Semua Bab สัมพันธ์ลับอาจารย์แสนร้าย: Bab 81 - Bab 90

"ทานข้าวเที่ยงยังคะผอ."ทานข้าวเที่ยงเสร็จขึ้นมารอเรียนคาบบ่าย ทับทิมรีบเอาโทรศัพท์มือถือออกมาส่งข้อความหาหวานใจของเธอทันที ทั้งที่ความจริงแอบเรียกเขา 'สามี' ในใจมานานแล้วแหละ อิอิ(ครับ)"ตอบสั้นจังเลยค่ะ"(ทานแล้วครับ)"หึหึ น่ารักจังเลยค่ะ หนูก็ทานแล้วค่ะ"ผอ.ไม่ต้องถามเดี๋ยวอีทับทิมรายงานตัวเอง อยากให้เขารู้ว่าเธออยู่ไหนทำอะไร ไปทานข้าวมาแล้วก็มานั่งคิดถึงเขาอยู่นี่ไง"ขอไปหาได้ไหมคะ"(ไม่ได้ครับ) ธรรศภาคย์รีบตอบกลับทันที บอกไปเมื่อเช้าว่าไม่ให้ขึ้นมาหา เที่ยงก็ยังจะมาอีก"ก็หนูคิดถึงนี่นา..ขอไปเจอหน้าสักห้านาทีก็ไม่ได้เหรอคะ"ทับทิมส่งสติกเกอร์แมวอ้อนทับทิมส่งสติกเกอร์ขอร้องธรรศภาคย์เงียบไม่ตอบ"น้า.. หนูไม่เคยคิดถึงใครมากขนาดนี้มาก่อนเลยค่ะ"มันกระวนกระวาย จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว มันอยากขลุกอยู่แต่กับเขาทั้งวันทั้งคืนอยากนั่งมองหน้าหล่อๆ แล้วถามเขาซ้ำๆ ว่ากินข้าวกับอะไรถึงหล่อจัง ทำเอาอีทับทิมหลงหัวปักหัวปำจนกู่ไม่กลับแล้วธรรศภาคย์เงียบไม่ตอบ ไม่แค่นั้นยังไม่อ่านด้วย ทำทับทิมถอนหายใจออกมาเบาๆ"รักนะคะผอ.ขาาา"บันทึกเสียงแล้วส่งไปแทนการพิมพ์ ก่อนจะเก็บมือถือลงในกระเป๋า นั่

"งั้นหนูจูบเองก็ได้ค่ะ"ยืดตัวขึ้นแล้วใช้สองมือประคองใบหน้าหล่อเหลาเอาไว้ เอียงหน้าทำมุมสี่สิบห้าองศาแล้วโน้มเข้าไปจูบกับริมฝีปากหยักอย่างรวดเร็ว ขบเม้มตามขอบปากเขาแม้จะไม่เปิดให้เธอได้เข้าไปข้างในก็ตามละเมียดละไมไปกับความนุ่มหอม สัมผัสลมหายใจของกันและกัน ใช่แค่หน้าตาและผิวพรรณ แต่กลิ่นสัมผัสของผอ.ภาคย์มันสะอาดมากๆทับทิมเปลี่ยนเป็นล็อกท้ายทอยเขาให้มั่นเมื่อมันต้องการมากขึ้น บดขยี้ริมฝีปากอวบอิ่มลงไปอย่างหนักปากเล็กพยายามรุกรอยแยกระหว่างริมฝีปากของเขาออกจากกัน สุดท้ายเธอทำสำเร็จเมื่อเขาเผยอปากเล็กน้อยเธอรีบสอดแทรกเข้าไปลิ้นร้อนหยอกเย้ากับเรียวลิ้นสากด้านในแล้วดูดดุนเบาๆ ผงกศีรษะเข้าออกช้าๆ เปลี่ยนเอียงทำมุมสี่สิบห้าองศาไปอีกฝั่งมือเล็กลูบไล้จากลาดไหล่ลงมาป้วนเปี้ยนที่หน้าอกแกร่ง แน่น! แผงอกของผอ.ภาคย์ยังคงแน่นมากจากวันแรกที่ได้อิงนิ้วชี้สแกนหายอดอกเม็ดเล็กกว่าของเธอหลายเท่าจนในที่สุดก็เจอ คลึงปลายนิ้วลงน้ำหนักไปเรื่อยๆ จนได้ยินเสียงครางในลำคอของเขาออกมาทับทิมสัมผัสได้ว่าสัดส่วนที่อยู่ภายใต้กางเกงสแล็คที่เธออ่านกินเมื่อกี้มันเริ่มขยายตัวจนดันสะโพกของเธอขึ้นมาฮื่อออ ภาคย์น้อยของผ

ระหว่างทางกลับบ้าน ผอ.หนุ่มครุ่นคิดอะไรบางอย่างไปตลอดทางทับทิมอยู่กับใคร ทำไมเย็นแล้วถึงไม่มีคนเปิดไฟในบ้าน หรือพ่อแม่ไปทำงานยังไม่กลับแต่ก็ไม่ใช่เรื่องผิดปกติเพราะชาวบ้านแต่ละคนหาเช้ากินค่ำกันทั้งนั้น สงสัยยังไม่กลับมากันบ้านเขาอยู่ในตัวอำเภอ แยกออกไปอยู่ตัวคนเดียวเพราะต้องการความสะดวกในเรื่องของการเดินทางไปทำงานส่วนพ่อและแม่ของเขานั้นอยู่หมู่บ้านคันคาย ซึ่งมีพ่อแม่ พี่ชาย และหลานชายกับเมียอาศัยอยู่แต่อีกไม่นานธนาก็จะพาคำแพงย้ายออกมาแล้วเพราะบ้านที่หมู่บ้านเนินสามเหลี่ยมสร้างกำลังจะเสร็จ เมียของธนาอยู่หมู่บ้านเดียวกันกับทับทิมล่าสุดที่เขาได้มาเหยียบที่นี่ก็ตอนงานแต่งของธนา หากไม่รวมครั้งนี้จากที่ขับรถสิบนาทีถึงบ้านตัวเอง ก็เพิ่มไปเป็นสี่สิบนาทีเพราะต้องขับไปกลับพอลงจากรถไอ้จ๊อดที่นอนอยู่บนโต๊ะไม้ที่หน้าบ้านก็มองมา เขาเดินไปอุ้มมันขึ้นแนบอกแล้วลูบเบาๆเพราะเอาแต่กินแล้วนอนสินะจึงทำให้แมวสีขาวตัวเล็กตัวน้อยเมื่อสามเดือนก่อน ปัจจุบันตัวโตเท่าลูกหมูปกติเขาไม่ใช่คนชอบเลี้ยงสัตว์ แต่ตัวนี้พ่อซื้อเพื่อให้มาอยู่เป็นเพื่อน เพราะแมวมันมีนิสัยชอบอ้อนคนแต่อยากบอกเหลือเกินว่าตั้งแต่มีไอ

"ไม่ได้ครับ"ธรรศภาคย์ส่ายหัว ก่อนจะเดินมาจับแขนทับทิมส่งออกหน้าประตูห้องนอนแล้วปิดกลับเข้ามาแต่งตัวไม่นานก็เดินออกมาในชุดทำงาน เสื้อเชิ้ตสีดำกับกางเกงสแล็คสีเดียวกัน สวมถุงเท้าและผูกไทเรียบร้อยทับทิมที่เห็นหน้ารีบเดินเข้าไปสวมกอด กดจมูกลงบริเวณเนินอกที่โผล่ออกมาจากคอเสื้อด้วยความคิดถึงคนที่เพิ่งอาบน้ำมาใหม่ๆ ตัวหอมจังเลย นอกจากกลิ่นครีมอาบน้ำที่เขาใช้มันยังมีกลิ่นน้ำหอมผู้ชายอ่อนๆ ด้วย"พอแล้วครับ"ถ้าจะกอดแน่นขนาดนี้ไม่สิงเข้ามาในตัวเขาเลยล่ะ"ไม่คิดถึงหนูเหรอคะ ไม่มาให้เจอตั้งสามวัน"เงยหน้าขึ้นถามทำตาปริบๆ ทว่าฝ่ายนั้นไม่ตอบกลับมา"แต่หนูคิดถึงผอ.นะคะ""ขอกินกาแฟก่อนครับ"ดันคนตัวเล็กออกห่างเพียงนิดก่อนจะเดินไปชงกาแฟมาดื่มกาแฟดำเพียวๆ สองช้อน ไม่นม ไม่น้ำตาล เขากินแบบร้อน ไม่เหมือนธนา รายนั้นชอบกินกาแฟเย็นพูดถึงธนาแล้ว กลัวหลานชายขึ้นมาเจอทับทิมแล้วสิ ปกติธนาจะไม่ขึ้นมาหาเขานะหากเขาไม่เรียกแต่วันนั้นก็เห็นแล้วว่าธนาสงสัยที่เขาไม่ลงไปหาจนต้องขึ้นมาหาเสียเอง"ถ้าไม่มีอะไรแล้วคุณลงไปได้แล้วครับ ยังไงค่อยแชทมาแล้วกันเดี๋ยวผมจะเข้าไปอ่าน""งื้อ..รีบไล่จังค่ะ"ทับทิมเดินมานั่งคร่อ

"อ้าม"บอกให้ผอ.หนุ่มเปิดปากออก ธรรศภาคย์ก็ทำตาม คราวนี้ชัดมาก กลิ่นปลาร้า ต้นหอม และอะไรเละๆ เต็มปาก ไม่กลืนก็ยังไงอยู่ในเมื่อคนทำมองมาซะขนาดนี้"เก่งมากค่ะ" ทับทิมปรบมือรัวๆ "งั้นคำต่อไปเลยนะคะ""ผมกินเองดีกว่าครับ""หากมีใครมาหนูจะรีบวิ่งไปแอบให้ไวล่ะค่ะ"ธรรศภาคย์ถอนหายใจออกมาเบาๆ ถ้าเขากินเองคงจะหยิบแค่เนื้อทอด แต่นี่ทับทิมเล่นป้อนซุปบักมี่มาทุกคำเลย แล้วแต่ละคำแทบอ้าปากเอาไม่หมดกินมาสักพักเริ่มแน่นท้องไม่ไหวแน่สิ มองลงในกล่องอาหารเหลือนิดเดียวจากที่เห็นว่ามีเยอะๆ ข้าวเหนียวในกระติบก็พร่องลงไปถึงครึ่งก๊อก ก๊อก ก๊อกสองคนในห้องหันขวับไปทางประตู ทับทิมเบิกตาโตเมื่อเห็นว่าเป็นอาจารย์ธนารีบเก็บของให้เรียบร้อยแล้วเผ่นเข้าห้องนอนของเขา จัดการปิดล็อกประตูให้เรียบร้อยธรรศภาคย์ใจเต้นแรง ทว่าสำรวจความเรียบร้อยบนโต๊ะอีกทีแล้วเดินไปเปิดประตูออก ก็เจอกับหลานชายที่ทำหน้าเซ็งมองมา"ล็อกประตูทำไมครับอา"ตั้งแต่เขาเข้ามาสอนที่นี่อาภาคย์เคยล็อกประตูสักครั้งไหม ก็ไม่ถึงไม่ค่อยขึ้นมา แต่ก็ไม่ใช่ไม่เคยขึ้นมาไง มาครั้งไหนก็เคาะประตูแล้วเปิดเข้าไปเลย"จะเอาอะไร"ธรรศภาคย์ถามเสียงเรียบ ไม่ได้แสดงสี