Lahat ng Kabanata ng ชายาข้าน่ารักเกินใคร: Kabanata 131 - Kabanata 140

แสงเทียนภายในห้องหนังสือของตำหนักอี้ชิ่งยังคงสว่างไสว เงาร่างสูงตระหง่านของเฉินซือหยางนั่งคร่ำเคร่งอยู่ท่ามกลางกองฎีกาเหมือนเช่นเคย พอกลับจากจวนไท่เว่ยเขาก็ไม่ได้กลับไปพักผ่อน แต่มานั่งตรวจฎีกาที่ยังคั่งค้างอยู่ให้เสร็จสิ้น แน่นอนว่าเจ้านายไม่พักแล้วข้ารับใช้จะพักได้อย่างไร ภายในห้องไม่ได้มีเพียงเฉิ

“ใช่ที่ไหนกันล่ะ ข้าไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะจะได้เบื่อหน่ายเพราะเรื่องแค่นี้ ยังจำได้หรือไม่ว่าข้าอายุมากกว่าท่าน เป็นท่านต่างหากล่ะน่าจะรู้สึกเบื่อหน่ายมากกว่าข้า” “งั้นเล่นหมากล้อมแก้เบื่อสักกระดานดีหรือไม่ กว่าจะถึงจุดแวะพักน่าจะอีกสักชั่วยาม” หลานซือเยว่พยักหน้าเห็นด้วย หวังกงกงคอยเงี่ยห

“เสี่ยวชี องค์รัชทายาท” หลานซือเยว่ขี่อาชาพ่วงพีสีน้ำตาลไหม้เข้ามาทักทายบุตรชายและจ้าวลี่หมิงอย่างร่าเริง “ต้าซือ ไม่สิ... คุณชายหลินท่านก็มาด้วยหรอกหรือ ข้านึกว่าท่านจะไม่มาด้วยกันเสียอีก เหตุใดข้าถึงไม่เห็นท่านที่ตำหนักไท่เหอก่อนหน้านี้เลยล่ะ” จ้าวลี่หมิงทักทายหลินเสวี่ยเฟิ่งอย่างอารมณ์ดี พ

จ้าวลี่หมิงมองสิงโตทองตัวน้อยตาละห้อย อิจฉาหลินเสวี่ยเฟิ่งขั้นสุดจนลำไส้เขียว อยากเป็นเจ้าของสิงโตทองตัวนี้แทบขาดใจ นี่มันสิงโตทองเชียวนะ สิงโตทอง! สิงโตขาวว่าหาได้ยากแล้วยังสามารถพบเห็นได้บ้างเป็นบางครั้งคราว แต่สิงโตทองตัวนี้คงหายากระดับตำนาน ไม่รู้ว่าในโลกนี้ยังจะมีตัวที่สองโผล่มาให้เห็นอีกหรือไม

ม่านหมอกหนาทึบอัดแน่นไปด้วยไอวิเศษยังคงปกคลุมดินแดนเร้นลับในทุกอณูพื้นที่ กดดันให้ผู้มาเยือน ณ ที่แห่งนี้หายใจอย่างยากลำบาก เพราะหากสูดรับเอาไอปราณเข้มข้นเหล่านี้มากเกินไปร่างกายอาจระเบิดเอาได้ง่ายๆ เงาร่างในอาภรณ์สวรรค์สีขาวพิสุทธิ์ดุจหยกยืนเอามือไพล่หลัง ทอดสายตามองมหานทีเบื้องหน้าด้วยสายตา