All Chapters of วาสนาข้ามภพ ชะตารักพลิกผัน: Chapter 141 - Chapter 150

แสงเพลิงจากหุบเขาที่ลุกโชนอยู่ไกลออกไปหลายสิบลี้ ได้ทอดเงาอันสั่นไหวเข้ามาในกระโจมบัญชาการของจ้าวอู๋จี้ มันเริงระบำอยู่บนใบหน้าหล่อเหลาที่บัดนี้ซีดขาวราวกับแผ่นกระดาษ ประหนึ่งกำลังเยาะเย้ยความพ่ายแพ้ที่เกิดขึ้นอย่างซึ่งหน้าและอัปยศอดสูที่สุดจ้าวอู๋จี้ยังคงยืนนิ่งสงบอยู่เบื้องหน้าโต๊ะทรายจำลองที่ว่างเปล่า เขาสั่งให้เก็บธงทิวทั้งหมดออกไป เหลือไว้เพียงผืนทรายที่ว่างเปล่าและเยียบเย็น สะท้อนความว่างเปล่าในใจของเขาในยามนี้ได้อย่างสมบูรณ์แบบเหล่าแม่ทัพนายกองยืนก้มหน้านิ่งอยู่รอบกายเขา ไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ยคำพูดใด ๆ ออกมา พวกเขาต่างกลั้นหายใจราวกับกลัวว่าเสียงลมหายใจของตนจะไปปลุกพญามารที่กำลังหลับใหลให้ตื่นขึ้นมาจากการสะกดกลั้นอารมณ์รายงานความเสียหายระลอกแล้วระลอกเล่าถูกส่งเข้ามา ประหนึ่งค้อนเหล็กที่ทุบซ้ำแล้วซ้ำเล่าลงบนเกราะแห่งความเยือกเย็นที่เขาพยายามสร้างขึ้นมาตลอดชีวิต “เรียนท่านแม่ทัพใหญ่ คลังธัญพืชถูกเผาไปเจ็ดในสิบส่วนขอรับ”“คลังอาวุธ เครื่องยิงศิลาและชิ้นส่วนอะไหล่ มอดไหม้ไปทั้งหมด”

เมื่อห่าฝนแห่งธนูหยุดลง ความเงียบงันอันน่าสะพรึงกลัวก็ได้หวนกลับคืนสู่หุบเขาหมื่นดาบอีกครั้ง มันเป็นความเงียบที่หนักหน่วงและเจ็บปวดเสียยิ่งกว่าเสียงกรีดร้องใด ๆ กลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งปะปนกับกลิ่นดินชื้น และกลิ่นเหล็กเย็นยะเยือกนั้นรุนแรงจนแทบจะทำให้คนคลื่นเหียนเบื้องล่างในหุบเขา บัดนี้คือสุสานแห่งเหล็กกล้าและโทสะโดยสมบูรณ์ ซากศพของหน่วยพยัคฆ์คลั่งนอนเกลื่อนกลาดทับถมกันจนแทบไม่มีที่ว่างให้เดิน เกราะหนักสีดำทมิฬที่เคยเป็นสัญลักษณ์แห่งพลังทำลายล้างอันน่าเกรงขาม บัดนี้กลับถูกย้อมด้วยสีแดงฉานของโลหิตและปักประดับด้วยลูกธนูนับไม่ถ้วนจนดูน่าสมเพช ดาบสองมือขนาดยักษ์ที่เคยใช้บดขยี้ศัตรู บัดนี้กลับตกอยู่บนพื้นอย่างเกลื่อนกลาด บ้างก็หักสะบั้น บ้างก็ปักคาอยู่บนร่างของเจ้าของมันเองกองทัพต้าเฉินเคลื่อนพลลงมาเก็บกวาดสนามรบอย่างเงียบงัน พวกเขามิได้โห่ร้องยินดีในชัยชนะ แต่กลับมีสีหน้าที่เรียบเฉยและหนักอึ้ง ภาพความพินาศเบื้องหน้านั้นคือเครื่องย้ำเตือนถึงความโหดร้ายของสงครามได้ดีที่สุดตู้เยี่ยนอวี่นำหน่วยแพทย์สนามเข้ามาเพื่อค้นหาผู้ที่อาจจะยังมีลมหายใจรวยริน แต่ก็พบเพียงความว่

การไล่ตามกองทัพที่แตกพ่ายดำเนินไปเป็นเวลาสามวันเต็ม กองทัพต้าเฉินเคลื่อนพลอย่างระมัดระวังประหนึ่งพรานเฒ่าที่กำลังย่างเท้าตามรอยพยัคฆ์บาดเจ็บ พวกเขารักษารูปขบวนไว้อย่างเหนียวแน่น หน่วยลาดตระเวนถูกส่งออกไปทุกทิศทางราวกับร่างแหที่มองไม่เห็น แต่ร่องรอยของศัตรูกลับชัดเจนและต่อเนื่อง... ชัดเจนจนน่าผิดสังเกตเส้นทางที่กองทัพเวยใช้หลบหนีนั้น นำพวกเขาออกจากทิวเขาที่สลับซับซ้อน มุ่งตรงไปยังที่ราบอันกว้างใหญ่ไพศาลที่อยู่ลึกเข้ามาในใจกลางของแดนเหนือ ภูมิประเทศเริ่มแปรเปลี่ยนไปอย่างช้า ๆ พื้นดินที่เคยเป็นสีเหลืองแห้งแล้งค่อย ๆ กลายเป็นสีขาวโพลน ต้นไม้และพงหญ้าเริ่มบางตาลงจนหมดสิ้น เหลือไว้เพียงก้อนหินรูปร่างแปลกตาที่กระจัดกระจายอยู่ห่าง ๆในยามบ่ายของวันที่สี่ เมื่อกองทัพต้าเฉินเคลื่อนพลขึ้นสู่ยอดเนินดินลูกสุดท้าย ภาพที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าก็ทำให้ทหารทั้งกองทัพต้องหยุดชะงักลงด้วยความตะลึงงันเบื้องหน้าของพวกเขาคือที่ราบอันกว้างใหญ่ไพศาลที่แผ่ขยายไปจนสุดขอบฟ้า มันคือดินแดนที่แปลกประหลาดและน่าพิศวงที่สุดเท่าที่เคยมีผู้ใดเคยพบเห็น พื้นดินทั้งหมดถูกปกคลุมด้วยชั้นเกลือ และแร่ธาตุส

บนสมรภูมิทะเลสาบกระจกที่บัดนี้เงียบสงัดลงแล้ว มีเพียงเสียงลมที่พัดผ่านผืนเกลือสีขาวและเสียงครวญครางของผู้บาดเจ็บ คำประกาศยอมแพ้ของจ้าวอู๋จี้ดังก้องอยู่ในความเงียบนั้น ประหนึ่งคำพิพากษาสุดท้ายที่ปิดฉากสงครามอันนองเลือดแห่งแดนเหนือลงโดยสมบูรณ์เขามิได้มีท่าทีของนักโทษผู้สิ้นหวัง แต่กลับเป็นความสงบนิ่งของนักปราชญ์ผู้ยอมรับในผลลัพธ์ของกระดานหมากที่ตนเองเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ จ้าวอู๋จี้เดินลงจากเนินดินอย่างเชื่องช้า เขาปลดดาบประจำกายที่อยู่ข้างเอวออก และยื่นมันให้แก่กู้เหยียนหลงด้วยสองมือ“นี่คือสัญลักษณ์แห่งการยอมจำนนของข้า” เขากล่าวเสียงเรียบ “และคือการยอมรับในชัยชนะของท่าน”กู้เหยียนหลงรับดาบเล่มนั้นมาถือไว้ เขามิได้แสดงท่าทีของผู้ชนะที่ลำพองใจ แต่กลับประสานมือคารวะคู่ต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ของเขาเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย“ท่านคือคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดที่ข้าเคยพบพาน” กู้เหยียนหลงกล่าว “การพิพากษาท่านมิใช่หน้าที่ของข้า แต่เป็นหน้าที่ของราชสำนักและประวัติศาสตร์”เขาออกคำสั่งให้นำตัวจ้าวอู๋จี้และเหล่าแม่ทัพนายกอ

ต้นเดือนหก รัชศกเทียนเหอปีที่แปดสิบสองเมืองหลวงที่ตู้เยี่ยนอวี่และกู้เหยียนหลงได้จากไปเมื่อหนึ่งปีก่อน บัดนี้ได้กลับกลายเป็นทะเลแห่งแพรพรรณและโคมไฟสีแดงสดอีกครั้งหนึ่ง โคมไฟนับพันดวงถูกแขวนประดับไปตามชายคาของอาคารบ้านเรือน สะบัดพลิ้วตามสายลมคิมหันตฤดูราวกับฝูงผีเสื้ออัคคีที่เริงระบำ ผ้าไหมสีมงคลถูกขึงทอดยาวไปตามถนนสายหลัก บ่งบอกถึงงานมงคลอันยิ่งใหญ่ที่แผ่นดินต้าเฉินกำลังรอคอย บรรยากาศอบอวลไปด้วยความรื่นเริงและความคาดหวัง ทว่าสำหรับผู้ที่เจนจบในเล่ห์กลแห่งราชสำนักแล้ว ความสงบสุขที่ผิวเผินนี้เปรียบดั่งผิวน้ำอันราบเรียบ แต่เบื้องล่างนั้นกลับซ่อนเร้นไว้ด้วยกระแสธารอันเชี่ยวกรากที่พร้อมจะพัดพาทุกสิ่งให้พังพินาศการกลับมาของทั้งสองมิได้เอิกเกริก แต่กลับเงียบงันดุจเงาที่เคลื่อนไหวในรัตติกาล สถานที่นัดพบแห่งแรกของพวกเขามิใช่ท้องพระโรงอันโอ่อ่า แต่เป็นโรงน้ำชาเก่าแก่ในตรอกเร้นลับ ที่ซึ่งจางอู๋จีในชุดบัณฑิตเรียบง่ายนั่งรออยู่แล้ว“ท่านทั้งสองดูแข็งแกร่งและสงบขึ้นมาก” จางอู๋จีเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้ม ดวงตาของเขายังคงคมกริบดุจเหยี่ยวเฒ่าเช่นเดิม “ดูเหมือนว่าสายลมแห่งแดนเหนือจะขัดเกลาหยกงามทั้งสองให