All Chapters of วาสนาข้ามภพ ชะตารักพลิกผัน: Chapter 101 - Chapter 110

ราตรีกาลแห่งเดือนสาม ยามโฉ่วล่วงเลยเข้าสู่ยามอิ๋นเมื่อย่างเท้าผ่านธรณีประตูที่ซ่อนอยู่ใต้หอระฆังใหญ่เข้ามา โลกภายนอกที่เงียบสงบก็พลันถูกตัดขาดไปโดยสิ้นเชิง บันไดหินที่ทอดตัวลึกลงไปในความมืดนั้นชื้นแฉะและเย็นเยียบ ราวกับเป็นเส้นทางที่นำไปสู่ขุมนรกเก้าชั้น บรรยากาศรอบกายหนักอึ้งและกดดันจนน่าอึดอัดทันใดนั้นเอง กลิ่นหอมหวานที่แปลกประหลาดก็ลอยมากระทบจมูกของทุกคน มันเป็นกลิ่นที่หอมจรุงใจอย่างน่าประหลาด ชวนให้รู้สึกผ่อนคลายและเคลิบเคลิ้ม“หยุดก่อน!” ตู้เยี่ยนอวี่ร้องเตือนขึ้นทันที ใบหน้าของนางซีดเผือด “ทุกคนกลั้นหายใจไว้! กลิ่นนี้มันคือบุปผาหลอนภพ!”คำพูดของนางทำให้นายหญิงแห่งเงาและยอดฝีมืออีกสองคนชะงักงันในทันที พวกเขาโคจรลมปราณเพื่อปิดกั้นจุดลมหายใจอย่างรวดเร็ว มีเพียงกู้เหยียนหลงที่เชื่อใจในตัวนางอย่างสมบูรณ์และทำตามในทันที“ยาเม็ดสลายมายาที่ข้าให้กินไปก่อนหน้านี้ ทำได้เพียงป้องกันจิตสำนึกจากพิษควบคุมจิตใจโดยตรง” ตู้เยี่ยนอวี่อธิบายอย่างรวดเร็ว “แต่มิอาจหยุดยั้งพิษที่ออกฤทธิ์ต่อประสาทสัมผัสและกัดกร่อนลมปราณได้! รีบไปกันต่อเถิด ยิ่งอยู่ในนี้นานเท่าใด พิษก็จะยิ่งแทรกซึมเข้าสู่ร่างกายมากขึ

แสงอรุณยังคงหลบเร้นอยู่หลังขอบฟ้า แต่ไอสังหารใต้หอระฆังนั้นกลับเจิดจ้ายิ่งกว่าแสงตะวันบรรยากาศในห้องโถงใต้ดินพลันแข็งตัวในทันทีที่นักพรตไร้เงาชักดาบออกมา มันคือดาบที่แปลกประหลาด ตัวดาบตีขึ้นจากเหล็กนิลเย็นที่สะท้อนแสงเป็นสีดำสนิท แต่ทั่วทั้งใบดาบกลับมีลายเส้นสีเขียวมรกตไหลเวียนอยู่ราวกับเส้นเลือดของอสรพิษ และไอพิษอันเย็นเยียบที่แผ่ออกมาจากมันนั้นรุนแรงจนทำให้ผนังศิลาที่อยู่ใกล้ ๆ เกิดเป็นเกล็ดน้ำแข็งบาง ๆ เกาะจับ“หนทางข้างหน้าของเจ้ามีเพียงสองทาง จะยอมจำนน หรือจะยอมตายเล่า” กู้เหยียนหลงกล่าวเสียงเย็นยะเยือก เขาก้าวออกมาเบื้องหน้า ปกป้องตู้เยี่ยนอวี่ไว้ด้านหลังนักพรตไร้เงาหัวเราะในลำคอ “สำหรับผู้ที่เดินในเส้นทางแห่งพิษ ความตายเป็นเพียงสหายเก่า แต่ข้ามิได้คิดจะไปพบมันในวันนี้”สิ้นคำพูดนั้น...ฟุ่บ!ร่างของนายหญิงแห่งเงาที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืดก็ได้เคลื่อนไหวก่อน นางรวดเร็วและเงียบงันดุจเงาของมัจจุราช ดาบสั้นสองเล่มในมือพุ่งเข้าจู่โจมจุดตายของนักพรตไร้เงาจากด้านหลังอย่างอำมหิตเคร้ง!นักพรตไร้เงามิได้หันกลับมามองแม้แต่น้อย เขาเพียงแค่ตวัดดาบในมือไปด้านหลังอย่างเรียบง่าย แต่กลับสามารถปั

ราตรีกาลแห่งเดือนสาม ยามอิ๋นใกล้จะสิ้นสุดลง แสงอรุณจาง ๆ เริ่มปรากฏขึ้นที่ขอบฟ้าในเสี้ยววินาทีที่ดาบสั้นของนายหญิงแห่งเงาแทงเข้าที่จุดเฟิงฉือ และเปิดช่องว่างที่ใหญ่หลวงที่สุดในการป้องกันของนักพรตไร้เงาฝ่ามือของกู้เหยียนหลงก็ได้มาถึงมันมิใช่ฝ่ามือธรรมดา แต่คือฝ่ามือมังกรสุริยันที่อัดแน่นไปด้วยพลังลมปราณหยางอันบริสุทธิ์และร้อนแรงที่สุด มันประหนึ่งดวงตะวันขนาดย่อมที่พุ่งเข้ากระแทกจุดชี่ไห่ หรือทะเลปราณ อันเป็นศูนย์กลางพลังงานของนักพรตไร้เงาอย่างจังตูม!เสียงระเบิดทึบดังขึ้นจากภายในร่างของนักพรตไร้เงา พลังหยางอันร้อนแรงของกู้เหยียนหลงปะทะเข้ากับพลังหยินอันเย็นเยียบของพิษที่สะสมอยู่ในร่างของเขาอย่างรุนแรง เกิดเป็นปฏิกิริยาทำลายล้างที่บ้าคลั่งจากภายในสู่ภายนอก“อ๊ากกกกกก!”นักพรตไร้เงากรีดร้องออกมาเป็นครั้งสุดท้าย โลหิตสีดำอมเขียวพุ่งทะลักออกจากทวารทั้งเจ็ดของเขา ร่างกายที่เคยสงบนิ่งบัดนี้สั่นสะท้านอย่างรุนแรง เส้นลมปราณทั่วร่างของเขาฉีกขาดและแหลกสลาย เขาจ้องมองมายังตู้เยี่ยนอวี่และกู้เหยียนหลงด้วยแววตาที่ทั้งตกตะลึง เกลียดชัง และโล่งใจอย่างประหลาด ก่อนจะล้มลงแน่นิ่งไป สิ้นสุดชีวิตของย

รุ่งอรุณแห่งเดือนสาม วันต่อมา...แสงแรกแห่งอรุณยังมิทันได้ทาบทาขอบฟ้าดีนัก แต่เมืองหลวงทั้งเมืองก็ได้ตื่นขึ้นจากนิทราด้วยความตื่นตระหนกชาวบ้านที่ออกมาจับจ่ายในตลาดเช้าต่างต้องหยุดชะงักด้วยความตกตะลึง ทหารในชุดเกราะใหม่เอี่ยมของกองกำลังพิทักษ์เมืองหลวงยืนเรียงรายอยู่ทั่วทุกสี่แยกและตรอกซอกซอย ทุกคนมีใบหน้าที่เคร่งขรึมและแฝงไว้ด้วยไอสังหารที่เยียบเย็น การอารักขาเมืองหลวงในวันนี้มิใช่การป้องกันธรรมดา แต่เป็นการปิดเมืองโดยสมบูรณ์!ณ ประตูทางเข้าจวนขุนนางใหญ่หลายสิบแห่งทั่วเมืองหลวง กองทหารม้าเหล็กภายใต้การนำของนายทหารที่ภักดีต่อกู้เหยียนหลง ได้เข้าปิดล้อมทางเข้าออกทั้งหมดอย่างเงียบเชียบแต่เด็ดขาด ประหนึ่งใยแมงมุมเหล็กกล้าที่ถูกถักทอขึ้นในชั่วข้ามคืน ครอบคลุมเหล่าหนอนบ่อนไส้ไว้โดยมิให้รู้ตัวแม้แต่น้อย“เกิดอันใดขึ้น!?” เสนาบดีกรมโยธาตะโกนถามนายกองที่ขวางประตูจวนของตนไว้ “พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่านี่คือจวนของใคร! บังอาจนัก!”“ขออภัยท่านเสนาบดี” นายกองตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยแต่หนักแน่น “นี่คือคำสั่งโดยตรงจากท่า

ยามซื่อ ณ ท้องพระโรงหลวงวาจาของหลิวเจิ้งที่ท้าทายองค์ฮ่องเต้โดยตรงนั้น เปรียบดั่งก้อนหินที่ตกลงไปในบึงน้ำนิ่ง ก่อให้เกิดระลอกคลื่นแห่งความตื่นตระหนกและความสับสนแผ่ขยายไปทั่วทั้งท้องพระโรง พระพักตร์ของฝ่าบาทพลันเผือดสีลงเล็กน้อย พระองค์ทรงตกอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ระหว่างอำนาจแห่งราชันย์และความรู้สึกผูกพันกับขุนนางเก่าแก่ที่เคยอุ้มชูพระองค์มาในจังหวะที่ความเงียบงันอันน่าอึดอัดเข้าครอบงำนั้นเอง พระสุรเสียงอันเยียบเย็นของพระพันปีหลวงก็ได้ดังขึ้นทำลายทุกสิ่ง“วาจาของเจ้าช่างน่าประทับใจยิ่งนักหลิวเจิ้ง” พระนางตรัสเรียบ ๆ “แต่ในศาลพิพากษาแห่งนี้ เรามิได้ใช้บุญคุณหรือวาทศิลป์มาเป็นเครื่องตัดสิน แต่เราใช้หลักฐาน”พระนางทรงให้สัญญาณด้วยปลายพระเนตรจางอู๋จีผู้ซึ่งรอคอยจังหวะนี้อยู่แล้ว ก้าวออกมาเบื้องหน้าอย่างสงบนิ่ง ในมือของเขาคือหีบไม้สีดำขลับใบหนึ่ง หีบใบเดียวกับที่ถูกนำออกมาจากสุสานใต้ดินของโรงรับจำนำว่านเป่าถัง“ทูลฝ่าบาท พระพันปีหลวง” เขากล่าวเสียงดังฟังชัด “ระหว่างการสืบสวนแหล่งซ่องสุมของกบฏ หน่วยข่าวกรองลับได้ค้นพบห้องลับของอด