Semua Bab Doctor 's Bargain Wife : Bab 1 - Bab 10

Malakas na kalabog. Parang kinuryente ang katawan ko sa gulat. Napa-atras ako, hawak ang dibdib. “Sino ‘yan?!” sigaw ko, pilit pinatapang ang boses ko kahit nanginginig na ang tuhod ko. Tahimik. Walang sagot. Ilang minuto akong nakatayo roon, halos hindi humihinga. Dahan-dahan kong ipinikit ang mga mata, sinusubukang pakalmahin ang sarili. Pagdilat ko, wala pa rin. Kaya dahan-dahan akong lumapit sa pinto at sumilip sa peephole. Wala na. Ni anino, wala. Agad kong ini-lock ang pintuan at humugot ng hangin. Kailangan kong umalis. Ngayon na. Tricycle ride. Sa likod ng tricycle, binibilang ko ang tibok ng puso ko. Mabilis. Magulo. Paano kung pilitin ako ni Evan na ipalaglag ang bata? Paano kung— Napapikit na lang ako. Hindi ito ang oras para manghina. Light Soul Bar and Resto. Sumabog sa mukha ko ang ingay ng musika, halakhakan, at ilaw na nakakasilaw. “Miss, diretso po kayo sa VIP room. Nando’n na si Ara kasama 'yung guest niya.” Binigay sa akin ng bouncer ang itim na card

Alexis Kurt Velasquez — POVTahimik ang corridor habang binabagtas ko ito, kamay ko nakahawak sa malamig na metal ng wheelchair na sinakyan ni Venisse. Mula sa bintana, sumisingit ang sinag ng lampposts sa parking lot—dilaw na ilaw na kumikislap sa tahi‑tahimik na gabing Maynila. Kahit ganito kalalim ang oras, ramdam ko pa rin ang pintig ng puso ko, parang scalpel na nakasabit sa operating tray—palaging handang bumaon.Pagdilat ng mga mata ni Venisse, dahan‑dahang sumunod ang pilik‑mata niya, parang bata’ng takót pa sa injection. Tumango siya, saka marahang bumuntong‑hininga.“Doc… malalim yata ang iniisip mo.” Naglalaro sa tono niya ang biro, pero sa sulok ng labi niya may bakas ng kaba.Habang nagtutulak ako, dumulas sa isip ko ang chart niya—twins, monochorionic. Sa una’y inakala lang naming simple pre‑term risk; pero kanina, habang inaaral ko ang latest fetal Doppler scans, malinaw na ang diagnosis: Twin‑to‑Twin Transfusion Syndrome, Stage II. Kung hindi maagapan bago mag‑26 weeks

KURT VELASQUEZ — POVNakahawak lang ako sa gilid ng pintuan, pinakikinggan ang usapan sa labas.Tahimik.Walang sigawan. Walang iyakan.Ipinikit ko sandali ang mga mata ko, saka dahan-dahang lumabas. Naabutan ko siyang nakatayo pa rin sa hallway, nakayuko, habang papalayo na ang kanyang ina.Hindi siya umiiyak. Hindi rin siya nanginginig.She faced her. She survived it.Lumapit ako. Agad kong sinapo ang braso niya, marahang hinaplos. "What did she say? Did she hurt you?"Umiling siya, saka pilit na ngumiti. "Hindi naman, husband... nanghihingi lang ng pera. Sabi ko wala pa akong pera."May iritasyon sa tono niya, pero may bahid ng sakit sa mata.Pinagpag ko ang sarili kong galit. Nilagay ko ang braso ko sa balikat niya at inalalayan siyang pabalik sa loob ng unit. “Don’t worry about it. Bukas, padadalhan ko ng pera para hindi ka na guluhin.”Hindi na siya sumagot. Bago pumasok sa guest room, tumayo siya sa harap ko. At bago ko pa maunahan ng salita, marahan niyang hinalikan ang pisngi

Venisse Fuentes POV.Mood swings.. Masakit sa part ko ang mawalan ng anak.Pero ang mas masakit ay yung taong inaasahan mong kasangga mo sa lahat ay tatalikuran ka.Nang sinabi niya na isang sanggol Lang ang nailigtas.Para akong sinasaksak paulit ulit.Ngayon nakahiga ako.Tulala. Iniisip Kung ano mangyayari sa set up namin.Oo, Alam ko na dahil Lang sa convenience kaya nabuo ang kasunduan.Pero Tama ba na talikuran ako?Humihikbi ako pero tahimik walang tunog.Ayoko iparinig kahit kanino.Nang biglang bumukas ang pinto.Umasa ako na si Kurt ang dumating Ngunit hindiSi Raiz..Isa pa 'tong tukmol na to eh!Panira ng moment."Ms. Venisse, Ibinilin ka niya sa akin. May aayusin daw muna siya sa other business niya eh. So pano tayo muna ang magkasama mula ngayon."mahaba niyang paliwanag.May nakahanda ng pagkain sa mesa pero iba ang gusto ko kainin.Gusto ko ng ube halaya at mais."Alam mo para mawala inis ko, Bili mo ako ng ube tapos mais. Nagugutom ako eh." puno ng lambing ang boses k

Wedding for ConvenienceKurt Velasquez POVAs I ended the call, sinimulan kong ayusin ang mga bag na dadalhin papuntang Bicol.Maayos na ang lahat. Mom arranged everything down to the last detail.Wala na akong dapat pang alalahanin—at least sa logistics.Pero saglit lang... may narinig akong mahinang hikbi mula sa guest room.Shit. Narinig ba niya ang pinag-usapan namin?Agad akong lumabas ng kwarto. Mabilis ang mga hakbang ko papunta sa silid niya.Nadatnan ko siyang nakatalikod, bahagyang nakayuko habang tinatakpan ang mukha. Umiiyak.Hindi na pala niya kailangang mag-empake—naayos na ng mga katulong ni Mama ang lahat ng gamit niya.Lumapit ako, pero pinili kong manatiling ilang hakbang ang layo."Dear, let’s go to the van. Para maaga tayong makarating sa airport." Mahinahon kong sambit.Tahimik siyang lumabas ng kwarto. Walang tingin. Walang salita.Paano ko ba ipapaintindi sa kanya na hindi niya kasalanan?Na hindi ko kayang makipaghiwalay kay Kaye hindi dahil sa kanya.At habang