All Chapters of So Beautiful สยบหัวใจให้ยัยคนสวย: Chapter 21 - Chapter 30

น้องเขารุกผมครับ น้องยาหยีคนดีของพี่กันต์กำลังรุกเองว่ะแม่งเอ้ย! อยากจะกรี๊ดให้เหมือนผู้หญิงด้วยความดีใจแต่มันก็ไม่ใช่เวลาเพราะตอนนี้ผมกำลังจูบกับที่รักของผมอย่างดูดดื่มจนไม่สามารถหันไปสนใจหรือทำอะไรอย่างอื่นได้“อืม~” เมื่อกี้ยาหยีกำลังจะวีนที่ผมไม่ยอมให้จูบตามที่เธอขอแต่พอผมตามใจเท่านั้นแหละมันโคตรเป็นที่สุดของความฟิน เพิ่งเคยจูบกับยาหยีแบบที่เธอเต็มใจ จูบกับคนที่เรารักโดยที่ไม่ต้องบังคับจิตใจเขามันดีแบบนี้นี่เองพอผมจูบไม่เท่าไหร่แค่สอดลิ้นเข้าไปชิมความหวานในปากของยาหยีเธอก็เริ่มลูบไปตามตัวผม ลูบแล้วก็บีบเฟ้นเนื้อตัวผม ยิ่งตรงไหล่แล้วก็แขนที่ไม่มีเสื้อห่อหุ้มยาหยีก็ยิ่งลูบไล้มันหนักหน่วงจ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ~เราจูบกันดุเดือดมาก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะผมบังคับสอนหรือเพราะความเมาถึงได้ทำให้ยาหยีจูบเก่งแบบนี้ จูบไล่บี้กับลิ้นผมอย่างไม่มีทางยอมอ่อนให้ผมเลยสักนิด แล้วบางครั้งก็ยังขบปากผมดูดแรง ๆ อีกด้วยผมบอกแล้วใช่ไหมครับว่าถ้าเธอรุกแค่หนึ่งเปอร์เซ็นต์ผมจะสานต่อให้จบเอง ในเมื่อผมเตือนแล้วเธอไม่ฟังผมก็ไม่รออะไรอีกต่อไปแล้วล่ะครับ ห่างอกยาหยีมานานมากจนผมแทบจะลงแดงตายอยู่แล้วผมลูบไปตามเอวคอดของยาห

...สี่วันที่ผ่านมาต้องอยู่กับพี่ยาหยีเบื่อไหมครับ แต่พี่อยากให้ยาหยีรู้ว่าพี่สนุกแล้วก็มีความสุขมากนะ พี่ไม่เบื่อเลยสักนิดที่ได้อยู่กับหยี ขอบคุณที่ให้โอกาสพี่ได้ทำสิ่งดี ๆ กับหยีบ้าง พี่ไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำมันจะพอให้หยีมองเห็นอะไรในตัวพี่บ้างไหมเพราะที่ผ่านมาพี่ทำเลวกับหยีไว้โคตรเยอะ พี่เขียนทุกอย่างลงไปหมดแล้ว ทุกความรู้สึกของพี่ วันนี้พี่แค่อยากจะบอกว่าพี่จะเคารพทุกความรู้สึกของหยี ไม่ว่ามันจะเป็นยังไงพี่พร้อมจะยอมรับมันทั้งหมด ขอบคุณอีกครั้งที่ยอมอยู่เที่ยวกับพี่นะคะฉันยืนอ่านจดหมายของเขาอยู่ที่เดิมแล้วก็พับมันเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อผ้าจากนั้นถึงได้ลงมือเขียนของตัวเองบ้าง ฉันใช้เวลาเขียนไม่นานก็ถือกระเป๋าออกมาด้านนอกห้องนอน มานั่งที่โซฟาเพื่อรอกินข้าวพร้อมเขาแล้วเราจะได้กลับกรุงเทพกัน“นี่ค่ะ” พอเขาเดินออกมาในสภาพพร้อมเดินทางแล้วฉันก็เป็นคนยื่นให้เขาเองกับมือ เขาก็รับมันไปแล้วก็เก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อแล้วก็ยิ้มให้ฉัน“เดี๋ยวพี่ค่อยอ่าน กินข้าวก่อนดีกว่าเผื่อข้อความในนั้นจะทำให้พี่กินข้าวไม่ลง เดี๋ยวไม่มีแรงขับรถพาหยีกลับกรุงเทพ” เขาพูดแล้วก็ส่งรอยยิ้มอารมณ์ดีมาให้ฉัน ฉันก็เลยยิ้มขำกับค

​“กันต์~ คิดถึงกันต์ที่สุดเลย หายไปไหนมาไม่คิดถึงริต้าเลยเหรอคะ” ริต้าโผเข้ากอดผมหลังจากที่เธอมาเปิดประตูให้ กอดแน่นจนผมต้องดันตัวเธอออก“เข้าห้องก่อนริต้า อายคน” ผมบอกแล้วก็ดันเธอเข้าไปในห้อง ห้องที่มีสภาพรกสกปรกเหมือนเพิ่งมีปาร์ตี้มาหมาด ๆ“กันต์ขา~ ที่รักหายไปไหนมาทำไมถึงไม่ค่อยมาหาริต้าเลย ริต้าจะงอนแล้วนะถ้าหายไปนาน ๆ แบบนี้อีก” พอปิดประตูห้องเสร็จก็โผเข้ามาอ้อนมายั่วผมอีกครั้งตามสไตล์ของเธอนั่นล่ะ อ้อมมากอดผมจากด้านหลังแล้วก็เบียดตัวเข้ามา“ผมไม่ว่างริต้า” ผมบอกริต้าเสร็จก็เบี่ยงตัวออกจากการเกาะไม่เลิกของเธอแล้วก็เดินไปนั่งลงที่โซฟา ผมมาคุยให้มันจบเท่านั้นไม่ได้มีอารมณ์มาทำอย่างอื่น หรือต่อให้มีก็คงไม่ทำ “ไม่ว่างอะไร! กันต์หายหน้าไปเกือบเดือน ไม่ว่างแค่ไหนก็อยู่แค่ในกรุงเทพรึเปล่า! ริต้าเป็นเมียนะหายหัวไปไม่มาสนใจเมียแบบนี้มันใช่เรื่องเหรอกันต์!” พอเห็นผมไม่สนใจการยั่วของเธอ ๆ ก็จะเป็นแบบนี้แหละครับ เธอจะอารมณ์เสียถ้ายั่วผู้ชายไม่ขึ้น“เมื่อกี้ริต้าพูดว่าอะไรนะครับ?”“ไม่ต้องมาถามซ้ำทำหน้าซื่อเลย ริต้าโทรหาก็ไม่ค่อยรับสาย รู้ไหมว่าริต้ากำลังโกรธมาก!” พอผมถามดี ๆ ริต้าก็นั่งลงข้

หลังจากที่เจอมรสุมลูกใหญ่ที่สุดในชีวิตฉันก็ทนฝืนอยู่ที่บ้านได้แค่อาทิตย์เดียว ฉันอยู่ไม่ไหวเพราะทุกวันฉันจะเหม่อ เครียด ไม่ค่อยมีสติจนกลัวว่าคนที่บ้านจะรู้ว่าฉันกำลังมีเรื่องทุกข์หนักวันนี้ก็เลยตัดสินใจกลับกรุงเทพกลับมาอยู่กับคนเดียวเงียบๆ สักพักเพื่อหาวิธีแก้ปัญหาตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด...ปั้นหยาติ๊ด!“ฮัลโหลว่าไงคะคุณปั้นหยา” มาถึงบ้านที่กรุงเทพได้แค่ชั่วโมงกว่า ๆ ปั้นหยาก็โทรหาเลย(หยีตอนนี้อยู่ที่ไหน) ทำไมปั้นหยาโทรมาเสียงเครียดเชียว“หยีกลับมากรุงเทพแล้วเพิ่งถึงน่ะ”(ทำไมกลับมาเร็วจังไม่เห็นบอกหยาเลยว่าจะกลับ) พอบอกว่ากลับมาแล้วเสียงปั้นหยาก็ยิ่งเครียดมากขึ้น มีเรื่องอะไรรึเปล่านะ“พอดีหยียุ่ง ๆ น่ะแล้วก็แค่กลับมาดูบ้านเฉย ๆ เลยลืมบอก”(ถ้างั้นเดี๋ยวหยาไปหาตอนนี้แหละ แค่นี้นะเดี๋ยวออกไปเลย)“อะไรนะ? หยา...” ปั้นหยาพูดจบก็วางสายไปเลยท่าทางน้ำเสียงที่พูดไม่ได้รีบร้อนนะคะแต่มันฟังดูเครียด เครียดจนฉันกังวลว่าจะมีเรื่องอะไรร้ายแรงรึเปล่าฉันรอปั้นหยาไม่นานแค่สี่สิบกว่านาทีปั้นหยาก็มาถึง“คิดถึงคุณปั้นหยามากค่ะ” ฉันเปิดประตูให้เพื่อนรักแล้วก็พยายามทำเสียงสดใส“หยาก็คิดถึงหยีมาก...มานี่” ปั

​“ขูด...มดลูก~”ตอนนี้ผมไม่มีแม้แต่แรงจะขยับนิ้วเพื่อให้กระดาษที่มีข้อความบีบหัวใจผมให้มันหล่นไปให้พ้นมือ ผมทำได้แค่หันไปมองผู้หญิงที่นอนหน้าซีดอยู่บนเตียงช้า ๆทำไมใจร้ายได้ขนาดนี้วะ ทำไม!โกรธผมเกลียดผมทำไมไม่ลงที่ผมวะ ฆ่าผมให้ตายเอาปืนมายิงหัวผมเลยก็ได้แต่เอาลูกผมกลับคืนมาได้ไหม เขาทำอะไรผิด แม่งเอ้ย!!!“ทำได้ยังไง? ทำแบบนี้ลงได้ยังไงยาหยี!” ผมลุกขึ้นยืนแล้วก็ตะโกนลั่นห้อง ตะโกนจนรู้สึกว่าเส้นเลือดที่ขมับมันเต้นตุบ ๆ แล้วก็ทำให้ผู้หญิงคนนั้นสะดุ้งตื่น“พี่กันต์~” หึ! สะดุ้งตื่นแต่ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะเรียกผม ทำได้แค่เรียกเสียงแผ่ว ร่างกายคงเพลียเพราะไปทำแท้งมาสินะ“ทำได้ยังไงยาหยี? ฆ่าเด็กที่อยู่ในท้องของตัวเอง ฆ่าคนที่เป็นลูกของตัวเองลงได้ยังไง!” นาทีนี้ผมไม่สนใจว่ายาหยีจะมีอาการเพลียหรือน่าซีดแค่ไหนหรอก ผมไม่สนใจเหี้ยอะไรทั้งนั้น ผมสนใจแค่หนึ่งชีวิตน้อย ๆ ที่ไม่มีโอกาสได้ลืมตาดูโลก ผมสนแค่ลูกของผมที่เขาไม่น่ามาเกิดในท้องของผู้หญิงใจร้ายคนนี้!“ไม่ชะ.../ เธอแม่งทำได้ยังไงวะ เกลียดฉันก็มาลงที่ฉันสิวะ! อย่าเอาแต่หลบหน้า เกลียดฉันมากก็มาทำฉัน อยากจะฆ่าฉันก็ทำเลยไม่ใช่หลบไปฆ่าลูกลับห