Doctor 's Bargain Wife

"Her Sorrow and Pain"

Venisse Fuentes' POV

Maingay sa labas. Parang may okasyon. May usisero, kapitbahay, mga batang naglalaro habang sumisilip sa gitna ng kumpulan—pero wala akong pakialam.

Sanay na ako sa ganitong eksena. Araw-araw, gabi-gabi, paulit-ulit.

Pero ngayong gabi, hindi ito ordinaryo. May mabigat na hanging bumalot sa paligid. Parang may unos na paparating.

Tahimik akong naglakad papasok sa eskinita. Ramdam ko ang kaba sa dibdib ko—parang sasabog.

Nanginginig ang tuhod ko sa bawat hakbang. Para akong pinipilit ng mundo na umatras… pero wala na akong mapupuntahan kundi pa-uwi.

Pagbukas ko ng gate, sumalubong agad ang malalakas na boses. Hiyawan. Sigawan.

Si Mama.

“OH! Ayan na pala ang magaling mong ate! Sa wakas, dumating ka rin!” sigaw niya, may halong poot ang bawat salita.

Dahan-dahan akong huminga, pilit pinapakalma ang sarili. Inilapag ko ang mga bitbit sa lamesa, nag-ipon ng lakas.

“Ma… may sasabihin ako—”

PAK!

Isang malakas na sampal ang dumapo sa pisngi ko. Mainit. Masakit. Pero ang mas masakit? ‘Yung bigat sa dibdib ko na parang sinaksak.

Hindi ako nakakibo. Nanatiling nakatayo, nakayuko.

“Sinabi ni Evan na buntis ka! At niloko mo raw siya!” sigaw ni Mama habang tinuturo-turo ako. Para akong basurang itinapon sa harap niya.

Umapaw ang luha ko. Hindi ko na napigilan.

“Ma… hindi ko siya niloko. Siya ang ama ng dinadala ko. Ayaw lang niyang panindigan—”

Pero bago pa ako matapos, binitawan niya ang mga salitang hindi ko inaakalang maririnig mula sa sarili kong ina.

“Magmakaawa ka kay Evan para sustentuhan ka. O ‘di kaya, magtrabaho ka sa bar!”

Parang nalunod ako sa sariling luha. Walang tunog ang mundo. Tila ako lang ang gumagalaw habang ang paligid ay tumigil.

Wala na akong nasabi. Tahimik akong pumasok sa kwarto at nagsimulang mag-impake.

Ayoko na.

Sakal na sakal na ako sa kanila. Sa lugar na ‘to. Sa lahat.

Paglabas ko ng silid, hindi na ako lumingon. Rinig ko pa ang sigaw ni Mama at ng mga kapatid ko. Pero tapos na. Hindi na ako babalik.

Pasado alas-singko pa lang pero parang gabi na ang paligid. Mabigat. Malamig. Masakit.

Sumakay ako ng tricycle. Papunta kay Ara—kaibigan ko, tanging matatakbuhan.

Tatlong oras ang biyahe. Tulog na dapat ang buong bayan, pero gising pa rin ang sakit sa dibdib ko.

Pagdating ko sa barangay nila, sinalubong ako ni Ara ng nakangiting-maligaya.

“Ne! Anong ganap sa life mo at napadpad ka dito? May chismis ka no?!” natatawa niyang bungad.

Pero wala akong lakas tumawa.

“Kailangan ko ng trabaho, bes. Ayoko na. Ayoko na sa pamilya ko. Nakakapagod na sila…”

Niyakap niya agad ako, mahigpit, parang may gusto siyang ipasa na lakas.

Bigla niyang tinignan ang leeg ko.

“Ano meron sa leeg ko?” tanong ko, litong-lito.

“Buntis ka no?! Gaga ka!” hinila niya ako papasok. “Halika, explain mo sakin!”

Pagkaupo sa sofa, walang tanong-tanong, agad ko nang nailabas ang tanong na matagal ko nang kinikimkim.

“Ara… ipalaglag ko na lang kaya?”

Pak!

Binatukan niya ako sa ulo.

“Ulol! Sinong tatay niyan at saan ko siya pwedeng patayin?!”

Hindi ako makatingin sa kanya. Naka-kuyom ang kamao ko. Nanginginig ang labi ko. Ang sakit… paulit-ulit na tumatama.

“Si Evan Rodriguez…” bulong ko. “Yung anak ni Mayor Bernard…”

Tahimik. Wala siyang sinabi. Tinabihan niya lang ako.

“Ne… wala tayong laban d’yan. Politiko pamilya niyan. Pero tutulungan kita, ‘wag kang mag-alala. Papasok ka sa bar.”

“Bar?! Ara naman!” gulat kong saad. “Igagaya mo pa ako sayo? Kung sino-sinong lalaki ang nilalandi mo!”

Umirap siya. Tinalikuran ako, dumiretso sa kusina. Pagbalik niya, may dalang tubig at pansit.

“Ne, sa panahon ngayon, practical na tayo. Pano mo bubuhayin ang anak mo? ‘Di ka naman iinom, sasayaw ka lang. Saka, kakausapin ko si Mader Fiona. Buntis ka—hindi ka nila gagalawin.”

Tahimik lang ako. May point siya… pero bar talaga?

Ilang minuto pa, kumalam ang sikmura ko. Umalingawngaw ang gutom na matagal kong tiniis.

“Kumain ka na, Ne. Ikaw na bahala dito sa bahay. May trabaho pa ako. . May pagkain pa d’yan. Kung may kailangan ka, tawagan mo ako. Bukas, pagusapan ulit natin ‘yung offer ko.”

B****o siya bago umalis.

Pagkasara ng pinto, parang may humigop ng hangin sa buong kwarto. Tahimik. Mag-isa na naman ako.

Napatingin ako sa pansit. Walang gana pero kailangan kong kumain.

Habang ngumunguya, nakatingin lang ako sa kawalan.

Anong klaseng buhay na ba ang tatahakin ko mula ngayon?

Biglang nag-vibrate ang cellphone ko.

Isang text. Galing sa unknown number.

“You should abort the child or else I kill your family.”

Nalaglag ang telepono sa sahig.

Tumigil ang mundo.

Nanginginig ang mga daliri ko habang nakatitig sa screen ng cellphone.

Isang text lang, pero parang binuhusan ako ng malamig na tubig.

*Pag hindi mo inabort ang bata... isusunod ko ang pamilya mo.*

— unkown

Kilala ko ang tono. Luma na ang numero, pero ang pananakot ay bago. At mas mabangis.

Hindi ko na kinaya. Dinial ko agad si Ara. Tumutunog pa lang ang linya, nanginginig na ang dibdib ko sa kaba.

“Hello?! Ne?!” Mabilis ang sagot niya. “Anong problema? May nangyari ba?”

Humugot ako ng malalim na hininga, pilit pinipigilan ang panginginig ng tinig.

“Si Evan... nagtext siya. Sabi niya... kung hindi ko inabort ang bata... papatayin niya raw ang pamilya ko.”

Sandaling katahimikan. Parang narinig ko rin ang paghigpit ng hawak ni Ara sa cellphone niya.

“Putek. Okay, ganito—itetext ko ‘yung address ng bar. Pumunta ka rito. Kailangan mo ng aliw, at may trabaho ka na rin agad. Baka makatulong ‘yun para mawala sa radar mo ‘yang siraulo na ‘yan.”

Napatingin ako sa aparador. Marahan kong binuksan, at sinipat ang pulang dress na minsang ginamit ko sa isang gabi ng pagbabalatkayo—ngiti sa labi, pero luha sa puso.

Tumapat ako sa salamin. Maputla. Halata ang puyat at takot sa ilalim ng mata. Pero kailangan kong magpakatatag.

“Sige, Ara. Text ako pag malapit na ako.”

Habang isinusuksok ko sa bag ang cellphone, napatingin ako sa bintana.

May anino sa kanto.

Di gumagalaw.

At sa mga susunod na segundo, narinig ko ang tunog ng yabag—pabigat nang pabigat, papalapit sa pintuan.

Ano gagawin ko?!