Semua Bab วาสนาข้ามภพ ชะตารักพลิกผัน: Bab 111 - Bab 120

ยามอู่ ณ ท้องพระโรงหลวงเสียงบานประตูทองเหลืองที่เปิดออกอีกครั้งนั้น หนักหน่วงและเชื่องช้ายิ่งกว่าครั้งก่อน ราวกับกำลังเปิดทางให้แก่ชะตากรรมที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ทุกสายตาในท้องพระโรงจับจ้องไปยังทางเข้าด้วยลมหายใจที่กลั้นไว้ พวกเขาคาดหวังจะได้เห็นขุนนางผู้มีหลักฐาน หรือยอดฝีมือผู้กุมความลับทว่า ร่างที่ก้าวผ่านธรณีประตูเข้ามากลับเป็นเพียงสตรีผู้หนึ่ง...นางอยู่ในอาภรณ์ไว้ทุกข์สีขาวบริสุทธิ์ที่ไร้ซึ่งลวดลายใด ๆ ชายกระโปรงยาวลากพื้นเคลื่อนไหวอย่างแผ่วเบาราวกับหมอกยามเช้า ใบหน้าของนางถูกบดบังไว้ด้วยผ้าคลุมหน้าสีขาวผืนบาง ทำให้มองเห็นเพียงเค้าโครงที่งดงามแต่เลือนราง ท่วงท่าการเดินของนางสงบนิ่งและมั่นคง ทุกย่างก้าวแฝงไว้ด้วยความเด็ดเดี่ยวที่มองไม่เห็น แต่กลับสัมผัสได้ถึงจิตใจที่แข็งแกร่งดุจเหล็กกล้านางเดินมาหยุดอยู่ใจกลางท้องพระโรง แต่มิได้คุกเข่าลงถวายบังคมในทันที นางเพียงแค่ยืนนิ่ง และหันไปเผชิญหน้ากับหลิวเจิ้งโดยตรงไอสังหารอันเยียบเย็นที่แผ่ออกมาจากร่างของนางนั้น บริสุทธิ์และรุนแรงยิ่งกว่านักฆ่าคนใดที่หลิวเจิ้งเคยพบพาน“หลิวเจิ้ง...&rdquo

ยามเว่ย ณ ท้องพระโรงหลวงเสียงร้องขอให้ประหารหลิวเจิ้งยังคงดังก้องสะท้อนอยู่ในโถงพิพากษา คำให้การของมู่หรงเยี่ยนและเยว่ฉานได้ทลายกำแพงแห่งความเชื่อมั่นที่หลิวเจิ้งสั่งสมมาตลอดชีวิตจนพังพินาศไปแล้ว บัดนี้เขาเปรียบดั่งรูปสลักดินเหนียวที่ถูกฝนห่าใหญ่ชะล้างจนเหลือเพียงโครงร่างที่น่าสมเพชทว่า อสรพิษเฒ่าที่บาดเจ็บสาหัส ก็ยังคงมีลมหายใจเฮือกสุดท้าย“พยานหรือ?” หลิวเจิ้งเค้นเสียงหัวเราะออกมาอย่างยากลำบาก เขาพยุงกายลุกขึ้นคุกเข่าอีกครั้ง “หนึ่งคือนักฆ่าผู้ชั่วช้าที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อรักษาชีวิต! อีกหนึ่งคือสตรีที่เปี่ยมด้วยความแค้นส่วนตัวจนหน้ามืดตามัว! คำให้การของคนเหล่านี้จะเชื่อถือได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ! ทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่าที่ปรุงแต่งขึ้น!”เขาพยายามดิ้นรนเป็นครั้งสุดท้าย พยายามที่จะสาดโคลนใส่ความน่าเชื่อถือของพยานแต่พระพันปีหลวงกลับมิได้มีท่าทีหวั่นไหวแม้แต่น้อย พระนางเพียงแค่ทอดพระเนตรไปยังตู้เยี่ยนอวี่อย่างมีความหมายตู้เยี่ยนอวี่เข้าใจในทันที นางก้าวออกมาเบื้องหน้าอย่างสงบนิ่ง ในมือของนางถือสมุดบัญชีปกหนังสีดำเล่มห

กลางเดือนสี่ รัชศกเทียนเหอปีที่แปดสิบเอ็ดหลายสัปดาห์ผ่านไป...เมฆหมอกอันดำทมิฬที่เคยปกคลุมแผ่นดินต้าเฉินมานานหลายสิบปี ได้ถูกพายุแห่งการพิพากษาพัดพาสลายไปจนสิ้น การประหารชีวิตหลิวเจิ้ง และเหล่าแกนนำกบฏกลางตลาดหลวง เป็นภาพที่สยดสยองแต่ก็สาสมใจ มันคือการผ่าตัดครั้งใหญ่เพื่อควักหนองร้ายออกจากร่างกายของแผ่นดิน แม้จะเจ็บปวด แต่ก็จำเป็นเพื่อการฟื้นฟูราชโองการรื้อฟื้นเกียรติยศให้แก่ตระกูลแม่ทัพมู่หรงและตระกูลบัณฑิตหลิน ถูกประกาศก้องไปทั่วทุกหัวระแหง ป้ายวิญญาณของพวกเขาได้รับการอัญเชิญกลับสู่ศาลบรรพชนอย่างสมเกียรติ เสียงร่ำไห้ด้วยความปิติยินดีของทายาทที่ยังหลงเหลืออยู่ คือเสียงแห่งความยุติธรรมที่มาช้าไปหลายสิบปี แต่ในที่สุดก็ได้มาถึงแผ่นดินต้าเฉิน ได้กลับคืนสู่ความสงบสุขอีกครั้งอย่างแท้จริง***ณ ศาลบรรพชนตระกูลมู่หรงที่เพิ่งได้รับการบูรณะขึ้นใหม่มู่หรงเยี่ยนในอาภรณ์สีเรียบง่าย ยืนสงบนิ่งอยู่เบื้องหน้าป้ายวิญญาณของบิดามารดา นางมิได้สวมผ้าคลุมหน้าอีกต่อไป ดวงตาที่เคยลุกโชนด้วยไฟแค้น บัดนี้กลับนิ่งสงบดุจผืนน้ำในฤดูสารท

สามวันหลังการประกาศศึก ปลายเดือนห้า รัชศกเทียนเหอปีที่แปดสิบเอ็ดณ ลานฝึกหลวงนอกเมืองหลวง บัดนี้ได้แปรสภาพเป็นทะเลแห่งเหล็กกล้า และธงทิวที่แผ่ขยายไปสุดลูกหูลูกตา กองทัพพิทักษ์เมืองหลวงที่ผ่านการปฏิรูปใหม่กว่าห้าหมื่นนาย ยืนเรียงแถวเป็นระเบียบวินัยอย่างน่าเกรงขาม ไอสังหารอันเย็นเยียบที่แผ่ออกมาจากพวกเขานั้นรุนแรงจนทำให้นกกาบนท้องฟ้ามิกล้าบินผ่านกู้เหยียนหลงในชุดเกราะมังกรคำรณเต็มยศ เดินตรวจตราความพร้อมของกองทัพด้วยตนเอง ทุกย่างก้าวของเขาหนักแน่นและเปี่ยมด้วยอำนาจ เขาหยุดพิจารณาความคมของปลายทวน ตรวจสอบความตึงของสายธนู และสังเกตความแวววาวบนแผ่นเกราะของเหล่าทหารกองทัพนี้เปรียบประหนึ่งดาบเล่มใหม่ที่เพิ่งถูกตีออกจากเตาหลอมของเขาคมกริบ แข็งแกร่ง และแฝงไว้ด้วยไอร้อนแห่งสงครามที่พร้อมจะแผดเผาศัตรูให้มอดไหม้“ท่านแม่ทัพใหญ่!” นายกองหลี่เฉียงที่เพิ่งได้รับการเลื่อนตำแหน่งวิ่งเข้ามารายงาน “เสบียงกรัง และยุทโธปกรณ์สำหรับสามเดือนแรกถูกลำเลียงขึ้นรถม้าเรียบร้อยแล้วขอรับ! ทุกอย่างพร้อมสำหรับการเดินทาง!”“ดีมาก!” กู้เหยียนหลงพย

กลางเดือนหก อากาศในดินแดนภาคเหนือแห้งแล้งและร้อนระอุในยามกลางวัน แต่กลับหนาวเย็นจับขั้วหัวใจในยามกลางคืนกองทัพมังกรเหล็กแห่งต้าเฉินยังคงเคลื่อนทัพไปข้างหน้าอย่างไม่หยุดยั้ง บรรยากาศในการเดินทางบัดนี้เต็มไปด้วยความเงียบงันและความมุ่งมั่น ทิวทัศน์อันงดงามของที่ราบจงหยวนได้กลายเป็นเพียงภาพฝันในความทรงจำ บัดนี้สิ่งที่อยู่รอบกายพวกเขาคือผืนดินที่แตกระแหง และทิวเขาหัวโล้นที่ตั้งตระหง่านราวกับโครงกระดูกของยักษ์โบราณแล้วในวันหนึ่ง พวกเขาก็ได้พบกับมันหน่วยทหารม้าเร็วที่ควบม้านำไปเบื้องหน้า ส่งสัญญาณกลับมาว่าพบขบวนคนกลุ่มใหญ่กำลังมุ่งหน้ามาทางทิศใต้ ในตอนแรกทุกคนต่างคิดว่าอาจเป็นกองคาราวานสินค้าที่เดินทางมาจากเผ่าเร่ร่อนทางตอนเหนือ แต่เมื่อขบวนคนเหล่านั้นเคลื่อนที่เข้ามาใกล้ขึ้น ภาพที่ปรากฏกลับทำให้หัวใจของเหล่าทหารหาญต้องเย็นเยียบมันมิใช่กองคาราวาน แต่มันคือสายธารแห่งความทุกข์ระทมที่ไหลบ่าลงมาจากแดนเหนือขบวนผู้อพยพนับพันชีวิตเดินโซซัดโซเซมาตามเส้นทางฝุ่นดิน เสื้อผ้าของพวกเขาขาดวิ่นและเปรอะเปื้อน ใบหน้าของทุกคนซูบตอบและเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ดวงตาที่เหม่อลอยนั้นไร้ซึ่งประกายแห่งชีวิต เด็กน