All Chapters of วาสนาข้ามภพ ชะตารักพลิกผัน: Chapter 131 - Chapter 140

กำยานโอสถวายุของตู้เยี่ยนอวี่ ได้แผ่ขยายอานุภาพประหนึ่งสายลมวสันต์ที่ปัดเป่าเหมันต์อันโหดร้าย ไอพิษที่เคยเป็นดั่งมัจจุราชล่องหนได้ถูกชำระล้างไปจนสิ้น ทหารที่เคยล้มป่วยค่อย ๆ ฟื้นคืนกำลัง ขวัญและกำลังใจที่เคยถูกกัดกร่อนบัดนี้กลับมาแข็งแกร่งยิ่งกว่าเดิม ความศรัทธาที่พวกเขามีต่อหมอหลวงเทวดา และแม่ทัพใหญ่ค้ำสวรรค์นั้นแน่นแฟ้นจนมิอาจมีสิ่งใดมาทำลายได้ทว่า ภายในห้องบัญชาการยุทธศาสตร์ บรรยากาศกลับยังคงตึงเครียดดุจสายธนูที่ถูกขึงไว้จนสุด กู้เหยียนหลงยืนนิ่งอยู่เบื้องหน้าโต๊ะทราย แววตาของเขาจดจ้องไปยังธงพยัคฆ์อุดรของฝ่ายศัตรูที่ปักอยู่อย่างหนาแน่นราวกับป่าทึบ“การป้องกันเพียงอย่างเดียวมิอาจนำมาซึ่งชัยชนะ” เขากล่าวขึ้นทำลายความเงียบ น้ำเสียงของเขาหนักแน่นและเยือกเย็น “เราปัดป้องหมัดที่มองไม่เห็นของมันได้หนึ่งครั้ง แต่จ้าวอู๋จี้ไม่ใช่คนที่จะใช้หมัดเดิมซ้ำสอง มันกำลังเฝ้ามองเราอยู่ กำลังวิเคราะห์ทุกการเคลื่อนไหวของเรา ประหนึ่งพรานเฒ่าที่กำลังรอให้เหยื่อเผยช่องโหว่”แม่ทัพไป๋พยักหน้าเห็นด้วย “พลธนูเงาของมันยังคงซุ่มซ่อนอยู่ตามแนวเขาขอรับ แม้พวกมันจะหยุดยิงธนูพิษ แต่ก็เท่ากั

ชัยชนะจากการทำลายเส้นทางเสบียงของศัตรู ได้ฉีดความฮึกเหิมเข้าสู่เส้นเลือดของกองทัพต้าเฉินจนพลุ่งพล่าน ทหารทุกนายต่างเชื่อมั่นว่าจุดเปลี่ยนของสงครามได้มาถึงแล้ว พวกเขาคาดหวังจะได้เห็นกองทัพเวยที่เริ่มขาดแคลนและอ่อนแอลง แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกลับตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิงค่ายทหารของจ้าวอู๋จี้เงียบสงบลงอย่างน่าประหลาด ความเงียบนั้นมิใช่ความเงียบของผู้ที่กำลังพ่ายแพ้ แต่เป็นความเงียบของอสรพิษร้ายที่กำลังขดตัวรอคอยจังหวะฉกอย่างอดทน มันน่ากลัวยิ่งกว่าเสียงกลองศึกนับพันหรือเสียงโห่ร้องท้าทายใด ๆ กู้เหยียนหลงสัมผัสได้ถึงไออันตรายที่มองไม่เห็นซึ่งกำลังก่อตัวขึ้นช้า ๆ ในอากาศ เขาสั่งให้ทหารเพิ่มความระมัดระวังในการป้องกันเป็นสองเท่า แต่ศัตรูในครั้งนี้กลับมิได้มาทางประตูหน้าหรือกำแพงเมือง แต่มันล่องลอยมากับสายลมทุกอย่างเริ่มต้นขึ้นในตอนบ่ายของวันถัดมา...ทหารผ่านศึกร่างกำยำนามว่าเหล่าเถี่ย หรือเถี่ยเฒ่า ผู้ซึ่งผ่านสมรภูมิมานับครั้งไม่ถ้วนและมีร่างกายแข็งแกร่งดุจเหล็กกล้า กำลังนั่งเช็ดดาบของตนเองอย่างขะมักเขม้นพลางพูดคุยหยอกล้อกับสหายร่วมรบอย่างออกรส จู่ ๆ เขาก็ชะง

วันเวลาผ่านไปราวกับขโมยที่ย่องเบาเข้ามาปลิดชีวิตผู้คนในความเงียบ สาส์นที่ส่งไปยังอารามเมฆาขาวยังคงไร้วี่แววตอบกลับ ในขณะที่อสูรไร้ลักษณ์ยังคงแผ่ขยายอำนาจของมันไปทั่วทุกมุมของด่านประตูหยก จำนวนผู้ป่วยได้ทวีขึ้นจากหลักร้อยจนเกือบจะแตะหลักพันในเวลาเพียงไม่กี่วัน โรงหมอหลักและกระโจมพยาบาลชั่วคราวที่ตั้งขึ้นเพิ่มเติมล้วนแออัดยัดเยียดจนแทบไม่มีทางเดินบรรยากาศภายในป้อมปราการที่เคยเปี่ยมด้วยความหวังและความฮึกเหิม บัดนี้ถูกแทนที่ด้วยเมฆหมอกแห่งความสิ้นหวังและความหวาดระแวงที่หนาทึบ ความกลัวเปรียบดั่งเชื้อราที่มองไม่เห็น มันค่อย ๆ งอกงามขึ้นในที่อับชื้นแห่งความไม่แน่นอน และกัดกินจิตใจของเหล่าทหารจนผุกร่อนจากภายในเสียงครวญครางของผู้ป่วยที่ดังระงมทั้งวันทั้งคืน กลายเป็นเพลงกล่อมวิญญาณบทใหม่ที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่าเสียงขลุ่ยของศัตรูเสียอีก เหล่าแพทย์สนามที่เคยทำงานอย่างแข็งขัน บัดนี้ต่างมีขอบตาที่ดำคล้ำและมือที่สั่นเทาด้วยความเหนื่อยล้า พวกเขาทุ่มเททุกอย่างแล้ว แต่กลับทำได้เพียงยื้อเวลาแห่งความตายออกไปชั่วครู่เท่านั้นและเมื่อความพยายามทางการแพทย์ถึงทางตัน ความเชื่อมั่นก็เร

ข่าวการค้นพบบัวหิมะพันปีแพร่สะพัดไปทั่วด่านประตูหยกเร็วยิ่งกว่าสายลม มันเปรียบดั่งแสงอรุณแรกที่สาดส่องเข้ามาในราตรีอันมืดมิด ปลุกความหวังที่ใกล้จะดับสูญให้ลุกโชนขึ้นอีกครั้ง ภายในโรงหมอ ตู้เยี่ยนอวี่และทีมแพทย์อาวุโสทำงานอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยตลอดทั้งคืน กลีบดอกบัวหิมะที่บางใสดุจแก้วผลึกค่อย ๆ ถูกสกัดอย่างพิถีพิถัน ไอเย็นอันบริสุทธิ์ของมันถูกหลอมรวมเข้ากับสมุนไพรอีกหลายชนิดภายใต้การควบคุมอุณหภูมิที่แม่นยำในที่สุด เมื่อแสงแรกของวันใหม่มาเยือน โอสถทิพย์ถอนพิษก็ปรุงสำเร็จ มันคือของเหลวสีฟ้าอ่อนที่ใสบริสุทธิ์ บรรจุอยู่ในขวดหยกขาว ส่งประกายเรืองรองจาง ๆ ราวกับหยาดน้ำตาของเทพธิดา กลิ่นหอมเย็นสดชื่นของมันเพียงเล็กน้อยก็สามารถทำให้จิตใจที่สับสนวุ่นวายสงบลงได้ทว่า ยาที่ดีที่สุดในใต้หล้า ก็ยังไร้ค่าหากผู้ป่วยไม่ยอมกินเมื่อเหล่าแพทย์สนามนำยาถอนพิษขนานใหม่ไปแจกจ่ายให้แก่เหล่าทหารที่ล้มป่วย พวกเขากลับต้องเผชิญหน้ากับความไม่ไว้วางใจที่มองไม่เห็น แม้วิกฤตศรัทธาจะถูกกู้เหยียนหลงระงับไว้ด้วยบารมีของเขา แต่เงามืดของความเคลือบแคลงสงสัยยังคงตกค้างอยู่ในใจของเหล่าทหาร“ข้า... ข้าไม่กล้าดื่ม” ทหารหน

สามสัปดาห์แห่งการฟื้นฟู ได้ชำระล้างด่านประตูหยกให้กลับคืนสู่ความแข็งแกร่งอีกครั้ง โอสถของตู้เยี่ยนอวี่ไม่เพียงแต่รักษาอาการป่วยทางกาย แต่ยังได้เยียวยาบาดแผลแห่งความหวาดระแวงในใจของเหล่าทหารจนหมดสิ้น บัดนี้กองทัพต้าเฉินเป็นหนึ่งเดียวกันอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน จิตวิญญาณของพวกเขาถูกหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวด้วยเปลวไฟแห่งการทดสอบ พร้อมแล้วที่จะเผชิญหน้ากับทุกสิ่งภายในห้องบัญชาการยุทธศาสตร์ บรรยากาศที่เคยเต็มไปด้วยความตึงเครียดของการตั้งรับ บัดนี้ถูกแทนที่ด้วยไอสังหารอันคุกรุ่นของการวางแผนรุก กู้เหยียนหลงยืนสงบนิ่งอยู่เบื้องหน้าโต๊ะทราย แววตาของเขาจดจ้องไปยังตำแหน่งคลังเสบียงของทัพเวยที่หน่วยเงาได้ทำเครื่องหมายไว้“พยัคฆ์ร้ายเมื่อบาดเจ็บและหิวโหย ย่อมต้องออกมาหาอาหารอีกครั้ง” เขากล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น “แต่การรอให้มันบุกเข้ามาหาเราอีกครั้ง คือความโง่เขลา การป้องกันที่ดีที่สุด คือการบุกโจมตีที่รวดเร็วและเด็ดขาด เราจะชิงลงมือก่อนที่มันจะทันได้เลียแผลของตนเองจนหายดี”นายกองหลี่เฉียงก้าวออกมาข้างหน้า“ท่านแม่ทัพใหญ่โปรดมีบัญชา