All Chapters of วาสนาข้ามภพ ชะตารักพลิกผัน: Chapter 121 - Chapter 130

หลายวันต่อมา ในช่วงปลายเดือนหกในขณะที่ตู้เยี่ยนอวี่ และหน่วยแพทย์สนามกำลังเปิดสมรภูมิไร้เสียงดาบต่อสู้กับอสูรโรคระบาดอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยนั้น กู้เหยียนหลงเองก็มิได้นิ่งนอนใจ เขารู้ดีว่าเมืองผิงหยวนในยามนี้เปรียบประหนึ่งใยแมงมุมที่ถูกถักทอขึ้นอย่างเป็นระเบียบด้วยอำนาจของเขา ทว่าเขาก็สัมผัสได้ว่า กลับมีอสรพิษร้ายบางตัวกำลังเลื้อยวนอยู่บนเส้นใยนั้นโดยที่ไม่มีผู้ใดเห็นความสำเร็จในการควบคุมโรคระบาดของตู้เยี่ยนอวี่นั้นรวดเร็วจนน่าอัศจรรย์ รวดเร็วจนน่าผิดสังเกต“โรคระบาดที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันและรุนแรงถึงเพียงนี้ มันมิใช่เรื่องบังเอิญ” กู้เหยียนหลงกล่าวกับเงาจิ้งจอกยอดฝีมือสายข่าวของสำนักพันเงาที่เขาเรียกตัวมาพบเป็นการส่วนตัว“ข้าเชื่อว่านี่คือหมากตาแรกของศัตรู เพื่อสร้างความโกลาหลจากภายใน บ่อนทำลายขวัญกำลังใจของเราก่อนที่การรบที่แท้จริงจะเริ่มต้นขึ้น”“ท่านแม่ทัพใหญ่คาดการณ์ได้แม่นยำยิ่งนัก” เงาจิ้งจอกโค้งคำนับ “สายของเราที่แฝงตัวอยู่ในหมู่พ่อค้าได้รายงานถึงความเคลื่อนไหวที่น่าสงสัยขอรับ ช่วงหลา

ยามบ่ายของต้นเดือนเจ็ด แสงตะวันแผดจ้าไร้ความปรานีเสียงแตรศึกดังกังวานก้องไปทั่วหุบเขา...ประตูเหล็กนิลบานใหญ่ของด่านประตูหยก ค่อย ๆ เคลื่อนเปิดออกช้า ๆ พร้อมกับเสียงครวญครางของโลหะที่เสียดสีกันราวกับเสียงถอนหายใจของมังกรชราที่หลับใหลมานานนับร้อยปีกู้เหยียนหลงในชุดเกราะมังกรคำรณเต็มยศ ควบม้าศึกสีนิลนำกองทัพใหม่แห่งต้าเฉินเข้าสู่ป้อมปราการที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแห่งชายแดนภาคเหนืออย่างองอาจทว่า ภาพที่ปรากฏอยู่ภายในนั้นกลับแตกต่างจากความยิ่งใหญ่ภายนอกโดยสิ้นเชิงกองทหารรักษาการณ์ประจำด่านที่ยืนเรียงแถวต้อนรับนั้นมีจำนวนน้อยนิด และดูไร้ระเบียบวินัย ชุดเกราะของพวกเขาเก่าคร่ำคร่า และเต็มไปด้วยร่องรอยการใช้งานที่ขาดการดูแลรักษา ใบหน้าของแต่ละคนซูบตอบ และแฝงไว้ด้วยแววตาที่เหนื่อยล้าและสิ้นหวัง เมื่อเปรียบเทียบกับกองทัพของกู้เหยียนหลงที่อยู่ในชุดเกราะใหม่เอี่ยมและยืนเรียงแถวอย่างแข็งขันดุจกำแพงเหล็กแล้ว ช่างแตกต่างกันราวฟ้ากับดินบุรุษชราผู้หนึ่งในชุดเกราะแม่ทัพที่เก่าและซีดจาง ก้าวออกมาต้อนรับอย่างเชื่องช้า เขาคือแม่ทัพไป๋ ผู้บัญชาการด่านประตูห

รุ่งอรุณแห่งเดือนเจ็ด วันแห่งการประจัญบานได้มาถึงณ ที่ราบกว้างใหญ่เบื้องหน้าด่านประตูหยก ค่ายทหารของมหาแคว้นเวยแผ่ขยายไปสุดลูกหูลูกตาประหนึ่งทะเลสีดำที่ไร้ที่สิ้นสุด ธงทิวสีดำสนิทปักลายพยัคฆ์อุดรสะบัดพลิ้วตามแรงลมอย่างน่าเกรงขาม ไอสังหารอันเย็นเยียบและระเบียบวินัยที่เคร่งครัดแผ่ออกมาจากค่ายแห่งนี้รุนแรงจนบดบังแสงอรุณแรกของวัน ดวงตะวันในยามนี้จึงมิอาจนำพาความอบอุ่นมาสู่ดินแดนแห่งนี้ได้ใจกลางค่ายทหารนั้น คือกระโจมบัญชาการขนาดมหึมาที่แตกต่างจากกระโจมอื่นโดยสิ้นเชิง ภายนอกเรียบง่ายไร้ซึ่งการตกแต่งที่หรูหรา แต่กลับมีองครักษ์ในชุดเกราะหนักยืนอารักขาอยู่ทุกตารางนิ้วอย่างเงียบงันภายในกระโจม อากาศเย็นเยียบและเงียบสงัดจนได้ยินเสียงเปลวเทียนในตะเกียง บุรุษผู้หนึ่งในอาภรณ์นักปราชญ์สีเทาเข้มกำลังนั่งขัดสมาธิอยู่เบื้องหน้ากระดานหมากล้อมที่สลักจากหยกดำขลับ เขามิได้สวมชุดเกราะแม่ทัพ แต่กลับให้ความรู้สึกที่น่าเกรงขามยิ่งกว่าแม่ทัพนับร้อยนายรวมกัน จ้าวอู๋จี้ แม่ทัพใหญ่ผู้บัญชาการทัพพยัคฆ์อุดร น้องชายร่วมมารดาขององค์ชายจ้าวเฟิง และเป็นที่รู้จักในนามแม่ทัพพยัคฆ์เงา

อรุณรุ่งมิได้นำพาความหวังมาสู่แดนเหนือ แต่กลับมาเพื่อเปิดเปลือยบาดแผลฉกรรจ์ของราตรีที่เพิ่งผ่านพ้นไป แสงแรกของวันที่สาดส่องลงมานั้นอ่อนแรงและซีดเซียว ประหนึ่งสายตาของเทพยดาที่ทอดมองลงมาด้วยความสังเวช ที่ราบเบื้องหน้าด่านประตูหยก บัดนี้ได้แปรสภาพเป็นแดนมิคสัญญีโดยสมบูรณ์ พสุธาสีเหลืองแห้งแล้งอ้าปากกลืนกินโลหิตจนกลายเป็นสีแดงคล้ำชื้นแฉะ กลิ่นสนิมของเลือดที่จับตัวเป็นลิ่มผสมปนเปกับกลิ่นไหม้ของดินปืนและไอเย็นชื้นของมรณะ ลอยคละคลุ้งอยู่ในม่านหมอกยามเช้าจนหนักอึ้งแทบจะจับต้องได้เศษซากของสงครามเมื่อวานกระจัดกระจายราวกับของเล่นที่ถูกทิ้งขว้างของเทพอสูร ซากม้าศึกสีนิลของหน่วยพยัคฆ์ดำนอนเกลื่อนกลาดในท่วงท่าสุดท้ายแห่งความเจ็บปวด ดวงตาของพวกมันยังคงเบิกโพลงสะท้อนภาพท้องฟ้าที่ว่างเปล่า ร่างของทหารเวยในชุดเกราะสีดำนอนแน่นิ่งอยู่ข้างกายพาหนะคู่ใจของตน ธนูยังคงปักคาอยู่บนแผ่นอก โล่ยังคงกอดแนบกาย ดาบยังคงกำแน่นอยู่ในมือที่แข็งทื่อ พวกเขาตายในหน้าที่อย่างสมเกียรตินักรบ แต่ความตายนั้นกลับไร้ค่าในสายตาของผู้บัญชาการของตนเองบนกำแพงเมืองสูงตระหง่าน กู้เหยียนหลงยืนกอดอกนิ่ง แผ่นหลังตั้งตรงดุจขุนเขา สายลม

ความสำเร็จของโครงการไปรษณีย์ถึงบ้านได้ถักทอเกราะป้องกันที่มองไม่เห็นขึ้นในใจของเหล่าทหารต้าเฉิน เสียงขลุ่ยโหยหวนของศัตรูยังคงดังขึ้นในบางครา แต่บัดนี้มันได้กลายเป็นเพียงเสียงลมพัดผ่านยอดเขาที่น่ารำคาญ มิอาจกัดกินจิตใจที่เปี่ยมด้วยความหวังและความรักที่รอคอยอยู่ปลายทางได้อีกต่อไป บรรยากาศในด่านประตูหยกจึงกลับมาสู่ความมั่นคงและมีระเบียบวินัยอีกครั้งทว่า ความสงบสุขในสนามรบนั้นเปราะบางดุจน้ำค้างยามเช้า รอเพียงแสงแห่งความอำมหิตมาแผดเผาก็พร้อมจะเหยแห้งไปในพริบตา จ้าวอู๋จี้มิใช่คนที่จะยอมแพ้กับแผนการที่ล้มเหลวเพียงครั้งเดียว เมื่อคมดาบทางเสียงมิอาจทะลวงผ่านเกราะทางใจ เขาก็เปลี่ยนมาใช้คมดาบที่มองไม่เห็น... คมดาบที่มาพร้อมกับสายลมรุ่งอรุณของสองวันต่อมา ทหารยามผู้หนึ่งที่กำลังจะลงเวรจากการลาดตระเวนบนกำแพงเมืองด้านทิศตะวันตก สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ มันคือลูกธนูสีดำสนิทดอกหนึ่งที่ปักคาอยู่บนเสาไม้ของหอสังเกตการณ์มันมิใช่ธนูธรรมดา ทั้งก้านและขนหางถูกย้อมเป็นสีดำสนิทราวกับรัตติกาลที่จับต้องได้ แต่ที่แปลกประหลาดที่สุดคือมันไม่มีหัวธนูที่เป็นโลหะ ปลายของมันกลับเป็นวัสดุคล้ายดิน