Semua Bab สุดท้ายกลายเป็นรัก (เซต รุ่นพี่): Bab 31 - Bab 40

“ไปข้างในไหม ตรงนี้ให้หนุ่ม ๆ เขาคุยกัน”ไม่บ่อยที่เฌอจะได้ออกมาเที่ยว เธอรั้งแขนของเพื่อนสนิทให้ลุกขึ้นตาม ป๊อปหันไปบอกคีตะว่าฝากกระเป๋าไว้ตรงนี้ ส่วนเฌอก็หันไปขออนุญาตบูมแล้วแต่ผัวเพื่อนบอกว่าเดี๋ยวจะตามไปป๊อปหัวเราะกับท่าทางจิปากจิคอของเพื่อนที่ได้ยินว่าบูมจะตามเข้ามา ก็แน่ละเพื่อนเธอมันระดับดาวมหาวิทยาลัย ไม่หวงก็บ้าแล้ว“มึงก็จ้องเขาเหมือนกลัวน้องเขาจะบินหนีเลยไอ่ห่า”“จ้องขนาดนี้ กลืนน้องเขาเข้าท้องเถอะ”ทั้งฟิวส์ทั้งเธียเพื่อนของคีตะเอ่ยปากแซวเมื่อเห็นไอ้คนที่นั่งเงียบตลอดงานมันนั่งกอดอกมองสาวของตัวเอง เขารู้กันหมดแล้วว่าเป็นของมัน แต่ก็ยังจ้องกลัวน้องมันหาย“...”“น้องเขารู้ยังว่ามึงจะไปทำงาน” บูมถามเพื่อน“อืม”“มีปัญหาไหม”เขาไม่ได้ตอบคำถามเพื่อน ปัญหาที่ว่ามันคืออะไรเขาก็ยังไม่รู้ รู้แต่ว่าตัวเขานี่แหละที่มันกำลังมีปัญหา เขารู้สึกกลัวไปหมดทุกเรื่องทั้งที่ก่อนหน้านี้มันไม่เคยเกิดขึ้นกับตัวเขาเลย ไม่ว่าจะเดินหน้าหรือถอยหลังมันก็น่ากลัว“เขาก็เข้าใจอยู่แล้ว น้องเขาก็ดูเป็นผู้ใหญ่นะ”“แต่ถ้าเป็นเมียกูคงนั่งซึมไปแล้ว”“มึงแน่ใจนะ” ฟิวส์หันไปถามบูมแล้วยิ้มกวน “กูว่าเฌอจะแกล้งซึ

ตอนที่ 16 เจ็บยกกำลังสองป๊อปไม่รู้ว่าตัวเองเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหน ไม่รู้ว่าหยุดร้องไห้ไปเมื่อไร พอตื่นมาในตอนเช้าในหัวมันก็หนักอึ้งไปหมด ไหนจะปวดตาที่ร้องไห้มาทั้งคืน ทว่ามันก็ยังไม่เจ็บเท่าการที่ต้องรับรู้ว่าทุกเช้าที่ตื่นมามันเคยมีเขาอยู่ข้างกายตลอด ตอนนี้มันไม่มีแล้วเขาคงไปแล้วครืด~เสียงสั่นเตือนจากเครื่องมือสื่อสารเครื่องหนึ่งที่วางอยู่บนเตียงทำให้หัวใจของเธอที่ปวดหนึบนั้นเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง เมื่อได้รู้ว่าเขายังอยู่ในห้องป๊อปกวาดสายตามองรอบ ๆ แต่ก็ไม่เห็นว่าเขาจะอยู่ตรงมุมไหนของห้อง คงจะเป็นห้องน้ำเธอถอนหายใจออกมา ก่อนจะเหลือบไปมองแจ้งเตือนนั้นของเขา ไม่รู้ว่าเพราะสายตาอันอยากรู้หรือเพราะสัญชาตญาณที่ทำให้เธอเอื้อมไปจับมือถือของเขาที่วางอยู่เพราะก่อนที่หน้าจอจะมืดลงเธอเห็นอะไรบางอย่างที่คุ้นตามันคุ้นมากกับชื่อนั้นพอหยิบมันขึ้นมาดู หน้าจอก็สว่างขึ้นพร้อมกับแถบแจ้งเตือนที่เห็นชื่อของคนคนนั้น และมันไม่ใช่ใครนอกจากผู้หญิงที่ชื่อฟ้า ข้อความธรรมดาทั่วไปแต่ความสำคัญของเธอคนนี้คงไม่ธรรมดาข้อนี้เธอรู้ดีป๊อปเกือบจะวางมันลงที่เดิม ทว่าอีกแจ้งเตือนหนึ่งที่เธอเห็นมันเป็นชื่อที่เธอคุ้น

อกหักเมื่อไรก็ต้องกลับบ้าน คำนี้ใช้ได้จริงกับเธอเพราะสามเดือนก่อนก็เป็นอย่างนี้ มันคิดไม่ออกว่าควรไปที่ไหน แต่ก่อนที่จะกลับมาเธอก็นอนร้องไห้อยู่คนเดียวหลายวันก่อนจะคิดได้ว่าอยู่แบบนั้นคงซึมจนตายแน่“สภาพ”เสียงหนึ่งดังขึ้นจากบันไดด้านหลังทำให้เธอต้องหันไปมอง แล้วมันจะเป็นใครไปได้อีกถ้าไม่ใช่พี่ชายแท้ ๆ ของเธอที่คอยแต่จะตอกย้ำซ้ำเติมกัน“อารมณ์ไม่ดี อย่ามาใกล้”“โอเค”ปืนตอบเสียงเรียบแต่เดินผ่านน้องสาวไปได้แค่ก้าวเดียวเขาก็หันกลับมา ตวัดแขนล็อกไปที่ลำคอของเธอจนแทบหายใจไม่ออก“แค่ก ๆ ไอ้พี่บ้า! ปล่อย!”“ฮ่า ๆ ”ป๊อปพยายามจะต่อสู้กับพี่ชายตัวเองที่มันกวนประสาทเธออยู่ในเวลานี้ เลือกเวลาถูกเสียด้วย เวลานี้แหละที่เธอจะฆ่าเขาให้ตายโดยให้เหตุผลว่าบันดาลโทสะ!ทว่า ไม่ว่าอย่างไรเธอก็สู้แรงเขาไม่ได้ ปืนแกล้งเธอจนหน้าดำหน้าแดง โชคดีที่เสียงเรียกเข้าจากใครบางคนนั้นทำให้พี่ชายเธอยอมหยุดแล้วปล่อยให้เธอเป็นอิสระ เมื่อเห็นว่าเป็นสายจากเพื่อนสนิทเธอจึงกดรับสายทันทีไม่วายยกกระเป๋าฟาดพี่ชายไปอีกทีด้วยความโมโห(“ป๊อป แกอยู่ไหน”)“อยู่บ้าน”(“แก”)น้ำเสียงของเพื่อนสนิททำให้คิ้วเรียวขยับเข้าหากัน อยู่ ๆ หัว

ตอนที่ 19 ด้วยความคิดถึงสิ่งที่ทรมานที่สุดตอนนี้คงเป็นการเอาแต่คิดถึงใครสักคน แต่มันก็ยังดีกว่าการที่ต้องสูญเสียใครไปที่ไม่มีวันกลับคืนมา อย่างน้อยการได้คิดถึง การเฝ้ารอของเธอมันก็ยังมีจุดหมาย ยังรู้ว่าวันหนึ่งเธอก็จะได้เจอเขาตั้งแต่ที่คีตะเดินทางไปอบรม ก่อนที่เขาจะเริ่มทำงาน จนถึงตอนนี้ที่เขาออกไปทำงานในที่ที่ไกลจนเธอไม่สามารถขับรถไปแอบมองเขาเหมือนอย่างที่เคยทำตอนที่เขายังเรียนอยู่ได้ มันทำให้เธอเริ่มชินบ้าง กับการที่ไม่ได้เจอกัน แต่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่เธออยากให้เป็นช่วงแรกเขาดูเครียดจนเธอรู้สึกได้ แต่อย่างน้อยก็ยังได้คุยกันผ่านข้อความและเห็นหน้าผ่านจอเป็นช่วงเวลาถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะเริ่มทำงานและมันเป็นระยะเวลาเพียงแค่เดือนเดียวก่อนจะกลับขึ้นฝั่งมาใช้ชีวิตหนึ่งเดือนสลับกันไปอย่างนี้แต่เธอก็ยังอดห่วงเขาไม่ได้อยู่ดีอยู่ที่นั่นเจอแต่ท้องฟ้ากับทะเล เจอสารพิษ แต่เขาบอกว่าเขาอยากหาประสบการณ์อยากหาเงินเพื่อตั้งตัวแล้วเธอจะห้ามอะไรเขาได้ อะไรที่เขาอยากทำเธอไม่คิดจะไปขัดความคิดของเขา ในเมื่อเขาเลือกแล้วเธอก็เคารพการตัดสินใจของเขา“น้าปั๊บ”“ป้าหรือเปล่าฌอน”“น้านั่นแหละถูกแล้วลูก”ป๊อปบอก

ตอนที่ 20 แต่งงานกับฉันไหมป๊อปเรียนจบแล้วและเข้าทำงานในบริษัทแม่ของตัวเองทำธุรกิจส่วนตัวที่อยากทำนั่นคือการเปิดคาเฟ่เด็กคีตะยังคงทำงานที่เดิมผ่านมาเกือบสองปีแล้วที่เขาใช้ชีวิตแบบอยู่บนฝั่งหนึ่งเดือน และอยู่กลางทะเลหนึ่งเดือน ทว่ามันก็ไม่ชินสักทีกับการที่ต้องห่างกัน นั่นอาจเป็นเพราะเวลาทั้งเดือนที่อยู่บนฝั่งเขาใช้ชีวิตกับเธอพอต้องไปจากกันอีกก็คิดถึงเป็นบ้าวันสำคัญก็ไม่เคยได้ไปหา เวลาที่เธอเหนื่อยและต้องการเขาก็ไปหาไม่ได้ ถึงแม้จะมั่นใจว่าเธอมั่นคงกับความรักที่มีให้เขาแต่มันก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าวันหนึ่งเธอเจอคนที่ดีกว่า เจอผู้ชายที่สามารถให้เวลากับเธอตอนที่เธอต้องการใครสักคนเขาจะทำอย่างไรเขากลัวเหลือเกิน กลัวว่าคนสำคัญในชีวิตเขาจะหายไปอีกคน“พาดูบ้าน อย่างกับตัวเองจะมีเวลามาอยู่เนอะ”ป๊อปกอดอกมองคนที่กำลังพาเธอมาจอดหน้าบ้านหลังหนึ่งอย่างตัดพ้อ เธอไม่ได้ขอให้เขาเปลี่ยนงานแต่ก็รอวันที่เขาพูดว่าจะมาทำงานบนฝั่งเพื่อที่จะได้อยู่ด้วยกันเขาขายห้องในอาคารพาณิชย์หลังเก่าที่เคยอยู่กับแม่ให้กับคนอื่นแล้วเพราะตอนนี้มันคงใช้ประโยชน์ไม่ได้กับเขา คงไม่มีเวลาไปทำธุรกิจพวกนั้นอีก จึงเอาเงินก้อนนั้นมา