม่ใช่มนุษย์ แต่นอกเหนือความตกใจยิ่งกว่าได้เห็นผีและคนตาย ก็คงต้องขอบคุณความไม่เป็นมนุษย์ของเธอที่สามารถปกป้องผัวเอาไว้ได้ในคืนนี้ที่ออกมาปกป้องคันศรน่ะเหรอ? อาจจะผิดเหมือนกันที่ดูเหมือนจะเข้าข้างสามีจนหน้ามืดตามัว เพราะเธอเห็นว่าเขาฆ่าผู้ชายไปหนึ่งคน แถมเป็นฝ่ายเริ่มใช้ความรุนแรงก่อนด้วย ตอนแรกก็กลัวอยู่หรอก แต่ความรักมันทำให้คนตาบอดได้จริงๆ จากที่ตัวสั่นงันงก แต่พอเห็นว่าเขากำลังจะโดนทำร้าย ก็พุ่งลงไปอย่างไม่คิดชีวิตตั้งแต่ภพนู้นยันภพนี้ เธอกับนับสิบอาจจะเป็นคู่เวรคู่กรรมต่อกันมั้ง ชาติก่อนเขาวิ่งไล่ตามความรักจากเธอทั้งที่รู้ว่าเธอเห็นเขาเป็นของเล่น พ่อตายแล้วย้อนวิญญาณมาในภพนี้ ก็ต้องใช้เวรใช้กรรมวิ่งหาความรักจากคนที่รู้ลึกๆ ว่าชั่วแถมไม่ได้รักเราศพสองศพนั่นยังอยู่นอกเรือน อีกคนศีรษะขาดมีแค่ตัว ส่วนอีกคนถูกมีดปักคอตาย แต่คงไม่มีอะไรน่าตกใจและน่า

คันศรลืมตาโพลงขึ้นมาในความมืด เพราะวันนี้เหนื่อยล้าจากการสู้รบกับพระยาสิงห์ ที่ถึงแม้ว่าสุดท้ายจะได้แพรวพราวก้าวก่ายเข้ามาช่วยเหลือก็ตาม เขาจึงเผลอปล่อยตัวผล็อยหลับไปกับเธอด้วยอีกคน ทันทีที่ลืมตาขึ้นก็รู้สึกจั๊กจี้เพราะเส้นผมยาวที่คลอเคลียที่แผ่นหลัง เมื่อพยายามเอี้ยวตัวกลับไป ทั้งร่างกลับถูกคนท้องกอดรัดทั้งแขนทั้งขา“...!!” คันศรไม่กล้าแม้แต่จะเปล่งเสียงเพราะได้ยินเสียงกรนแถมสาวเจ้ายังละเมอเอาแขนขาพาดทับเขาอีก ไม่รู้ว่าเผลอตัวหรือเปล่า แต่เรี่ยวแรงยามที่ถูกทับนั้นทำเอาสลัดออกไม่หลุด แถมเจ้าตัวดูจะยังไม่ตื่นอีกด้วยดูเหมือนจะหลับลึก แต่ปฏิกิริยาในร่างกายก็ยังดึงดันไม่ให้เขาแอบลุกไปในระหว่างที่หลับ“ก็แค่... ฉันไม่มีโอกาสได้นอนกับพี่เลยนะ ตั้งแต่ที่ได้เจอกันครั้งแรก ก็มีแต่ความเกลียดชังจนฉันจะได้เข้าใกล้พี่ก็ตอนที่ฉันดึงดันเท่านั้น”“...”“และนี่ไง ฉันกำลังดึงดันอยู่”เป็นความดึงดันที่ดูดันทุรังดีนะ แม้แต่ตอนที่ไร้สติและจมลงสู่ความฝัน เธอก็ยังดึงดันอยู่ดีชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาเสียงดัง เขาไม่รู้ว่าตอนนี้ตนเองควรรู้สึกอย่างไร แต่ในเมื่อพยายามสลัดแขนขาแล้วหล่อนก็ยังไม่ปล่อยให้เป็นอิสระอ

“ทำไมพี่ถึงไม่ใส่ฟักเหรอ” เพราะเมนูที่นับสิบกินเห็นเขาใส่ฟักเขียวตลอด บางทียัดไส้หมูสับด้วย พอคันศรได้ยินก็ทำสีหน้าบึ้งตึงเล็กน้อยในระหว่างที่ปรุงรสซุปและหั่นผัก“ข้ากินมิได้ มันแสลง”“แสลงเพราะ?” คนตัวเล็กกว่าเอียงคอสงสัย“มิน่าถามให้มากความ ก็ข้าถือครูอยู่ เจ้าเป็นหญิงเล่นคุณไสยประเภทไหนจึงมิรู้เรื่องนี้”คุณไสย?อ๋อ คงหมายถึงอาหารที่คนเล่นคุณไสยไม่ควรทานหรือเปล่า“ฉันไม่รู้ ขอโทษด้วยค่ะ” งั้นก็ดีแล้วล่ะถ้าเขาลงมือทำครัวเอง เพราะถ้าเธอทำเองคงเผลอใส่อะไรที่อีกฝ่ายไม่ชอบหรือกินไม่ได้ไปด้วยแน่ๆมื้ออาหารถูกวางอยู่ในครัว แถมยังปูเสื่อนั่งกินบนพื้นอีกด้วย แพรวพราวยังคงไม่ชินเพราะในอดีตเธอคือนางพญาแห่งวงการบันเทิง นั่งแต่โต๊ะขัดหินอ่อนมันวาวพร้อมกับจานอาหารไม่มากและไม่น้อยไปกว่าห้าชนิด ไม่ว่าจะเป็นต้มผัดแกงทอดเท่าที่จะสามารถสรรหาได้ในวันนั้นๆ ที่ไม่ว่าหล่อนจะกินหมดหรือไม่แม่บ้านก็ต้องเตรียมเอาไว้ให้เท่านี้ทุกวันแต่ภาพตรงหน้านั้น...แกงจืดน่องไก่ ใช่ เธอชอบมันก็จริงแต่จะกินแค่เมนูเดียวน่ะหรือ? แถมยังต้มหม้ออังไฟไว้อุ่นกินได้สามมื้อด้วย ดูท่าว่าวันนี้ทั้งวันคงจะได้กินเมนูนี้เมนูเดียวไปจนห

“ฉันถึงบอกยังไงล่ะว่าพี่ศรมีกลิ่นหอมอื่นออกมาด้วย” แต่สาวเจ้านั้นช่างยั่วจนสมกับคำว่าสมิงสาวจริงๆ แพรวพราวหยัดกายขึ้นซุกซบแผงอกกว้างที่ทาบทับเธอด้วยความเกร็ง ปลายนิ้วเล็กจิ้มไปตามแผงอกแกร่งแต่การกระทำของหล่อนกลับเย้าเขาจนได้ผลเกินคาด วันนี้คันศรอ่อนไหวกว่าทุกที เขาโดนกระตุ้นได้ง่ายดายอย่างไม่น่าเชื่อ ราวกับว่าตนเองกลับมาอยู่ในสถานะคนที่ถือครองพรหมจรรย์อีกครั้ง และมีแพรวพราวเป็นคนคุมเกมเขาเจ็บใจนัก ก่อนหน้านี้พยายามสู้เธอมาตลอดแท้ๆ แต่ก็มาไขว้เขวเล็กน้อยเพราะอีกฝ่ายปกป้องเขาจนรู้สึกเหมือนติดหนี้บุญคุณ จนทำตัวไม่ถูกพอได้อยู่บนเตียงร่วมกันไปเองทั้งที่เขาไม่จำเป็นต้องแบกรับรู้สึกแบบนั้นด้วยซ้ำจริงๆ แล้วตั้งแต่แรกเขาก็แค่หวังเพียงให้เธอตายเท่านั้น การร่วมรักเป็นหนึ่งในแผนที่จะทำให้ชีวิตของเธอวอดวาย แต่ทำไมในตอนนี้ เขาถึงได้รู้สึกอ่อนไหวที่จุดกระตุ้นกามอารมณ์กับอมนุษย์สาวที่พยายามคิดจะฆ่าอยู่ตลอดเวลาด้วยทุกครั้งที่แพรวพราวสัมผัส ฝ่ามือนุ่มละมุนนั้นปัดป่ายไปทั่วผิวกายกลับสร้างความร้อนผ่าว ร่างกายกำยำที่ชื้นเหงื่อยิ่งชุ่มโชก หากแต่หล่อนกลับไม่รังเกียจที่จะละเลียดลิ้มรสชาติหยาดเหงื่อบนแผ่น