บททั้งหมดของ ชายาข้าน่ารักเกินใคร: บทที่ 121 - บทที่ 130

สวีเฟยหลงหลับตาทำสมาธิ พลังปราณแผ่ซ่านไปตามเส้นเทพจร ลวดลายมังกรทองที่สลักอยู่บนร่างเปล่งรัศมีสีทองเจิดจรัส ดวงตาสีนิลสว่างวาบซัดฝ่ามือไปยังเวิ้งน้ำเบื้องหน้า อัสนีสวรรค์เก้าชั้นฟ้าผ่าฟาดลงมาจนผืนน้ำแตกกระจายเป็นวงกว้าง คลื่นยักษ์สูงเสียดฟ้าซัดเข้าหาฝั่งพังป่าแถบนั้นหักไปทั้งแถบ หยาดน้ำจำนวนมากสาดกร

“พูดจาเย็นชาจังเลยน้าาา ไม่น่ารักเลยสักนิด แต่ก็เอาเถอะ ในเมื่อเจ้ายอมรับปาก ข้าจะยอมปล่อยไปก่อนก็ได้ แต่จงจำไว้ว่าเวลาอยู่ต่อหน้าข้า อย่าได้พูดชื่อมันให้ข้าได้ยินอีกเด็ดขาด ไม่งั้นหากข้าเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมา คนที่จะต้องเสียใจย่อมเป็นเจ้า” สวีเฟยหลงแกล้งจุ๊บริมฝีปากบาง หลานซือเยว่กำมือแน่นข่มกล

“ระวังหน่อย เกิดมันตายขึ้นมาข้าไม่รับผิดชอบนะ” สวีเฟยหลงนอนเอนกายอยู่อีกฝั่งเตือนอย่างไม่ใคร่ใส่ใจนัก หลานซือเยว่ใจหาย ก้มลงสำรวจร่างกายของเฉินเทียนอี้อีกครั้งด้วยความห่วงใย สวีเฟยหลงไม่อยากเห็นภาพเสียดแทงนัยน์ตาจึงขยับชายผ้า เตรียมจะจากไป หลานซือเยว่เห็นสวีเฟยหลงหันหลังเดินจากไป ส่วนล

ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตำหนักเฟิ่งหลวนระหว่างเมิ่งซิ่วหวง และหลินหลิงปรากฏเป็นเงาร่างวูบไหวสะท้อนบนคลื่นน้ำสีฟ้ากระจ่างใสซึ่งบรรจุอยู่ในกรอบโลหะชั้นดีประดับลูกแก้วหลิวหลีหลากสีแลดูงดงามจับตา ล้วนตกอยู่ภายใต้ดวงตาหงส์คู่งามของหลินช่านเฟิ่ง บทสนทนาของทั้งคู่ยังคงดังกังวานอยู่ภายในห้องอันเงียบสงัด

จ้าวลี่หมิงถูกอุ้มขึ้นรถม้าในสภาพเหนื่อยล้าอ่อนแรง ใบหน้าปรากฏสีแดงระเรื่อแลดูคลุมเครือยิ่งนัก พอเฉินซือหยางวางร่างเล็กลงบนพรมหนานุ่มเท่านั้น จ้าวลี่หมิงก็เอาผ้าห่มมาคลุมโปงนอนหันหลังให้คนตัวโตอย่างแง่งอน “เป็นอะไรไปอีกเล่า ยังโกรธข้าเรื่องนั้นอยู่หรือ” เฉินซือหยางสะกิดคนตัวเล็กผ่านผ้าห่มผืนห